اشعار شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)

حضرت زهرا(س)-حضرت محسن(ع)-شهادت

فغان کرد آسیای دستی او

 که: دشمن زد شرر بر هستی او!

دل ستان می‏نالید چون رود

 که دست او همیشه بر سرم بود!

به مژگاه، فضّه‏اش یاقوت می‏سفت

 به دل آهسته می‏نالید و می‏گفت:

چسان در بر رخ دشمن توان بست؟

 که در بر سینه‏ی او میخکوب ست!

چه کرد ای اهل دل! مسمار با او؟!

 فشار آن در و دیوار با او؟!

که: روزش رنگ شام تار بگرفت

 کمک در رفتن از دیوار بگرفت!

ز رفتن بسکه حالش زار می‏شد

 عصای دست او، دیوار می‏شد!

چو زهرا دست بر دیوار می‏برد

 قرار از حیدر کرار می‏برد!

دل دختر چو مادر بس غمین بود

 زبان حال زینب این چنین بود

***

که: مادر! چشم از مسمار بردار!

 خدا را دست از دیوار بردار!

به اشک از محسن خود یاد می‏کرد

 به جان می‏آمد و فریاد می‏کرد

از آن دامان زهرا پر ستاره‏ست

 که چشم او به سوی گاهواره‏ست!

چو آن گل یاد از آن گلبرگ می‏کرد

 دما دم آرزوی مرگ می‏کرد!

علی می‏کرد شرم از روی زهرا

 ز روی و پهلو و بازوی زهرا

ز دشمن بسکه زهرا تنگدل بود

 به جای دشمنش، مولا خجل بود! 

محمد علی مجاهدی (پروانه)

حضرت زهرا(س)-مدح و ولادت

به تن خسته ام توان دادند

به دودستم دوباره جان دادند

نا امید از بیان شدم اما

ناگهان بر دهان زبان دادند

و به یمن قدوم سبز شما

غزل از سمت آسمان دادند

مست می گشته ایم چون امشب

به همه باده از جنان دادند

هر زنی شد کنیز این بانو

رتبه ای در جنان به آن دادند

مست نامت شده همه دلها

السلام علیک یا زهرا

اول این غزل مدد زهرا

می خری عبد خوب و بد زهرا

من و این بچه ها  برای شما

نوکر هستیم تا ابد زهرا

از ازل تا ابد زنی هرگز

به مقامت نمی رسد زهرا

وتمام مراحل عمرت

در دلم گشته مستند زهرا

در قیامت همه قیام کنند

تا شود مادرانه رد زهرا

بهترین عبد آستان خدا

السلام علیک یا زهرا

بهترین بنده خدا زهرا

بانی عصمت وحیا زهرا

نه فقط مادر حسین و حسن

مادر کل کبریا زهرا

شک ندارم که با دعاهایت

حاجتم می شود روا زهرا

همه عشق فاطمه حیدر

همه عشق مرتضی زهرا

نقش پیشانی علی در جنگ

دسنویسی بنام یازهرا

ای دلیل بنای این دنیا

السلام علیک یا زهرا

بوی خوب گلاب آمده است

بوی گلهای ناب آمده است

امشب از آسمان برای ما

کوزه های شراب آمده است

شب ظلمت دگر به سر آمد

معنی آفتاب آمده است

ماهمه غرق در گناه شدیم

خبری خوش!ثواب آمده است

همه عالم شده چراغانی

همسر بوتراب آمده است

بده عیدی به من همین حالا

السلام علیک یازهرا

دین ودنیای بی شما هرگز

بی تو پرواز تا سما هرگز

تا ابد من فقیر تو آری

رد کنی حاجت گدا؟هرگز

در خانه فقیر آمده است

ننمایی تو اعتنا؟ هرگز

باورم نیست در شب میلاد

ندهی پاسخ مرا هرگز

به حسینت قسم که از سر تو

نرود یاد کربلا هرگز

مادر مهربان عاشورا

السلام علیک یازهرا

یا فاطمه...

