اشعار شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)

از من نکردی خواهشی نُه سال زهرا جان
حالا که چیزی خواستی تابوت میخواهی؟

میلاد حسنی

چشماشو بست چشم علی رو تر کرد
با رفتنش ، مَردِشو خون ْجگر کرد
آســمونم ، دلش بَـرام کباب شـد
بِدون من همـسـفرم ، ســفـر کرد

شهادتش ، جوونی مو شهید کرد
امیـدمو یک شبـه نا امـید کـرد
غسلِ تنش ، از زیرِ پیراهنــش
محاسنِ و موی منو سفید کرد

ملائکه ، حال حسن رو دیدن
وا شـدن بنـد کـفـن رو دیـدن
شاهدای خیبر گُشاییم اون شب
لرزیدنِ دستایِ من رو دیدن

خاک غمـش رو ، دنیا رو سرم ریخت
تویِ دلم ، یه دنیا درد و غم ریخت
بشکنه اون پایی که توی کوچه
زندگی مو با لگداش ، بِهَم ریخت

گریه ی بی صدام همیشگی شد
مجلس روضه هام همیشگی شد
از وقتی زهـرامو اَزَم گرفـتــن
بیـداریِ شَبـام همیشگی شد

محمّدقاسمی

چلچراغ خانه ام سوسو نمی زد کاشکی
بهر من بر این جماعت رو نمی زد کاشکی
کاش زهرا پشت در هرگز نمی شد یاورم
یا عدو بر صورت وبازو نمی زد کاشکی
این که حالش گشته خوب و کارِ خانه می کند
کرده دلواپس مرا ،جارو نمی زد کاشکی
کاشکی امشب زمن رو برنگیرد لااقل
ساعتی را برقعه بر رو نمی زد کاشکی
کاشکی دیگر نباشد صبح ، این شام مرا
حرفی از هجران، خم ابرو نمی زد کاشکی
کاشکی هایم همه با رفتنش بر باد رفت
شمع روی فاطمه سوسو نمی زد کاشکی

حسین رضایی(حیران)

اشعار روز شهادت حضرت زهرا(س)

می روی اما غممان را چه کارش می کنی

درد بسیار است و درمان را چه کارش می کنی

لا اقل به سن و سال بچه هایم رحم کن

پیرهن مشکی طفلان را چه کارش می کنی

آنقدر زینب گره خورده به مویش که نگو

شانه موی پریشان را چه کارش می کنی

اولین بار است دارم به کسی رو می زنم

التماس چشم گریان را چه کارش می کنی

قاتلت حال تو را هر روز می پرسد ز من

طعنه این نا مسلمان را چه کارش می کنی

نیمه شب ها که میاید تشنگی بالا سرش

خشکی لبهای عطشان را چه کارش می کنی

دم آخر بیا روضه بخوان گریه کنیم

داغ یوسف در بیابان را چه کارش می کنی

وقتی از مرکب به صورت می خورد روی زمین

کینه های نیزه دارن را چه کارش می کنی

نیمه جان علی جوان علی

گل نیلوفر کمان علی

فاطمه جان بمان به جان علی

سخنی حرفی همزبان علی

رو نگیر از من اینقدر زهرا...

پشت من تکیه گاه نیست بمان

همدمی غیر چاه نیست بمان

دور حیدر سپاه نیست بمان

خانه ام روبراه نیست بمان

یا بمان یا مرا ببر زهرا

با من خسته خوب تا کردی

سر شب مرگ را دعا کردی

پای تابوت را که وا کردی

کفنت را چرا سوا کردی

به دلم میزنی شرر زهرا

صبح را تو چطور شب کردی

دخترت سوخت بسکه تب کردی

لعن حماله الحطب کردی

همسرت را که جان به لب کردی

آنقدر گفتی از سفر زهرا

غم گرفتی و حرف غم نزدی

تا سحر سوختی و دم نزدی

شانه بر موی دخترم نزدی

حرفی از زخم سینه هم نزدی

با تو بد کرد میخ در زهرا

با مدینه تو بی حساب شدی

خانه به خانه اش عذاب شدی

چقدر رو زدی جواب شدی

سر من از خجالت آب شدی

جلوی مردم گذر زهرا

من که یادم نرفته چین خوردی

جلوی دخترت زمین خوردی

هم کشیده از آن لعین خوردی

هم به دیوار با جبین خوردی

که علی را شوی سپر زهرا

با چه وضعیتی رسیدی تو

وسط کوچه می دویدی تو

شال من را که می کشیدی تو

حرفهای بدی شنیدی تو

وسط آن چهل نفر زهرا

بعد کوچه پرت ز کار افتاد

به روی بازویت شیار افتاد

تا ز گوش تو گوشوار افتاد

لرزه بر جان ذوالفقار افتاد

دست من باز بود اگر … زهرا...

