اشعار مدح و ولادت حضرت علی (ع)

مدح حضرت امیرالمومنین (ع)

مثل زنبور که با شهد، عسل می سازد
حرکتت از بر آیات غزل می سازد

فرض، تمثال تو از روز ازل می سازد
ارض، با گودی چشم تو جبل می سازد

این چه سری است که در عرصه ی معراج، خدا
نزد چشمان نبی از تو بدل می سازد

تو نخواهی جمل از بطن، بَقر می سازد
تو بخواهی بقر از بطن، جَمَل می سازد

خالقت روز قیامت که همه حیرانند
با ولای تو ز افعال ، عمل می سازد

کعبه ، هستی و پس از رمی منیات ز دل
یوسف مصر سر از بهر تو کل می سازد

بطن هر آیه ی قرآن کریم از عملت
بهر پیغامبرش مِثل و مثَل می سازد

گرد منظومه چشم تو قمر می گردد
با طوافش ز دو چشم تو زحَل می سازد

قلم دهر به امر تو اثر می ریزد
مگر از نهی تو معلول، علل می سازد

قند حب دل هر شیعه ی افروخته را
فاطمه در دل دریای تو حل می سازد

پسرت با دم شمشیر تو بر می خیزد
و ز قانون کلام تو ملل می سازد

جعفر ابوالفتحی

رو زدم باز چون گـدا به علی
تا شود حاجتم روا به علی

چون سپرده ست اختیار مرا
حضرت “واهبُ العَطا”به علی

می رسد فصل مُقـتدا شدنم
می کنم تا که اقتدا به علی

همچنان کز علی شدم آغــاز
می رسم من در انتها به علی

می توانم پدر صداش کنم
دارم از بس که اتّکا به علی

مادرم هم خیالش آسوده ست
داده ، دستِ دل مرا به علی

آرزوی بزرگ من این است
همه باشند مُبتلا به علی

قصّه ی زندگی خوشایند است
گـر شود ختم ماجرا به علی

ای بنازم به آن طبیبی که
درد را می کند دوا به علی

می زنند عاشقانه میثم ها
خنده بالایِ دارها به علی

محض کوری چشم دشمن اوست
فخر اگر می کند خدا به علی

ظـفـر و صبر توأمند که بـاز
می سپارد نبی لوا به علی

کوثرش را نه دخترش را نه
جان خود داد مصطفی به علی

باش بی اعتنا به خود”سائل”
باش در بنـد اعتنا به علی

محمّدقاسمی

گفتند علی یک تنه با دست نگه داشت
در را نه که با دست که با شست نگه داشت

در را نه فقط لشکری از مرحبیان را
در پشت در قلعه به پیوست نگه داشت
نازم به دهانم که به شادی و به غصه
یک عمر علی گفت و مرا مست نگه داشت

پرونده ی اعمال مرا دید و خوشم که؛
حتی اگر از روی غضب بست، نگه داشت

تا دید که من گریه کن فاطمه هستم
می خواست مرا خط بزند، دست نگه داشت

ازبسکه علی بود و ولی بود به والله
در سایه ی اسمش همه را پست نگه داشت

از هستِ خودش_فاطمه_ دل کند و به این شکل؛
یک عمر برای من و تو هست نگه داشت

درپشت در سوخته در روضه اش آخر
مارا ته آن کوچه ی بن بست نگه داشت

مهدی رحیمی زمستان

میکده پر ز می شده ساقی

من بیچاره پشت در ماندم

بین طعنه… میان زخم زبان…

نامتان را به روی لب خواندم

آمدم بنده ام کنی آقا

بنده ی تو شدن ولی سخت است

حیدری… عاشقان تو بسیار

قنبر تو شدن علی سخت است

مثل من در سپاه تو خیلی

مثل تو در نگاه من یکتا

کم نیاید ز تو یقین دارم

گر نگاهی به من کنی مولا!

