بانک اشعار ولادت امام محمد باقر (ع)

مه رجب، مه تسبیح، ماه صدق و صفاست
مه نماز، مه روزه، ماه ذکر و دعاست
مه عبادت پروردگار حیّ ودود
مه محمد و ماه علی، مه زهراست
نسیم صبحگهش خوب تر ز بوی بهشت
فضای شامگهش بهتر از نسیم صباست
طلوع این مه نورانی از شب اول
ولادت وصی پنجم رسول خداست
امام پنجم شیعه، محمد دوم
که خاک درگهش این چار امّ و هفت آباست
تمام دانش در لوح سینه اش محفوظ
تمام قرآن در مصحف رخش پیداست
اگر به ذره نظر افکند شود خورشید
وگر به قطره نگاهی کند همان دریاست
محمدی که محمد سلام داده بر او
که خود سلام محمد سلام ارض و سماست
سلام را چو جواب سلام باید گفت
شفای دیدۀ جابر جواب آن مولاست
قیام علمی او چون قیام سرخ حسین
پیام زندة او انقلاب کرب و بلاست  
کلام اوست شکافندۀ تمام علوم
علوم را نفسش خوشتر از دم عیساست
دُری ز مخزن علمش به دست شیعه بود
که نام آن دُر مکنون دعای عاشوراست
به کور چشمی ناباوران تیره درون
مزار و بارگهش در مدینۀ دل هاست
به بزم شام که بیش از چهار سال نداشت
علیه پور معاویه ناگهان برخاست
بسان رعد خروشید آن چنان که هنوز
بنی امیّه به هر دور و هر زمان رسواست
گشود لب که یزیدا به قوم خویش مبال
که نسل شان ز حرام است و اصل شان ز خطاست
دهد به کشتن آل رسول رأی کسی
که او ز پشت پدر نبود و ز نسل زناست
گهی بسان رعیت گرفته بیل به دوش
گهی به نور هدایت به خلق راهنماست
روا بود که به افلاک سر بلند کنیم
ندا دهیم محمد امام پنجم ماست
هنوز دشمنش از عفو مانده شرمنده
هنوز خُلق خوشش روح بخش اهل ولاست
هنوز کرسی درسش بود به شانۀ عرش
هنوز شعشعۀ دانشش به اوج سماست
هنوز علم به دنبال او روانه بود
هنوز سائل درس و تعلّمش دنیاست
هنوز زمزمۀ قصۀ عزیز و عُزیز
از آن ولیّ الهی شنیدنش زیباست
خدا گواست جدا از خدا و قرآن است
هر آن کسی که مسیرش ز اهل بیت جداست
مدینۀ دل شیعه بقیع دیگر اوست
از آن جهت دل مؤمن، همیشه عرش خداست
شاعر:غلامرضا سازگار

شهر مدينه غرق شادى بود آنشب
اكنده از بانگ منادى بود آنشب
آنشب شفق ائينه دار لطف حق بود
چشم انتظار جلوه نص علق بود
آنشب قلم ، شمشير خود را تيز ميكرد
پيمانه انديشه را لبريز ميكرد
آنشب منادى داد عدل و داد ميزد
بين زمين و آسمان فرياد ميزد
كاى اهل عالم قلب عالم منجلى شد
نام محمد  زنده از نام على شد
ماه رجب را عزم جولان ساز گرديد
يعنى گره از كار رجعت باز گرديد
بايد زمان ائينه دار راز گردد
درهاى رحمت بر رخ ما باز گرديد
بايد سحر شعر طلوع فجر خواند
بهر سپيده ، ايه هاى قدر خواند
اينك شكوه علم را تفسير بايد
كلك قضا را قدرت تحرير بايد
الاله بايد باده ، در پيمانه ريزد
گلواژه ها در مقدم جانانه ريزد
كامشب شب مرگ غم و وقت سرور است
هنگامه ازادى و ميلاد نور است
جولان جشن پنجمين مولاست امشب
عيد علوم كل ما فيهاست امشب
امشب شب پيدايش بحر العلوم است
اكنده از شور و شعف ، قلب عموم است
خورشيد علم از شهر يثرب سر زد امشب
ارض و سما، فرياد شادى بر زد امشب
ماه جمادى عزم رفتن ساز كرده
درياى هستى را سرا پا ناز كرده
ائينه دار نهضت فرداست امشب
ميلاد پيك روز عاشوراست امشب
هنگامه شادى زين العابدين است
ميلاد مسعود امام پنجمين است
آمد بدنيا آنكه نامش جاودانى است
روشنگر ائين و راه زندگانى است
آمد بدنيا مظهر يكتا پرستى
احيا گر دين خدا در ملك هستى
آمد بدنيا تشنه جام محمد(ص )
همفكر و هم ائين و هم نام محمد(ص 
از كوشش او دين حق پاينده گردد
از دانش او علم و دانش زنده گردد
احمد به وصفش با على تفسير گويد
زهرا زيمن مقدمش تكبير گويد

