بانک اشعار ولادت امام محمد باقر (ع)

اول ماه رجب شد جلوه گر ماهی تمام

کآمد از هفت آسمان و مهر گردونش سلام

اختر چار آسمان و آسمان هفت مهر

یوسف دو فاطمه نور دل خیر الانام

نسل در نسلش همه خیرالورا خیرالبشر

خود امام ابن امام ابن امام ابن امام

مشعل بزم معارف باقر کلّ علوم

کعبه دل قبله ی جان رهنمای خاص و عام

عالم هستی که چون لب بر تکلم وا کند

از دمش جوشد کلیم و از لبش خیزد کلام

شهریار ملک امکان کز تمام ممکنات

ذکر او خیزد هماره فیض او جوشد مدام

در وجود حضرتش کلّ محمد جلوه گر

پیشتر از خلقت نورش محمد داشت نام

گه به نخلستان ورا بیل کشاورزی به دوش

گه به بام آسمان خورشید را گیرد زمام

بی ولای او همه رفتار عالم نادرست

بی وجود او همه طاعات خلقت نا تمام

این عجب نبود که مولانا علی بن الحسین

گیرد از او همچو پیغمبر ز زهرا احترام

با ثواب خلق اگر زاهد ندارد مهر او

دوزخش بادا حلال و جنتش بادا حرام

علم، پای کرسی تدریس او دارد جلوس

معرفت در پیش پای جابرش کرده قیام

تا بود روشن چراغ علم او در سینه اش

روز دشمن شام گردد چون به نطق آید هشام

مکتب من باقریّ و مذهب من جعفری است

نیست جز آنم طریق و نیست جز اینم مرام

مهر فرزندان او مانند جان در سینه ها

نطق شاگردان او چون تیغ برّان در نیام

ای سلاطین را به سوی آستانت التجا

وی خلایق را به دیوار بقیعت ازدحام

باقر آل محمد نجل زین العابدین

جد و باب و مادر و آباء و اجدادت کرام

رهروان فرش را مهر تو در دل روز و شب

ساکنان عرش را مدح تو بر لب صبح و شام

جابر جعفی که بحر دانشش در سینه بود

بود از دریای علمت قطره ای او را به جام

سائل کوی تو تا صبح قیامت مرد و زن

تابع حکم تو تا پایان هستی خاص و عام

گر چه قبر بی چراغت می درخشد در بقیع

چون خدا در قلب مردان خدا داری مقام

این عجب نبود که در بازار علم و حکمتت

راه پیمایی کند یوسف به عنوان غلام

می فروشد ناز، مؤمن بر گلستان بهشت

آیدش بویی گر از خاک بقیعت بر مشام

نی عجب ای کعبه ی دل در همه دوران سال

گر طواف آرد به گرد کعبه ات بیت الحرام

شخص پیغمبر تو را از سوی حق گوید درود

جابر از ختم رسل بر حضرتت آرد سلام

چار سالت بود با تیغ بیان و تیر علم

شام را کردی به چشم پور بوسفیان چو شام

با بیان زنده ات در قصر بیداد یزید

یافت زخم سینه ی آل محمد التیام

تا بگویی نیست جایز در بر ظالم سکوت

بر تمام نسل ها از کودکی دادی پیام

از تو گشته آفتاب علم و ایمان جلوه گر

وز تو باشد مکتب قرآن و عترت را قوام

در کتاب نخل «میثم» سطر سطر و بند بند

وصف تو حُسن شروع و مدح تو حُسن ختام

امام باقر(ع)-مدح و ولادت

پیک شادی به شادمانی گفت

آفرینش دوباره پر شور است

در سپیده دم طلوع و ظهور

آسمان و زمین پر از نور است

نور صبح از سپیدۀ علم است

این سپیده پدیدۀ علم است

شب نشینان عالم ملکوت

همه سوی زمین نگه کردند

روی دامان مهر مه دیدند

کسب نور از فروغ مه کردند

روز میلاد ماه خورشید است

روشن این مه ز نور توحید است

همۀ عرشیان به هم گفتند

سید الساجدین گلی دارد

تا که شکر خدا به جا آرد

در مصــلا نمــاز بگذارد