بی مزاری و ولی این همه زائر داری

این همه نوکر درباری و شاعر داری


خاک نعلین تو بنشسته به آئینه ما

چه ضریحی توبناکرده ای درسینه ما


نورخورشیدتویی روشنی ماه تویی

به خدا ذکر «توکلت وعلی الله»تویی


درنجابت مثل و شهره ی دریا هستی

برعلی و پدرت ام ابیها هستی


نوری و نور خدا در بدن هستی زهرا

درحقیقت تو خود پنج تن هستی زهرا


آمدم تا که کمی جرعه ی آهم بدهی

آمدم باز در این خانه پناهم بدهی


آمدم مست شوم با نفس مادریت

نوکر حلقه به گوش پسر آخریت


گوهر ناب رسد فاطمه ازهرسخنت

جیره خور کرده مرا سفره ی خان حسنت


گل فقط از قِبَل باغ تو دیدن دارد

مدح زهرا و علی ، به ، چه شنیدن دارد


دل مسیحا شده به آن نفس حیدریت

مرده احیا شده با آن دم پیغمبریت


چارده نور سراسر همه تکثیر تو بود

چارده آینه در آینه تصویر تو بود


چارده شاخه گل یاس به گلزار توبود

چارده نور تماما همه تکرار تو بود


چارده مرتبه چون ماه منور شده ای

چارده بار در آئینه مکرر شده ای


تو فقط در دوجهان این همه منصب داری

تاج و سر دوشی استادی زینب داری


عرش روشن شده با گوشه ای از لبخندت

برده آزاد شده با نخ گردن بندت


درستایش تو صمیمانه سزاوارتری

همسر حیدری و از همه کرار تری


آنقدر بر همه اسرار خدا آگاهی

مانده ام بنده ای یا فاطمه «وجه الله» ی


بی ولای تو که عشق علوی کامل نیست

هرکه دیوانه نام تو نشدعاقل نیست


راه تو راه نجات است خدا می داند

نام تو آب حیات است خدا می داند

یا زهـــرا...
این همه پشت در و مادر ما ، شوخی نیست

کوچه و هلهله و اهل کسا ، شوخی نیست

زخم مسمار در و یک زن هجده ساله

سیلی و سقط جنین ، قامت تا شوخی نیست

خانه ای را که نگهبان درش جبریل است

آتش افروختن و ضربه پا شوخی نیست

کوچه ای را که گذرگاه ملائک بوده

هیزم و شعله ی آتش به خدا شوخی نیست

آنکه تورات مسلمان شده ی چادر اوست

وسط کوچه شود رنگ حنا ، شوخی نیست

***

چهل نفر پشت در و آن همه در کرب وبلا

خنجر کهنه و آن هم ز قفا شوخی نیست

بگو با من جرا مادر چنين چشمان تر داري

چرا يك دست بر ديوار و دستي بركمرداري

نمي گويي حديث ميخ ودر با من ،مگو اما

نشاني ديده ام از تو كه بر ديوارو در داري

مهدي عظيمي

شب ازنیمه گذشت وبیقرارم      
 زداغ  یاس یاسین سوگوارم
از آنروزی که ماه من سفر کرد  
 به درد وغصه یارب همجوارم
شدم خانه بدوش بار دردی  
  که برده سوز آن صبر وقرارم
شده خورشید تاریک مدینه 
چراغ روشن شبهای تارم   
همان شب هستیم رادادم از دست 
همان شب دفن شد دار و ندارم
نه تنها بر مزارش زائرم من
 که چون شمعم ولی پروانه وارم
اگر پرسند حال من بگویید
 به پاسخ شرح درد بی شمارم
کدامین غصه را افشا نمایم ؟
کدامین ناله را ازدل بر آرم ؟
نفس نه ،جان به سینه حبس گشته
برای پر زدن. . . بالی ندارم
حریم حرمت طاها شکستند
 به کوچه پیش چشم اشکبارم
دو دستم بسته بود ودیدم آنجا
میان شعله ها باغ و بهارم
ازین پس برمزار بی نشانش  
چنان ابری سرشک از دیده بارم 

(شاعر: رسول میثمی)

حضرت زهرا(س)-بعد از شهادت

بسیار در نبودِ پدر... زار گریه کرد

بسیار کم رمق شد و بسیار گریه کرد

خیره شدند غمزده در چشم‌های هم

در سوخت از خجالت و دیوار گریه کرد

زهرا به خواب رفت و جهانی که مانده بود-

در اضطراب و دلهره بیدار گریه کرد

آن دختری که بود عزادار مادرش

مانند مادران ِعزادار گریه کرد!

