اشعار مدح و ولادت حضرت علی (ع)

میان بزم خراباتیان قراری نیست

به باده نوش كه برهان عقل كاری نیست

تمام دلخوشی ما محبت علی است

ز هیچكس بجز آقا امید یاری نیست

كلیمِ طور نشین شاهد كلام من است

به پیشگاه علی سجده اختیاری نیست

قبولی همه اعمال با ولای علیست

به هر چه طاعت بی حـُبش اعتباری نیست

حرام باشد اگر رو به غیر او بزنیم

كریمتر ز علی هیچ سفره داری نیست

تمام نسل علی یذهبٌ مِن الـرِّجسند

به شأن و عزت این خاندان تباری نیست

مقابل حرمش آسمان كند تعظیم

به جز مقابل او جای خاكساری نیست

علی تجلی سبحان ربی الاعلاست

ثواب بردن نامش تبسم زهراست

قاسم نعمتی

اشعار ولادت حضرت امام علی(ع)

شب عید است به مولا جگرم حال آمد

برده ام نام علی را جگرم حال آمد

رو به ایوان نجف ناد علی می خوانم

صد و ده بار به بالا جگرم حال آمد

ضربه کاری او ریشه ی مرحب را کند

تا نشستم به تماشا جگرم حال آمد

خاطراتت احد و بدر به زهرا که رسید

با “علی” گفتن زهرا جگرم حال آمد

منکر تو هوس آمدن جنت کرد

تا که گفتی برو بابا جگرم حال آمد

نور حق را ساقی کوثر مشخص میکند

راه مارا فاتح خیبر مشخص میکند

حب او ایمان و بغضش کفر، پس با این حساب   

فرق دین و کفر را حیدر مشخص میکند

ارزش یک یا علی گفتن در اوج درد را        

حال ابراهیم پیغمبر مشخص میکند

در غلامی پادشاهی حکمتی دارد عزیز        

این تناقض را فقط قنبر مشخص میکند

فرق یار غار با "جان مرا" یوم المبیت      

هرکسی خوابید در بستر مشخص میکند

معنی اناالیه راجعون را روز جنگ           

در نبرد خویش با لشکر مشخص میکند

سر تلفیق محمد با علی را هم یقین        

لحظه ی پیکار علی اکبر مشخص میکند

گفت پیغمبر علی با حق و حق هم با علی ست  

قصه را "لولا علی" بهتر مشخص میکند

عاشقی در مکتب مولا کمال بندگی ست      

عشق تکلیف مرا آخر مشخص میکند

محمود یوسفی

برای وصف تو لالند منطق و اِدراک
دلیل خلقتِ افلاک و خواجه ی لولاک

نوای  اشهدُ اَنّ علی ولیُّ الله
نموده یکصد و ده بار در دلم پژواک

مدد گرفته قلم از همین ندا گویا
که گشته توسنِ طبعم به مدحتان چالاک

به روی قلب من از ابتدا یقین دارم
غلامِ قنبرِ حیدر نموده حک،حکّاک

شکافت کعبه که عالم بفهمد این نکته
به عشق روی تو کرده خدا گریبان چاک

و دشمنان تو مولا بدون شک هستند
ز دامنی هوس آلود و نطفه ای ناپاک

به وقت کندن خیبر چرا نفهمیدند؟!
ابوتراب بخواهد جهان شود در خاک

دلیل روز حسابی تو، از حساب چه بیم؟
قسیمِ جنّت و ناری تو، از عذاب چه باک؟

جزای مدح تو ای شاه لافتی،بخشم
به آن جوان که از او آمد استخوان و پلاک!

بهنام فرشی

کعبه سنگی‌ست که آیینه سرای تو شده
حال از شش جهت انگشت نمای تو شده

پرده‌ی بیت که بر دامن او چنگ زنند
به امیدی متمسک به ولای تو شده
قامت نوح ز‌ عشقت که کمان شد تازه
حلقه‌ی درب ورودی سرای تو شده

ناز بر ناس کن ای حمد که در بسم الله
اسم‌ اعظم ز کرم نقطه‌ی بای تو شده

خوش بر احوال غلامی که شدی مولایش
خوش بر احوال خدایی که خدای تو شده

طبق لولاک، به زهرا همگی‌ مدیونیم
چون همین آینه بانی بنای تو شده

هم تو راضی به رضای دل مرضیه شدی
هم دل مرضیه راضی به رضای تو شده

آنچه رخ داده و در آتیه رخ خواهد داد
همه منقوش در ایوان طلای تو شده

در دل سنگ من افتاده هوای نجفت
مثل آن چاه که دلتنگ صدای تو شده

میلاد حسنی

نفس نفس زدم هر دم در آرزوی علی

قدم قدم به نجف می روم به سوی علی

قسم به لحظه ی ناب فمن یمت یرنی

که جان دهم فقط آخر به عشق روی علی

علی امام من است و منم سگ کویش

سگی که شاه جهان شد به آبروی علی

و  اعتبار  اذانم  “علی ولی الله”