کاش دست دعا بلند کنی

طلب دوری از گزند کنی

خانه را گرم و دلپسند کنی

باز با من بگو بخند کنی

با من زار خونجگر زهرا

تو بمان گریه حسن بامن

کفن طفل بی کفن با من

گفتی از هر دری سخن بامن

حرف تابوت را نزن بامن

طاقتم کم شده دگر زهرا

صحبت حنجر حسینت شد

حرف انگشتر حسینت شد

هرچه که شد سر حسینت شد

نوبت خواهر حسینت شد

تشنه میمیرد این پسر زهرا

محمد جواد پرچمی

احمد به یمن تو شده پر افتخار تر

لحظه به لحظه،واله و چشم انتظار تر

مادر برای دیدن تو بی قرار بود

بابا برای دیدن تو بی قرار تر

وا شد شکوفه های انار از ملاحتت

شد گونه های سرخ تو اینک انار تر

حول تن تو هاله ی نوری تنیده اند

از تو نیامده ست زنی با وقار تر

ابر بهار بود دلم ،ابتدای سال

حالا بهار من شده با تو بهار تر

هجده بهار گرچه درختت شکوفه داد

هر سال می شود ثمرت ماندگارتر

ما را دچار عشق خودت کردی و سپس

با یک نفس به عشق حسینت دچارتر

جز خطبه های تیز تو تیغی نیامده ست

از ذوالفقار شوهر تو ذوالفقار تر

یک شهر قصد جان تو کردند پر شمار

یک کهکشان فدایی تو پر شمار تر

جان مرا بگیر و مرا باز زنده کن

حاشا دوباره گر نشوم جان نثار تر

در بین کوچه گر چه بد آورده ای ولی

بدخواه توست تا به ابد بد بیار تر

از عزت تو هیچ نشد کم ولی ببین

شد دشمن تو هر دم و هر لحظه خار تر

مظاهر کثیری نژاد

میباره چشم آسمون امشب

چه سوت و کوره خونمون امشب...

شام غریبونه مادره یا

شب عزای بابامونه امشب

 **

دیگه نمیاد صدای زاریش

تموم شده کار خاک سپاریش

چادر خاکی بستر خونی

چه جور بسازیم با یادگاریش

 **

میاد هنوز تو خونمون

 عطر عجیب پیرهنش

چند ساعت پیش بود اونو

 به روی شونه بردنش

 **

سایه ی غم روی سر خونه س

شب عزای مادر خونه س

نگاه ما به نگاه باباس

نگاه بابا به در خونه س

 **

هر گوشه ای یک نشون گذشته...

تو سفره چند قرص نون گذاشته...

با آب و جاروش این روز آخر...

هر گوشه یک لکه خون گذاشته...

چرا امروز رو نمیگیری

با این دردا خو نمیگیری

چرا پس دستی به دیوار و

دستی به پهلو نمیگیری

من و یک عمر خاطره زهرا

به کارم خورده گره زهرا

بیا که تابوتت حاضر شد

نگاه کن از پنجره زهرا

با بودن من سیلی و کوچه

یک اتفاق غیر ممکن بود

اسماء چرا تابوت میسازی

این چوب گهواره محسن بود

چرا میلرزی چرا سردی

خودم میدونم پر از دردی

حالا یک روز خونه رو خانوم

چی میشد جارو نمیکردی

هنوز جای التماسم هست

نرو هستیم باغ یاسم هست

تا این در وا شه واسم چند بار

زمین می افتی حواسم هست

یعنی چه غسل زیر پیراهن؟

یعنی چه این حرف ها عزیز من

بازی مکن با جان من زهرا

خوب میشی ای یار مریض من

کنار تو هزاران سال شوق زندگی دارم

به این زودی چرا در فکر ترک حیدر افتادی

 و عمری زحمتت دادیم حرفش را نزن اصلاً

دو روزی را که در این خانه بین بستر افتادی

حضرت زهرا(س)-حال و هوای مدینه

این روزها مدینه، غوغای رستخیز است

هم دهر فتنه بار است هم شهر فتنه خیز است

یکسو همه عدالت با ظلم درنبرد است

یکسو تمام ظلمت با نور در ستیز است

گلخانه ی نبوت در معرض خزان است

ریحانه ی ولایت از غصه اشک ریز است

داس تقاص گلچین در پنجه ی غلام است

یاس کبود یاسین در دامن کنیز است

مدهوش گشته از درد بانوی ناتوانی

بی جان فتاده بر خاک یک کودک عزیز است

سید رضا موید خراسانی

ناراحتی انگار ز دستم ، نه حسن ؟

پنداشتی از تو هم گسستم ، نه حسن ؟

هر کس که نداند تو که بهتر دانی

در خانه چرا نقاب بستم ، نه حسن ؟

زانروز که از کوچه بلندم کردی

کم کم دگر از پای نشستم ، نه حسن ؟

با پنج چروکی که به رویم پیداست

پیش از پدرت علی شکستم ، نه حسن ؟

ترسم شود افشا خبر کوچه تنگ

با تنگی چشم تار و خستم ، نه حسن ؟

امروز چه ساکتی حسن جان ، چه شده؟

مادر بخدا حسین … هستم … نه حسن ؟

شاعر: مهدی زراعتی

به این سفره ی نون... به این آب و جارو...