ماه رجب سلام! که ماه محمّـدی
یـادآورِ شکـوه گلستـان احمـدی
آیینـه‌دارِ نــور خداونـد سرمـدی
از شـرقِ رحمتِ ازلـی باز سرزدی
ماه تـو نـور بـر دل اهل‌نظر دهد
میلاد چار حجت حق را خبر دهد
****
آغـاز مـاه تـو کـه به نام پیمبر است
میـلاد پنجمیـن ولـی‌اللهِ ‌اکبـر است
کز چار بحـرِ نور، فروزنده‌گوهر است
نجلِ دو فاطمه، خَلفِ پاک حیدر است
بعد از علـی، محمّد اوّل وجود اوست
ذکر ملک همه صلوات و درود اوست
ایـن باقـرالعلومِ خداونـد سرمـد است
این آفتاب حُسن خدا، وجه احمد است
مولای من محمّـدِ آل محمّـد است
گیتی ز مقدمش همه خلد مخلّد است
بـر خلـق سایـۀ کرمش مستدام باد
از شخص احمدش صلوات و سلام باد
****  
جدش بوَد حسین و، حسن جد دیگرش
سجـاد بـاب و بنـت حسـن نیز مادرش
دانشــوران دهــر، همـه بنــدۀ درش
جاری ز لعـل لب همه‌جا درّ و گوهرش
بگذاشت پا به عالم هستی، سرم فداش
تنها نه جان و سر، پدر و مادرم فداش
در قدر و در مقام، حسین است این پسر
سر تـا قدم تمام، حسین است این پسر
در علم و در قیام، حسین است این پسر
آیینـــۀ امـــام حسین است ایـن پسر
بستـان حکمـت ازلی در ضمیر اوست
دانش به هر کجا که نهد پا، سفیر اوست
****
گاهی به عرش زمزمۀ حکمتش به گوش
گاهی به باغ، بیل کشاورزی‌اش به دوش
گه بـا کلام داده بـه اهـل کمـال، نوش
اهل کلام یکسـره در محضـرش خموش
دریا ز چشمـۀ دهنش موج می‌زند
آیات وحی در سخنش موج می‌زند
ای اصـل دیـن ولای تـو یا باقرالعلوم
وی ذکـر حـق ثنـای تـو یا باقرالعلوم
وی عرش، خـاک پای تـو یا باقرالعلوم
جـان جهـان فــدای تـو یا باقرالعلوم
مهر تو جان جان صلات و صیام من
پیوسته وقف تو، صلوات و سلام من
****
ای شیعــه را به مهر شما اقتـدارها
مـاه رجــب گرفتـه ز تــو اعتبارها
خورشید بر درت یکی از جـان‌نثارها
گردنــد دور کـوی تـو لیـل و نهارها
هر لحظه در بقیع تو صد کاروان دل است
هـر جا، روم مزار توأم شمع محفل است
من کیستم که خاک سرای شما شوم؟
لب واکنـم، قصیـده سـرای شما شوم
یـا مفتخـر بـه مدح و ثنای شما شوم
باشـد کـه تـا گـدای گدای شما شوم
لال است در ثنای تو مـولا زبان من
تو وصف خود بگوی ولی با زبان من
****
وقتـی عـدو بـه حضـرت تو گفت ناسزا
بـا حسـن خلـق و با گل لبخند از ابتدا
کردی به پاسخ از دل و از جان بر او دعا
ایـن اسـت قـدر و منـزلت و عـزت شما
تنها نه اینکه نام تو از من ربوده دل
خلق محمّدیت ز دشمن ربـوده دل
ای بر تو از خدا و رسولش سـلام‌ها
اهــل کــلام را ز کـلامت کـلام‌ها
بیچـاره و ذلیـل مقـامت «هشام»‌ها
در پنجــۀ تـو از همه دل‌ها زمام‌ها
توحید زنده از نفس صبح و شام تو
اسلام فخر کرده به نطق «هشام» تو
****
تو خلــق را مطاعـی و خلقت مطیع تو
برتــر ز اوج وهــم، مقــام رفیــع تـو
پیـران عقـل یکسـره طفـلِ رضیـع تـو
فـردوس گشتـه خـاک‌نشینِ بقیـع تـو
«میثم» اگـر قصیـده سرای شما شده
مشمول بذل و لطف و عطای شما شده
شاعر:حاج غلامرضا سازگار

