اشعار شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)

آنشب كه شب ، از صبح محشر تيره تر بود
آنشب كه از ان ، مرغ شب هم بى خبر بود
آنشب كه رخت غم به مه ، پوشيده بودند
آنشب كه انجم هم سيه پوشيده بودند

آنشب كه خون از دامن مهتاب مى ريخت
اسما براى غسل زهرا عليه السلام اب مى ريخت
آنشب خد داند خداداند كه چون بود
قلب على زندانى فرياد و خون بود
طفلى گرفته استين دانم به دندان
تا ناله خود را كند در سينه پنهان
آنشب امير المومنين با اشك ديده
مى شست تنها پيكر يار شهيده
مى شست در تاريكى شب مخفيانه
گه جاى سيلى گاه جاى تازيانه
صد بار از رفت و دست از خويشتن شست
تا جان خود را در درون پيرهن شست
مى شست جسم يار خود ارام و خاموش
مى كرد بر دستش نگه طفلى سيه پوش
خود در كفن پيچيد ان خونين بدن را
خونين بدن نه ! بلكه جان خويشتن را
چشم از نگه ، لب از نوا، ناى از سخن بست
بگشود دست حسرت و بند كفن بست
ناگه فتاد ان تيره كوكب را نظاره
برگرد ماه خويش ، لرزان دو ستاره
دو گوشوار غم ز هوش افتاده بودند
بر خاك تنهايى خموش افتاده بودند
دو جوجه در اشيان بى اشيانه
دو بلبل خاموش مانده از ترانه
از بى كسى دو بال درهم برده بودند
گويى كنار جسم مادر مرده بودند
داغ دل مولا دوباره گشت تازه
ريحانه ها را خواند پاى ان جنازه
كاى گوشه گيران شب غربت بياييد
آخر وداع خويش ، با مادر نماييد
ان پر شكسته طايران از جا پريدند
افتادن و خيزان جانب مادر دويدند
چون جان شيرين جسم او در بر گرفتند
يك بوسه از ان لاله پرپر گرفتند
يكباره از عمق كفن اهى بر آمد
با ناله بيرون دستهاى مادر آمد
در قلب شب ، خورشيد خاموش مدينه
بگذاشت روى هر دو ماهش را به سينه
ناگه ندا آمد على بشتاب بشتاب
دو گوشوار عرش را درياب درياب
مگذار زهرا را چنين در بر بگيرند
مگذار روى سينه مادر بميرند
خيل ملك را رحمى از بهر خدا كن
از پيكر مادر يتيمان را جدا كن

انسیه حورا
 
بر افلاک حقایق زهرة حلم و حیا زهرا 
به بحر عصمت حق گوهر صدق وصفا زهرا
یگانه بانوی دین فخر نسوان بنی آدم 
فروزان شمع بزم محفل آل عبا زهرا

بتول طاهره خیر النساء انسیه حورا 
مهین ام الائمه بنت النبیا زهرا
غمام فضل وکوه حلم و بحر علم و دانائی 
سپهر عقل را بدرالدجی شمس الضحی زهرا
زکیه بضعه ختم رسل صدیقه مطلق 
خبیر سر ما اوحی بامر مصطفی زهرا
غرض در خلقت زن بود حق را در وجود او 
وگرنه بود رد رتبت نبوت را سزا زهرا
کمال و وهم حیرانست از وصف جلال او 
چو مستغناست از هر وصف و هر مدح و ثنا زهرا
زپیش آورد غمهای جهان در گردش اختر 
برای حق به هر امر قضا بودی رضا زهرا
نیاسوده هنوز از ماتم مادر که در دنیا 
بدرد فرقت وداغ پدر شد مبتلا زهرا
فغان زآندم که با اطفال لب پرشکو از امت 
روانشد بر سر قبر پیغمبر بانوا زهرا
زهجر باب و سوز مادر و ظلم بداندیشان 
فکند از شور و غوغا لرزه در عرش علا زهرا
بزاری گفت کی سلطان خوبان یا رسول الله 
به بین از جور امت گشته خوار و بینوا زهرا
تو میدانی زکین بن خطاب و ظلم بن عفان 
کشیده زان لعینان جفا گستر چه ها زهرا
بضرب در شکسته پهلوی زارم یقین دارم 
که جان بسپرد خواهد در جهان زین ماجرا زهرا
طناب از یکن فکندند ایپدر در گردن حیدر 
به پیش چشم خون بالای این بی اقربا زهرا
زبی شرمی زدند آتش بدرب در فشار در 
تو میدانی چه حالت یافت زان رنج و عنا زهرا
به تنگ آمد دلم بابا زبس بشنیده از هر کس 
شماتت ها ز هر بیگانه و هر آشنا زهرا
ز من خلق مدینه رو بگردانند از آن رو 
که نگذارند گرید در فراقت از وفا زهرا
مرا ای باعث ایجاد عالم در پناه خود 
ببر زیرا که سیر آمد از این دار فنا زهرا
ندانم شیعیان با آنهمه درد و الم آیا 
خبر میداشت آندم از حدیث کربلا زهرا