بهترین جای این جهان حرمت

شرف این مکان به تو باشد

فاش می گویم این یقین من است

خلقت این جهان به تو باشد

نام تو رفع مشگل همه است

دشمنت هم به تو توکل کرد

در مصاف تو، در دل میدان

به عنایات تو توسل کرد

بی سبب نیست مست و حیرانم

ما عرفناک حق معرفتک

هر کس از ظن خود ز تو دم زد

عجز الواصفون عن صفتک

چقدر زخم در احد خوردی

جان ما نذر خاک پای تو باد

از فدا کاری تو دین خدا

تا خود روز حشر شد آباد

رایت حق فقط شما هستی

لعنت حق به پرچم دگران

آرزویم تمام عمر این است

پای تو من دهم علی جان، جان

هر کسی دل به دلبری داده

دلبر من فقط تویی حیدر

خادمی ات سبب شده آقا

فخر بر انبیا کند قنبر

اشهد انک امین الله

نامتان رافع گرفتاری

تا شنیدم و من یمت یرنی

بر لبم شد شهادتم جاری

مجتبی قاسمی

ز نسل سلمانیم و با تمار مأنوسیم
آری که ما ازکودکی با دار مأنوسیم
دلدار ما از روز اول مرتضی بوده است
تا روز آخر با همین دلدار مأنوسیم

مقصودما از ذکرهای مختلف مولاست
با یاحق و یا هو و یا کرار مأنوسیم

جانم علی ،جانم علی ،جانم علی جانم
از صبح تا شب با همین تکرار مأنوسیم

تنها به خلوت حق مطلب را ادا کردیم
با عشق ، این آیینه ی اسرار مأنوسیم

مانند ماهی که فقط با آب مأنوس است
ما نیز تنها با حریم یار مأنوسیم

نشر فضیلت های حیدر کار و بارماست
عمری اگر با کاغذ و خودکار مأنوسیم

هرروز نخل خویش را با گریه می بینیم
تا مرگ ، از عشق علی با دار مأنوسیم

مجتبی خرسندی

از روزگار قسمت اگر این خرابی است
شُکرِ خدا که تربتِ ما بوترابی است
از بس علی علی زِ لبم چکه می کند
یکسر تمام پیرهنِ من شرابی است
خورشید نیست نام علی نقش سینه است
روزم که هیچ هر شبِ من آفتابی است
یک ذره از محبتِ مولا قیامت است
آری حسابِ عاشقِ او بی حسابی است
جُز رو به مرتضی دلِ ما رو نمی زند
تا مرتضی ست مَرد که زانو نمی زند

بر قُدسیان به جلوه ی قِدیس می شود
قدوسیان به سجده که تقدیس می شود
معراج رفت و دید پیمبر که قبله کیست
تنها جمالِ اوست که تندیس می شود
با هر پیمبری به جمالی ظهور کرد
نوح و شعیب و موسی و جِرجیس می شود
میدان نیامده همه ی عَمروعاص ها
در می روند و دامنشان خیس می شود
شوریده ایم و شیعه ی آن شیر پروریم
ما کعبه ایم پایِ علی سینه می دریم

نقشِ تو را زدند در آن خانه بیشتر
تا کعبه شد شبیه به بُت خانه بیشتر
بارِ خماریِ نفسِ ما از این به بعد
اُفتاده است گردن پیمانه بیشتر
حق می دهی که کافر زنجیری ات شویم
جمع است گِردِ زلفِ تو دیوانه بیشتر
زهرا اگر نگاه کند بر دو دستِ ما
پُر می شود زِ هدیه ی شاهانه بیشتر
خُم را شکسته ایم به سر،غرقِ باده ایم
تا هست عُمر رو به علی ایستاده‌ایم

با تو شروع می کنم امشب طواف را
افطار میکنم به مِی ات اعتکاف را
از بس شکافِ کعبه مرا مستِ خویش کرد
هفتاد بار چرخ دهم آن مطاف را
دارد خدا جلوسِ تو را نقش می زند
بگذار رویِ دامنِ سبزت غلاف را
پایین بیا زِ پیشِ خدا تا که بنگری
جبریل گُم نموده سرِ این کلاف را
ایوانِ توست تا به ابد آرزوی چشم
جانم بخواه نعره زنم ای به روی چشم

تکیه بزن به هیبت پروردگاری ات
هو می کشم زِ طَنطنه یِ ذوالفقاری ات
تو ایستاده و ملک الموت می شود
در گیر و دار معرکه ، بازِ شکاری ات
حتیٰ خدا سروده برایت قصیده ای
مدحی برای لحظه ی دُل دُل سواری ات
عباس هم به پشت سرت مشق می کند
تقلیدِ ضربه های زمین کوبِ کاری ات
زینب چه داشت؟جز نفس مرتضا علی
زینب که بود؟سایه ی شیر خدا علی

