📗📘📙 بهترین شعرهایی که خوانده ام 📗📘📙

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش
بر در دل روز و شب منتظر یار باش

دلبر تو جاودان بر در دل حاضر است
روزن دل برگشا حاضر و هشيار باش
نيست کس آگه که يار کی بنمايد جمال
ليک تو باری به نقد ساخته ی کار باش
لشگر خواب آورند بر دل و جانت شکست
شب همه شب همدم ديده ی بيدار باش
گر دل و جان تو را دُر بقا آرزوست
دم مزن و در فنا همدم عطار باش

به سراغ من اگر می آید
پشت هیچستانم
پشت هیچستان جایی است
پشت هیچستان رگ های هوا، پر قاصدهایی است
که خبر می آرند، از گل وا شده ی دورترین بوته ی خاک
روی شن ها هم، نقش های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح
به سر تپه ی معراج شقایق رفتند
پشت هیچستان، چتر خواهش باز است
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود
زنگ باران به صدا می آید
آدم اینجا تنهاست
و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است
به سراغ من اگر می آیید
نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من...
.........
سهراب سپهری 
 

یک چراغ خاموش است ، یک چراغ روشن نیست
کوچه‌ای که تاریک است جای شعر گفتن نیست

هر دو پوچ می‌مانیم ، هر دو پوچ می‌میریم
من که عاشق او بود ، او که عاشق من نیست

مثل اشتباهی محض ، در تضاد با خویشیم
آدم آهنی هستیم ،‌جنسمان از آهن نیست

مرد مثل دخترها ، گریه می‌کند آرام
زن اگرچه بغض آلود فرض می‌کند " زن " نیست

بی پناه و سرگردان ، در تمام این ابیات
اتّفاق می‌افتد ، شاعری که اصلا نیست

باز شعر می‌گویم ، گرچه خوب می‌دانم
شعر فلسفه بازی‌ست جای گریه کردن نیست
..........
سید مهدی موسوی 
 

بمان مادر

این قدربین رفتن و ماندن نمان بمان
پیرم مکن ز بارغمت ای جوان بمان
خورشید من به جانب مغرب روان مشو
قدری دگر به خاطر این آسمان بمان
مهمان نه بهار علی پامکش زباغ 
نیلوفر امانتی باغبان بمان
ای دل شکسته آه تو ما را شکسته است 
ای پرشکسته پرمکش از آشیان بمان
دیگر محل به عرض سلامم نمی دهند
ای هم نشین این دل بی همزبان بمان
راضی مشو دگر به زمین خوردنم مرو
بازی نکن تو با دل این پهلوان بمان
روی مرا اگر به زمین می زنی بزن
اما بیا بخاطر این کودکان بمان
درکارخیرحاجت هیچ استخاره نیست
اینقدر بین رفتن و ماندن نمان بمان
 

دنگ..،دنگ..

ساعت گیج زمان در شب عمر

می زند پی در پی زنگ.

زهر این فکر که این دم گذر است

می شود نقش به دیوار رگ هستی من...

لحظه ها می گذرد

آنچه بگذشت ، نمی آید باز

قصه ای هست که هرگز دیگر

نتواند شد آغاز... 

سهراب سپهری

مهدی بیا که بی تو عالم صفا ندارد 

بازآ که بی تو خورشید نورو ضیا ندارد 

مهدی بیا که بی تو زهرا به غم نشسته 

آن پهلوی شکسته جز تو شفا ندارد 

مهدی بیا وبنگر زهرا در آن میانه 

بر لب به جز نوای مهدی بیا ندارد 

رفته زکف قراراش بشکسته گوشوارش 

طاقت دل تو شرح این ماجرا ندارد 
 

دنیا را بغل گرفتیم

گفتند امن است هیچ کاری با ما ندارد

خوابمان برد

بیدار شدیم

دیدیم آبستن تمام دردهایششده ایم!



زنده یادحسین پناهی

آزاد شو از بند خویش زنجیر را باور نکن

اکنون زمان زندگیست تاخیر را باور نکن

حرف از هیاهو کم بزن از آشتی ها دم بزن

از دشمنی پرهیز کن شمشیر را باور نکن

خود را ضعیف و کم ندان تنها در این عالم ندان

تو شاهکار خالقی تحقیر را باور نکن

بر روی بوم زندگی هر چیز میخواهی بکش

زیبا و زشتش پای توست تقدیر را باور نکن

تصویر اگر زیبا نبود نقاش خوبی نیستی

از نو دوباره رسم کن تصویر را باور نکن

خالق تو را شاد آفرید آزاد آزاد آفرید
پرواز کن تا آرزو زنجیر را باور نکن 



 

گوش کن دورترین مرغ جهان می خواند.

شب سلیس است، و یکدست، و باز.

شمعدانی ها

و صدادارترین شاخه ی فصل، ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان،

در فانوس به دست،

و در اسراف نسیم،گوش کن، 

جاده صدا می زند از دور قدم های ترا.

چشم تو زینت تاریکی نیست.

پلک ها را بتکان، کفش به پا کن، و بیا.

و بیا تا جایی، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد. 

و زمان روی کلوخی بنشیند با توپارسایی است 

در آنجا که تو را خواهد گفت:بهترین چیز رسیدن به 

نگاهیست که از حادثه ی عشق تر است.
 