همه این شوق و شور را دیدند

سَر الله و نــور را دیــدنـد

همه اصحاب معرفت دارند

شوق بشنیدن کلام تو را

با شکوه و به احترام و وضو

روی لب می برند نام تو را

ای ز وصف و ز مدح بالاتر

گفته بر تو سلام پیغمبر

ای که بر رهروان علم و شرف

گنج علم و شرافت آوردی

تو به کانون عشق و مکتب علم

در فضیلت هشام آوردی

مکتب تو فقیه پرور بود

دانشت مهر سایه گستر بود

هر که شد تشنۀ محبت تو

جام عشق و وفا به او دادی

به کُمیت و به حمیری نوری

ز سحــرگاه آرزو دادی

هر که مهر شما محبت اوست

سند افتخار خدمت اوست

من که از ساحل محبت تو

رو به دریای جود آوردم

بر تو و خاندان اطهر تو

احترام و درود آوردم

به «وفائی» تو التفاتی کن

نذر مسکین خود زکاتی کن

مناسبت های ماه رجب

ماه پـر فیض رجب، ماه نبـی، ماه خداست

ماه توبه، مه رحمت، مه ذکر است و دعاست

ماه از خــویش بریـدن بـه خـدا پیـوستن

خرم آن کس که به حق واصل و از خویش جداست

مـاه میـلاد شـریف دو محمّــد دو علـی

که پر از جلوۀ مـاه رخشان ارض و سماست

جمعــۀ اول ایــن مــاه، جمــال ازلــی

در تمـاشـای رخ حضـرت باقـر پیـداست

دوم مـاه رجـب عیـد بـزرگی دگـر است

عید میـلاد علـی‌ بـن‌ جـواد بن رضاست

سوم ماه رجـب آن دهمیـن حجب حـق

جگرش لختۀ خون از شرر زهـر جفاست

دهم ماه رجب بـا گل رخسار جـواد

موج‌زن رایحۀ عطـر ولایت بـه فضاست

بـارک‌ الله کــه در سیــزده مــاه رجـب

عید میـلاد علـی، مظهر رب الاعـلاست

کعبـه آغـوش گشـوده چـو گریبـان از هم

کــه ز قـلب حـرم‌الله، علـی عقـده‌گشاست

صـاحب‌خانـه نــدا داد کــه ای بنـت اسـد

خانـه از مـاست ولیکـن متعلـق به شماست

قـدر و جــاه تــو بـود فـوق مقــام مـریم

پسـر تـو علـی اسـت و پسـر او عیسـاست

نجل پـاک تـو امـام است بـه نجـل مریم

گرچـه او مریـم و عیسـاش پیـام‌آور ماست

این پسر رکن و مقام است و حطیم و زمزم

این پسر حجر و حجر، مروه و مسعا و صفاست

نیمـۀ مــاه رجـب روز وفــات زینـب

او که دخت علی و مادر صبر است و رضاست

زینب، آن فاتـح میـدان اســارت کـه هنوز

زنـده از خطبـۀ او واقعــۀ کــرب‌و‌بـلاست

شیـردخـت علـی و فاطمـه و اخـت حسن

که حسین دگـر است و نفسش عاشوراست

بیست و پنج رجب از بهـر محبان علی

روز اندوه و غم و ناله و اشک است و عزاست

روز آزادی زندانــی زهــرای بتـول

روز قتل خلف حضـرت صـادق، موساست

گوییـا در دل تـاریـک سیــه‌چـال، هنـوز

بانـگ العفـو بلنـد از دو لب آن مـولاست

آن کـه دربـارۀ وی آمـده سـاق مرضوض

چشم‌ها گر ز غمش خـون بفشانند رواست

روز بیسـت و ششـم مـاه رجـب داغ پـدر

بـر دل و بـر جگـر سوختـۀ شیـر خداست

بـر دل ختـم رســل داغ ابـوطالـب مانـد

آن کـه ایمـانش فـوق همـۀ ایمان‌هاست

بیست و هفت رجب است عید بزرگی دیگر

عید مزمـل و مدثــر و نــور و طاهـاست

عید بعثـت کـه نبـی رخـت رسالت پوشید

به! چه عیدی که به از عید صیام و اضحاست

عید پــرواز بشــر، عیــد نــزول قــرآن

عید نابــودی بـت، عیـد تجلای خداست

بیست و هشت رجب آغاز فراقی‌ست بزرگ

که حسین‌بن‌علی عازم دشت و صحراست

