نورالدین عبدالرحمن جامی در سال 817 ه.ق در خرجرد جام به دنیا آمد.در جوانی در هرات و درمدرسه نظامیه مشغول تحصیل شد.
جامی به علت ارادتی که به شیخ الاسلام احمد جام داشت و نام مولدش،تخلص جامی گرفت.وی از علماو عرفای بزرگ ایران است.جامی صوفی و از پیروان طریقه نقشبندیه و سنی ،لیکن از تعصبات خشک این مذهب رب کنار بود.
جامی نه تنها در ایران بلکه در هندوستان ،افغانستان و آسیای صغیر هم معروف بود.سلطان بایقرا و وزیر او امیر علیشیر نوایی وی را محترم می شمردند.سلاطین عثمانی با وی مکاتبه و روابط دوستانه داشتند.به دلیل اطلاعات زیادی که در خصوص علوم مختلفه داشت، آثار او از تنوع بسیاری برخوردار است به طوری که به کثرت تالیفات شهرت یافته است.
از مهمترین آثار او میتوان به بهارستان ، نفخات الانس، نقدالنصوص فی شرح نقش الفصوص ، لوایح، لوامع، شواهد النبوه و اشعه اللمعات اشاره کرد.
دیوان جامی شامل قصیده، ترجیع بند، غزل،ملمع،قطعه و رباعی است.
جامی علاوه بر این هفت مثنوی به نام سبعه یا هفت اورنگ سروده است.هفت اورنگ او به تقلید از خمسه نظامی شامل هفت مثنوی به نامهای:سلسله الذهب،سلامان و ابسال،تحفه الابرار،سبحه الابرار،یوسف وزلیخا،لیلی ومجنون و خردنامه اسکندری است.
جامی در سال 898 ه. وفات یافت.