ما را برای خانه ی خود پا دری ببین
تکه مذاب کوره ی آن زرگری ببین
ما را که در غبار مدینه نشسته ایم
مانند یازده پسرت مادری ببین
دارند صحن فاطمه را کار می کنند
جایی برای رفتگری نوکری ببین
وقت رکوع گِرد شما بال میزنیم
ما را برای بردن انگشتری ببین
شکرش که زیرِ دِینِ علی پیر می شویم
عمریست با حسینِ علی پیر می شویم
حسن لطفی

امام علی(ع)-مدح و ولادت

علیست با خداست یا خداست با حیدر

خدا نبود و نبود از خدا جدا حیدر

گره گشای تمام پیمبران خدا

به زیر تیغ بلا بود ذکر یا حیدر

رسوخ کرده به دلهای مومنین زهرا

نفوذ کرده به اعماق سینه ها حیدر

به نام نوح ، اگر چه تمام شد تو بدان

که نوح مجری طرح است و ناخدا حیدر

نبی به غیر علی جلوه ای ندید آن شب

بگو چکیدهء معراج مصطفی حیدر

ضحی و فجر و بلد، نور و مومنون و نباء

بروج و فتح و قلم، قدر و هل اتی حیدر

یگانه احد و بدر و خیبر و صفین

به کارزار ، اسدالله انما حیدر

به روی دوش نبی بت شکن علیست علیست

به حق قسم یل مرحب فکن علیست علیست

صفای کعبه فزون با قدوم مهمان شد

کم است گرچه که صحبت ز تو فراوان شد

چنان ز بام خدا مهر روی تو سر زد

که خواب ناز ابوجهل ها پریشان شد

کجاست چشم بصیرت که بنگرد آنروز

به احترام تو لات و هبل مسلمان شد

عجب نبود که تورات را زِ بر خواندی

و یا که بر لبت انجیل هم نمایان شد

عجب که قبل تر از آنکه بعثتی باشد

ترانه های لبت آیه های قرآن شد

چه افتخار بزرگی نصیب ما شده است

که پایگاه تشبع زمین ایران شد

قرار و وعدۀ ما سال بعد این موقع

نجف میان حرم روبروی ایوان شد

ز راه دور دلم روزیش مضاعف شد

به صحن حضرت زهرای تو مشرف شد

ز روی توست اگر روشن است این آفاق

ز عشق توست که دیوانه اند این عشاق

پدر بزرگ ، اذان گفت تا که در گوشم

همان نخست علی جان خوش آمدی به مذاق

چو گفت اشهد ان علی ولی الله

به حُرمت نفس او به تو شدم مشتاق

اگر که حال و هوای حرم گرفته دلم

هوای هی‍أتتان را نمودم استنشاق

به دستِ خالی دلها تصدقی فرما

زیارت حرمت کن به عاشقان انفاق

به نوکری بپذیرم به آستان نجف

به نوکری ات اگرچه ندارم استحقاق

به شوکت و عظمت هر چه را دهم نسبت

به تو به غیر خدایی نکرده ام اغراق

حدید و فاطر و فرقان و سجده و شعراء

علی ولی خدا غالبٌ علی الاعداء

ابوتراب شد آقای خانه کعبه

خداست محو تماشای خانه کعبه

به شوق بنت اسد کعبه آمد استقبال