دلم دیگه خوش بود که میمونی بانو...

نفهمیدم امروز چه جوری غروب شد

تا الان میگفتم گلم دیگه خوب شد...

حرف کافی نیست مرد کار بودن واجب است
روز و شب دلواپس دلدار بودن واجب است

خواب غفلت برده را سهمیه ای از قرب نیست
تا تقرّب هرسحر بیدار بودن واجب است

دیدن آقا به آسانی نمی آید به دست
تا وصالش تشنه دیدار بودن واجب است

با تکبر گر بیایی دست بوسی باختی
در حریم قدس حضرت خار بودن لازم است

بی بصیرت نوکری کردن ندارد فایده
پای فرمان ولی عمّار بودن واجب است

منتظر گوشش بدهکار کسی جز یار نیست
بیخیال طعنه اغیار بودن واجب است

روضه زهراست محرم ها به هیئت آمدند
فاطمیه محرم اسرار بودن واجب است

علت خلقت میان شعله ها افتاده است
کشته از داغ درو دیوار بودن واجب است

حضرت زهرا(س)-بستر شهادت

زهرای من که غصه تو را پیر کرده است

دردا چه با تو بازی تقدیر کرده است

تو سینه سوز دردی  و من سینه سوزصبر

ما هر دو را زمانه  زمینگیر کرده است

آیات درد بر سر و رویم نشسته است

درمن ز بس ملال تو تاثیر کرده است

ای نخل سربلند ولایت جفای خلق

غم را به خانه ی تو سرازیر کرده است

آن عزت گذشته کجا این ستم کجا

رفتار مردم این همه تغییر کرده است

شیرینی حیات علی ترک من مگو

کمتر بگو که مرگ چرا دیر کرده است

عشق علی،بهشت پیمبر چه روی داد

اینقدر رنگ و روی تو تغییر کرده است

خواب تو را که سوی پدر میکنی سفر

تابوت پیش ساخته تعبیر کرده است

آنجا که میزدند تو را هیچ کس نگفت

این بضعة النبی است چه تقصیر کرده است

فریاد از این گروه که آیات وحی را

برنفع خود،علیه تو تفسیر کرده است

سید رضا موید

غم که آوار می شود اِی وای
درد بسیار می شود اِی وای
خواب دُشوار می شود اِی وای
سُرفه خونبار می شود اِی وای

روضه تکرار می شود اِی وای

غربتِ بی حَدَش به یادش هست
هِق هقِ مُمتدَش به یادش هست
پسرِ ارشدش به یادش هست
قاتلی که زَدَش به یادش هست
تا که بیدار می شود اِی وای

کُن دعا که دِگَر زمین نَخورَد
هیچ زن در گُذَر زمین نَخورَد
لا اقل بی خبر زمین نَخورَد
پیشِ چشمِ پسر زمین نَخورَد
که چنین زار می شود اِی وای

شهر صد رنگ بود و مادر بود
نیَتِ چَنگ بود و مادر بود
کوچه ای تَنگ بود و مادر بود
هر طرف سنگ بود و مادر بود
فصل آزار می شود اِی وای

خواست پیشَش سپر شود که نشُد
سدِ چندین نفر شود که نشُد
مانعی در گُذَر شود که نشُد
قَدِّ او بیشتر شود که نشُد
حرفِ انظار می شود اِی وای

وای از ازدحام و نامحرم
آه بیت الحرام و نامحرم
فاصله یک دو گام و نامحرم
پا به ماهِ امام و نامحرم
چشم خونبار می شود اِی وای

کَمَرَش را گرفت برخیزَد
پسرش را گرفت برخیزَد
چادرش را گرفت برخیزَد
تا سرش را گرفت برخیزَد
همه جا تار می شود اِی وای

از زمین خوردنش شکسته شده
هفت جایِ تنش شکسته شده
حسن از دیدنش شکسته شده
هم علی هم زنش شکسته شده
وقتِ دیدار می شود ای وای

با رُخِ خیس و چهره ی زردش
پسرش تا به خانه آوردش
صورتش را گرفته از مَردَش
نه که سیلی دلیلِ سر دَردَش
سنگِ دیوار می شود ای وای

حسن لطفی

التماست می کنم چشمان خود را باز کن

ای همه پشت و پناهم بحر خود اعجاز کن

از نـفس افتاده ام جان علی حرفی بـزن

من به پایان آمدم خیـز و مرا آغـاز کن

از حسن هربار پرسیدم جوابش اشک بود

تـو بگو از کوچه و این راز را ابراز کن

می کِشد با گریه صورت بر کف پایت حسین

لااقل برخیز و این تشـنه لبت را ناز کـن

چند روزی می شود پیش تو من نامحرمم

پس بیا حالا که داری می روی رو باز کن

سینه ات مجروح مسمار و پَـرِ تو سوخته

با چنین بال و پـری آرامـتر پـرواز کن

نوید طاهری