اشعار شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)

اثر برگزیده در جشنواره شعر لبیک

ضجه‌های ناموزون

سوگ‌نامه‌ی عشق است ناله‌ی بلند رود

چادر سپید ماه؛ سینه‌ی سیاه دود

روح خاکیِ شبنم؛ نیلی رُخ طوبی

کوچه‌های مرد افگن؛ شانه‌های دردآلود

پیش چشم یار خود گل به خاک می‌افتد

می‌خورد زمین آری! پیش چشم یار خود

کوه؛ مثل خود سنگین، آب می‌دهد هردم

نخل صبر از آتش، تا زمانه‌ی موعود

بغض کرده است اینک، بغض بی‌صدا یعنی

استخوان فرورفته‌ست در گلوگه داود

خار چشم را گریه راه تَفره‌رفتن نیست

پایِ در گرو یعنی پیش یار شرم‌اندود

در چنین سکوت داغ، از ورای گیر و دار

ناگهان شبی در ابر؛ ماه می‌شود مفقود

بعد ازان به رسم درد، تا هنوز گنجشکان

می کنند پیش از شام، ناله‌های ناخُشنود

بعد ازان تمام روز، شعله می‌زند پرپر

تا سواحل بودن، تا نشانه‌ی پدرود

حرف می زند با ما، ضجّه های ناموزون

زخم‌های نورانی، مادری که می فرمود:

کوه تا ابد کوه است، گُل همیشه می ماند

چادر سپید ماه، ناله‌ی بلند رود

سید نورالله تهماسبی خراسانی (از افغانستان)

سوره کوثر

 گرچه وقت ایستادن دردهایش بیشتر بود

درد اندوه علی ^(ع) از درد پایش بیشتر بود

 عشق یعنی تا علی ^(ع) از راز او سر در نیارد

هرچه دردش بیشتر، لبخندهایش بیشتر بود

 عشق یعنی گرچه می دانست روز آخرین است

بر امور خانه اما اعتنایش بیشتر بود

 کوچه های شهر خاکی هست اما این اواخر

رد پای خاک کوچه بر ردایش بیشتر بود

 وقت پیری نه، عصای دست مادر در جوانی است

این اواخر بر حسینش اتکایش بیشتر بود

 کار با آن کس که اسمش را نمی گویم ندارم

کاش اما شعله ی آتش حیایش بیشتر بود

 من که از این رازها سر در نمی آرم ولی باز

سوره ی کوثر الهی نقطه هایش بیشتر بود *

 از کرم باشد نه از مکنت، اگر در کل کوفه

بر در این خانه از هر جا گدایش بیشتر بود

 شاعرم با بیت هایی الکن، اما کاش وسعم

ار غزل هایی که می گویم برایش بیشتر بود

  * سوره کوثر 18 نقطه دارد (برابر با سن حضرت زهرا (س) در هنگام شهادت)