باز باران ! باز باران بي صدا 
مي چکد در حجم سرد کوچه ها

باز باران ! باز باران بي صدا 
مي چکد در حجم سرد کوچه ها 
کوچه هاي بي تفاوت از عبور
کوچه هاي خالي از سنگ صبور
کوچه هاي سرد و ساکت خالي اند 
مسکن نامردم پوشالي اند 
کوچه ها احساس را گم کرده اند 
چينه هايش ياس را گم کرده اند

کوچه ي بي ياس يعني انجماد 
بر خزان کيشان، هماره انقياد 
کوچه ها فرياد را نشنيده اند
قصه ي بيداد را نشنيده اند 
ساکنان با ديو و دد خو کرده اند 
فتنه هاي خفته را رو کرده اند 
کوچه ها ! ققنوس آتش زادتان
شد خلاص از شعله ي بيدادتان 
اين شما و شهر و اين شهر شما 
شهر خالي از خدا بهر شما 
اي شمايان ، اي شمايان دروغ! 
اين شما و ناخدايان دروغ !
شهر خالي از صدا ، مال شما 
خوان الوان ريا ، مال شما 
اي اهالي فريبستان هيچ 
گمرهان سيب سيبستان هيچ
رفت خورشيد و نشد پروايتان 
با چه روشن مي شود فردايتان 
تا شما مشتاق از اين تيره شبيد 
ناشناس حرمت ام ابيد 
ليلة القدر از کف ايام رفت 
مطلع الفجر از کف ايام رفت 
موکـَنان مويه کـُنان گل مي برند 
ياس را از پيش بلبل مي برند
منخسف شد چون عذار ماه، ماه 
بعد از اين خورشيد مي مويد به چاه 
بعد از اين خورشيد مي ماند غريب 
مي تراود از لبش «اَمَّن يُِِِجيب» 
لانه خالي از کبوتر شد دريغ!
خالي از عشق پيمبر شد دريغ!
بعد تو شعري که در چشم تر است 
چادر خاکي و مسمار در است 
مثنوي اي مثنوي ! فرياد کن !
بغض صدها ساله را آزاد کن !
ياد کن از شعر زهرا اي نسيم 
انّ مولانا عليٌ مستقيم 
باز باران ! باز باران بي صدا 
مي چکد در حجم سرد کوچه ها ...

مظلوم زهرا

بـا قـبــر زهـــرا بــا ديـده ي تر
گـفــتـا بـا فـغـان غـمـديـده حيدر 
مظلومه زهرا
زهـرا ز دنـيــا نــاكــام رفـتـــي
راز دلــت را بـــا مــن نـگـفـتي
در خـاك تـيـره دردا كـه خـفتي
 افـكـنـده داغــت بــر جـانــم آذر
مظلومه زهرا

يـكـجـا ز مرگت كلثوم محزون
از ديــدگـانــش جاري بود خون
زيـنـب چـسـازد با داغت اكنون
اي نـامـــرادم زهـــراي اطـهــر
مظلومه زهرا
يـكـجــا حـسـيـنت با حال خسته 
بـا ديـده تـر يـكــســو نـشـسـته
تــار امـيـدش از هـم گـســسـته 
حــال حـسـيـنـت بـرخيز و بنگر
مظلومه زهرا
زهرا ز داغت در سوز و سازم
بودي تو محرم بر جمـله رازم
از حـضـرت حـق بـاشـد نـيــازم
بـعـد از تـو مـرگـم گردد مـيسر
مظلومه زهرا
اي مـــونـس مــن ام ابــيــهــــا 
بعـد از تـو مـانــدم تـنهاي تـنها
چـون بـر مـزارت آيم به شـبها
 چـشـمم بداغت باشد ز خون تر
مظلومه زهرا
مــن از فــراقــت دارم بـــدل آه 
كاندر جهان بود عمر تو كوتاه
بـعــد از تـو دارم آه سـحــرگـاه
زيـن شرح جانسوز باشم مكدر
 مظلومه زهرا
در سوگ زهرا با آه و افـغــان
گـفـتا «حياتي» با چشم گريان
اي يــــادگـــار خـتـم رســـولان
بـنـگـر بـحـالـم فـرداي مـحـشر 
مظلومه زهرا