کـاروان پسـر فـاطمــه هنگـام سحــر

سر به کف دارد و عازم به سوی کرب‌و‌بلاست

عــزم حــج دارد و در اول ره مـی‌بینــد

قتلگاه است بر او مروه، صفا تشت طلاست

هم‌قـدم زینـب و عبـاس و علی‌اکبر

پیش رویش علی و پشت سر او زهراست

گاه بـر فـرق علـی‌اکبـر خـود می‌نگــرد

گاه می‌گرید و چشمش به دو دست سقاست

گاه در سینـه کنـد نوک سنان را احساس

گاه بیند که بریـده سـر پـاکش ز قفاست

سر به کف داشتن و تیـر گرفتـن به جگر

سپـر سنگ شـدن حـج امـام شهـداست

«میثم!»آن تربت شش‌گوشه بود در بر تو

وای من! از چه ندیدی حرم یار کجاست؟

امام باقر(ع)-مدح و ولادت

قوام هستى محیط امكان

بلوغ خلقت شكوه ایمان

فروغ توحید دلیل سرمد

بیان وحدت لسان برهان

بهشت رحمت صفاى جنت

بهار طوبى جمال یزدان

امام باقر كه فیض وافر

دهد كلامش به علم و عرفان

كه را شناسد جهان تحقیق؟

كه برتر از او كشیده ایوان

بدست سبزش ریاض دین را

نموده خرم چنان گلستان

بداده قولش كلام حق را

هزار تفسیر هزار عنوان

پناه قرآن ز كفر و باطل

ز كفر و باطل پناه قرآن

ولادتش را عنایتى دان

به اهل تقوى به اهل ایمان

به شاد باشِ دل پیمبر

دلى نباشد كه نیست شادان

مرا ز شوق است نواى شادى

چنان كه بر شاخ هزار دستان

ترانه خیزد ز تار و پودم

قصیده ریزم ز جوهر جان

به هر كه بینم چو ناى مطرب

بود خوش آوا بود عزل خوان

موالیان را بشارت این روز

معاندان را عذاب نیران

به یمن میلاد و زاد روزش

نواى شادى رسد به كیوان

به مدح پنجم ولىِ مطلق

من این قصیدت برم به پایان

یارب به شکافنده علمت باقر                                  کانوار تو از جبین پاکش ظاهر

آن را که سعید خوانده ای از اوّ ل                             مگذار که تا شقی شود در آخر

مرحبا مرحبا ، آفرین آفرین                                      صلّوا علی النبّی و آل الطّاهرین

                                    مرحبا مرحبا ، آفرین آفرین

آمده با قرآن رهبر مومنین                                       رهبر مومنین ، مفخر مسلمین

روشن از مقدمش دیده ساجدین                             بر چنین خلقتی آفرین ، آفرین

                                    مرحبا مرحبا ، آفرین آفرین

شام میلاد او دل زغم شد رها                                از صفایش شده جان و دل با صفا

زد قدم در جان آن شه مقتدا                                  جان فدای چنین طلعت نازنین

                                    مرحبا مرحبا ، آفرین آفرین             

                                    صلّوا علی النبّی و آل الطّاهرین

جمادی طی شده و آمد رجب باز                             بهار خواندن قرآن شد آغاز

گنه کاران کجائید و کجائید                                      بیائید معصیت کاران بیائید

مه خودسازی و راز ونیاز است                                در رحمت به روی خلق باز است

چنان رحمت کند در اوتلاطم                                    که کرده معصیت هم دست وپا گم

به شام اولش ماهی درخشید                                که هستی را حیات زنده بخشید