بریز گل به قدمهای خانه کعبه

به گوش دل بشنو ذکر یاعلی گل کرد

بلند بر لب بتهای خانه کعبه

به کعبه آمدنش روح تازه ای بخشید

علی شده است مسیحای خانه کعبه

به عشق حیدر کرار بوده کز اول

نوشته اند الفبای خانه کعبه

دمی که حضرت قا‍‍‍ئم به انتقام آید

بایستد چو نبی پای خانه کعبه

اذان به اشهد ان علی ولی الله

شنیدنیست ز بالای خانه کعبه

کنار کعبه چو با ذوالفقار برخیزد

اساس داعش و وهابیت فرو ریزد

علیست عالی و اعلاء و حُبُّهُ میزان

علیست والی و والا و بغضهُ نیران

کلام حق همه تفسیر خانوادهء اوست

علی یم و حسنینند لؤلؤ و مرجان

الا محب امیر نجف حَنئَ لَک

نسیم دلکش و انهار روضت الرضوان

شنیده اید یدالله فوق ایدیهم

علی ید و اسد و وجه خالق سبحان

یکی ز دست ،پرورده های او بوذر

یکی ز ماحصل مکتب علی سلمان

قسیم جنت و نار است روز رستاخیز

علی بود که به یوم الجزا دهد فرمان

بدا به حال شمایی که از علی دورید

سَنَفرُغُ لَکُم آنروز أَیُّهَ الثَقَلان  *

علی امیر خلایق علی سفیر خداست

علی حقیقت انکار ناپذیر خداست

به استنادِ چنین آفریدن حیدر

خدای ماست خدایی خدای ذوق و هنر

لسان اهل سخن در ثنای او الکن

که ماورای زبانهاست ساقی کوثر

ز روی خطبهء بی نقطه و الف پیداست

یگانه است علی در خطابه و منبر

حقیقت اسدالله را کسی نشناخت

به غیر فاطمه و جز خدا و پیغمبر

علیست که زرهش نیمه بود و پشت نداشت

علی برای نبی داشت حکم یک لشگر

به هر کجا شب معراج پا نهاد نبی

به چشم دید عیان رد پایی از حیدر

علیست مرد دو عالم پدر برای همه

مبارک همگان روز مرد و روز پدر

امیر بود و غذا و لباس او ساده

زبان به مدح و ثنایش به لکنت افتاده

علی یکی بُوَد و بی نظیر می ماند

همیشه دشمن حیدر حقیر می ماند

هزار مرتبه با عشق یا علی گفتن

به ختمِ کامل جوشن کبیر می ماند

به حق که عاد من عاداه و وال من والاه

سپر بُود به دعای مجیر می ماند

علی بشیر و نذیر و بصیر بوده و هست

علی بشیر و نذیر و بصیر می ماند

چه کس چو روبهی از کارزار کرده فرار

علی درون احد مثل شیر می ماند

علی به لطف خدایش امیر بوده و هست

و تا قیام قیامت امیر می ماند

مسیر سمت خدا خطِّ رد پای علیست

برنده آنکه درون مسیر می ماند

قسم به حق که فراتر ز فهم ماست علی

هزار مرتبه شکرش که سهم ماست علی

*   آیهء شریفه 31  سوره الرحمن(ای جن و انس به زودی به حساب کار شما هم رسیدگی خواهیم کرد)

