**داستان های کوتاه و جملات پند آموز**

قیری به خانۀ مرد ثروتمندی رفت و خوردنی طلبید. گفتند: «هنوز نان نپختهایم.» گفت: «کمی آرد به من بدهید.» گفتند: «آن اندازه نیست.» گفت: «پس کمی آب بـه مـن
بدهید.» گفتند: «هنوز سقا نیامده.» گفت: «پس کمی روغن بـه مـن بدهیـد.» گفتنـد: «از کجـا
بیاوریم؟» فقیر گفت: «حالا که احوالتان چنین است بیایید با هم برویم گدایی.»

گاهی باید بزنی به جاده
گاهی باید خونه‌تو با مهمونایی که قراره بیان، شهرتو با شلوغیا و دغدغه‌هاش، کار و زندگی‌ت و تمام نگرانیاتو جا بذاری و خودت و خوشیات بزنین به جاده
گاهی باید چاردیواریایی که زندونیت کردنو رها کنی بری چارقدم اونورتر و ببینی دنیا اونقدراام تنگ و تاریک نیس!
موبایلتو سایلنت کنی و جای زنگ گوشی و تلفن و زنگ در گوشتو بسپری به صدای باد و بارون و موج دریا و آواز پرنده ها!
تو جاده پلی‌لیست مورد علاقتو بذاری تو ضبط ماشین و صداشو زیاد کنی و شیشه ها رو بدی پایین و دیوونه وار با آهنگ بخونی و بخندی!
هرجای آهنگ که خاطره‌ی عشق قدیمیت بود پنهونی اشک بریزی و بعد برا بقیه بخندی!
بیخیالِ رسم و رسومات و پول و قید و بند زندگی بشی و راحت ترین لباستو بپوشی و بشینی تو ماشین و برا خودت بری و بری...
هرجا حوض آب دیدی آستینتو بزنی بالا و دستتو تا آرنج بکنی تو آب... هرجا رودخونه دیدی شلوارتو بزنی بالا و کفشتو دراری و بزنی به آب... هرجا دریا دیدی فقط بری و بزنی به آب و خودتو بسپری دست موجا...
بری میون دشت و کوه و جنگل نفس بکشی
حسابی عکسایی بگیری که شکل خودتن
با اونایی که دوسشون داری بری و موندگارترین لحظات زندگیتو بسازی!
سفر همیشه خوبه اما وقتایی که حسابی درگیری و دلگیری و بی‌حوصله از همیشه خوب‌تره!
آدم باید از هر فرصتی استفاده کنه برا اینکه بره این جهانو بگرده شهرشو کشورشو بگرده
اگرم فرصتش دست نداد کتاب بخونه و جهان‌هایی رو که هر نویسنده‌ای خلق کرده سرِ حوصله بره و بگرده
دوخطیِ ماجرا رو بخوام بگم اینه که
زندگیت سر اومد رفیق
ول کن بگیر و ببندشو
زندونیِ زندگی نباش
دستبندی که زدی به دستتو بازش کن
کلید رهایی از گرفتاریات اینه که بدونی تو این دنیا هرچی بری به تهش نمیرسی
پس همینجایی که هستی از ماشینت پیاده شو
زندگی کن
بخدا تهش هیچی نیس
همش همینجاس!

 مانگ میرزایی

 یاد گرفتم این بار که دستانم یخ کرد، دستان کسی را نگیرم!
جیب هایم مطمئن ترند.!!

دنیا رو می بینی؟ حرف حرف میاره، پول پول میاره، خواب خواب میاره. ولی 'محبت'، "خیانت" میاره!

 کاش همه میدانستن دل بستن به "کلاغی که "دل" دارد، بهتر است از "طاوسی که زیبایی" دارد!!

کاش میشد انگشت را تا ته حلق فرو کرد و بعضی دلبستگی ها را یکجا بالا آورد!!!!
وفاداری آدم ها رو "زمان" اثبات می کنه نه "زبان"!!!

زندگى به من آموخت: که"هيچ چيز از هيچ كس بعيد نيست"!!!!

این جمله رو هرگز فراموش نکن : "برای دوستت دارم بعضی ها؛ "مرسی" هم زیاد است!

