📗📘📙 بهترین شعرهایی که خوانده ام 📗📘📙

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید


فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا
بنشینید به باغی و مرا یاد کنید


یاد از این مرغ گرفتار کنید ای مرغان
چو تماشای گل و لاله و شمشاد کنید



هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس
برده در باغ و به یاد منش آزاد کنید


آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک
فکر ویران شدن خانه صیاد کنید


جور و بیداد کند عمر جوانان کوتاه
ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید


گر شد از جور شما خانه موری ویران
خانه خویش محال است که آباد کنید


کنج ویرانه زندان شد اگر سهم بهار
شکر آزادی و آن گنج خدا داد کنید

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا ** یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا
نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی ** سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا
نور تویی سور تویی دولت منصور تویی ** مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا
قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی**قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا
حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی ** روضه امید تویی راه ده ای یار مرا
روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی ** آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا
دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی ** پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا
این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی ** راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

أَيْنَ طَامِسُ آثَارِ الزَّيْغِ وَ الْأَهْوَاءِ ، أَيْنَ مُعِزُّ الْأَوْلِيَاءِ وَ مُذِلُّ الْأَعْدَاءِ


از فراقت چشم هایم غرق باران می شود

عاشق هجران کشیده زود گریان می شود

درد غفلت یک طرف، درد جدایی یک طرف
مشکلاتم یک به یک دارد فراوان می شود

از خودم ناراضی ام از بس که دنیایی شدم
دل اگر شد جای غیر از یار، ویران می شود

داروی این درد بی درمان فقط در دست توست
درد من با بوسه بر پای تو درمان می شود

یابن الزهرا چاره ای کن مرگ دارد می رسد
آفتاب روی تو پس کی نمایان می شود؟

خوش به حال نوکری که پاک و بی آلایش است
این چنین شخصی در آغوش تو مهمان می شود

هر که از فعل حرام و شُبهه دوری می کند
مور هم باشد اگر، روزی سلیمان می شود

سربلند از امتحان عاشقی آید برون
عاشقی که همّت وصلش دو چندان می شود

کوری چشم حسودانی که طعنه می زنند
عاقبت می آیی و دنیا گلستان می شود

جزء بکّائین شدی با گریه بر جدّت حسین
اشک می ریزی و قلبت بیت الاحزان می شود

هر کسی که مُنکِر گریه برای جدّ توست
شک ندارم تغذیه از دست شیطان می شود

تا نفس در سینه ام باقی ست گریه می کنم
گریه ام خرج غم شاه شهیدان می شود

عشق یعنی...!!

عشق یعنی اشک توبه در قنوت ... خواندنش با نام غفار الذنوب

عشق یعنی چشمها هم در رکوع ... شرمگین از نام ستار العیوب

عشق یعنی سر سجود و دل سجود ... ذکر یارب یارب از عمق وجود

عشق یعنی شب نیایش با خدا ... تا طلوع صبح دلتنگی دعا

عشق یعنی آه دیگر پشت آه ... سوز دل را پر کشاندن تا به ماه

عشق یعنی گریه های بی صدا ... چشم خیس دختری دور از نگاه

عشق یعنی بهترین حس نیاز ... سوی تنها خالق هستی نماز

عشق یعنی ظاهر باطن نما ... باطنی آکنده از نور خدا

عشق یعنی انچنان در نیستی ... تا که معشوقت نداند کیستی

عشق یعنی این منه دیوانه وار ... کرده ام خود را فدای عشق یار

عشق فقط خداست
 

ابری نیست

بادی نیست

می نشینم لب حوض

گردش ماهی ها.روشنی.من .گل .اب

پاکی خوشه ی زیست.

مادرم ریحان میچیند

نان وریحان وپنیر.اسمانی بی ابر.اطلسی هایی تر

رستگاری نزدیک:لای گلهای حیاط..

نور در کاسه ی مس.چه نوازشها می ریزد!

نردبان از سر دیوار بلند

صبح را روی زمین می ارد

پشت لبخندی پنهان هرچیز

روزنی دارد دیوار زمان. که از آن چهره ی من پیداست

چیز هایی هست. که نمی دانم

می دانم. سبزه ای را بکنم خواهم مرد.

می روم بالا تا اوج. من پر از بال وپرم.

راه می بینم در ظلمت من پر از فانوسم

من پر از نورم وشن

و پر از دارو درخت.