نماز من همه باشد به گفتگوی علی

قسم به خانه ی کعبه که زادگاه علی است

به کعبه نه! که کنم سجده من به سوی علی

به وقت صبح قیامت به حشر افتم من

به عشق روی نکویش به جستجوی علی

تمام ثانیه هایت علی علی گویان

بزن تو چنگ توسل به تار موی علی

کنون به ناز قدوم مبارک آن شاه

بگو تو اشهد ان علی ولی الله

محسن همتی

ای مظهر عاشقی علی، ابن ثبات

هر کوه، گرفته از تو، معنای حیات

ایوبترین ستاره ی سقف نماز

آیینه ی اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْر و الصَّلاَةِ

ای وارث برکه، مرکز ثقلِ کرات

ای ریشه ی هر درختِ باغِ برکات

با زمزمه ات به چاه شب ها دادی

این وسوسه را که دل ببازد به قنات

ما داد سخن ز عشقتان سر دادیم

اما ره ما، به ناکجاها، هیهات

یک بار دگر لشکر ناکث پیداست

با گله ای از هزار و یک لات و منات

این درد دوایِ حیدری می طلبد

این قصه نوای مثنوی می طلبد

مولا تو بیا که بی تو ما خام شدیم

بازیچه ی زرق و برق ایام شدیم

از محفل ما رنگ حیا را بردند

با مشغله ها یاد شما را بردند

بی قیدی و عاشقی برابر گشته

دل رفته و با گرگ برادر گشته

ترفند به هر بهانه ای کام گرفت

این درد نهفته زیرکی نام گرفت

دریای دهان رنگ ریاکاری شد

بر لوت لبش لغلغه ها جاری شد

گل های زمانه بی هوا خوار شدند

خارها تاج سر مردم بیمار شدند

ای محور عاشقی به اقرار کرات

حول حرم تو می وزد عطر ثبات

بر پیکر این لبان لبریز چروک

امروز فقط مانده تمنای تبوک

یک بار دگر طلیعه ی باران باش

بیت الغزل تازه ترین اوزان باش

حبل الله پهلوان رحمان رحیم

فرزند پر از غبار را خواهان باش

هرچند که از خوان ولایت دوریم

یک نوح پسر گرفته از طوفان باش

با نای مسیحایی احیاگر خویش

آغازگر تشنه ترین پایان باش

فهیم بخشی

ذات حق در صورت دنیاییت تصویر شد
چهره ی تو قاب شد از آینه تقدیر شد
خضر بعد از دیدنت آواره ی صحرا شد و
قیس بعد از رویتت از عشق لیلاسیر شد

نوح آمد تا که ادراکت کند اما نشد
پای یک خط از تعالیم تو مولا پیر شد
با شهامت هم نشینی نام تو وجد آور است
ترس ،،،،از برخورد با نام تو آقا شیر شد
دامنم آلوده تر از لب شده وقت شراب
از همان وقتی که دست عشق دامنگیر شد

از ازل ترسیم کردم رد پایت تا ازل
چون به هم وصلش نمودم نقش شد رب ملل

در خدا دیدم هر آنچه،،، در تو پیدا می شود
قل هو الله احد پیش تو معنا می شود
معجزه سر می زند از خادمانت گاه گاه
قنبر تو بی عصای دست موسی می شود
رحمت عام تو را قید مکان خنثی نکرد
کل عالم گر بیاید در نجف جا می شود
مشکل از ما نیست مولا برق ایوان را ببین
ما که هیچ عیسی ببیند تا کمر تا می شود
ذره را با یک نفس تو آفتابش کرده ای
قطره با یک گوشه ی چشم تو دریا می شود

زمزم از بر خورد با دست تو کوثر گشته است
نیمه ای از نور تو حتما پیمبر گشته است

کفر در سیر الوهیت مسلمانت شده
لو کشف خود پرده دار کوه ایمانت شده
گفت احمد چنگ باید زد به حبل الله عشق
بعد از آن دستان ما تسلیم دامانت شده
خانه ی حق را کلیدی نیست جز در دست حق
انبیا نه،،،کبریای محض در بانت شده
ابر هم کج می کند راه خودش را سوی تو
از همان وقت است طوفان هم پریشانت شده
وجه تو تکثیر خواهد شد،،علی موسی الرضا
بانی آیینه بندان خراسانت شده

