📗📘📙 بهترین شعرهایی که خوانده ام 📗📘📙

چو بلبل سحري از جگر كشيد آواز 
به جام گل لب ميناي ابر شد دمساز 
شكفته شد گل احمر چو چهره محمود 
بنفشه كرد معطّر چمن چو زلف اياز 
گشود ديده زخواب و خمار ديگر بار 
به روي باغ در فتنه كرد نرگس باز 
رسيد وقت كه طاووس نو بهار به باغ 
گهي به سرو، به شمشاد، گه كند پرواز 
به سجع و قافيه مرغان بذله گوي به شاخ 
كنند زمزمه چون مطربان نغمه نواز 
عروس گل بدر آمد به حجله گاه چمن 
نشست بر سر گلبن به صد كرشمه و ناز 
نشسته بر ورق چهر ه اش ز ژاله عرق 
چنان كه از اثر مي، رخ بتان طراز 
شدم به باغ يكي طرفه شاهدي ديدم 
ترنج غبغب و گلچهره شوخ و زلف انداز 
گوزن گردن و طاووس جلوه، كبك خرام 
غزال چشم و غزل خوان و رندو لعبت باز 
به صد لطيفه شدم پيش و پس به هر يك گام 
چو بروثن و ثني بردمش دو جاي نماز 
به يك نگاه چنان شد زر از دل آگاه 
كه راه برد به انجام كار از آغاز 
بكرد ناز و كشيدم كه در طريقت عشق 
چو يار ناز كند عاشقانه كنند نياز 
پس از هزار ترش رويي و دو صد تلخي 
به پاسخم لب شيرين خويش داد جواز 
چه گفت؟ گفت كه كوتاه دار قصّه خويش 
فسانه را چو سر زلف من مساز دراز 
بگفتم اي دل مجروح را غمت مرهم 
به غمزه خاطر عشّاق خويش ريش مساز 
چو زلف پر شكنت اين قدر دلم مشكن 
به نار هجر از ين بيشتر تنم مگداز 
هراس دار كه روزي شكايت از تو برم 
به مير ملك خراسان شه عراق و حجاز 
امام ثامن و ضامن خديو كشور طوس 
كه هست شاه حقيقي به خسروان مجاز 
شهيد زهر جفا مبداً سخا و وفا 
كم هم به طوس غربت است و هم غريب نواز 
شهنشهي كه بود امرش از طريق نفاذ 
به ماسواي خدا با قضاي حق انباز 
ز يمن تربت او بود اين كه در مرتع 
به گوسفند شبان است گرگ حيلت ساز 
دو چا كرند قضا و قدر غلط گفتم 
كه روز و شب پي امرش بوند در تك و تاز 
شهنشهي كه به دوران بأس و معدلتش 
كنند صعود و كبك آشيان به ديده باز 
زاعتدال و لطافت هواي بارگهش 
هزار بار زخلد برين بود ممتاز 
كنند صدره بر طايران سدره نشين 
كبوتران درش ناز، همچو كبك به غاز 
كند چو كفّ كريمش كرم نخواهد ماند 
نه بر بخيلان بخل و نه بر حريصان آز 
جهان پناها داني به دردهاي نهان 
به روزگار، كسم جز تو نيست محرم راز 
جهان فراز و نشيب است و سهم من همه شيب 
تو سر فراز كن اي خالق نشيب و فراز 
هميشه تا كه برهنه است پيكر نرگس 
هميشه تا كه بپوشد به تن حرير، پياز 
پيازوار غم دشمن تو، تو بر تو 
چو چشم نرگس، جسم محبت اندر ناز

ميرزا ابو القاسم ذوقي اصفهاني

بسم الله الرحمن الرحیم 


ﺍﺻﻞ ﺷﻌﺮ ﮐﺸﻒ ﺷﺪ !!!

ﺑﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ ...

ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻮﮐﺮ ﺣﯿﺪﺭﻧﺪ ...

ﭼﻮ ﻋﻀﻮﯼ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ...

ﻣﺪﺩ ﮔﯿﺮﺩ ﺍﺯ ﺍﺯﺻﺎﺣﺐ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ...

ﺑﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ

ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻮﮐﺮ ﺣﯿﺪﺭﻧﺪ

ﺗﻮﮐﺰ ﻣﺤﻨﺖِ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭﻏﻤﯽ

ﭼﻮﺧﻮﺍﻫﯽ ﺭﻫﺎﯾﯽ،ﺑﮕﻮ ﯾﺎﻋﻠﯽ

ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﮐﺎﺥ ، ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ

ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻗﺼﺮ ، ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ

ﺟﻮﺍﻫِﺮ ﻫﺎﯼِ ﺩﻧﯿﺎ ﻭ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺛﺮﻭﺕُ ﺩِﺭﻫَﻢ

ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺗﻦ

ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺮ

ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺭﻭﺡ ﺩﺭ ﭘﯿﮑﺮ

ﻫﺰﺍﺭﺍن ﺯﻟفِ ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺒﺮ

ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺁﯾﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺮ

ﻗﺴﻢ ﺑﺮ ﺳﻮﺭﻩ ﯼ ﮐﻮﺛﺮ

ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ

ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻬﺘﺮ

ﻧﻤﯽ ﺍﺭﺯﺩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻮﯼ

ﺍﻣﯿﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﺣﯿﺪﺭ

«بدان یگانه معبود بی همتا»
 

از تو نمانده غیر از عبائی در گُنجِ زندان

وای از تنِ نحیف و امان از این چشمِ گریان

وای از تنِ نحیف و امان از این چشمِ گریان

زندان شده اسیرت هرلحظه گوشه گیرد

از تو خجالت میکشد این تازیانه

یکبار وبهرِ تسکین، واکن زبان، بنفرین

جانها فدایِ این سکوتِعاشقانه

امشب میانِ سجده،آقادعایمان کن

امشب میانِ سجده، آقا دعایمان کن

زندانیانِ خویشیم، از خود رهایمان کن

زندانیانِ خویشیم، از خود رهایمان کن

مولا امامِ کاظم، مولا امامِ کاظم، مولا امامِ کاظم

جرمت در این زمانه ،چه بوده، جز بی گناهی

جرمت در این زمانه ،چه بوده، جز بی گناهی

در چاهِ غم اسیراست،خدایا، آخر چه ماهی

در چاهِ غم اسیراست، خدایا، آخر چه ماهی

گرچه غمت بِسَرشد، دلتنگِ دخترِ خود

گرچه غمت بِسَرشد، دلتنگِ دخترِ خود

ماندی وماندهِ حسرتش بِدل همواره

داری عجب نوائی، معصومه ام کجائی

بابایت امشب بی قرارت شد دوباره

آری دلِ تو هر شب، گشته هوائی او

آری دلِ تو هر شب، گشته هوائی او

پُر کرده آسمان را، بابا کجائی امروز

آری دلِ تو هر شب، گشته هوائی او

آری دلِ تو هر شب، گشته هوائی او

پُر کرده آسمان را، بابا کجائی امروز

مظلوم امامِ کاظم، مظلوم امامِ کاظم، مظلوم امامِ کاظم

بابُ المرادِ عالم، به رویِ دوشِ غلامان

بابُ المرادِ عالم، به رویِ دوشِ غلامان

تشیعِ پیکرِ تو کجا و آن شاهِ عطشان

تشیعِ پیکرِ تو کجا و آن شاهِ عطشان

بابُ المرادِ عالم، به رویِ دوشِ غلامان

تشیعِ پیکرِ تو کجا و آن شاهِ عطشان

ای یوسف گرفتار، گر چه تو دیدی آزار

اما تنت بزیر، دست و پا نمانده

گرچه غریب وتنها بودی، همیشه اما

طفلت دِگر آواره در صحرا نمانده

بی خوابِ کربلا و بی تابِ کاظمینیم

بی خوابِ کربلا و بی تابِ کاظمینیم

عمری در انتظارِ منتقنمِ حسینیم

گرچه در خاک رفت پیکرِ تو

دیگر از تن جدا نشد سرِ تو

آقاناله ات تا بعرش رفت

ولی تازیانه نخورد دخترِ تو

آقا موسی بن جعفر مولا

ظلم بر عترتت رسید ولی

پشتِ درجان نداد مادرِ تو

 

(((اااالتماااااس دعا ااااا)))

مرا به لطف تو پيوسته گر نگاه بُوَد 
نه بهر حشمت و عزّ و جلال و جاه بُوَد 
رضاي خاطر تو خواهم و نخواهم هيچ 
كه هيچ بودن من بهترين گواه بُوَد 
شدم رضا به رضاي تو از تو مي خواهم 
ره رضاي تو پويم كه شاهراه بُوَد 
رضا شهنشه خوبان علي بن موسي 
ابو الحسن كه حريمش پناهگاه بُوَد 
خدا رئوف و رسولش رئوف و اوست رئوف 
رضا و رأفت او رحمت اله بُوَد 
امام ثامن و ضامن كه آستانه او 
پناه مردم بي پشت و بي پناه بُوَد 
شه سرير ولايت كه هر كه از در او 
بتافت روي، همه طاعتش تباه بُوَد 
هماره كشور ايران زيُمن مقدم او 
قرين شوكت و محسود مهر و ماه بُوَد 
بگوبه خصم كه سلطان دين و خسرو طوس 
رضا هميشه نگهدار و دادخواه بُوَد 
بيا از درگه او (پيروي) گدايي كن 
گدايِ درگه اين شاه پادشاه بُوَد

