به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام علیرضا پناهیان در کتاب «انتظار عامیانه، عالمانه و عارفانه» می نویسد:
اعتقاد به موعود و مهدویت سرمایه پرجاذبه اعتقادات دینی است. همین اعتقاد است که اسلام را همیشه به عنوان یک دین ِ در انتظار، که هنوز همه زیبایی هایش آشکار نشده است و حرف های نگفته فراوانی در خود نهفته دارد، معرفی می کند. مانند کوهستان باعظمتی که زیردریا بوده و فقط قسمت اندکی از آن از آب خارج شده و دیده می شود و قرار است به زودی تمام آن کوهستان باعظمت از زیرآب بالا آمده و دیده شود.
اگرچه انواعی از ناب ترین جاذبه ها در شریان های دین جریان دارند و هر کدام هم رنگ و بوی خاص خود را دارند، ولی هیچ کدام به کشش و جذبه این اعتقاد تاثیرگذار نمی رسند. اگر پس از تصور وضع مطلوب به تصدیق آن برسی، به میزان اعتقاد و دقت و معرفت پشتوانه آن، برایت خیال انگیز و سرمست کننده خواهد بود.
گاهی از اوقان هر چقدر از پیامبر خدا صل الله علیه وآله و اوصیای نازنین او صحبت کنید در بعضی ها تحولی ایجاد نمی شود، ولی در صورت بیان متقاعد کننده و اعتقادآفرین درباره موعود(عج)، می توانید تحول را در جان ها مشاهده نمایید. دلیل این شورآفرینی را می توان در «عینیت یافتن تمام وعده های الهی» و«تجلی تمام آیات خدا» جست و جو کرد.
آنان که به محضر پیامبری می رسند و معجزاتی را به عنوان نمونه های کوچکی از قدرت خارق العاده آن پیامبر می بینند، یا آیاتی را که شامل وعده های الهی است بر زبان او مشاهده می کنند چگونه به وجد می آیند؟ حالا اگر تحقق همه وعده های الهی را مشاهده کنند و معجزاتی را در اندازه های جهانی ببینند چگونه خواهند شد؟
اعتقاد راسخ به موعود(عج) می تواند همین وجد بی پایان را در وجود مومن جاری کند؛ گویی آن زمان هم اکنون فرا رسیده است. به حدی که دیدن آن وقایع با عظمت هیچ بر ایمان او نخواهد افزود.
چنان که گفته اند: دوصد گفته چون نیم کردار نیست. اثربخشی تبلیغ تمام انبیا و اوصیا یک طرف، و اثربخشی حکومت آن حضرت(عج) که عمل به تمام آن احکام و آموزه است یک طرف.
ازسوی دیگر اعتقاد به موعود برطرف کننده ضعف ایمان هم هست. به گونه ای که انسان می تواند با ذکر این قیامت صغری، به تقویت انگیزه ای دینی خود نیز اقدام کند.
آثار اخلاقی و معنوی این باور آن چنان گسترده است که می توان گفت: «خبر آمدن او می تواند خود، تربیت کننده نیروهای حضرت(عج) باشد.» هم چنان که این توجه به تحقق جامعه موعود، در هر حد و اندازه ای که باشد، تضعیف کننده انرژی کفر و نفاق هم است.
همانطور که پس از ظهور، رعب آن حضرت(عج) و یارانش در دل دشمنان می افتد و راه را برای پیشروی لشکریانش باز می کند، اعتقاد به او و حتی اخبار آمدنش و تفکر کردن درباره ظهورش، دشمنان را منکوب می کند؛ و مانند ماه مبارک رمضان ابلیس را از دست اندازی در روحیاتت معنوی باز می دارد.
اعتقاد، امید می آفریند و اگر امید، مسبوق به یک اعتقاد عارفانه باشد، بسیار قدرت بخش و قاطع خواهد بود. امید، یکی از ستاره های پرنور در منظومه انتظار است و یکی از ویژگی های مهم ایمان به شمار می آید. مفهوم امید در مصارف روزانه ما دارای دو معناست: امیدی که در آن نوعی قطعیت وجود دارد و امیدی که صرف یک احتمال است و علاقه به وقوع آن است که آن را تشدید می کند.
امید در انتظار موعود، از قسم اول است و نوعی جزمیت و قاطعیت در آن وجود دارد و به همین دلیل نیروبخش است. چرا که اعتقاد به تحقق امری در آینده، احساس امید را در دل انسان بارور می کند و او را با اطمینان چشم به راه آینده قرار خواهد داد. امید، روح انسان را با آینده پیوند می زند و انرژی لازم را برای حرکت و مهم تر از آن عبور از مشکلات و موانع فراهم می کند.