زیر دین پرچمت هستند از چین تا حجاز
غالبا سوی تو سجده می کنم وقت نماز

اشک عاشق بیشتر در قلب شب گل می کند
عشق هذیان می دواند تا که تب گل می کند
ذوالفقارت را که بیرون می کشانی از نیام
بر لب جن و ملک یا للعجب گل می کند
چاکر نام تو توحید است هر جا می رود
در حیاط خانه ی نام تو رب گل می کند
هر کجا آب دهانت خورد بر سیمای خاک
روز بعدش در همان نقطه رطب گل می کند
سیزده نور مکرر در شعاع نور تو
چارده قرن است در ماه رجب گل می کند

کیستی تو کیستی تو کیستی تو کیستی
«من همین تشویش ممدوحم تو خود گو چیستی»

می کشی از سینه بیرون می پذیری آه را
ختم در خود می کنی هر راه را بیراه را
مانع وصل تو (والا )نیست هرگز پستیم
از فیوضاتت مگر محروم کردی چاه را؟؟
شد عبای وصله دارت آبروی عارفان
خاک نعلینت به یغما برده قلب ماه را
هر که زانو زد کنارت ارفع المقدار شد
از گدایان می شناسند اقتدار شاه را
طور کافی بود دیگر جلوه ات را حبس کن
ورنه لکنت می کشد شخص کلیم الله را

با تو بودم آشنا اما تو را نشناختم
گر به غیر از یا علی چیز ی بگویم باختم

حسین واعظی

با قلم احساس من نقش دو ابرو میکشید
مست شد تاکه ز تاب زلف و گیسو میکشید
نبض احساس دلم،من را به هر سو میکشید
یک صدو ده مرتبه بانگ هوالهو میکشید
در شب میلاد تو از جان و دل هم بگذرم
من غلام نوکران نوکران قنبرم

باده های جام عشقت را زدم بی اختیار
ای قرار و ای بهار و ای نگار کردگار
حک شده بر روی پیشانی ما با افتخار
 لا فتی الا علی لا سیف الا ذولفقار

آمدی ای نو گل باغچه ی بنت اسد
ساکن شهر مجانین تو هستم تا ابد

ما همان طایفه ی حیدری و بی باکیم
که برای تو همیشه سینه ای صد چاکیم
پدرخاک تویی و همگی از خاکیم
به یقین کودک و طفل پدر افلاکیم

لقمه ای نان بده بدجور گرفتار شدم
من به آقایی تو باز بدهکار شدم

جلوه ی کل جهان محو دو چشمان علیست
واژه ی عشق به ولله که حیران علیست
هست هستی،بخدا یک نخ دامان علیست
همه ی کون و مکان گوش به فرمان علیست

 یاعلی میگویم و از هر سری من سرترم
اهل عالم! من گدای خانه زاد حیدرم

حسین خیریان

قبل ِهر لا سیف الا ذوالفقار
نغمه ی ما لا فتی الا علی است
قوّت بازوی حیدر فاطمه است
همدم انسیه الحورا علی است

فاتح بدر و حنین و خیبر و
ناجی نوح و دم عیسی علی است
میشکافد سینه ی کعبه چو نیل
چون عصای حضرت موسی علی است
علت خلق دو عالم فاطمه است
همنشین حضرت زهرا علی است
گفت مولانا ز الّا هوی عشق
هوی الّا هوی در معنا علی است
بنده است اما سراسر منجلی است
چون مع الحق است پس حق با علی است
حرز معراج دل غم دیدگان
یاعلی و یاعلی و یا علی است

محمدصادق باقی زاده

جای دارد که به یُمنِ قدمش در کعبه
جایِ این پارچه و خِشت شَوَد زر کعبه

اولین خِشت مسلمانیِ ما را بِگذاشت
اولین بار که پا زد به زمین در کعبه
دامنِ کعبه به عزیٰ و هُبَل ننگین بود
بت شکن آمد و گردید مطهر کعبه

کعبه آن روز دعا کرد که :نَوِّر وجهی!
ز جمال علوی گشت منور کعبه

جای دارد بنویسند مورخ ها هم
از سرِ ذوق درآورد دو تا پر کعبه

فاطمه بنت اسد بود و اسد هم آورد
که ترک خورده از این هیبت حیدر کعبه

به خداوندِ همین کعبه قسم کارِ علیست
سجده کردند اگر خلقِ خدا بر کعبه

ناودانِ تو طلا هست و نجف ایوانش
شأنِ این خاک و نجف نیست برابر کعبه!

