مرثیه ای تلخ
بسم رب شهدا و الصدیقین
ای کاش از ما نپرسند بعد از شهیدان چه کردید!
آخر چه داریم بگوییم جز انبوهی از نقطه چین ها!
چه بگویم از سخنان عذاب آوری که این روزها توسط دوستان و دشمنان، در باب زیر سوال
بردن مقدس ترین دفاع تاریخ می شنوم
.
چه بگویم از ارزش هایی که به راحتی بازیچه دست این جناح و آن جناح می شوند و در
بازی های کثیف و بی ارزش سیاسی روزگار محو می شوند
.
چه بگویم از احترامی در خور شأن سربازان فداکار این مملکت که گذاشته نمی شود؛ قضاوت هایی که غیر منصفانه است؛ چشم هایی که بسته اند و گوش هایی که نمی شنوند
.
آری برادر و خواهر من. باید بپذیریم که در تکریم و بزرگداشت بازماندگان جنگ، یکی از
عقب افتاده ترین کشورهای دنیا هستیم و هرگز آن احترامی را که بسیاری از کشورهای دیگر به
کهنه سربازانشان می گذارند، در بین ما دیده نمی شود
.
مردم هلند هر سال، سالروز بزرگداشت قربانیان جنگ جهانی دوم را با شکوه هرچه تمام
تر برگزار می کنند. در این روز بسیاری از شهروندان در خیابان ها جمع می شوند
و ملکه هلند بدون هرگونه تشریفات و اسکورت و محافظ در میان مردم آمستردام حاضر می
شود. در یک زمان خاص (معمولا ساعت هشت) دو دقیقه در سرتاسر کشور هلند، سکوت برقرار
می شود. تمامی اتومبیل ها، قطارها، کشتی ها و خلاصه هرچیزی که صدا دارد از کار
میفتد و سکوت به مدت دو دقیقه سرتاسر کشور هلند را فرا می گیرد
.
در بریتانیا یکشنبه دوم ماه نوامبر هر سال، یکشنبه یادآوری
(Remembrance Sunday)
نام دارد. در این روز حلقه های گل
poppy
به نشانه یادمان قربانیان جنگ جهانی در
سرتاسر کشور به چشم می خورد و مردم این گل را به نشانه یادبود به لباس هایشان
آویزان می کنند. دو دقیقه سکوت، در تمامی بانک ها ، کلیساها، سوپرمارکت ها و… راس
ساعت یازده صبح برقرار می شود. برگزار کنندگان مراسم، آغاز و پایان سکوت را با شلیک
توپ به مردم تذکر می دهند
.
در این روز، طی مراسمی خاص، شیپورچی های نیروی دریای سلطنتی،
The Last Post
را می
نوازند. بعد از آن
The Rouse
توسط نوازندگان نیروی هوایی سلطنتی نواخته می شود. بعد
هم سمفونی مرگ بتهوون و بعد از آن، حلقه های گل به ترتیب زیر توسط مقامات
بریتانیایی و شرکت کنندگان در مراسم بزرگداشت قربانیان جنگ، به زمین گذاشته می شود
:
ملکه، اعضای خانواده سلطنتی (که در این روز موظفند با لباس نظامی در مراسم حاضر
شوند)، نخست وزیر، رهبران احزاب سیاسی، نمایندگان کشورهای مشترک المنافع حاضر در
جنگ(نظیر کانادا)، وزیر امور خارجه و
… .
در ایالات متحده، یازدهم نوامبر، روز سرباز
(Veterans Day)
نام دارد. این روز در
آمریکا هم تعطیل فدرال است و هم در تمامی ایالت ها تعطیل رسمی است. علاوه بر این در
ماه می، در آمریکا و برخی کشورها “روز یادبود”، مخصوص بزرگداشت یاد و خاطره
قربانیان جنگ است. در این روز مراسم بزرگداشت تقریبا در تمامی مدارس راهنمایی و
دبیرستان ها و برخی از مدارس ابتدایی ایالات متحده برگزار می شود. گروه های کر در مدارس، متشکل از دانش آموزان و
معلمین در این روز، سرودهای معروف احترام به سربازان جنگی را (نظیر
Bring Him Home)
می نوازند
.
راه دوری نرویم. در همین کشورهای مشترک المنافع و جماهیر تازه استقلال یافته شوروی سابق، هرساله مراسم یادبود قربانیان جنگ با شکوه فراوان برگزار می شود
.
در تاجیکستان، یکی از مهم ترین ایام سال، روز غلبه نام دارد. روزی که به تقدیر از
سربازان جنگی کشته شده و یا بازمانده تاجیک اختصاص دارد. این روز با تقدیم سبدهای
گل بر مزار کشته شدگان در جنگ و پیام ها و سخنرانی های متعدد مقامات و مسئولین کشور همراه می
شود
.
در ترکمنستان همه ساله مردم روز
۸
ماه مه را به پرداخت کمک به مستمندان و
بازماندگان جنگ اختصاص می دهند. یک روز بعد مراسم سراسری بزرگداشت یاد سربازان جنگی
ترکمن با حضور مردم و مسئولین در مزار کشته شدگان پیگیری می شود
.
این ها همه غیر از احترام عمومی است که فارغ از روزهای مخصوص گرامیداشت، و در طول سال، در کشورهای جهان به بازمانگان و قربانیان جنگ ها ابراز می شود
.
شاید اگر با چشمان خودم نمی دیدم، باور نمی کردم که زوج های جوان روس، در روز عروسی شان و با لباس عروسی، بر سر مزار قربانیان گمنام جنگ حاضر می شوند و بر سنگ قبر آنها، گل می گذارند.
تمام آنچه گفتم، تنها بخشی از احترام و تکریمی است که مردم سایر کشورها نثاربازماندگان و قربانیان جنگ ها می کنند. البته قصد ندارم وارد خدمات و سرویس هایی کهبه بازماندگان جنگ در کشور های دیگر ارائه می شود بپردازم. گرچه شاید بد نباشد من وشمایی که به سهمیه ها و امکانات فراهم شده برای جانبازان و رزمندگان مدام غر میزنیم، کمی در سرویس ها و خدماتی که سایرین به بازماندگان جنگی شان ارائه می دهند مطالعه کنیم و لااقل اگرشرمسار و خجالت زده نشدیم، ساکت شویم!
آری برادر و خواهر من. باید بپذیریم که در تکریم و بزرگداشت بازماندگان جنگ، یکی ازعقب افتاده ترین کشورهای دنیا هستیم و هرگز آن احترامی را که بسیاری از کشورهای دیگر بهکهنه سربازانشان می گذارند، در بین ما دیده نمی شود.
وبلاگ پلاک صفر