پرم از راه.از پل.از رود.از موج

پرم از سایه برگی در اب:

چه درونم تنهاست
 

رفتی ولی کجا؟که به دل جاگرفته ای
دل جای توست گرچه دل ازما گرفته ای

ترسم به عهد خویش نپایی وبشکنی
آن دل که ازمنش به تمنا گرفته ای

ای نخل من که برگ وبرت شد زدیگران
دانی کز آب دیده من پا گرفته ای

بگذارتا ببینمش اکنون که می رود
ای اشک از چه راه تماشا گرفته ای؟

خارم به دل فرومکن ای گل به نیشخند
اکنون که روی سینه او جا گرفته ای

گفتی صبور باش به هجرانم ((اطهری))
آخر تو صبر از این دل شیدا گرفته ای


((علی اطهری کرمانی))
 

ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ
ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﭘﯿﺮ ﺍﺯ ﺁﺧﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﻣﻘﺘﻞ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﻤﺒﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﺍﺯ ﺗﻞ ﺩﻭﯾﺪ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﻗﺘﻠﮕﺎﻩ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻻ‌ ﺑﻪ ﻻ‌ﯼ ﻧﯿﺰﻩ ﻭ ﺧﻨﺠﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﺍﺯ ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂّ ﻣﻘﺘﻞ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﺭﺩ ﺷﺪ ﻭ
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺯ ﺍﺳﯿﺮﯼ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﭼﺸﻢ ﺣﺮﺍﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﻫﺎﺳﺖ!
ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺧﻂ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻮﺵ ﻋﺒﺎ ﺭﺍ ﻭ ﺻﯿﺤﻪ ﺯﺩ
ﺍﺯ ﺭﻭﺿﮥ ﺭﺑﻮﺩﻥ ﻣﻌﺠﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺩﺷﺖ ﺑﺮﺩ
ﺍﺯ ﺍﺭﺑﺎً ﺍﺭﺑﺎً ﺗﻦ ﺍﮐﺒﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ
ﺍﺯ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﻣﺸﮏ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﻫﯽ ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﺎﻫﻮﺍﺭﻩ ﮐﺮﺩ
ﺍﺯ ﻻ‌ﯼ ﻻ‌ﯼِ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺻﻐﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﺗﯿﺮ ﺍﺯ ﮔﻠﻮﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ!
ﻫﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﮑﺮﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﻏﺶ ﮐﺮﺩ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﻧﻔﺴﺶ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﺭﻓﺖ
ﻣﺪّﺍﺣﯽ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﻣﻨﺒﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ:

ﺍﯼ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺣﺴﯿﻦ ﻣﻦ ﺍﯼ ﺑﯽ ﮐﻔﻦ ﺣﺴﯿﻦ!
ﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺿﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﯾﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺯﻫﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﻣﺪﺍﺡ ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

- ﻫﯿﺰﻡ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺣﺮﻡ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ-
ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺖ ﺭﺍ ﭼﻪ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺁﻭﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ

ﺍﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ
ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺪﻭﻥ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ...

پا شدم آبله پیدا کردم
از خودم فاصله پیدا کردم

سعی کردم به تو مشغول شوم
حیف شد مشغله پیدا کردم

من، سر اینکه به تو دل دادم
با همه مسأله پیدا کردم

در نمازم خم ابروی تو را
در قنوتم، گله پیدا کردم

انتظار این همه انصاف نیست
مُردم فیصله پیدا کردم

از خودم دور شدم کاری کن
گم شدم، گور شدم کاری کن

آفتاب شب یلدای همه
گریه ی پشت تمنای همه

هیچ کس فکر تنهایی تو نیست
گریه کن جای خودت، جای همه

بی تو دارند همه می میرند
زود برگرد مسیحای همه

همه شهر به چاه افتادند
مددی یوسف زهرای همه

بنشین تا بنشانی همه را
دربیار از نگرانی همه را

کاش می شد ز سفر برگردی
با همان چند نفر برگردی

چله ی اشک گرفتیم برات
به امیدی که سحر برگردی

مادرم گفت همین جا بنشین
بنشینم دم در برگردی

سیزده قرن نشستند نشد
بنشینم چِقَدر برگردی؟

نور چشمان همه می رفتی
قول دادی به نظر برگردی

خشکسالیم کویریم بیا
قبل از آنی که بمیریم بیا

ای به ازل بوده و نابوده ما
وی به ابد زنده و فرسوده ما


حلقه زن خانه به دوش توایم
چون در تو حلقه به گوش توایم

هم تو پذیری که زباغ توایم
قمری طوق و سگ داغ توایم

بی‌طمعیم از همه سازنده‌ای
جز تو نداریم نوازنده‌ای

از پی تست اینهمه امید و بیم
هم تو ببخشای و ببخش ای کریم

چاره ما ساز که بی داوریم
گر تو برانی به که روی آوریم

این چه زبان وین چه زبان را نیست
گفته و ناگفته پشیمانیست

دل ز کجا وین پر و بال از کجا
من که و تعظیم جلال از کجا

در صفتت گنگ فرو مانده‌ایم
من عرف الله فرو خوانده‌ایم

نظامی


نظامی و تاکید بر دو صفت ازلی و ابدی بودن خداوند
ازل امتداد زمان نیست چرا که زمان حادث ست
ازل یعنی همیشه بود
ابد یعنی همیشه خواهد بود
دو صفتی که مختص خداوند ست .
در حالی که هر موجود دیگری یه وقت نبوده و یک وقتی نابود خواهد شد
چیزی که نتوانی تصور کنی که نبوده و نخواهد بود خداوند ست