حسین پناهی

بعد از ظهر شنبه بود و هوا آفتابی ، دوستم بابی لوییسآن پدر نمونه، بچه هایش را برای بازی گلف برده بود.
 به باجه بلیت فروشی که رسید پرسید:
"ورودی چقدر است ؟"
"سه دلار برای خودتان و سه دلار برای بچه های شش سال به بالا؛ بچه های شش ساله و کوچک تر هم نیازی به بلیت ندارند. بچه های شما چند ساله اند ؟"

"این آقای وکیل سه سال دارد و آن آقای دکتر هفت سال. پس باید شش دلار بدهم."
بلیت فروش گفت:
" گنجی چیزی پیدا کرده ای؟ می توانستی سه دلار را به جیب بزنی، می توانستی بگویی این آقای دکتر شش سال دارد. من که متوجه تفاوتش نمی شدم."

بابی در جواب گفت :
" درست است، اما بچه ها که متوجه می شدند. اولین درسی که والدین باید به فرزندان خود بیاموزند، صداقت است. "

فرماندار ایالت ماساچوست نامزد انتخابات دوره‌ی دوم بود و سخت تلاش می‌کرد که برای دوره‌ی دوم انتخاب شود. او از نخستین ساعات روز انتخابات به فعالیت‌های انتخاباتی مشغول بود. ناهار نخورده بود و با عجله و آخر وقت خود را به ناهاری که در کلیسا خیرات می‌کردند، رساند. وقتی که فرماندار بشقاب خود را دراز کرد تا غذا دریافت کند، خانم توزیع‌کننده یک تکه مرغ در آن گذاشت. فرماندار گفت: «ببخشید، ممکن است یک تکه‌ی دیگر مرغ به من بدهید؟»

زن جواب داد: «متأسفم، هر نفر یک تکه.»

فرماندارگفت: «مرا نشناختید؟ من فرماندار این ایالت هستم.»

و زن در جواب گفت: «من هم مسئول توزیع غذا هستم. لطفاً حرکت کنید.»

مردی وارد رستورانی می شود و کاسه ای سوپ سفارش می دهد. پیشخدمت سفارش او را حاظر می کند. مرد از پیش خدمت رستوران می خواهد که سوپ را بچشد.

پیشخدمت: اما قربان، می توانم به شما اطمینان بدهم که سوپ مزه ی خوبی دارد.

مرد همچنان اصرار می کند و می گوید: آقا خوشحال می شوم اگر ابتدا سوپ مرا شما بچشید.

پیشخدمت: اما قربان، من نمی توانم غذاها را بچشم، رئیسم مرا تنبیه می کند.

مرد: ببین آقا، اگر سوپ مرا نچشی، بدون پرداخت هزینه اش، اینجا را ترک می کنم.

در این زمان پیشخدمت به اطراف نگاهی می اندازد تا مطمئن گردد که هیچکس او را نمی بیند، سپس نزدیک کاسه ی سوپ می شود تا درخواست مشتری اش را انجام دهد. اما به ناگاه با تعجب از مرد سوال می پرسد: اما قربان، قاشق تان کجاست ؟

مرد پاسخ می دهد: دقیقا سوال من هم همین است.

روزی در دُر گرانبهای پادشاه لکه سیاهی مشاهده شد هر کاری درباریان کردند نتوانستد رفع لکه کنند هر جایی وزیر مراجعه کرد کسی علت را نتوانست پیدا کند تا مرد فقیری گفت من میدانم چرا دُر سیاه شده پس مرد فقیر را پیش پادشاه بردند او به پادشاه گفت در دُر گرانبهای شما کرمی هست که دارد از آن میخورد پادشاه به او خندید و گفت ای مردک مگر میشود در دُر کرم  زندگی کند ولی مرد فقیر گفت ای پادشاه من یقین دارم کرمی در آن وجود دارد پادشاه گفت اگر نبود گردنت را میزنم و مرد بیچاره پذیرفت وقتی دُر را شکافتند دیدند کرمی زیر قسمت سیاهی رنگ وجود دارد پادشاه از دانایی مرد فقیر خوشش آمد و دستور داد اورا در گوشه ای از آشپزخانه جا دهند و مقداری از پس مانده غذاها نیز به او دادند.