سهراب سپهری

براهِ عاشقی؛ قدم مردانه زن

اگر مردِ رهی جانا؛دَم از جانانه زن

براهِ عاشقی؛ قدم مردانه زن

اگر مردِ رهی جانا؛دَم از جانانه زن

اگر مردِ رهی جانا؛دَم از جانانه زن

خوشا آن رَهسِپَر که رَه پوید؛بِسَر

خوشا آن رَهسِپَر که رَه پوید؛بِسَر

که دراین رَه جدا گشته؛ بسی سرها زتن

بِنِه ای هَمسَفر؛ قدم در کوی حق

اگرداری سَرِ یاری؛ به یارانِ وطن

براهِ عاشقی؛ قدم مردانه زن

اگر مردِ رهی جانا؛دَم از جانانه زن

اگر مردِ رهی جانا؛دَم از جانانه زن

در رهِ منزلِ لیلی؛ که خطرهاست در آن

شرطِ اول قدم آنست؛ که مجنون باشی

نکته ی عشق نُمودم بِتو؛ هان سَهل مکن

وَرنَه تا بنگری؛ از دایره بیرون باشی

کاروان رفت و تو در خوابُ بیابان در پیش

کی روی؛ رَه زِکه پرسی؛ چِکنی چون باشی

اگرجوئی نشان؛ زِ چِهرِ پاکِشان

بِبو هر لاله ی خونین؛ که روید در چمن

بِچین ای باغبان؛ز باغِ ارغوان

گُلِ وصلِ عزیزان را؛ ز بوی پیرُهَن

رِسَد تا آسمان؛ خروشِ عاشقان

رِسَد تا آسمان؛ خروش عاشقان

بِجوشَد جاودان از خون گُلِ فریادشان

رِسَد تا آسمان؛ خروش عاشقان

بیا تا بِشنَوی از جان؛ سرودِ نایِشان

رِسَد تا آسمان؛ خروش عاشقان

بِجوشَد جاودان از خون گُلِ فریادِشان

بِماند بی خَزان؛ بهارِعاشقان

مبادا این چمن خالی؛ ز بویِ یادِشان

بِماند بی خَزان؛ بهارِعاشقان

مبادا این چمن خالی؛ ز بویِ یادِشان

چه در دل من 

چه در سر تو

من از تو رسیدم به باور تو

تو بودیو من 

به گریه نشستم برابر تو

به خاطر تو

به گریه نشستم

بگو چه کنم......

باااااااااااااااااااااااا اااااااااااااااااااا تو

شوری در جان

بیییییییییییییییییییییییی یییییییییییی تو

جانی ویران

از این زخم پنهان

مییییییییییییی مییییییییییییییییییییییرم

نامت

در من باران

یادت 

در دل طوفان

باتو

امشب پایان می گیرد


نه بی تو سکوت

نه بی تو سخن

به یاد تو بودم

به یاد من

ببین غم تو رسیده به جانم

بگو چه کنم.....

بگو چه کنم......

خدایا بگو چه کنم......

 

من چه در وهم وجودم ، چه عدم، دلتنگم
از عدم تا به وجود آمده ام دلتنگم

راز گل کردن من ، خون جگر خوردن بود
از در آمیختن شادی و غم دلتنگم

خوشه ای از ملکوت تو مرا دور انداخت!
من هنوز از سفر باغ ارم دلتنگم

گر چه بخشید گناه پدرم آدم را!
به گناهان نبخشوده قسم ، دلتنگم

حال، در خوف و رجا ، رو به تو بر می گردم
دو قدم دلهره دارم ، دو قدم دلتنگم

نشد از یاد برم خاطره‌ی دوری را
گرچه امروز رسیدیم به هم ! دلتنگم!
.........
فاضل نظری 
 

بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه ! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
دردلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
" بال " وقتی قفس پرزدن چلچله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مسئله ی دوری و عشق
و سکوت تو جواب همه ی مسئله هاست
.......
فاضل نظری 
 

به تو آموخت از اول، خدا رسم اميري را
شجاعت را، سخاوت را، حيا و سر به زيري را
غدير از چشم هاي تو خجالت مي كشيد امّا -
برايت حكم مي كردند عمري گوشه گيري را
هميشه بوي نان و عشق مي آيد از اين كوچه
كه با خود مي برد از خانه ها بوي فقيري را
زمينِ خسته با چشم خودش هر روز مي بيند
به زير پاي مرد آسمان، فرش حصيري را
تو را با چاه هاي كوفه تنها مي گذارم تا -
بريزي در دل اين واژه ها حسي كويري را
بدون تو زمين در انجماد سينه ها يخ زد
به دندانش گرفت آيينه ی بغضي ز مهري را
خدا در شيره ی‌ جانت چكانده بود دريا را
عدالت را، قناعت را، حيا و سر به زيري را
 

شاعر : حسنا محمدزاده

دعایم کن ای دوست تا وارهم 

از این بازی شوم دل مردگی 

از این یک وجب خاک پر ادعا 

در این وادی سرد سرخوردگی 

شب و روز در لانه ی فکر خود 

فقط رنگ با رنگ آمیختن 

برای رسیدن به یک جرعه نوش 

چه ننگینه ها در خفا ریختن 

دعایم کن ای دوست تا وارهم 

از این جامهی دلق روحانیام 

لب از «دستبوسی» بگیرم روم 

به پابوسی قلب انسانیام