مهدی مقیمی

به بندگی نرسد بنده ای به پای علی
قلم چه عاجز ولال است در ثنای علی

محب آل علیم خوشم که اثباتِ
حلال زادگی من بود به پای علی

علی امام من است و تمام عمرم را
شوم غلام کسی که بود گدای علی

لبم که خورد به انگور زرد کنج ضریح
شدم ز باده پرستان مبتلای علی

قسم به شأن یدالله فوق ایدیهم
قبول حق نشود سجده بی ولای علی

پیمبران که نه از جبرئیل خواهش کن
بپرسد از خود ایزد از ابتدای علی

نبی پس از شب معراج با تبسم گفت:
نشسته بین هجاهای رب صدای علی

بدون حاشیه،اصلا علی چه شخصیتی است؟
که متن اصلی دنیاست جمله های علی

نشانه ایست فقط سنگ کعبه فکر کنم
بهانه بوده بنایش فقط برای علی

از اینکه قبله شده زادگاه شاه نجف
زمان سجده بود در سرم هوای علی

زمانه بر سر جنگ ولایت مولاست
گرفته فاطمه در دست خود لوای علی

علی و فاطمه یک روح در دوتا بدن اند
نوشته ام صد و ده فاطمه به جای علی

قسم به ضامن آهی که سر زد از آهو
فقط رضای خدا هست در رضای علی

علی اکبر نازک کار

گاه شد مظهر خدا و گاه شد مظهر علی
من علی را در خدا دیدم خدا را در علی

روز اول از خودش یک نور واحد خلق کرد
نیم آن شد مصطفی و نیمه‌ی دیگر علی

این سر قرآن علی و آن سر قرآن علی
حق کتابی را فرستاده ست سرتاسر علی

می‌نویسم از ازل ظاهر علی باطن علی
می‌نویسم تا ابد اول علی آخر علی

ظاهرش این بود در معراج، الله و رسول
بود اما باطناً، الله، پیغمبر، علی

او خودش جای خودش نامش چنان مشکل‌گشاست
که شفاعت می‌کند فردای محشر هر علی

یا ابا آدم! ابا شبر! ابا زینب! علی!
همسر زهرا على، داماد پیغمبر علی

شهریار و شهسوار و بنده پروردگار
حضرت دُلدُل سوار و خواجه قنبر علی

انبیا دست توسل بر عبایش داشتند
انبیا هرچند بالایند بالاتر علی

گر زبانزد هست گرمای بیابان نجف
می‌دمد خورشید از چاک گریبان نجف

سفره مولاست گر پهن است هر جا سفره‌ای
عرش هم باشیم اگر هستیم مهمان نجف

دورتادور حرم زوزه کشیدن کار ماست
می‌شود نوح نبی وقتی نگهبان نجف

آرزوی دیدن جنت نکردم هیچ‌وقت
من خوشم با دیدن ریگ بیابان نجف

نیست مدیون کسی الا علی و فاطمه
هرکسی که رفت زیر دین ایوان نجف

به قنوت ما نمی‌آید عقیق هیچ جا
می‌خرم انگشتر از ملک سلیمان نجف

ما سر و جانی بدهکار بتول و حیدریم
سر به قربان مدینه جان به قربان نجف

رزق آب‌ونان ما دست حسین است و علی
سال‌ها خوردیم آب کربلا نان نجف

نیمه ماه رجب از راه دارد می‌رسد
کربلای ما چه شد دستم به دامان نجف

علی اکبر لطیفیان

علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت

اگر به حرمت این خانه‌زاد کعبه نبود
سحاب رحمت حق، بارش مدام نداشت

سوادِ چشم علی را اگر نمی‌بوسید
به راستی حَجَرُالاَسوَد استلام نداشت

قسم به عشق و محبّت، پس از رسول خدا
وجود هیچ‌کس این قدر فیض عام نداشت

علی مقیم حرم‌خانه‌ی صبوری بود
که داشت منزلت و دَعوِی مقام نداشت

اگرچه دست کریمش پناه مردم بود
و هیچ روز نشد شب، که بار عام نداشت

چشیده بود علی، طعم تنگدستی را
که غیر نان و نمک سفره‌اش طعام نداشت

اگرچه بود زره بر تن علی بی‌پشت
اگرچه تیغه‌ی شمشیر او نیام نداشت

به بردباری این بت شکن، مدینه گریست
که داشت قدرت و تصمیم انتقام نداشت

اگرچه باز نکردند لب به پاسخ او
علی، مضایقه از گفتن سلام نداشت

علی، عدالت مظلوم بود و تنها ماند
دریغ، امّت او شرم از آن امام نداشت

به باغ وحی جسارت نمود گلچینی
که از مروّت و مردی نشان و نام نداشت

شکست حرمت و گم شد قداست حرمی
که قدر و قرب کم از مسجدالحرام نداشت

شدند آتش و پروانه آشنا، روزی
که شمع سوخت ولی فرصت تمام نداشت

کسی وصیّت او را نخواند یا نشنید
که آفرین به بلندای آن پیام نداشت
ااا
تو آرزوی علی بودی ای گل یاسین!
دریغ و درد که این آرزو دوام نداشت

حضور فصل خزان را به چشم خود دیدی
که با تو فاصله بیش از سه چارگام نداشت

در آن فضای غم‌انگیز فضّه شاهد بود
که غنچه طاقت غوغا و ازدحام نداشت

چرا کنار تو نشکفته پرپرش کردند
مگر شکوفه‌ی آن باغ احترام نداشت

شفق نشست به خون تا همیشه وقتی دید
«نماز نافله خواندی ولی قیام نداشت»