روز بعد پادشاه سوا بر اسب شد و رو به مرد فقیر کرد و گفت این بهترین اسب من است نظرت تو چیست مرد فقیر گفت بهترین در تند دویدن هست ولی ی ایرادی نیز دارد پادشاه گفت چه ایرادی فقیر گفت در اوج دویدن اگر هم باشد وقتی رودخانه را دید به درون رودخانه میپرد پادشاه باورش نشد و برای امتحان اسب و صحت ادعای مرد فقیر سوار بر اسب از کنار رودخانه ای گذشت که اسب سریع خودش را درون آب انداخت پادشاه از دانایی مرد فقیر متعجب شد و یک شب دیگر نیز او را در محل قبلی با پس مانده غذا جا داد و روز بعد خواست تا او را بیاورند . وقتی نزد پادشاه آمد پادشاه از او سوال کرد ای مرد دیگر چه میدانی مرد که به شدت میترسید با ترس گفت میدانم که تو شاهزاده نیستی پادشاه به خشم آمد و او را به زندان افکند ولی چون دو مورد قبل را درست جواب داده بود پادشاه را در پی کشف واقعیت وا داشت و پادشاه نزد مادرش رفت و گفت ای مادر راستش را بگو من کیستم این درست است که شاهزاده نیستم مادرش بعد کمی طفره رفتن گفت حقیقت دارد پسرم چون من و شاه بی بهره از داشتن بچه بودیم و از به تخت نشستن برادرزاده های شاه حراس داشتیم وقتی یکی از خادمان دربار تو را به دنیا آورد تو را از او گرفتیم و گفتیم ما بچه دار شدیم و بدین طریق راز شاهزاده نبودن پادشاه مشخص شد.

پادشاه بار دیگر مرد فقیر را خواست ولی این مرتبه برای چگونگی پی بردن به این وقایع بود و  به مرد فقر گفت چطور آن دُر و اسب و شاهزاده نبودن مرا فهمیدی مرد فقیر گفت دُر را از آنجایی که هر چیزی تا از درون خودش خراب نشود از بین نمیرود را فهمیدم و اسب را چون پاهایش پشمی بود و کُرک داشتند فهمیدم که این اسب در زمان کُره ای چون اسب ها و گاومیش ها یک جا چرا میکردن با گاومیشی اُنس گرفته و از شیر گاومیش خورده بود و به همین خاطر از آب خوشش می آید سپس پادشاه گفت اصالت مرا چگونه فهمیدی، مرد فقیر گفت موضوع اسب و دُر که برایت مهم بودند را گفته بودم ولی تو دو شب مرا در گوشه ای از آشپزخانه جا دادی و پاداشی به من ندادی و این کار دور از کرامت یک شاهزاده بود و من هم فهمیدم تو شاهزاده نیستی.

پیرمردی 92 ساله که سر و وضع مرتبی داشت در حال انتقال به خانه سالمندان بود. همسر 70 ساله‌اش به تازگی درگذشته بود و او مجبور بود خانه‌اش را ترک کند. پس از چند ساعت انتظار در سرسرای خانه سالمندان، به او گفته شد که اتاقش حاضر است. پیرمرد لبخندی بر لب آورد.
همین طور که عصا زنان به طرف آسانسور می‌رفت، به او توضیح دادم که اتاقش خیلی کوچک است و به جای پرده، روی پنجره‌هایش کاغذ چسبانده شده است. پیرمرد درست مثل بچه‌ای که اسباب‌بازی تازه‌ای به او داده باشند با شوق و اشتیاق فراوان گفت: «خیلی دوستش دارم.»
به او گفتم: ولی شما هنوز اتاقتان را ندیده‌اید! چند لحظه صبر کنید الآن می‌رسیم.
او گفت: به دیدن و ندیدن ربطی ندارد. شادی چیزی است که من از پیش انتخاب کرده‌ام. این که من اتاق را دوست داشته باشم یا نداشته باشم به مبلمان و دکور و ... بستگی ندارد بلکه به این بستگی دارد که تصمیم بگیرم چگونه به آن نگاه کنم.
من پیش خودم تصمیم گرفته‌ام که اتاق را دوست داشته باشم. این تصمیمی است که هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوم می‌گیرم.
من دو کار می‌توانم بکنم. یکی این که تمام روز را در رختخواب بمانم و مشکلات قسمت‌های مختلف بدنم که دیگر خوب کار نمی‌کنند را بشمارم، یا آن که از جا برخیزم و به خاطر آن قسمت‌هایی که هنوز درست کار می‌کنند شکرگزار باشم . هر روز، هدیه‌ای است که به من داده می‌شود و من تا وقتی که بتوانم چشمانم را باز کنم، بر روی روز جدید و تمام خاطرات خوشی که در طول زندگی داشته‌ام تمرکز خواهم کرد. سن زیاد مثل یک حساب بانکی است. آنچه را که در طول زندگی ذخیره کرده باشید می‌توانید بعداً برداشت کنید. بدین خاطر، راهنمایی من به تو این است که هر چه می‌توانی شادی‌های زندگی را در حساب بانکی حافظه‌ات ذخیره کنی.
از مشارکت تو در پر کردن حسابم با خاطره‌های شاد و شیرین تشکر می‌کنم. هیچ می‌دانی که من هنوز هم در حال ذخیره کردن در این حساب هستم؟