بیا به پای دل خود سفر کنیم امشب
ز کوچه های مدینه گذر کنیم امشب
خدا به زین عبادش عطیه ای بخشید
بیا تمام جهان را خبر کنیم امشب
بیا سلام و درود و تهیت خود را
نثار این پدر و این پسر کینم امشب
در آسمان ولا مهر و مه هم آغوشند
بیا نظاره شمس و قمر کنیم امشب
دگر به دیدن باغ بهشت حاجت نیست
اگر به باغ ولایت نظر کنیم امشب
برای این که بگیریم عیدی از زهرا
سزد ارادت خود بیشتر کنیم امشب
بپاس مقدم دریا شکاف علم و کمال
ز اشک شوق نثارش گهر کنیم امشب
شب ولادت او در مدینه جشنی نیست
بیا زغربت او دیده تر کنیم امشب
تمام فرصت ما وقف خدمت بر اوست
چه حاجت است که کار دگر کنیم امشب
اگر که چشمه ای از معرفت شود پیدا
نهال مهر ورا بارور کنیم امشب
کنار خرمنی از عشق او بیا بنشین
که فکر توشه راه سفر کنیم امشب
بگو به خلق (وفائی) ز جای برخیزد
لباس خدمت بر او به بر کنیم امشب
شاعر:سید هاشم وفایی

اى بوسه گاه جن و ملك، خاك پاى تو
جان تمام عالم خاكى فداى تو
اى اختر سپهر ولايت، كه تا ابد
عالم منور است به نور لقاى تو
از شهريار كشور دانش، كه در جهان
نشناخت كس مقام تو را جز خداى تو
اى ريزه خوار سفره علمت جهانيان
خورشييد علم، كرده طلوع از سراى تو
اى باقر العلوم كه هنگام مكرمت
باشد هزار حاتم طايى گداى تو
پنجم ولى و حجت خلاق عالمى
لوح دل است مهر به مهر و ولاى تو
در عرصه وجود نهى قبل از آنكه پاى
داده سلام احمد مرسل براى تو
هر كس تورا شناخت، دل از ديگرى بريد
بيگانه گشت با همه كس، آشناى تو
چندين هزار عالم و دانشور فقيه
آمد برون ز مكتب و دانشسراى تو
آن پير سالخورده راهب تو را چو ديد
اسلام پيشه كرده و شد مبتلاى تو
خوان طعام، آور از بهر ميهمان
از حجره تهى يد قدرت نماى تو
يك عمر سوخت قلب تو از كينه هشام
آن دشمن سياه دل بى حياى تو
تنها نه در عزاى تو چشم بشر گريست
آن دشمن سياه دل بى حياى تو
اى خفته همچو گنج، به ويرانه بقيع
پر مى‏ زند كبوتر دل، در هواى تو
در را به روى امت اسلام بسته‏ اند
آن گمرهان كه بى خبرند از صفاى تو
يابن الحسن گشوده نگردد به روى خلق
اين در مگر به پنجه مشكل گشاى تو
فولادى است پير غلام شكسته دل
چشم اميد بسته، به لطف و عطاى تو

