**داستان های کوتاه و جملات پند آموز**

پارسايى را ديدم بر كنار دريا كه زخم پلنگ داشت و به هيچ دارو بِه نميشد.
مدتها در آن رنجور بود و شكر خداى، عزوجل، على الدوام گفتى .
 پرسيدنش كه شكر چه ميگويى؟
گفت :شكر آنكه به مصيبتى گرفتارم
نه به معصيتى.

گر مرا زار بكشتن دهد آن يار عزيز
تا نگويى كه در آن دم غم جانم باشد
گويم: از بنده مسكين چه گنه صادر شد
كو دل آزرده شد از من ، غم آنم باشد

 گلستان سعدى

هنگامی که بیدار می شویم ،
برکات الهی با تابش خورشید ، آغاز می شود
و با سخاوت ما را در بر می گیرد
و  بشارت یک روز تازه را می دهد
قدر این برکت را بدانیم

بدون استثنا،
هر روز از زندگی را با «سپاسگزاری»
شروع کنید.
همینطور که در آینه نگاه میکنید
بگویید:
 «متشکرم خدا، برای زندگی، برای بدنم،
برای خانواده و کسانی که عاشقشان هستم.
برای این روز،
و برای فرصت خدمتگزاری که در اختیارم قرار دادی.
   
 وين داير

دردنیای امروز
فقرآتشی است که خوبیهارا میسوزاند.
و ثروت پرده ایست که بدیهارا میپوشاند
وچه بی انصافند
آنانکه یکی را می پوشانند به احترام داشته هایش
ودیگری را میسوزانند به جرم نداشته هایش

شبلی عارف معروف؛ به مسجدی رفت كه دو ركعت نماز بخواند.
در آن مسجد كودكان درس میخواندند و وقت نان خوردن كودكان بود.
دو كودك نزدیك شبلی نشسته بودند.
یكی پسر ثروتمندی بود و دیگری پسر فقیری.
در زنبیل پسر ثروتمند پاره ای حلوا بود و در زنبیل پسر فقیر نان خشك.
پسر فقیر از او حلوا میخواست.
آن كودك میگفت : اگر خواهی كه پاره ای حلوا به تو دهم، سگ من باش و چون سگان بانگ كن.
آن بیچاره بانگ سگ كرد و پسر ثروتمند پاره ای حلوا بدو میداد.
باز دیگر باره بانگ میكرد و پاره ای دیگر می گرفت.
همچنین بانگ میكرد و حلوا میگرفت.
شبلی در آنان مینگریست و میگریست. كسی از او پرسید:
ای شیخ تو را چه رسیده است كه گریان شده ای؟
شبلی گفت: نگاه كنید كه طمع كاری به مردم چه رسانَد؟
اگر آن كودك بدان نان تهی قناعت میكرد و طمع از حلوای او بر میداشت، سگ همچون خویشتنی نمیشد...

کفشی که برای پای تو مناسب است، ممکن است پای دیگری را زخم کند.

این ناعادلانه است که تمام دستورالعمل‌های زندگی‌مان را خودخواهانه درست بدانیم و آن را برای همگان تجویز کنیم.

پيرمرد زرگري به دکان همسايه زرگر رفت و گفت: ترازويت را به من بده تا اين خرده‌هاي طلا را وزن کنم. همسايه‌اش که مرد دور انديشي بود گفت: ببخشيد من غربال ندارم. پيرمرد گفت: من ترازو مي‌‌خواهم و تو مي‌گويي غربال نداري، مگر کر هستي؟ همسايه گفت: من کر نيستم، ولي درک کردم که تو با اين دست‌هاي لرزان خود چون خواهي خرده‌هاي زر را به ترازو بريزي و وزن کني مقداري از آن به زمين خواهي ريخت، آن وقت براي جمع‌ آوري آنها جاروب خواهي خواست و بعد از آنکه زرها را با خاک جاروب کردي آن وقت غربال لازم داري تا خاک آنها را بگيري، من هم از همين اول گفتم که غربال ندارم.

 
 مولوي

من از آن تافته های جدابافته نبودم که هر توهینی را ببخشایم، اما همیشه در آخر کار آن را از یاد می بردم. آن کس که تصور میکرد که من از او نفرت دارم چون می دید که با لبخندی صمیمی به او سلام می گویم غرق در شگفتی می شد و نمی توانست باور کند. در این حال، بر حسب خلق و خوی خودش، یا بزرگواریم را تحسین و یا بی غیرتی ام را تحقیر می کرد، بی آنکه فکر کند که انگیزه من ساده تر از اینها بوده است، من همه چیز حتی نام او را از یاد برده بودم!!!