وآنکه تغییر نپذیرد تویی..... وآنکه نمردست و نمیرد تویی

ببسم الله الرحمن الرحیم
علی ای همای رحمت! تو چه آیتی خدا را؟................ که به ماسوی فکندی همه سایه ی هما را
دل اگر خدا شناسی، همه در رخ علی بین...............به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند................چو علی گرفته باشد سر چشمه ی بقا را
مگر ای سحاب رحمت! تو بباری ار نه دوزخ............... به شرار قهر سوزد همه جان ماسوی را
برو ای گدای مسکین! در خانه ی علی زن.................که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را
به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من.................چو اسیر توست اکنون؛ به اسیر کن مدارا؟
به جز از علی که آرد پسری ابو العجائب.................. که علم کند به عالم شهدای کربلا را
چو به دوست عهد بندد زمیان پاکبازان..................چو علی که می تواند که به سر برد وفا را
نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت.................متحیرم چه نامم شه مُلک لافتی را
به دو چشمِ خونفشانم،هله ای نسیم رحمت!...................که ز کوی او غباری به من آر، توتیا را
به امید آنکه شاید برسد به خاک پایت..................چه پیامها دارم همه سوز دل صبا را
چو تویی قضایگردان به دعای مستمندان................که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم..................که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی..................به پیام آشنای بنوازد آشنا را
ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب...............غم دل به دوست گفتن چه خوشست (شهریارا)

 

مستي نه از پياله نه از خم شروع شد
از جاده سه شنبه شب قم شروع شد

آيينه خيره شد به من و من به آيينه
آن قدر خيره شد كه تبسم شروع شد

خورشيد ذره بين به تماشاي من گرفت
آنگاه آتش از دل هيزم شروع شد

وقتي نسيم آه من از شيشه ها گذشت
بي تابي مزارع گندم شروع شد

موج عذاب يا شب گرداب ؟! هيچ يك
دريا دلش گرفت و تلاطم شروع شد

از فال دست خود چه بگويم كه ماجرا
از ربناي ركعت دوم شروع شد

در سجده توبه كردم و پايان گرفت كار
تا گفتم السلام عليكم ... شروع شد

*شبيه شمع كه خيلي نجيب ميسوزد*
*دلم براي تو گاهي عجيب ميسوزد*

*دلم براي دل ساده ام كه خواهد خورد*
*دوباره مثل هميشه فريب ميسوزد*

*نشسته اي به اميد كه؟ گر بگير اي عشق*
* هميشه آتش تو بي لهيب ميسوزد*

*تو اشتباه نكردي گناه آدم بود*
*اگر هنوز بشر پاي سيب ميسوزد*

*من آشناي تو بودم ولي ندانستم*
*غريبه ها دلشان هم غريب ميسوزد*

*براي من فقط اين دل ز عشق جا مانده است*
*كه با نگاه شما عن قريب ميسوزد*

خـم را بـگـشـا بـه روی مـسـتان

بـــیـــزار شــو از هــوا پــرســتــان

از مـــن بــپــذیــر رمــز مــســتــی

چـون طـفـل صـبـور، در دبـستان

آرام ده گُل صـــــــفــــــا بــــــاش

چــون ابــر بــهــار در گــلــسـتـان

تـــاریـــخـــچـــه جـــمـــال او شــو

بـــشــنــو خــبــر هــزار دســتــان

بـــردار پـــیـــالـــه و فــرو خــوان

بــر مــی زدگـان و تـنـگـدسـتـان

***************ای نــقــطــه عــطــف راز هـسـتـی********بـر گـیـر ز دوسـت، جـام مـسـتـی
مـــن شـــاهـــد شــهــر آشــنــایــم

مــن شــاهــم و عــاشــق گـدایـم

فـــرمــانــده جــمــع عــاشــقــانــم

فـــرمـــانـــبـــر یـــار بـــیـــوفــایــم

از شــهـر گـذشـت نـام و نـنـگـم

بــــازیــــچــــه دور و آشـــنـــایـــم

مـــســـت از قــدح شــراب نــابــم

دور از بــــرِ یــــار دلــــربــــایــــم

ســـازنـــده دیـــر عـــاشـــقـــانــم

بــــازنــــده رنــــد بــــیـــنـــوایـــم

ایــن نــغــمــه بــر آمــد از روانــم

از جـــان و دل و زبـــان و نــایــم

***************ای نــقــطــه عــطــف راز هـسـتـی********بـر گـیـر ز دوسـت، جـام مـسـتـی

...


امام راحل ^ره
 

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما


ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما


ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما


آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما


ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما


در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل

وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما
( مولانا )