نهال پر برطوبی ثمر دارد                                        علی به حسین را حق پسر داد

عروس فاطمه نوزاد دارد                                         به عالم فخر از این اولاد دارد

نخل طوبی چه معطّر ثمری آورده                 بحر موّاج ولایت گهری آورده

شمسه چرخ هدایت قمری آورده                 فاطمه دخت حسن یک پسری آورده

یاورآل محمد له جهان جلوه نمود                 به یکی جلوه دل از عالم و آدم بریده بود

یک جهان لطف و صفا حضرت باقردارد           شجر طیبّه ای میوه ی طاهر دارد

پیرو مکتب او دولت  وافر دارد                       هر که شد ذاکر او خلعت فاخر دارد

مقدمش باد مبارک به شبیر و به شبر          این محمّد بود و نور دو چشم حیدر

یثرب امشب به خدا جلود دو چندان دارد       چون دراو جلوه گری حجت یزدان دارد

پسری سیّد سجّاد به دامان دارد                 مهر تابان به بغل ماه درخشان دارد

آفتابی زسرا پرده ی طاها بدمید                  که کند کسب ضیا از زخ ماهش خورشید

بزم ما را زشرف زیب و فری داد خدا                          مرغ دل را زشعف بال و پری داد خدا

سجده شکر بجا آر که همچون شب قدر                   به شب تیره همایون سحری داد خدا

ساقیا باده بده کز قدم ماه رجب                              تیرجان سوز دعا را اثری داد خدا

بروای باد صبا مژده بده فاطمه را                              فاطمه بنت حسن را پسری داد خدا

مژدگانی بده بر قافله کرببلا                                    به حسین بن علی همسفری داد خدا

در شب اول ماه رجب از قلزم عشق                         صدف بحر ولا را گوهری داد خدا

شب میلاد شکافنده علم است وبه علم                   به جهان قدر و بهای دگری دادخدا

باز در بیشه اسلام به نابودی جهل                          چو علی شیر خدا ، شیرنری داد خدا

مژده بر سیّد سجّاد دهد حامل وحی                        که به نخل دل تو برگ وبری دادخدا

به کف خلق گنه کار زنسل نبوی                             در بر آتش دوزخ سپری دادخدا

تا شود باورمان آمدن مصلح کل                               به کف ما سند معتبری دادخدا

نام او نام محمّد لقبش بحر علوم                             که زعلمش به جهان زیب و فری دادخدا

                                                ملک از کنگره عرش دهد مژده به ما

                                                گه به خورشید عبادت قمری دادخدا

                                                                                                ( ژولیده نیشابوری

مائیم و عنایت امام باقر                                         الطاف و کرامت امام باقر

یارب چه شود گناه ما را بخشی                             در شام ولادت امام باقر

امشب چراغانی بود یکسر زمین و آسمان

امشب چراغانی بود یکسر زمین و آسمان                 گویا که ماه دیگری تابیده در کون و مکان

بانگ طرب از درگه خلاق سرمد آمده                        هنگام شور و شادی آل محمّد آمده

ای کوی تو قبله گاه مردم                           همنام نبی امام پنجم

باشد چو قضا ، قدر مطیعت                        هر گاه کنی به او تحکّم

جز جدّ گرامیت محمد                                داری تو به انبیا تقّدم

در مکتب حکمت تو لقمان                          آموخته علم از تعلّم

با دوستی تو می توان بود                         از نعمت خلد در تنعّم

وز قهر خداست دشمن تو                          از نار جهیم در تالّم

هر کسی که به کشتی ولایت                    بنشست چه باکش از تلاطم

از عشق رخت به گلشن شوق                   بلبل به نوا کند ترنّم

هر غنچه که بشکفد ز لعلت                       یاد آور و می کند تبسّم

                                    ز انوار جمال بی مثالت

                                    تابان شده مهر وماه و انجم

                                                                        ( فراهانی کاشانی)

امشب  زلطف کبریا عالم همه پرنور شد           شمسی عیان شد در جهان ظلمت دوباره دورشد