روزی روزگاری شیطان به فکر سفر افتاد. با خود عهد کرد تازمانی که  انسانی نیابد که بتواند او را به حیرت وا دارد، از این سفر بر نگردد. نیم دوجین روح را در خورجین ریخت. نان جویی بر داشت و به راه افتاد.
 رفت و رفت و رفت. هزاران فرسنگ راه رفت تا اینکه تردید در دلش جوانه بست که شاید تصمیم غلطی گرفته باشد. در هیچ کدام از جاده های دنیا به هیچ بنده ای که توجه او را جلب کند و یا حتی کنجکاوی او را بر انگیزد، بر نخورد. دیگر داشت خسته می شد. تصمیم گرفت به مکان مقدسی سر بزند؛ ولی حتی آنجا هم، که همیشه مبارزه ای ریشه دار از زمانهای دور، علیه او جریان داشت، هیچ چیز نتوانست حیرت زده اش کند.
دلسرد و نا امید و افسرده در سایه درختی  ایستاده بود که رهگذری گرما زده با کیفی بر دوش کنار او ایستاد. کمی که استراحت کرد خواست به رفتنش ادامه دهد. مرد قبل از اینکه به راه خود ادامه دهد، به او گفت: "تو شیطان هستی!"
ابلیس حیرت زده پرسید: "از کجا فهمیدی؟!"
"از روی تجربه ام گفتم. ببین من فروشنده دوره گردم. خیلی سفر می کنم و مردم را خوب می شناسم. در نتیجه در همین ده دقیقه ای که اینجا هستیم، تو را شنا ختم. چون:
مثل کنه به من نچسبیدی، پس مزاحم یا گدا نیستی!
از آب و هوا شکایت نکردی، پس احمق نیستی!
به من حمله نکردی، پس راهزن نیستی!
به من حتی سلام نکردی، پس شخص محترمی نیستی!
از من نپرسیدی داخل کیفم چه دارم، پس فضول هم نیستی!
حالا که نه مزاحمی، نه احمق، نه راهزن، نه محترم، نه فضول پس آدمیزاد نیستی! هیچ کس نیستی، پس خود شیطانی!"
شیطان با شنیدن این حرفها کلاه از سر برداشت و کله اش را خاراند.
مرد با دست به پاهایش زد و گفت: "خوبه، تازه، شاخ هم که داری!"

به خدا گفتم  بیا دنیا رو قسمت کنیم:

آسمان مال من ،ابرهاش مال تو.

دریا مال من ، موجهاش مال تو.

خورشید و ماه مال من ، ستارهاش مال تو.

و ...
خدا خندید و گفت: تو بندگی کن ،همش مال تو.