آه... آن پدر که تنها در چاه می‌گریست

در خانه نزد دخترش این‌بار گریه کرد

پیچید در کفن گل خود را و بی‌گمان

تا لحظه‌های آخر دیدار گریه کرد

□

زهرا نبود و... بود... که در ظهر کربلا

همراهِ گریه‌های علمدار... گریه کرد

حضرت زهرا(س)-بعد از شهادت

مادر اگر چه رفته ولی معجرش که هست

پروانه سوخته ولی خاکسترش که هست

اینجا برای گریه بهانه نیاز نیست

این گریه های دم به دم همسرش که هست

گیرم کسی ز سینه و پهلو سخن نگفت

آلاله های سرخ روی بسترش که هست

گرچه نماز های نشسته تمام شد

چادر نماز خاکی روی سرش که هست

فضه سه ماه پخت و پز و کار خانه کرد

خسته شدی شما، بنشین، دخترش که هست

خون باقی است بر در و دیوار و باغچه

کوثر اگر چه رفته ولی ساغرش که هست

زینب به گریه گفت: حسین جان صبور باش

مادر اگر چه رفته ولی دخترش که هست

حضرت زهرا(س)-بعد از شهادت

ابری گریست بر سر شهر و نماند و رفت

از شعرهای چشم سپیدش نخواند و رفت

هجده بهار آمد و روی دل زمین

یک هاله از حریر بهشتی کشاند و رفت

او حسرتی به وسعت دریای چشم خود

بر چشم های تشنه ی ساحل نشاند و رفت

بالی شکسته داشت... ولی با امید گفت

«عجّل وفات» و بال خودش را تکاند و رفت

او مزه ی غریب غروبی شکسته را

زیر زبان زخم افق ها چشاند و رفت

بعد از وداع آرزویش در دل شبی

پشت سرش زمین و زمان را دواند و رفت

آن شب دلش برای عزیزش گرفته بود

آن شب برای چشم سحر روضه خواند و رفت

حضرت زهرا(س)-بعد از شهادت

همینکه نیستی اصلا برای من مرگ است

ز داغ تو پر زخمم دوای من مرگ است

غریب بودم؛ از این پس غریب تر شده ام

پس از تو همنفس آشنای من مرگ است

کدام زندگی؟! این خانه بی تو قبر شده

حیات، بر من و بر بچه های من مرگ است

تو ذره ذره شدی آب و من نفهمیدم

که در سکوت تو ای همصدای من مرگ است

شبیه چشم کبود تو اشک می ریزم

شبیه دست شکسته دعای من مرگ است

شبی که بند کفن را گره زدم گفتم

پس از تو فاطمه عقده گشای من مرگ است

پس از شکستن پهلوی تو کنار علی

چگونه زنده بمانم سزای من مرگ است

در آن لگد که به در خورد، فاش می دیدم

کسی که خیمه زده بر سرای من مرگ است

به جای خالی تو بین خانه می نگرم...