محمدجواد غفورزاده

نفسِ نفیسِ خواجه ی لولاک حیدر است
روح حیات ، در تَـن اَفـلاک حیدر است

روز اَلَست بوده که با اختیار خویش
خاکی شدیم چون پدر خاک حیدر است

نام خُداست کوه بلندی که صوت مـا
بر آن رسید و دید که پژواک حیدر است

آن دوست کز نخست به دنیا نداشته ست
دشمن به غیرِ نطفه ی ناپاک حیدر است

دنیای کفر غیر حریفی ضعیف نیست
تا در سپاه حق ، یلِ بی باک حیدر است

تنها کسی که پیش قدوم مبارکش
کعبه دوبار سینه زده چاک حیدر است

نقش ضریح او شد و این راز فاش شد
خون دویده در رگ هر تاک حیدر است

آن عقل کُل که مثـل محمّد به اهلِ فَهم
اعطا نموده قدرت اِدراک حیدر است

آنکس که غیر نان جو و آب با نمک
کرد از طعام دنیوی اِمساک حیدر است

زنجیر من به گردن و آنکس که بسته است
این رشته را به حلقه ی فِـتراک حیدر است

در اقتدا به خطّ خوشِ کاتبِ ازل
نقـش نگـین خــاتمِ حـکّـاک حیدر است

محمّد قاسمی

هر نفس نادعلی سود کلان می بخشد
چه بگوییم؟ که مافوق بیان می بخشد

او کلیم لله محض است، که از این لقبش
ذره ای نیز به موسای شبان می بخشد

گر ببُرّند زبان از دهنش، باز "علی"
بر سر دار به تمّار زبان می بخشد

بچه بودیم، زمین خورده و گفتیم علی
نام او بر تن هر شیعه توان می بخشد

دم ایوان نجف نادعلی را خواندیم
همه دیدیم که این دم هیجان می بخشد

همه دیدند به هنگام رکوعش آن روز
که علی بر فقرا جنس گران می بخشد

ایمان کریمی

امام علی(ع)-مدح

صدا آری صدا جان جهان را زیرورو می کرد

پیمبر در همه عمر آن صدا را جستجو می کرد

نفس های خودش بود آن صدای با طمأنینه

صدایی که شب معراج با او گفتگو می کرد

نمی دانم چرا اما پیمبر بعد معراجش

عبای مرتضی را بیشتر از پیش بو می کرد

خدا آن شب سخن می گفت با صوت یداللهی

خدا پیش محمد دست خود را داشت رو می کرد

خدا مشغول خلقت بود دنیا را همان موقع

علی در مسجد حنانه کفشش را رفو می کرد

نفهمیدیم مولا را نفهمیدیم بعد از جنگ

علی شمشیر را با اشک هایش شست و شو می کرد

اگر او یازده تن را به جای خود نمی آورد

چگونه با نبود او زمین یک عمر خو می کرد

حمید رضا برقعی

مشهد نجف ، مدینه نجف ، کربلا نجف
مکه نجف ، دمشق نجف ، سامرا نجف

هفت آسمان نجف شده عالم نجف شده است
زیباترین پدیده ی ارض و سما : نجف

عالم رکاب خاتم حیدر به دست اوست
اما نگین خاتم خیبر گشا نجف

گویند می نوشت امینی به الغدیر،
در ابتدای امر :«به نام خدا ؛ نجف»

گفتند بنگر این حرم و بارگاه را
دیدم عجب صفای عجیبی است با نجف

دنیا طلا شود به نجف غبطه می خورد
اینجا کجاست؟ سایه ی ایوانْ‌طلا ؛ نجف

صاحبْ‌کرامت است جهان چون نجف در اوست
صاحبْ‌کرامتی شده با مرتضی (ع) نجف

وقتی نبود هیچ … خدا بود و اهل‌بیت (ع)
قٰالَ : ألَسْتُ رَبُّکِ ؟! قٰالَتْ : بَلیٰ (نجف)

محمد علی حمیدی

شدم از تو مأجور گفتم علی
زعشق تو باشور گفتم علی

به مُلک سلیمانی ات در نجف
به پای تو چون مور گفتم علی

زبانم گرفت و تو دادی مدد
کلیمم که در طور گفتم علی

منم ظلمت و از ته قلب خویش
به نورٌ علی نور گفتم علی

زجام علی مست مستم چنان…
که با حکم مستور گفتم علی

به محشر دلم قرص شد چونکه من
زگهواره تا گور گفتم علی

مهدی قاسمی