علي اكبر پيروي

هر یک از موجود، با طوری وجود

بهر او موجود شد، انسان نمود

بود امر ممکنی از ممکنات

در ازل ممتاز از غیرش به ذات


بود اما بودنی علمی و بس

حد علم ارچه نشد مفهوم کس


مأخذ کل، قدرت بی‌منتهی است

بی‌کم و بی‌کیف و أین و متی است


داشت از حق، بهر حق را هم ظهور

خواهی ار تمثیل وی، چون ظل و نور


ظل، قدرت بود، کل، قبل الوجود

هم ز حق، از بهر حق معلوم بود


چون معانیشان ز یکدیگر جداست

گر تو ماهیاتشان خوانی، رواست


زانکه ماهیت ز ماهو مشتق است

زان به هر یک صدق، تشبیه حق است


آنچه می‌گویم، همه تقریب دان

نیست جز تقریب در وسع بیان


این بیانات و شروح، ای حق شناس

جمله تمثیل و مجاز است و قیاس


وه! چه نیکو گفت دانای حکیم

از پی تمثیل قدوس و قدیم:


ای برون از فکر و قال و قیل من

خاک بر فرق من و تمثیل من
 

یا علی اکبر ای جوان حسین
ای سراپا تمام، جان حسین

شجر بوستان آل الله

میوه ی قلب مهربان حسین

تکیه گاه غریب عاشورا!

ای حسینیه ی زمان حسین

بردن نامت افتخار دل است

نام زیبای تو بهار دل است

تا که دل را به عشق او دادی

خون خود را سبوسبو دادی

سرنهادی چو در خط خورشید

همه ات را به راه او دادی

ای به تو مفتخر بنی آدم

به جوانان تو آبرو دادی

ای شهادت،شهید قامت تو

عقل مجنون شد از قیامت تو

شور عشقت که موج بیداری ست

روز و شب در رگ زمان جاری ست

بر تن ظلم تا سپیده ی حشر 

داستان تو ضربه ای کاری ست

با قدم هر چه کرده ای ترسیم

درس دینداری و وفاداری ست

گرچه رفتی و عشق پرپر شد

کربلا با تو کربلاتر شد

شبه پیغمبرحسینی تو

جلوه ی دیگر حسینی تو

چه مقامی دگر از این برتر

که علی اکبر حسینی تو

سبط رعنای اولین مظلوم!

به علی، آخر حسینی تو

بنگر آقا نم دو عینم را

السلام علی الحسینم را 

ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻪ ﻣﻨﻢ ﺩﺍﺭﯼ ﺯﺟﺮ ﻣﯿﮑﺸﯽ
ﯾﮑﯽ ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻘﺸﯽ
ﺗﻮ به ﺟﺎﯾﻪ ﻣﻨﻢ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﺷﺪﯼ
ﻧﺬﺍﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺸﻢ ﻧﮕﻮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯼ

=====
ﻧﮕﺮﺍﻧﻪ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﯿﺮﻩ ﺩﻟﻢ
ﻭﺍﺳﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﯿﺮﻩ ﺩﻟﻢ
ﻧﮕﺮﺍﻧﻪ ﻣﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎﻡ
ﺗﻮ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ﻣﻦ ﺍﺯت ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ

=======
ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ
ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺑﺬﺍﺭﯼ ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ
ﺩﻟﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕیـﺎﺵ ﺑﯿﺸﻤﺎﺭﻩ
ﻫﻨﻮﺯﻡ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﻩ
ﻋﻮﺽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ
ﺗﻮ ﯾﺎﺩﻡ ﺩﺍﺩﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﻮ

ﺗﻮ ﺭﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪﻡ
ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﻧﺪﯾﺪﻡ
ﻧﮕﻮ ﺩﯾﮕﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻣﮕﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﯽ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ
ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻧﺒﺎﺷﯽ
ﺩﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﺍﺷﯽ
===========
ﯾﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﯾﺨﯽ ﯾﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺳﺮﺩ
ﯾﻪ ﺷﺐ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻠﻪ ﮐﺮﺩ
ﯾﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺭﻭ ﺳﭙﺮﺩ
ﺩﯾﮕﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮﺩ ﻓﻘﻂ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﺮﺩ
===========
ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻣﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺮﺻﻪ ﺩﻟﻢ
ﺗﻮ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﺮﺳﻪ ﺩﻟﻢ
ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻦ ﺍﺯﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﻤﻮ ﺑﮕﯿﺮ
ﺑﺬﺍﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺩﻝ ﺳﯿﺮ
=============

ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ
ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺑﺬﺍﺭﯼ ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ
ﺩﻟﻢ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎﺵ ﺑﯿﺸﻤﺎﺭﻩ
ﻫﻨﻮﺯﻡ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﻩ
ﻋﻮﺽ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﻮ
ﺗﻮ ﯾﺎﺩﻡ ﺩﺍﺩﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻣﻮ
ﺗﻮ ﺭﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ ﮐﺸﯿﺪﻡ
ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﻧﺪﯾﺪﻡ
ﻧﮕﻮ ﺩﯾﮕﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ
ﻣﮕﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﮐﯽ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻮ ﻧﻮﺷﺘﻪ
ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻧﺒﺎﺷﯽ
ﺩﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﺍﺷﯽ

بشنو از نی چون حکایت می کند
از جدایی ها شکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند
از نفیرم مرد و زن نالیده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
بازجوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت بدحالان و خوشحالان شدم

هر کسی از ظن خود شد یار من
از دورن من نجست اسرار من


سر من از ناله ی من دور نیست
لیک چشم و گوش را آن نور نیست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست

آتش است این بانگ نای و نیست باد
هر که این آتش ندارد نیست باد

آتش عشقست کاندر نی فتاد
جوشش عشق است کاندر می فتاد

نی حریف هر که از یاری برید
پرده هایش پرده های ما درید

همچو نی زهری و تریاقی که دید؟
همچو نی دمساز و مشتاقی که دید؟

نی حدیث راه پرخون می کند
قصه های عشق مجنون می کند

محرم این هوش جز بیهوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست

در غم ما روزها بیگاه شد
روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو: رو باک نیست
تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست

هرکه جز ماهی ز آبش سیر شد
هرکه بی روزیست روزش دیر شد


درنیابد حال پخته هیچ خام
پس سخن کوتاه باید والسلام


بند بگسل باش آزاد ای پسر
چند باشی بند سیم و بند زر

گر بریزی بحر را در کوزه‌ای
چند گنجد قسمت یک روزه‌ای

کوزه چشم حریصان پر نشد 
تا صدف قانع نشد پر د’ر نشد 


هر که را جامه ز عشقی چاک شد 
او ز حرص و عیب کلی پاک شد 


شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علتهای ما 


ای دوای نخوت و ناموس ما 
ای تو افلاطون و جالینوس ما 


جسم خاک از عشق بر افلاک شد 
کوه در رقص آمد و چالاک شد 


عشق جان طور آمد عاشقا 
طور مست و خر موسی صاعقا 


با لب دمساز خود گر جفتمی 
همچو نی من گفتنیها گفتمی 


هر که او از هم زبانی شد جدا 
بی زبان شد گرچه دارد صد نوا 


چونکه گل رفت و گلستان درگذشت 
نشنوی زان پس ز بلبل سر گذشت 


جمله معشوقست و عاشق پرده ای 
زنده معشوقست و عاشق مرده ای 


چون نباشد عشق را پروای او 
او چو مرغی ماند بی پروای او 


من چگونه هوش دارم پیش و پس 
چون نباشد نور یارم پیش و پس 


عشق خواهد کین سخن بیرون بود
آینه غماز نبود چون بود 


آینت دانی چرا غماز نیست 
زانکه زنگار از رخش ممتاز نیست

مولوی

من که از آتش دل چون خم می در جوشم

مهر بر لب زده خون می‌خورم و خاموشم

قصد جان است طمع در لب جانان کردن

تو مرا بین که در این کار به جان می‌کوشم


من کی آزاد شوم از غم دل چون هر دم

هندوی زلف بتی حلقه کند در گوشم


حاش لله که نیم معتقد طاعت خویش

این قدر هست که گه گه قدحی می نوشم


هست امیدم که علیرغم عدو روز جزا

فیض عفوش ننهد بار گنه بر دوشم


پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت

من چرا ملک جهان را به جوی نفروشم


خرقه پوشی من از غایت دین داری نیست

پرده‌ای بر سر صد عیب نهان می‌پوشم


من که خواهم که ننوشم بجز از راوق خم

چه کنم گر سخن پیر مغان ننیوشم


گر از این دست زند مطرب مجلس ره عشق

شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم 

سپیده سر زد و ما از شب قفس رفتیم
چنان پرنده شدیم وز دسترس رفتیم

ز دور آبی دریای عشق پیدا شد
چو رود زمزمه کردیم و یکنفس رفتیم

بهار آمد و تشکیل یک گلستان داد
در این میانه نماندیم و خار و خس رفتیم

نیاز محو شدن بود در تن خاکی
که با شنیدن یک بانگ از جرس رفتیم

در این بهار بمانید شرمتان بادا
خطاست اینکه بگوییدمان عبث رفتیم
....
سلمان هراتی 

پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت

بسیار بود رود در آن برزخ کبود
اما دریغ زهره ی دریا شدن نداشت

در آن کویر سوخته، آن خاک بی بهار
حتی علف اجازه ی زیبا شدن نداشت

دلها اگرچه صاف ولی از هراس سنگ
آیینه بود و میل تماشا شدن نداشت

چون عقده ای به بغض فرو بود حرف عشق
این عقده تا همیشه سرِ واشدن نداشت
...
سلمان هراتی 

شعری در شهادت مولای متقیان علی علیسه السلام
ببار ای ابر غم از آسمان امشب که محشر شد
زمین رنگین به محراب عبادت از جبین و فرق حیدر شد
به ایام صیام و لیلة القدر و شب احیا
به محراب عبادت بین گل دین را که پر پر شد
شده شق القمر پیشانی حبل المتین امشب
فضا پر از طنین ناله الله و اکبر شد
ز فقدان علی آن پیشوای عالم امکان
زمین از گریه و از اشک بی پایان ما تر شد
قد سرو علی خم شد بدست دیو خونخواری
تو گوئی باغ دین خالی ز شمشاد و صنوبر شد
بجای اشک خون از دیده میبارم خدای من
چه بود این درد بی درمان که بهر ما مقدر شد
پی دیدار همسر با دلی لبریز از غمها
درون باغ جنت منتظر زهرای اطهر شد 
قدم در صحن مسجد نه ز روی معرفت بنگر
ز خون محراب کوفه گوئیا دریای احمر شد
ز داغ مرگ او در خون نشست این قلب محزونم
وجودم از غم مرگش بدست باد صرصر شد
زیاد نیکدل هرگز نخواهی رفت مولا جان
عجب نقش وجودت در خیال من مصور شد

اثر زنده یاد : نیکدل شاهرودی 

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند

عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست


چیست این سقف بلند ساده بسیارنقش

زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست


این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است

کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست


صاحب دیوان ما گویی نمی‌داند حساب

کاندر این طغرا نشان حسبه لله نیست


هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بگو

کبر و ناز و حاجب و دربان بدین درگاه نیست


بر در میخانه رفتن کار یک رنگان بود

خودفروشان را به کوی می فروشان راه نیست


هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست


بنده پیر خراباتم که لطفش دایم است

ور نه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست


حافظ ار بر صدر ننشیند ز عالی مشربیست

عاشق دردی کش اندربند مال و جاه نیست
 

دلت را خانه ماکن ، مصفا کردنش با من

به ما درددل افشا کن ، مداوا کردنش با من

اگر گم کرده ای دل،کلید استجابت را ،

بیا یک لحظه با ما باش ،پیداکردنش بامن

بیفشان قطره اشکی که من هستم خریدارش

بیاورقطره ای اخلاص ،دریاکردنش بامن

اگر درها برویت بسته شد، دل برمن کن بازآ

دراین خانه دق الباب کن ،بازکردنش بامن

به من گو حاجت خودرا، عجابت می کنم آنی

طلب کن آنچه می خواهی ،محیا کردنش بامن

چوخوردی روزی امروز،مارا شکر نعمت کن

غم فردا مخور ، تاءمین فردا کردنش بامن

بیا قبل از وقوع مرگ، روشن کن حسابت را

بیاور نیک و بد را ،جمع و منها کردنش با من

اگر عمری گنه کردی ،مشو نومید از رحمت

تو ، توبه نامه را بنویس ، امضا کردنش با من