علیرضا وفایی (خیال)

بنا شده ست زمین و زمان به نام علی
گرفته است قوام این جهان به نام علی

برای اینکه مُشخّص شود عیـار دقیق
شدند خَـلق خدا ، امتحان به نام علی

به دفتر ازلیّت به کِلْـکِ قدرتِ خویــش
نوشته رب،همه کون و مکان “به نام علی”

همیشــه محوِ تماشای آسمان هائیم
که بوده رونقِ هفت آسمان به نام علی

به احترام علی بسته شد درِ دوزخ
گشوده شــد درِ باغ جَنــان به نام علی

نشانه ای ست برای حلال زادگیَـش
همین که طفل گُشـاید زبان به نام علی

چگونه نام کسی جز علی ست بر لب او ؟
کسی که خورد چو ما آب و نان به نام علی

دُرست با وسطِ خــال می کند برخورد
همین که تیــر پَــرَد از کمان به نام علی

بگو که أشــهدُ أنّ علـی ، ولیُّ الله
گرفته چونکه هُویّت اَذان ، به نام علی

به ترس و جبر نبوده ست ، واقعاً قلبی ست
—ارادت همه ی شیعیان به نام علی

سِزد ز چوبه ی دارش رُطب به بار آید
که داده میثم تمّـار ، جـان به نام علی

دعا کنید! که روزی وقوع خواهد یافت
ظهور حضرت صاحب زمان به نام علی

محمّد قاسمی

بین گدایان هم مسیحی هم مسلمان است
یعنی تمام کار عالم گیر این خانه ست
وقتی که فرموده علی معیار و میزان است
پس او هم انجیل است و هم آیات قرآن است

مولای ما پیغمبر اصلی ادیان است

 آورده با بلغ به پیش پاش مرکب را
داده  به دست مرتضی افسار  مذهب را
ذکری بگو اما بیا بر هم نزن لب را
با “یاعلی” گفتن عبادت میکنی رب را

پروردگاری در علی یعنی نمایان است

عمدا پیمبر “یا علی” نقش نگینش کرد
عمدا خدا او را امیرالمومنینش کرد
آخر مشخص شد چرا والاترینش کرد
آخر مشخص شد چرا بالا نشینش کرد

چون مرتضی آیینه قدیه یزدان است

در مسلک ما در زدن ها شب به شب باشد
مولا علی باشد ، گدا جانش به لب باشد؟؟
باید گدا در کار خود فرصت طلب باشد
وقت رکوعش که نبایستی عقب باشد

وقتی که انگشتر به دستان سلیمان است

خورشید از شمس جمالت بی رمق انگار
باران نزد که ؛ آسمان کرده عرق انگار
خم میشود وقت رکوعت عرش حق انگار
پروردگاری کن که برگشته ورق انگار

شکرخدا محشر حسابم با علی جان است

آید تمام استجابت ها به کف امشب
شان نزولش میرسد از هر طرف امشب
جن و ملک دنبال حاجت صف به صف امشب
چرخانده ام سجاده را سوی نجف امشب

این تازه اول مرتبه در راه ایمان است

حسین رویت

علی جان (ع)

حاصل ضرب دلم در مضرب معنای تو
می شود ایمان محض از منظر زهرای تو

خود خدایی خود محمد خود علی خود فاطمه
کج نرفتم گر فقط خوانم تو را مولای تو

بی نهایت بودن ممدوح خود یک چالش است
عشق با انگشت زخمی میکند املای تو

نقطه را حذفش کنی افلاکیان بیچاره اند
نه فلک می گردد از یک نقطه زیر بای تو

من نمی گویم که آخر کافرم خوانند خلق
سوره ی توحید می خوانَد تو را همتای تو

شب خبر کرده هزاران ماه را از فرط شوق
تا کمی بهتر ببیند قامت رعنای تو

بهر عیسای سخن اعجاز می خواهم چه کار
شعر هندی میخورم هر صبح از لبهای تو

جعفر ابوالفتحی

طُــرفهُ العِـینی سراپای وجودم را گرفت
از خُدا ، تا در جهان اذن ورودم را گرفت
خواستم بودونبود من شود اینگونه شد
از منِ دُنیــا زده ، بودونبودم را گرفت

تا شدم گرم تکلّم با علی دیدم خـُـدا
با خلایق فرصت گفت و شنودم را گرفت
خوشبحال من که فکر خاک بوسیِ درش
اشتیاق کاذب کشف و شُهودم را گرفت
با نجف سِنخیّتی دارم ، چرا که از ازل
شوق وصل او تمام تاروپودم را گرفت
تا کمر خَم می شوم در محضر جبریل که
از خُـدا بر پای او اذن سجــودم را گرفت
من صد وده بار نَه یک بار گفتم یا علی
با همین یک بار، دل حُکمِ صعودم را گرفت
مُرده باد آن کس که دَم میخواهد از غیر علی
زنده باد عیسی بن مریم که از او دَم را گرفت
کاش روزی بشنـوم از قنبرش این جمله را
بیت بیتِ آنچه در وصفش سرودم را گرفت

محمّد قاسمی