 آلبر کامو

یادتان باشد سواد هیچ وقت شعور نمیاورد.
شعور یعنی تشخیص کار خوب از بد،
شعور یعنی تشخیص کار درست از اشتباه،
سواد، یاد گرفتن فرمول و اطلاعات در علم و یا مبحث خاصی است!
این شعور هست که راه استفاده درست و یا غلط از علم (سواد) رو به ما میگه!
شعور رو به کسی نمیشه آموزش داد؛ یک انسان میبایست در درون خودش طلب شعور کند تا به آن دست پیدا کند!
چه بسا ما شخصیتهای برجسته علمی و دانشگاهی داریم که سواد دارند ولی شعور ندارند.

شب فرو می افتاد...
به درون آمدم و پنجره ها را بستم،
باد با شاخه در آویخته بود.
من در این خانه،
تنها،تنها،
غم عالم به دلم ریخته بود...

 هوشنگ ابتهاج

خیلی وقتها شده خیری به کسی رسوندیم با نیت « برای رضای خدا» اما اگه از همون آدم ضربه ای بخوریم اول چیزی که  بذهنمون می رسه اینه «بشکن این دست که نمک نداره» یا «کلا من شانس ندارم به هرکس خوبی کردم بدی دیدم».دوستان مهربان بودن عالیه اما عالیتر اینه که از محبتی که کردیم رد بشیم.و دریافت کننده محبتمون را مدیون ندونیم.چون ما کاری برای او نکردیم که انتظار پاسخ از او داشته باشیم.
اینکه اخلاقا، جواب محبت ،محبته درسته. اما ما با طرف مقابل کار نداریم هر کس باید روی درستی عمل خودش زوم کنه.
دست بی نمک دستیه که خیری را به دیگران رسونده و همینطور دراز مونده که کی طرف میخواد جبران کنه.محبت برای رضای خدا یعنی از لحظه ای که نیت کردیم پاسخ را از خدا گرفتیم دیگه منتظر پاسخ از بنده اش نیستیم.
بی توقع مهربان باشیم....

جمعه ها
انگار دلم مستقل میشود
خود مختار میشود
می رود و می آید و خودش را به در و دیوار می کوبد
به یاد می آورد،خاطره هم می زند،
معجونی می سازد که سر دلمان بماند!
جمعه ها عصر دلم در دلش رخت می شوید،
دلش هم در من!
جمعه ها عصر دلم جایت را خالی میکند و یواشکی هایش را هوار میزند!
ولی خب...
ما که تحویل نمی گیریم ذلیل مرده را!
ما که از این دنیا زیاد کشیدیم عزیز
این یکی هم...

 حامد نیازی

حكايت انوشيروان

هنگامی که انوشیروان خواست ایوان کاخ مدائن را بسازد دستور داد زمینهای اطراف آن را خریداری کنند, زمینهای اطراف از صاحبانش خریداری شد مگر پیرزنی که امتناع ورزید و گفت :
من همسایگی شاهنشاه انوشیروان را به تمام عالم نمیفروشم .
انوشیروان سخن او را پسندید و گفت :
خانه ی پیرزن در جای خودش باقی باشد و آنگاه ساختمان او را محکم و با دوام کرد ایوان را محیط بر آن ساخت. اهل آن نواحی آنجا را خانه ی پیرزن نامیدند .
گویند هر روز دود از آشپزخانه پیرزن بر دیوارهای کنده کاری شده زیبای عمارت مینشست و هر صبح و عصر گاوش از روی فرشهای ایوان گذر میکرد و غلامان شکایت به شاهنشاه بردند اما وی گفت هر چه خراب شد دوباره از نو تعمیر کنید .
گویند قیصر روم سفیری به ایران فرستاد و وقتی سفیر به مدائن آمد از عظمت و زیبائی آن بنا در شگفت شد . در گوشه ایوان یک نقص و کجی توجه او را جلب کرد پرسید :
آن قسمت چرا درست نشده است ؟ گفتند این محل خانه ی پیرزنی است که مایل به فروش نشد و پادشاه هم او را مجبور نکرد .
سفیر گفت :
این چنین کجی و نقص که از عدل و دادگری بهم رسد بهتر از آراستگی و درستی است که از روی ظلم و جور پیدا شود...

دوست داشتن زوری نیست، اختیاری ست ...
اِداری هم نیست.
ساعت کار ندارد، شبانه روزی‌ست ...
خواب و خوراک نمی‌شناسد ...
شوخی نیست، جدی هم نیست!
 یک بازی ست که بَلد بودن و قاعده‌ی خودش را خودش تعیین می‌کند.
دوست داشتن یا هست یا نیست!
حدِ وسط ندارد ..

 عباس معروفی

مثل موها وُ ناخن ها
ای کاش آدمی چیزهای بیشتری می‌توانست کوتاه کند ..

یا مثل دندان‌های شیری
هر کسی در چهل سالگی
قلبی تازه وُ مغزی تازه در می آورد...

قلبی خالی از  اندوه هایی که سینه آدمی را فشرده اند
و مغزی که هیچ به خاطر نداشته باشد
جز جایی که هر کسی آخرین بار
از ته قلب خندیده است ..