کسی دِل خوش وِ ئی دُنیا نِمی کِرد
(کسی دلخوش به این دنیا نمی کرد)
اگر وا هوزِ عاشق تا نِمی کِرد
(اگر با عاشق جماعت تا نمی کرد)
اگر دیری نِوی عشقی نِمی مَن
(اگر دوری نبود عشقی نمی ماند)
کَسی نِه عاشقی رسوا نِمی کِرد
(کسی را عاشقی رسوا نمی کرد)
اگر شیرین وِ خسرو دل نِمی وَست
(اگر شیرین به خسرو دل نمی بست)
چِنو فرهادِنِ شیدا نِمی کِرد
(فرهاد را آنچنان شیدا نمی کرد)
اگر مجنون مِوِی هُمراز لیلی
(اگر مجنون می شد همراز لیلی )
خوشِه آوارَه هر صحرا نِمی کِرد
(خودش را آواره صحرا نمی کرد)
اگر چوپونی وا نِی عاشقونَش
(اگر چوپانی با نی عاشقانه اش)
تیلَه رَه عِشقِ نِه پیا نِمی کِرد؟
(آیا باریکه راه عشق را پیدا نمی کرد؟)
کسی وِ تار وُ پو دِل دُمِ سختی
(کسی با تار و پود دلش دام سختی را)
سرِ رَه نازنینی وا نِمی کِرد؟
(سر راه نازنینی باز نمی کرد؟)
مِوی ظُلماتی ئی دُنیا سراسر
(سراسر این دنیا ظلماتی می شد )
اگر عاشق تَشی وِ پا نِمی کِرد
(اگر عاشق آتشی بپا نمی کرد)
گِمو میکِم که ئی چترِ کیاو هَم
(بگمانم که این آسمان آبی هم)
دِ داغِ عشق یه گر سا نِمی کِرد
(از داغ عشق یک لحظه بارانش بند نمی آمد)