خفاش سان خصم ولی ازنور تابان کورشد         نوردوچشم ساقی کوثر از آن مسرور شد

ابلیس دید این نور را آزرده و رنجور شد              دلهای مردان خدا پر زنشاط وشور شد

آمد امام پنجمین از فاطمه بنت حسن               چشم علی ابن الحسین روشن از این فخر زمن

بیت امام ساجدین روشن شد از نور خدا             از این تجلی در عجب سکّان عرش کبریا

سبّوح گو ، قدوس گو، کروبیّان اندر سماء             گوئی عیان آمد زنو انوار ختم الانبیاء

آمد بدنیا زاده دخت امام مجتبی                    رویش حسن ، بویش حسین، نسل علی مرتضی

به به از این دنیا پسر کز دامن عصمت بود           گنج سخا ، کان کرم ، بر مصطفی عترت بود

شاهنشهی کو وارث پیغمبر خاتم بود                 از علم و حلم و فضل او ، دین نبی محکم بود

                                    هم نام جدّش و مصطفی آن رهبر عالم بود

                                    مانند شاه لافتی ، فرمانده اعظم بود

ای لاله باغ آفرینش                                   آیینه جان چراغ بینش

ای نام تو در کتاب هستی                         دیباچه ی آفتاب هستی

مهر از تو گرفت گرمی خوبی                       ماه از تو فروغ راه پویی

گنجینه ی آسمانی                                  سرلوحه دفتر معانی

علم از تو کمال سروری یافت                      تا جلوه به نور باقری یافت

در روشنی کلام وتفسیر                            شد نام بلند تو جهانگیر

در پهنه ی بیکران دانش                             همپایه و هم عنان دانش

ای باقر و شاکر ، ای محمّد                         روشن به تو دیدگان احمد

ای رهبر و رهنما و هادی                            خوش پای بدین جهان نهادی

سرچشمه ی کوثر از وجودت                      جاری است به جویبار جودت

تابان شده ای به پهنه ی خاک                    با نور خدا ، از لوح ادراک

میلاد تو، خرّمی به جان داد                        جان برتن مرده جهان داد

                                                            ( عباس کیمنش)

آفتاب علم و دانش فیض بخش خاصّ و عام            باقر علم نبییّن زاده ی خیرالانام

آنکه پایه ریز فقه جعفری است                           در میان خلق عالم شیوه اش پیغمبری است

سیرتی کامل زعرفان ، صورتش احمد نما           حافظ اسلام ناب و حاکم شرع نبی است

رهنمای پارسایان راهگشای انس و جان            آنکه در عین حقیقت شیعیان را رهبری است

                                                                                                            (عدنانی)

از روشنی طلعت رخشنده باقر                                شد نور علوم نبوی برهمه ظاهر

در اول ماه رجب از مشرق اعجاز                              گردید عیان ماه تمام از رخ باقر

مشرق شده از نور علی بن حسین است                 این نور که نورانی از و گشته ضمائر

بر فاطمه بنت حسن بس بود این فخر                      کاورده پدید این مه تابنده باقر

باقر لقب و کنیه ابا جعفر و اورا                                 بوده است لقبهای دگر : هادی و شاکر

از هر بدی و عیب و زلل اوست مبّرا                          جان وتنش از یذهب عنکم شده طاهر

دریای علوم است و زداینده اوهام                            گفتار حکیمانه ی او زیب منابر

از یک نفسش زنده کند صدچو مسیحا                     از یک نظرش دیده اعمی شده باصر

یاد آمدش از چهره تابان محمد                                با چشم بصیرت نگهش کرد چو جابر

ابلاغ اسلام از طرف ختم رسل کرد                           چون گفته پیغمبرش افتاده به خاطر

 عالم همه شد روشن ازآن نور خدایی                     شد بارور از او شجر دین و شعائر

خوش باد ، زمینی که هم آغوش شد اورا                 خوش آنکه به سوی حرمش گشته مسافر

                                    وصفش نتوان گفت حسان با سخنی چند

                                    چون قصه بلند است وزبان الکن وقاصر

                                                                                                (حسان)