فصل بهار آمد و عالم معطر است
بوى نسيم صبح بسى روح پرور است
گويا ز خلد مى ‏وزد اين باد مشكبيز
كاين سان دماغ ابر ز بوى خوش‏تر است
هم اين زمين مرده شده احيا ز فيض او
هم اين جهان پير، جوان بار ديگر است
چندان نموده عقد عقد جواهر نثار يار
كز فيض او فضاى زمين، پر ز گوهر است
گستره است فرش ز مرد به صحن باغ
دهقان باغ را ندانم چه بر سر است
در بزم بلبل آمد گل، باز بى نقاب
اما به سوز حسن رخش طرفه چادر است
نرگس گشوده چشم تماشا به روى گل
سوسن به صد زبان، پى مدحش ثناگر است
بنگرد مى به شاخه نيلوفر از شعف
در پيچ و خم، چو زلف عروسان دلبر است
ريحان تو گويى آمده از خطّه خطا
مجموع بار او همه از مشك اسفر است
در پاى قصر گل زده خوش خيمه نسترن
گويا طلب نموده چه درويش بر در است
از صوت سار و صلصل و بلبل، به گلستان
چشم حسود كور و همى گوش او كر است
با صد نوا به شاخ گل ارغوان، هزار
طوطى به نعمه بر سر شاخ صنوبر است
من هم زبان گشوده به مدح شهنشهى
كو بر علم حجله موجود، بائر است
نور خدا، امام هدى، باقرالعلوم
هادى دين و وارث علم پيمبر است
بابش على و جد كبارش بود حسين
زين العابد را پسر و باب جعفر است
كى عقل مى‏ رسد به در قصر قدر او
جايى كه عشق، مات رخ آن فلك فر اشت
در جاه و رتبه صد چو سليمان، به عّز و جاه
در زير بال طايرى از كويش اندر است
هم لطف اوست مونس يونس، به بطن حوت
هم در طريق، هادى خضر و سكندر است
نعلين مصطفى است به پايش كه عروج
كو قصر جاه و رتبه ‏اش از عرش برتر است
دراعه و قار على هم بر دوش اوست
به تاركش ز نور حسينى هم افسر است
در پيش حر جود و سخايش كجا و كى
بحر محيط قلزم و عمان برابر است
مفتاح قفل گنج سعادت، به دست ست
بر پا از او بناى شفاعت، به محشر است
كى با شهان، گداى درش را مثل زنم
چون بر در گداى درش، صد چو قيصر است
مى ‏خواست تا هشام، حقيرش كند ز كين
با علم آنكه حجت خلاق اكبر است
وقتى طلب نمود به بزم خود آن لعين
كو ايستاده با همه اعيان برابر است
تير و كمان، بهانه خود ساخت آن شقى
با آن عناها كه به قلبش مخمر است
گفتا كمان كشى نبود كار هر كسى
چون كار آزموده يلان دلاور است
شاها تو چون به علم كما ندار اكملى
اكنون كمان و تير در اين بزم حاضر است
بايد كمان كشى بنشان تا كه بنگرم
فضل و هنر، به شان كه امروز در خور است
تير تو چون ز تير قضا مى‏ برد گرو
چشمم به چوب و تير تو شايق چه منظر است
مولاى دين، ز خصم دنى، عذر خواست ليك
راضى نشد ز بغض كه جانش در آذر است
آنكه فكند تير پس آن شاه بر نشان
با آنكه تير از پى حكمش چه چاكر است
با سوزن قضا، به دل خال آن چنان
پيوسته دوخت تير، كه دور از تصور است
نه جوب تير، دوخت به بالاى يكديگر
آنسان كه ذهن و عقل، ز ادراك قاصر است
هر كس كه ديد گفت تعالى از اين هنر
اين دست، دست قدرت خلاق اكبر است
دست ولى خالق كون و مكان بود
تير اين چنين، به راست ى از دست داور است
اما به حيرتم ز چه آن شه به كربلا
مغلوب كوفيان شرير ستمگر است
همراه باب خويش برندش به شهر شام
بر چشم شاميان، چو اسيران مضطر است
با آنكه خود مروج دين خدا بود
با آنكه نور ديده زهراى اطهر است
گاهى به شهر كوفه و گاهى به شهر شام
گه در خرابه، گاه به زندان بى در است
گاهى ز ابتلاى پدر، مى‏ زند به سر
گه فكر دستگيرى آل پيمبر است
فائز ز سوز ماتم او دم مزن دگر
كز آه آتشين تو عالم در آذر است

