با سلام،
یک. میونه شما با شوخی چطوره؟ در یک خط توضیح بدین.
شوخی در حد معقول و متعارفش را قبول دارم. در کل، با شوخی و مزاح کردن موافقم به شرطی که با گناه مسخره کردن و لودگی همراه و اشتباه نشود.
دو. اسلام در مورد شوخی چه فرموده؟
تا آنجائیکه می دانم، در اسلام به طور مستقیم از شوخی یادنشده بلکه با الفاظی چون مزاح و به سخره گرفتن بیان شده است. مسلما در دین اسلام نیز هرگونه رفتاری که به طور جدی و یا حتی سهوی باعث بی احترامی و بی اخلاقی شود، نکوهش شده است.
سه. چنانچه آیات، روایات و سخنانی در مورد شوخی و شوخ طبعی سراغ دارید، ذکر کرده و سپس در موردش توضیح بدین. اینطور نباشه که کپی-پیست باشه منحصراً.
آنچه که از حضرت علی (ع) نقل شده است : «بپرهیز از شوخی و بازی و مزاح و خنده و سخنان بی فایده و باطل.»
چهار. چرا برخی شوخی یکطرفه رو دوست دارند؟
این هم از خصوصیات افراد متکبر و مغرور و خودخواه است که فقط انتظار دارند با دیگران شوخی آن هم از هر نوعی انجام دهند اما خودشان مورد شوخی دیگران واقع نشوند.
پنج. آیا با هر کسی بایستی شوخی کرد؟ نظرتون در مورد شوخی با بزرگتر از خودتون چیه؟
خیر. باز تاکید می کنم بایستی شوخی به درستی تعریف شود. اگر منظور لودگی و مسخره کردن باشد که اصلا صحیح و جایز نیست اما اگر منظور مزاح باشد، در حد متعارف آن و با توجه به جایگاه بیان آن می تواند انجام شود. ضمنا گاهی شوخی خود انتقادی ظریف از عملکرد غلط دیگران بوده و حتی می تواند به عنوان وسیله ای برای امر به معروف و نهی از منکر تلقی شود.
شش. چرا برخی از شوخی بدشون میاد؟
البته همه از شوخی نامطلوب و بد ، بدشان می آید اما عده ای به علت انتقاد ناپذیری ناشی از کبر و غرور و یا تربیت خانوادگی و اجتماعی به اصطلاح جنبه شوخی کردن را نداشته و برخورد های نامطلوبی در قبال شوخی از خود نشان داده و موضع گیری خصمانه دارند. گاهی هم زودرنجی افراد ناشی از مشکلات عاطفی باعث نداشتن حوصله و حال شوخی کردن می شود که باید اطرافیان سعی کنند با شوخی های مناسب حال شان را بهتر کنند نه باعث بدحالی چنین افرادی شوند.