از آدم تا خاتم، داستان خلقت

💎میخوام یه داستان برات بگم. یه داستان که به تو هم مربوط میشه. یه جورایی داستان زندگی تو هم هست.
یه روزی خدا فرشته هاش رو جمع کرد و گفت امروز میخوام اشرف مخلوقاتم رو بهتون معرفی کنم. جانشین خودم رو.
قراره بشه با ارزش ترین موجودی که خلق کردم. بشه مایه افتخار من. اسمش رو گذاشت آدم.
اون وقت رو به فرشته هاش کرد و گفت سجده کنید اگر به من ایمان دارید. همه سجده کردند به جز ابلیس. حتما داستانش رو خوندی.ابلیس مغرور شد و سرپیچی کرد و شد اولین رانده شده از درگاه خدا. البته آخریش هم نبود. ابلیس رو به خدا کرد و از خدا مهلت خواست و خدا هم مهلتش داد.
ابلیس رو به خدا کرد و گفت: این موجود از گل خشکیده آفریده شده. پس چرا ادعا داری که اشرف مخلوغاته. پس ثابت کن.
امتحانش کن.
این جوری بود که خدا انسان رو آزمایش کرد و میوه ممنوعه شد اولین وسیله آزمایش آدم. ولی آدم فریب وسوسه های شیطان رو خورد و در اولین امتحان رد شد و باعث خوشحالی شیطان شد.
ولی آدم زود متوجه اشتباهش شد و از خدا طلب بخشش کرد. خدا هم بخشید ولی به خاطر این خطا آدم تنبیه شد. اول خدا آدم رو عریان کرد و آدم با توجه به غریزه ی وجودیش شروع کرد به پوشوندن خودش.
آدم تبعید شد تا نسل های بعد هم مورد آزمایش قرار بگیرند. برای آزمایش انسان وسایلی فراهم شد. و اینجا بود که بعضی چیزها شد میوه ممنوعه. هر روز که میگذره انسانها مورد آزمایش قرار میگیرند و در این بین عده ای رد میشن و عده ایی هم پیروز میشن و باعث سربلندی و فخرفروشی خدا میشن. مثلا زمانی که ایوب نبی در مقابل مشکلات و سختی ها صبر کرد خدا برای فرشته هاش فخر فروشی کرد. یا زمانی که ابراهیم خلیل الله پسرش رو به فرمان خدا و برای رضای خدا به قربانگاه برد. و یا زمانی که آقا اباعبدالله الحسین(ع) با تمام دارو ندارش در راه خدا جهاد کرد خدا فخرفروشی کرد و گفت این اشرف مخلوقات منه این خلیفه من بر روی زمینه.
پس حواست باشه که تو این امتحانهاچه نتیجه ایی رو میگیری ؟؟
میشی باعث مباهات یا خجالت؟؟

به اندازه ی چند دقیقه، با من نشسته بود
از خودش گفت، از قصدِ آمدنش، از چرایِ رفتنش
ساده بود و صمیمی‌
لحنی داشت، به گوشِ احساسِ من، بی‌ انتها غریب
قهوه‌اش را خورد، دستم را فشرد و رفت

ماجرایِ عجیبی ‌ست بودنِ ما آدم ها
یک نفر برایت چند دقیقه وقت می‌‌گذارد و به اندازه ی خوردنِ یک قهوه، چشمانت را به دنیائی تازه باز می‌‌کند
برای یک نفر، عمری وقت می‌‌گذاری. همان کسی‌ که قادر است به اندازه ی خوردنِ یک قهوه، دنیایی را خراب کند

با تاسف نمی‌نویسم
برای بیدار شدن، برای شروع‌های تازه، هرگز دیر نیست
قهوه‌های تلخ، آدم‌های تلخ، روز‌های تلخ، الزاماً به معنی‌ پایانی تلخ نیست
هنوز هم معتقدم ... برای وارد شدن به دنیای دیگران، باید به اندازه یک فنجان قهوه برایشان وقت گذاشت

 نیکی‌ فیروزکوهی

اﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﮐﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻠﻨﺪﺕ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ
ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻤﺎﻥ ﻳﮏ ﺁﺟﺮ ﻟﻖ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﺭﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ،
ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ !...
ﺗﺎ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﮑﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ !...
ﺗﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻳﺖ ﺭﺩ ﺷﻮﻧﺪ !...
ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺵ !
ﺩﺳﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻫﻠﺖ ﻣﻴﺪﻫﺪ ؛
ﻭﻟﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﻔﺘﻲ ،
ﺍﮔﺮ ﺑﻲ ﺗﺎﺏ ﻧﺒﺎﺷﻲ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﮔﺮﻩ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ ،
ﺍﻭﺝ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻱ ...
ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎﺩﮔﻲ ...
ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺵ ،
ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻱ ﺍﻃﺮﺍﻓﺖ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ،
ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺵ ،
ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺳﻮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺵ ،
ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺎﻳﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﺪﻱ ﺩﺍﺩﻧﺪ ،
ﺗﻮ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﺵ ،
ﻫﻤﻴﻦ ﺧﻮﺏ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺯﻳﺒﺎ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﻗﺺ ﻭﺍﮊﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ ؛
ﻳﮑﻲ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺗﻔﺎﻭﺕ ، ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ...
ﻳﮑﻲ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ، ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ...ِ