از جنس یاس های مطهر بیاورید

یک شاخه گل به نیت حیدر بیاورید

تا وا شود به روی زمین پای آسمان

یک جرعه از زلالی کوثر بیاورید

عالم به شوق آمدنش آفریده شد

پس غیر ممکن است که سر در بیاورید

رو زد به عرش خاک که حتی از آمنه

مادر تری برای پیمبر بیاورید

حالا که جهل زنده به گور حضور اوست

آبستن است عشق که دختر بیاورید

از هر چه بهترین که خدا آفریده است

دیگر نبوده است که بهتر بیاورید

از لای زخم سیلی دیوار و در هنوز

گل لخته های نیلی پرپر بیاورید

در را اگر بناست بکوبد به پهلویش

از پاشنه تو را به خدا در بیاورید

□

فردا کنار علقمه، آن واپسین نفس

ای کاش عطر دامن مادر بیاورید

اثر برگزیده در جشنواره شعر لبیک

زنی که از تمام خلق ، حکمت بیشتر دارد

به محرومان و مظلومان محبت بیشتر دارد

 زنی که مجمع فضل است ، دریای سخاوت هاست

که با زن های درمانده رفاقت بیشتر دارد

 زنی که فخر یک دنیاست اما شهر می بیند

لباسش با تهی دستان شباهت ببشتر دارد

 کسی که از همه اهل مدینه بعد هر سجده

به آغوش رسول الله دعوت بیشتر دارد

 زنی  که از همه مردان مسلمان تر به اسلام است

زنی که با ولایت انس و الفت بیشتر دارد

 تمام نور هستی گوشه ی چادر نماز توست

تویی که از همه دستت کرامت بیشتر دارد

 تویی آن مادر تنها که با ظلمت نمی سازد

که از هر حاکمی بی شک سیاست بیشتر دارد

 یقین کار دعای توست ، کار ربنای توست

شبی که  آسمان باران ِ رحمت بیشتر دارد

 کسی که در دعا مشتاق ذکر "فاطمه" باشد

یقین دارم امید استجابت بیشتر دارد

 اگر چه در مزارت مرقد و گنبد نمی بیند

ولیکن زائرت شوق ِ زیارت بیشتر دارد

 همیشه عاشقان در سجده هاشان زائرت هستند

همیشه زائرت در سجده فرصت بیشتر دارد

 که می سازند روزی آستانت را همین مردم

اگر چه خانه ات امروز غربت بیشتر دارد

 ولی حتی اگر خاکی بماند زائران شادند

چرا که این حرم هر گوشه تربت بیشتر دارد

علی سلیمانی

اثر برگزیده در جشنواره شعر لبیک

شانه‌های ناهموار!

دست و آتش و دیوار؛ برق صورت حورا

ماه می‌شود تکرار، چشم‌های شب‌بو را

مثل درد می‌پیچد در خودش، ولیکن آه!

رم نمی دهد انگار، بچه‌گان آهو را

زان که شیر در عهد است، پای در گرو دارد

شرم می‌کند ازیار؛ خم نهاده ابرو را

شیشه در بغل دارد، شعله‌ها به دل؛ اما

گشته ناخن افگار، برگرفته زانو را

بعد ازان تمام عمر، خانه‌های حزن آلود

بغض‌های ناهنجار، ناله می‌زنند او را

«شب گلوی خونینی‌ست، نور می‌زند فریاد

در سیاهیِ جنگل» تک‌درخت ناجو را

تک‌درخت ناجو، نه! تک‌درخت ناجو، نه!

نور می‌زند فریاد، لانه‌ی پرستو را

لانه‌ی پرستو، نه! لانه‌ی پرستو، نه!

مرد می‌زند فریااااد! دردهای بانو را

مرد می‌زند فریاد، از وَرای نور و آب

شانه‌های ناهموار، استخوان پهلو را

مرد می‌زند فریاد، ضجّه می‌زند جنگل

مویه می‌کند شاعر، موج‌های آمو را

شب چنین غمی دارد، درد مبهمی دارد

شعله‌ور دمی دارد، شب بریده گیسو را

شب ازین سبب، شب هست، بعد ازین فضا حتا

روزکــوله‌بـــار درد، مو نمی‌زند مورا

سید نورالله تهماسبی خراسانی (از افغانستان)

کدام جمعه؟

افتاده ی راه عشق را یاری کن
در فتنه ی روزگار دین داری کن
چشمت که به ذریه ی زهرا افتاد
ذکر صلوات بر لبت جاری کن

گر فتنه و غم فکر شکستم باشد
دائم پی نابودی هستم باشد
سوگند به تو اهل نجاتم زهرا
تا ریشه ی چادر تو دستم باشد

در خط پیمبرم ...خدایا شکرت
دلداده ی حیدرم ...خدایا شکرت
دیگر چه سعادتی از این بالاتر
زهرا شده مادرم ...خدایا شکرت

