📗📘📙 بهترین شعرهایی که خوانده ام 📗📘📙

نه مثل ساره اي و مريم ، نه مثل آسيه و حوا
فقط شبيه خودت هستي ، فقط شبيه خودت زهرا


اگر شبيه كسي باشي شبيه نيمه شب قدري 
شبيه آيه تطهيري شبيه سوره اعطينا

شناسنامه تو صبح است پدر تبسم و مادر نور
سلام ما به تو اي باران، درود ما به تو اي دريا 

كبود شعله ور آبي سپيده طلعت مهتابي
به خون نشستن تو امروز به گل نشستن تو فردا

بگيرآب و وضويي كن به چشمه سار فدك امشب
نماز عشق بخوان فردا به سمت قبله ی عاشورا 


عـليرضـا قـزوه
 

ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺷﮏ ﮐﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﻲ ﺩﻳﺪﻱ

ﻭﻟﻲ ﺍﺯﻧﺎﻥ ﺍﻣﺮﻭﺯﺕ ﺑﻪ ﺍﻭﭼﻴﺰﻱ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪﻱ

ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺷﮏ ﮐﻦ ﺍﮔﺮﭼﺎﺩﺭﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭﻱ

ﻭﻟﻲ ﺍﺯﺯﻳﺮﺁﻥ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻱ

ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺷﮏ ﮐﻦ ﺍﮔﺮﻗﺎﺭﻱ ﻗﺮﺁﻧﻲ

ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﺩﺭﮎِ ﺁﻳﺎﺗﺶ ﺩﭼﺎﺭِﺷﮏ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪﻱ

ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺷﮏ ﮐﻦ ﺍﮔﺮﻫﺮﺳﺎﻟﻪ ﺩﺭﺣﺠﻲ

ﻭﻟﻲ ﺍﺯﺣﺎﻝ ﻫﻤﻨﻮﻋﺖ ﺳﻮﺍﻟﻲ ﻫﻢ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻱ

ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺷﮏ ﮐﻦ ﺍﮔﺮﻣﺮﮒِ ﻣﺮﺍﺩﻳﺪﻱ

ﻭﻟﻲ ﻗﺪﺭِسرﻱ ﺳﻮﺯﻥ ﺯﺟﺎﻱﺧﻮﺩ ﻧﺠﻨﺒﻴﺪﻱ

پر از دردم آقا، برایم دعا کن 
مریضم سرا پا، برایم دعا کن.

گرفتار نفسم، اسیر گناهم 
تو ای روح تقوا! برایم دعا کن.

به غیر از تو دیگر، کسی را ندارم 
تو ای یار تنها، برایم دعا کن.

زمین گیر دردم، ببین روی زردم 
فتادم من از پا، برایم دعا کن.

منم رو سیاه و منم عبد درگاه 
کجایی تو مولا؟ برایم دعا کن.

امید من! کجائی، اگر که کربلایی 
بیا و همان جا، برایم دعا کن.

تو با سوز سینه، چو آیی مدینه 
تو را جان مادر، برایم دعا کن.

برای ظهورت، دعا می کنم من 
تو هم جان حیدر (ع)، برایم دعا کن.

ببین که برایت، دعا می کنم من 
تو هم در دعایت، برایم دعا کن.

تا زمین قدم برداشت ، آسمان نوشت علی
آسمان که برپا شد ، کهکشان نوشت علی
کهکشان که پیدا شد ، یک جهان نوشت علی
این جهان که معنا شد ، بیکران نوشت علی
بیکرانه‌ها پر شد ، لامکان نوشت علی
با هرآنچه که میشد ، با همان نوشت علی
با قلم نوشت علی ، با زبان نوشت علی
و سپس هر آنچه داشت ، در توان نوشت علی
روی صورت انسان ، روی جان نوشت علی
با غبار او روی ، چشممان نوشت علی
 

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم
خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت
.....
خواجه حافظ شیرازی 

شعر زیبای مولانا در وصف امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام



تا صورت پیوند جهان بود علی بود 
تا نقش زمین بود و زمان بود علی بود

آن قلعه گشایی که در قلعه ی خیبر 
برکند به یک حمله و بگشود علی بود



آن گرد سرافراز که اندر ره اسلام 
تا کار نشد راست نیاسود ، علی بود

شاهی که ولی بود و وصی بود علی بود
سلطان سخا و کرم و جود علی بود



آن شير دلاور كه براي طمع نفس
بر خوان جهان پنجه نيالود ، علي بود

سر دو جهان جمله ز پنهان و ز پيدا 
شمس الحق تبريز كه بنمود ، علي بود





آن عارف سجّاد ، که خاک درش از قدر
بر کنگرهی عرش بیفزود علی بود 

مسجود ملایک که شد آدم ، ز علی شد 
آدم چو یکی قبله و مسجود علی بود




هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس
هم صالح پیغمبر و داوود علی بود

هم موسی وهم عیسی و هم خضر و هم ایوب
هم یوسف و هم یونس و هم هود علی بود



آن لحمک لحمی ، بشنو تا که بدانی 
آن یار که او نفس نبی بود علی بود

موسی و عصا و ید بیضا و نبوت 
در مصر به فرعون که بنمود ، علی بود



عیسی به وجود آمد و در حال سخن گفت
آن نطق و فصاحت که در او بود علی بود

خاتم که در انگشت سلیمان نبی بود علی بود
آن نور خدایی که بر او بود علی بود



آن شاه سرافراز که اندر شب معراج
با احمد مختار یکی بود علی بود

محمود نبودند کسانی که ندیدند 
کاندر ره دین احمد محمود علی بود



آن کاشف قرآن که خدا در همه قرآن
کردش صفت عصمت و بستود علی بود

چندان که در آفاق نظر کردم و دیدم 
از روی یقین در همه موجود ، علی بود



هم اول و هم آخر و هم ظاهر و باطن 
هم عابد و هم معبد و معبود ، علی بود 

این کفر نباشد ، سخن کفر نه این است 
تا هست علی باشد و تا بود علی بود

دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود

تا کجا باز دل غمزده‌ای سوخته بود

رسم عاشق کشی و شیوه شهرآشوبی

جامه‌ای بود که بر قامت او دوخته بود

حافظ کلا زندگی آدم رو به تصویر میکشه 



 

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس
زهر هجری چشیده‌ام که مپرس

گشته‌ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیده‌ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک درش
می‌رود آب دیده‌ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده‌ام که مپرس

سوی من لب چه می‌گزی که مگوی؟
لب لعلی گزیده‌ام که مپرس

بی تو در کلبه گدایی خویش
رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق
به مقامی رسیده‌ام که مپرس

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران
ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان و دگران وای به حال دگران
رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند
هر چه آفاق بجویند کران تا به کران
میروم تا که به صاحبنظری بازرسم
محرم ما نبود دیده کوته نظران
دل چون آینه اهل صفا می شکنند
که ز خود بی خبرند این ز خدا بیخبران
دل من دار که در زلف شکن در شکنت
یادگاریست ز سر حلقه شوریده سران
گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود
لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران
ره بیداد گران بخت من آموخت ترا
ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران
سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن
کاین بود عاقبت کار جهان گذران
شهریارا غم آوارگی و دربدری
شورها در دلم انگیخته چون نوسفران
........
شهریار 

بزرگ بود و از اهالی امروز بود

و با تمام افقهای باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید 
صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد 
و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد 
و مهربانی را به سمت ما کوچاند 
به شکل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را 
برای آینه تفسیر کرد 
و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار بود 
و او به سبک درخت 
میان عافیت نور منتشر می شد 
همیشه کودکی باد را صدا می کرد 
همیشه رشته صحبت را 
به چفت آب گره می زد 
برای ما یک شب 
سجود سبز محبت را 
چنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه سطح خاک دست کشیدیم
و مثل یک لهجه یک سطل آب تازه شدیم 
و بارها دیدیم 
که با چه قدر سبد 
برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت 
ولی نشد
 که روبروی وضوح کبوتران بنشیند