همین که نیستی اصلا برای من مرگ است

چنديست خنده بر لب اين مو سپيد نيست

اما به ماندن گل خود نا اميد نيست



كم گريه كن دل همه عالم كباب شد

بانو ، كمك ز اشك برايت مفيد نيست




گفتم كه كار خانه مكن خوب مي شوي

انگار ، درد بازو و پهلو شديد نيست



با رفتن تو دشمن مان شاد مي شود

مرگت مگر كه آرزوي آن پليد نيست؟



زهرا به جان همسر خود رحم كن نرو

مرگ علي ز داغ فراقت بعيد نيست


گفتند:مرگ فاطمه ات علتي نداشت

نفرين بر آن كسي كه بگويد شهيد نيست


انگار قبر مخفي حضرت قلوب ماست

در بين شيعيان حرمش ناپديد نيست


شاعر : اصغر چرمي

حضرت زهرا(س)-شام غریبان

فلک دیدی چه خاکی بر سرم کرد؟

به طفلی رخت ماتم در برم کرد

الهی بشکند دست مغیره

که در این آستان بی مادرم کرد

گُل من چون تو را در گِل بپوشم

زهجران تو خون دل بنوشم

در ایام جوانی قسمتم شد

که تابوت تو را گیرم بدوشم

دعائی زیر لب دارم شبانه

تو آمین گوی ای ماه یگانه

الهی هیچ مظلومی نبیند

عزیزش را به زیر تازیانه

بیا با هم نماز شب بخوانیم

دعای دل بتاب و تب بخوانیم

کتاب قِصّه ی غم های خود را

نهان از دیده ی زینب بخوانیم

به خاک افتاده جسم اطهرش بود

به روی دامن فضّه سرش بود

میان آن همه رنج و غم و درد

به فکر غصّه های شوهرش بود

همه عهد خدا بشکسته بودند

علیه ما بهم پیوسته بودند

از آن، در خانه ام از پا فتادم

که دست شوهرم را بسته بودند

شرار دل به گردونم بریزد

به دامن اشک گلگونم بریزد

پس از مرگ تو چشمم مانده در راه

که قاتل آید و خونم بریزد

پس از تو همچنان مرغ اسیرم

که هم از لانه هم از دانه سیرم

به جان باغبان ای گل دعا کن

که امشب در قفس تنها بمیرم

غمت برده زدل تاب و توانم

تو رفتی من چرا باید بمانم

گلویم آنچنان از گریه بسته

که نتوان بهر تو قرآن بخوانم

حضرت زهرا(س)-شهادت

ای که سوز ناله ات خون در دل افلاک کرد

سینۀ خورشید را آه تو آتشناک کرد

نیمۀ شب ها دعای تو درآن هجده بهار

با ملائک تا سحرگه سیر در افلاک کرد

گرچه از گرد گنه آئینۀ دل تیره شد

می شود با گریه بر تو لوح دل را پاک کرد

در بهشت آرزو چون غنچه از هم وا شود

هرکه در بزم عزای تو گریبان چاک کرد

ابر رحمت دامنش را پاک سازد از گناه

هرکه اینجا فیض اشک و آه را ادراک کرد

یاد عمر کوته تو ای گل نیلوفری

سینه را درخون نشاند و دیده را نمناک کرد

در دل شب چون علی جسم تو را مدفون نمود

همره جسم تو جان خویش را در خاک کرد

با غمی جانکاه می گوید وفائی غیر تو

کوه غم های علی را کس کجا ادراک کرد

حضرت زهرا(س)-بعد از شهادت

می رسد هر شب صدای گریه از

زیر سقف و سرپناهی سوخته

ماه را می بینم و حالم وخیم

می شود با یاد ماهی سوخته

بعد تو هر شب نسیمی خسته ام

می چِکم در عمق چاهی سوخته

بعد تو هر روز زانو در بغل

خیره می مانم به راهی سوخته

رفتی و از تو برایم یادگار

مانده یک چادر سیاهی سوخته

می وزد در خانه ام عطر پرِ

مرغ عشق بی گناهی سوخته

میخ دارد خودنمایی می کند

در میان قتلگاهی سوخته

ای ملیکه! پادشاهت آمده

در دل شب با سپاهی سوخته

رفتی و باور کن از عمر علی

مانده یک چندین صباحی سوخته

حضرت زهرا(س)-بعد از شهادت

چقدر سخت می گذرد روزگار بی زهرا

علی نمانده برایش قرار بی زهرا

به فکر طعنه و تزویر و دین فروشی اند

ز دست اهل مدینه فرار بی زهرا

بدون فاطمه راه کمال روشن نیست

نداشت مظهری پس کردگار بی زهرا

علی اگر چه پناه پیمبران بوده ...

گمان کنم شده در اضطرار بی زهرا

میان کوچه مغیره به غربتم خندید

تمام قلب من آتش... شرار بی زهرا

بدون فاطمه چشمم دگر نمی بیند

فضای شهر شده پر غبار بی زهرا

به عشق فاطمه هر روز خانه می رفتم

دگر ندارد علی چشم انتظار بی زهرا