مرحبا ، مرحبا آفرین آفرین                              
     صَلوا عَلی النّبی و آل الطاهرین
  مرحبا ، مرحبا آفرین ، آفرین
آمده با قرآن رهبر مؤمنین                                
  رهبر مؤمنین مفخر مسلمین
روشن از مقدمش دیده ساجدین               
  بر چنین خلقتی آفرین آفرین
  مرحبا ، مرحبا آفرین ، آفرین   
شام میلاد او دل ز غم شد رها                      
   از صفایش شده جان ودل با صفا
زد قدم در جهان آن شه مقتدا                               
  جان فدای چنین طلعت نازنین
     مرحبا ، مرحبا آفرین ، آفرین
    صَلوا عَلی النّبی و آل الطاهرین

نخل طوبی چه معطر ثمری آورده                                          بحر مواج ولایت گهری آورده
شمسه چرخ هدایت قمری آورده                              فاطمه دخت حسن نک پسری آورده
یاور آل محمد به جهان جلوه نمود                               بیه یکی جلوه دل از عالم و آدم بربود
یک جهان لطف و صفا حضرت باقر دارد                        شجر طیبه ای میوه  طاهر دارد
پیرو مکتب او دولت وافر دارد                                         هر که شد ذاکر او خلعت فاخر دارد
مقدمش باد مبارک به شُبیر و شَبر                           این محمد بود نور دو چشم حیدر
یثرب امشب بخدا جلوه دو چندان دارد                       چون در او جلوه گری حجت یزدان دارد
پسری سید سجاد به دامان دارد                                     مهر تابان به بغل ماه درخشان دارد
آفتابی ز سرا پرده ی طاها بدمید                         که کند کسب ضیاء از رخ ماهش خورشید

با پوزش از مقام تو یا باقر العلوم
    آرم سخن به نام تو یا باقر العلوم
وین بس به احترام تو یا باقر العلوم
  گفتا نبی سلام تو یا باقر العلوم
من کیستم که دم زنم از شأن تو که نیست
 آگه کسی به جز اِله تو یا باقر العلوم
ای آنکه نور علم همی پرتو افکند
  از طلعت چو ماه تو یا باقر العلوم
ای لنگر زمین و زمان نور کبریا
خلقی است در پناه تو یا باقر العلوم
در روز حَشَر خَیل سیه‌نامه‌ها همه
محتاج یک نگاه تو یا باقر العلوم
جابر سلام ختم رسولان به تو رساند
نازم به قدر و جاه تو یا با قر العلوم

آمد آمد حجت داور                                                                        باقر باقر پنجمین رهبر
دیده حضرت سید الساجدین                                                     آن شه ملک دین گشته روشن
دیده بگشا ببین چون دل مؤمنین                                        آسمان و زمین گشته گلشن
                                                    آمد آمد حجت داور                                 
                                                  باقر باقر پنجمین رهبر
این محمد بود نجل احمد بود                                                    نور سرمد بود جان فدایش
عالم عالمین بر نبی نور عین                                              لب گشوده حسین بر ثنایش
                                                  آمد آمد حجت داور                                 
                                                  باقر باقر پنجمین رهبر
این ولی خداست جلوه ابتداست                                          پنجمین مقتداست شیعیان را
منجی و یاور است سید و سرور است                                    هادی و رهبر است انس و جان را
                                                آمد آمد حجت داور                                 
                                                  باقر باقر پنجمین رهبر

نخل طوبی چه معطّر ثمری آورده                 بحر موّاج ولایت گهری آورده
شمسه چرخ هدایت قمری آورده                 فاطمه دخت حسن یک پسری آورده
یاورآل محمد له جهان جلوه نمود                 به یکی جلوه دل از عالم و آدم بریده بود
یک جهان لطف و صفا حضرت باقردارد           شجر طیبّه ای میوه ی طاهر دارد
پیرو مکتب او دولت  وافر دارد                       هر که شد ذاکر او خلعت فاخر دارد
مقدمش باد مبارک به شبیر و به شبر          این محمّد بود و نور دو چشم حیدر
یثرب امشب به خدا جلود دو چندان دارد       چون دراو جلوه گری حجت یزدان دارد
پسری سیّد سجّاد به دامان دارد                 مهر تابان به بغل ماه درخشان دارد
آفتابی زسرا پرده ی طاها بدمید                  که کند کسب ضیا از زخ ماهش خورشید