و رفت تا لب هیچ 
و پشت حوصله نورها دراز کشید 
و هیچ فکر نکرد 

که ما میان پریشانی تلفظ درها 
برای خوردن یک سیب
چه قدر تنها ماندیم 

دلت را خانــه‌ي مــا کـن، مصفّـا کردنش با من
به‌ ما درد دل افشـا کـن، مـــداوا کردنش با من

اگر گم کــــرده‌اي اي‌دل، کليـــد استجــابت را
بيا يک لحظــه با ما باش، پيـــدا کردنش با من

بيفشان قطرهي‌اشکي که من‌هستم خريدارش
بياور قطــره‌اي اخـــلاص، دريـــا کردنش با من

اگر درهـا به‌رويت بستـــه شـد دل برمکن بازآ
درِ اين خـانه دق‌البــــاب کُـــن واکردنش با من

به من گــو حاجت خود را، اجـابت مي‌کنم آني
‎طلبکن آنچه مي‌خواهي،مهيّا کردنش با من

بيا قبل از وقـــوع مرگ روشـن کن حسابت را
بياور نيک و بد را، جمـع و منــها کردنش با من

چو خوردي روزي امـــروز ما را شـکر نعمت کن
غم فــردا مخـور، تأميـــن فـــردا کردنش با من

به‌ قــرآن آيه‌ي‌رحمت فــراوان است اي انسان
بخـوان اين آيه را، تفسير و معنا کردنش با من

اگر عمـري گنـه کردي، مشو نوميــد از رحمت
تو نام تـــوبه را بنويـس، امضـــا کردنش با من

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم
در میان لاله و گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار
پای آن سرو روان اشک روانی داشتم

آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود
عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی
چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم

در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود
در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم

درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من
داشتم آرام تا آرام جانی داشتم

بلبل طبعم رهی باشد ز تنهایی خموش
نغمه ها بودی مرا تا همزبانی داشتم
........
رهی معیری 

دیده ‏ای نیست نبیند رخ زیبای تو را
نیست گوشی که همی ‏نشنود آوای تو را

هیچ دستی نشود جز بر خوان تو دراز
کس نجوید به جهان جز اثر پای تو را

رهرو عشقم و از خرقه و مسند بیزار
به دو عالم ندهم روی دل آرای تو را

قامت سرو قدان را به پشیزی نخرد
آنکه در خواب ببیند قد رعنای تو را

به کجا روی نماید که تواش قبله نه ‏ای؟
آنکه جوید به حرم، منزل و ماوای تو را

همه جا منزل عشق است؛ که یارم همه جاست
کور دل آنکه نیابد به جهان، جای تو را

با که گویم که ندیده است و نبیند به جهان
جز خم ابرو و جز زلف چلیپای تو را

دکه علم و خرد بست، درِ عشق گشود
آنکه می‏داشت به سر علّت سودای تو را

بشکنم این قلم و پاره کنم این دفتر
نتوان شرح کنم جلوه والای تو را

مژده ی وصل تو کو کز سر جان برخیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم



به ولای تو که گر بنده ی خویشم خوانی
از سر خواجگی کون و مکان برخیزم



یا رب از ابر هدایت برسان بارانی
پیش تر زان که چو گردی ز میان برخیزم



بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم



خیز و بالا بنما ای بت شیرین حرکات
کز سر جان و جهان دست زنان برخیزم



گرچه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر
تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم



روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده
تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم



حافظ

 

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت 
عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد

عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد
برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد

مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند
دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد

جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت
دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد

حافظ آن روز طربنامه عشق تو نوشت
که قلم بر سر اسباب دل خرم زد