وقتی اولین شکوفه های بهاری رو میبینم و سر ذوق میام ، دلم میخواد یه نفر باشه که ذوقمو تو چشماش نقاشی کنه ، مثل من بخنده و دست نوازش رو سرِ شکوفه ها بکشه ، دوسشون داشته باشه و واسه بودنشون خدارو شکر کنه!

اصلا من فکر میکنم ما آدما بیشتر از غصه هایِ گاه و بی گاه دوس داریم شادی ها و حس های خوبمونو با کسی درمیون بذاریم مثلا وقتی از چیزی خوشحالیم و مارو سر ذوق میاره با اشتیاق و لبخند برای کسی تعریف کنیم و انقد بگیم و بگیم تا آتیش دلمون خاموش بشه و آروم بگیریم...بماند که خیلی چیزارو به آدمای عادی نمیشه گفت، مثلا نمیشه از بین تعداد زیاد دوستات یه نفرو انتخاب کنی و بی مقدمه بگی "هی فلانی امروز اولین شکوفه ی بهارو دیدم ، نمیدونی چقدر حالم رو خوب کرد و مهر بهارو تو دلم انداخت راستی من از ریختنِ گلبرگ هایِ لطیف شکوفه ها میترسم ، دوس ندارم گلبرگا بریزن اما مربایِ شکوفه ی بهار نارنج رو خیلی دوس دارم. مامانم میگه سرنوشت گلبرگا با دل سپردن به باد گِره خورده ، امان ازین دلسپردن ها!

شاید گفتن این حرفا بدون مقدمه و یهویی عجیب و مسخره باشه اما آدما واسه ذوقاشون نباید مقدمه چینی کنن ،باید یهویی بیان کنار یکی بشینن و بگن و بگن و بگن...

حضور آدم های خاص و متفاوت برای زندگی لازمه ، آدمی که بیشتر از تمام کسایی که میشناسی شبیهت باشه و احساسِ تو*، *از دریچه هایِ بسته و باز لحظه هات بفهمه ...

این روزها که هیاهویِ اومدنِ بهار به شهرو آدماش زندگی بخشیده ، دنبال یه آدم خاص میگردم که صدایِ شکوفه هارو بشنوه و بزاره براش از ریختن گلبرگ ها بگم ، از مربای بهار نارنج ، از بویِ تازگیِ لباسام ، از اومدنا و رفتنا ..

دنبال کسی که بعد از تموم شدن حرفام، لبخند مصنوعیِ آدمایِ عادی رو نداشته باشه ...
اصلا
دنبال تو میگردم
کجایِ این شهر
ایستاده ای؟!

 نازنین عابدین پور

 استرس

💎امروز قراره واسه اولین بار باهاش ناهار برم بیرون. خیلی استرس دارم. نه واسه این که اولین بارم هست با یک دختر خوشگل و باکلاس قرار ناهار دارم، بیشتر واسه لباسی که می‌خوام بپوشم جوش می‌زنم . آخه انتخاب خیلی سخته بین این همه لباس شیک و گرون قیمت که همه‌اش هم مارک هست و اورجینال.
شاید اون بولیز چهارخونه‌ نایک رو بپوشم با شلوار اسلشِ ست خودش. شاید هم یک تیپ رسمی‌تر بزنم و اون کت اسپرت تک دکمه شیری رنگ رو با شلوار کتون ست کنم. یا شایدم...
 فقط خدا کنه بعد از ناهار بتونم زود بپیچونمش و بیام مغازه که تا اوستام نیومده لباس ها رو مرتب کنم و مثل اولش بزارم سر جاش تو طبقه وگرنه...

 م سرخوش