جمادی طی شده و آمد رجب باز                             بهار خواندن قرآن شد آغاز
گنه کاران کجائید و کجائید                                      بیائید معصیت کاران بیائید
مه خودسازی و راز ونیاز است                                در رحمت به روی خلق باز است
چنان رحمت کند در اوتلاطم                                    که کرده معصیت هم دست وپا گم
به شام اولش ماهی درخشید                                که هستی را حیات زنده بخشید
نهال پر برطوبی ثمر دارد                                        علی به حسین را حق پسر داد
عروس فاطمه نوزاد دارد                                         به عالم فخر از این اولاد دارد

امشب  زلطف کبریا عالم همه پرنور شد           شمسی عیان شد در جهان ظلمت دوباره دورشد
خفاش سان خصم ولی ازنور تابان کورشد         نوردوچشم ساقی کوثر از آن مسرور شد
ابلیس دید این نور را آزرده و رنجور شد              دلهای مردان خدا پر زنشاط وشور شد
آمد امام پنجمین از فاطمه بنت حسن               چشم علی ابن الحسین روشن از این فخر زمن
بیت امام ساجدین روشن شد از نور خدا             از این تجلی در عجب سکّان عرش کبریا
سبّوح گو ، قدوس گو، کروبیّان اندر سماء             گوئی عیان آمد زنو انوار ختم الانبیاء
آمد بدنیا زاده دخت امام مجتبی                    رویش حسن ، بویش حسین، نسل علی مرتضی
به به از این دنیا پسر کز دامن عصمت بود           گنج سخا ، کان کرم ، بر مصطفی عترت بود
شاهنشهی کو وارث پیغمبر خاتم بود                 از علم و حلم و فضل او ، دین نبی محکم بود
  هم نام جدّش و مصطفی آن رهبر عالم بود
   مانند شاه لافتی ، فرمانده اعظم بود

بزم ما را زشرف زیب و فری داد خدا                          مرغ دل را زشعف بال و پری داد خدا
سجده شکر بجا آر که همچون شب قدر                   به شب تیره همایون سحری داد خدا
ساقیا باده بده کز قدم ماه رجب                              تیرجان سوز دعا را اثری داد خدا
بروای باد صبا مژده بده فاطمه را                              فاطمه بنت حسن را پسری داد خدا
مژدگانی بده بر قافله کرببلا                                    به حسین بن علی همسفری داد خدا
در شب اول ماه رجب از قلزم عشق                         صدف بحر ولا را گوهری داد خدا
شب میلاد شکافنده علم است وبه علم                   به جهان قدر و بهای دگری دادخدا
باز در بیشه اسلام به نابودی جهل                          چو علی شیر خدا ، شیرنری داد خدا
مژده بر سیّد سجّاد دهد حامل وحی                        که به نخل دل تو برگ وبری دادخدا
به کف خلق گنه کار زنسل نبوی                             در بر آتش دوزخ سپری دادخدا
تا شود باورمان آمدن مصلح کل                               به کف ما سند معتبری دادخدا
نام او نام محمّد لقبش بحر علوم                             که زعلمش به جهان زیب و فری دادخدا
  ملک از کنگره عرش دهد مژده به ما
   گه به خورشید عبادت قمری دادخدا
     ژولیده نیشابوری

ای لاله باغ آفرینش                                   آیینه جان چراغ بینش
ای نام تو در کتاب هستی                         دیباچه ی آفتاب هستی
مهر از تو گرفت گرمی خوبی                       ماه از تو فروغ راه پویی
گنجینه ی آسمانی                                  سرلوحه دفتر معانی
علم از تو کمال سروری یافت                      تا جلوه به نور باقری یافت
در روشنی کلام وتفسیر                            شد نام بلند تو جهانگیر
در پهنه ی بیکران دانش                             همپایه و هم عنان دانش
ای باقر و شاکر ، ای محمّد                         روشن به تو دیدگان احمد
ای رهبر و رهنما و هادی                            خوش پای بدین جهان نهادی
سرچشمه ی کوثر از وجودت                      جاری است به جویبار جودت
تابان شده ای به پهنه ی خاک                    با نور خدا ، از لوح ادراک
میلاد تو، خرّمی به جان داد                        جان برتن مرده جهان داد
 ( عباس کیمنش)