سید مهدی شجاع

اثر برگزیده در جشنواره شعر لبیک

گفت: "اصلاً نترس بانو جان !" این صدای یكی از آنها بود،

-"ما فرستاده ی خدای توایم" لحنشان گرم بود ، گیرا بود

خودشان را معرفی كردند:-"مریمم" –"آسیه ام" –" كلثومم"

-"ساره هستم"... چه قدر آن لحظه طعم این دوستی گوارا بود

-دلم از غصه داشت خون می شد آن زمان كه زنان همسایه

با تمسخر مرا رها كردند ... بدترین روز عمرم آنجا بود

درد پیچیده بود در بدنم  -" ای خدیجه ! نترس ! پیش توایم!"

...وضع حملم چه قدر آسان شد... درد مادر شدن چه زیبا بود

تو ! كه نُه ماه همدمم بودی ؛ از رحم آمدی به آغوشم

قفل شد چشم من به چشم تو  لحظه ها لحظه ی تماشا بود

ناگهان خانه نور باران شد  طشت و ابریق شست و شوی تو را

ده پری از بهشت آوردند ... اتفاقی كه مثل رویا بود

آب كوثر برای شستن تو –"كوثرم !" از بهشت آمده بود

نقطه ی وصل سرنوشت تو و آب ... آب ... آب ... از همان جا بود

حوریان پر زدند و پیچیدند در لباسی سفیدتر از شیر -

و معطرتر از گلاب ، تو را . جنس آن از حریر اعلا بود

گوشم از نغمه و نوا پر شد ... می شنیدم كه یك نفر می گفت:

-" نام نوزادت از همان آغاز –از زمان الست-  زهرا  بود"

از همان لحظه كوثرم -زهرا- تو برایم عزیزتر شده ای

روز میلاد تو  برای من  بهترین اتفاق دنیا بود

مطهره عباسیان

محسن آنجا،

 خودش نمی دانست

میخ و مِسمار و در،

 نمی دانست...

آنطرف ولی ثانی،

ضربه ی لگد...

نمی دانست ؟!؟!

میخ و مسمار و در،

محسن

آتش و مادر و

 محسن

آن یکی با قلافِ شمشیرش...

مادرم!

مادرم!

محسن!

حسین کیاء

تا علی دستی به زخمت می کشد

هر نفس را او به زحمت می کشد

زیر لب آه از ملامت می کشد

هر چه می بیند خجالت می کشد

زیر لب زهرا و زهرا می کند

باز دارد روضه بر پا می کند

همسرم چشمان خود را باز کن

صحبتی را با علی آغاز کن

دیگر از من رو گرفتن چاره نیست

این کبودی جای پنج انگشت کیست...

محرم اسرار تو روبند بود

جای ناله بر لبت لبخند بود

تازه دیدم زخم بازوی تو را

جابه جایی های پهلوی تو را

بستری بودی برای زخم ها

گریه کردی پا به پای زخم ها

بعد تو من ماندم و غسل و کفن

شستن زخمت به زیر پیرهن

بعد تو من ماندم و مسمار و در

آیه های کوثر و دیوار و در

بعد تو من ماندم و افسوس ها

در هجوم هر شب کابوس ها

با تو یک دنیا معما داشتم

با تو زهرا آرزوها داشتم

مرهمی از جنس طه داشتم  

ناگهان دیدم که تنها داشتم....

می شنیدم من دعای رفتنت

گریه می کردم برای رفتنت

دیدگانت را به رویم باز کن

صحبت سر بسته ای از راز کن

صحبتی از راز چشمان حسن

کوچه گردی های پنهان حسن

یاور دیرینه ام جان علی

خط به خط شعر دیوان علی

بی تو دنیا هم رهایم می کند

با غریبی آشنایم می کند...

تشييع گل است و ماه هم مي گريد

با چند ستاره ماه هم مي گريد

آغوش گشوده بي نشان قبر بقيع

شب كرده به تن سياه هم مي گريد

وقتي كه شكست  حرمت كو ثر عشق

پيچيد صداي غربت كو ثر عشق

رفتم به سراغش همه جا هيچ نبود

حتي اثري ز تربت كو ثر  عشق

رباعي ها از محمد علي ساكي

مادر مادر مادر...

مهربان بودی و بد با دل تو تا کردند

غنچه ی ناز تو را با لگدی وا کردند

مردم شهر چقدر زود به فکر افتادند

در عزاخانه ی تو غمکده بر پا کردند

عده ای در وسط کوچه تورا میکشتند

عده ای نیز همان بین تماشا کردند

بین یک کوچه باریک زمینت زده اند

بین این کوچه باریک که غوغا کردند...

... ناگهان معجر مشکی تو از سر افتاد

بچه ها معجر خونی تو پیدا کردند

گرگ ها وحشی و سگ های مدینه هارند

آنقدر پنچه زدند تا کمرت تا کردند

سند معتبری هست که تاریخ نوشت:

میخ را در وسط سینه تو جا کردند

کشته شد محسن و آنان که تماشا کردند

سند تیر به اصغر زدن امضا کردند

محمد مهدی نسترن

کار ، کار فاطمه ست مولا اگر پیروز شد

رد شمس و فتح خندق از دعای فاطمه ست

حضرت زهرا(س)-بعد از شهادت پدر

برخاست دود و آتش کینه شدید شد

یک روزه شهر ، آنچه که بر خود ندید ، شد

تنها سه روز از سفر مصطفی ، گذشت  . .

. .  یک سوم از قبیله زهرا شهید شد

یک لشکر از میانه در تا که رد شدند

ساقه شکست و . . غنچه گل  ناپدید شد

در سوخت و ... فاطمه مجروح و ... طفل مُرد...

. . . هر نقشه ای که در سر نحسش کشید ، شد

حیدر که جای خود ، ولی از بعد کوچه ها

گفتند ،  گیسوان حسن هم سفید شد

جا دارد اینکه شیعه بسوزد الی ابد

ناموسمان کبود ، به دستی پلید شد...

* *

مأمور صبر بود . . .   به این  فکر می کند ..

آن را که از  زبـان پیمبــر شنیــد ، شـد...

یاسر حوتی

ای مادر...

به نام نون و قلم الدخیل، ای مادر

که هستی؟ ای شرف بی بدیل ، ای مادر

تو از تبار کی هستی، که موسی عمران

به اذن تو زده بر رود نیل، ای مادر

شکسته بتکده را، با مدد به اسم تو

همانکه هست به نام خلیل، ای مادر

که گفته مدح تو را غیر احمد و حیدر

که هست گفته ماها ، قلیل، ای مادر

گل همیشه بهاری، تو کوثری، بانو

به حفظ دین خدایی اصیل، ای مادر

رضا باقریان

یا محسن ابن علی (ع)

اگرچه نام تو تسبیح ذکر عام نباشد

نمی شود که تو باشی و از تو نام نباشد

تو جرم واضحشانی، چه قدْر ازتو نگفتند

 که روی قاتلت انگشت اتهام نباشد

دلیل اینکه چرا کوچه نیست بعد تو این است

محل قتل تو در دیده ی عوام نباشد

هزار سال گذشته ست و ترسشان فقط این است

که ازمن و تو درآن کوچه ازدحام نباشد

تو محسنی، حسنی که حسین هستی، ازاین رو؛

نمی شود که نبود ِ تورا پیام نباشد

مگر ملاک تشیُّع به سنّ وسال ولی است

که گفته ماه نشد ماه تا تمام نباشد؟!

چنان حسین و حسن، محسن آه نیز نمی شد؛

که طفل فاطمه باشد ولی امام نباشد

گذشت ِ عمر حلالش، کسی که آمد و فهمید

که حُرمت تو کم ازمسجد الحرام نباشد

خدا اراده اش این بود در نیامدن ِتو

که جز خودش احدی باتو همکلام نباشد

شاعر :مهدی رحیمی