.ღ خــلوت با خــدا... ღ.

خداي مهربون
الرحمن الراحمين
من جاهل دركت نمي كنم
يه كمي دانام بفرما...
خدايا زيارت اربابم و قسمتم بفرما... 
(خواهش ميكنم اگه دل نوشته امو مطالعه فرموديد براي اجابت شدن دعام
با دل پاكتون برام دعايي بفرماييد...) 
 

خدايا ما براي رهايي از جهنم يا وصال بهشت بندگي نميكنيم ما مشتاق توييم پس ما را درياب كه بهترين ياور تويي 
 

خدایا!

فردا برای تنّبه دیر است.امروز هشیارمان کن!

بسم الله الرحمن الرحیم

خدای خوبم
سالهای سال درب خانه کوچک قلبم را به روی هر کس باز کردم و اجاره اش دادم
هرکسی چند روزی مهمان آن شد و شیشه های قلبم را شکسته یا نشکسته اسباب و اثاثیه اش را جمع کرد و رفت.
و باز من تنهاتر از همیشه به بنگاه دنیا سر زدم وگفتم خانه اجاره ای نمی خواهید؟ 
کرایه اش ارزان است ، فقط یک لبخند!
و این بار هرکسی آمد و شیشه های شکسته و دیوارهای کثیف و سیاهش را دید رفت و دیگر نیامد!
گریه کردم و گفتم : خدایا خانه دلم را کسی نمی خرد ، خودت کاری کن!
ندا آمد که:دیوارهای خانه ات را تمیز کن،شیشه هایش را بشور و غبار از آیینه اش بگیر!
فردا صبح که که کار خانه تکانی تمام شد تو آمدی و با شکوه تر از همیشه در آن نشستی!
ومن خوشحالتر از همیشه درب خانه را بستم و گفتم اجاره دادیم ، تمام!
و دیگر درب خانه ام را فقط به روی دوستان تو می گشایم تا با نسیم دلگشایشان فضای خانه ام را معطر کنند.
ومن چه خوشبختم خدایا که هر روز صبح با دیدن نور خورشید که از شیشه به درون تابیده حس بودنت را با تمام وجودم لمس میکنم!

 

ای معشوقه ی همه ی جان های عاشق ...........

فرزانه ترم کن تاجهان بینی بیاموزم و اندیشه های والاتر بدارم

توانای ام ده تا لبی خندان و گفتاری شیرین بدارم

و ناامیدان را امیدوار سازم

به نام او که هست و خدایی می کند

ساعتها و دقیقه ها و ثانیه هایش دیگر فراموش شده است.
زمانی را میگویم که در ایستگاه آرزوها نشسته بود تا قطار مهربانی هایت از راه برسد.
نشسته بود با بلیط انتظار در دست و دلی بی تاب دیدار!
ابتدای نشستنش ایستگاه پر بود از مسافر .زن و مرد و جوان و پیر !
هرکس بی صبرانه بلیطش را در دست داشت و گه گاهی که قطاری از راه می رسید مشتاقانه به بلیط نگاه می کرد که جا نماند.
ثانیه ها آمدند و رفتند و دقیقه ها یک به یک گذشتند.
و قطارها نیز آمدند و رفتند و ایستگاه خالی و خالی تر شد!
اینک مدتهاست که ساعتها تبدیل به سالها می شوند و دخترک همچنان در ایستگاه منتظر نشسته است!
تنهای تنها!
او همچنان منتظر است تا قطار از راه برسد.
نزدیکش نشستم و گفتم : دختر تنها ! خسته نیستی از اینهمه انتظار و دلتنگی؟ مدتهاست که در و دیوار ایستگاه صدای بوق قطاری را نشنیده است. برگرد و برو !
لبخندی زد و گفت : هر شب که هوا تاریک می شود ، نا امید تر از همیشه من و همدمم اشک، ساعتهای شب را به روز می رسانیم و من هر شب تصمیم میگیرم که همینکه همدمم آرام شد دستش را بگیرم و به خانه تنهایی ام برگردم ، اما هر صبح که خورشید نورافشانی اش را شروع میکند دوباره ندایی در درون من فریاد می زند که دخترک ! آفتاب بالا آمده است ، نگاه کن ! خدا هنوز هست و دارد خدایی میکند.
ومن همچنان می مانم تا قطاری دیگر از راه برسد!

خدایا من هم منتظرم ، مدتهاست که منتظرم، دستم را بگیر که تاب و توانم از دست رفته است! 
 

سلام خدای مهربون
امیدوارم صدای من را از کوچه پس کوچه های دل تنگم بشنوی!!!
من زمانی دانستم آرزو یعنی چه،که دانستم انتظار یعنی چه!!!
انتظار من بوی گل نرگس می دهد.
عصر جمعه دلمان از روز کاری فردا می گیرد وخیال می کنیم دل تنگ مولایمان هستیم،دیگران را نمی دانم اما من به این انتظار عادت کرده ام.دل تنگم،دل تنگ.
فقط همین!  
 

خدایا به من در برابر مشکلات صبر بده و کمک کن تا ببخشم کسانی را که در حقم ستم کرده اند. آمین.

خطا از من است، 

می دانم.

از من که؛

سال هاست گفته ام “ایاک نعبد”
اما به دیگران هم دل سپرده ام

از من که؛

سال‌هاست گفته ام ” ایاک نستعین”
اما به دیگران هم تکیه کرده ام

اما رهایم نکن

بیش از همیشه دلتنگم

به اندازه ی تمام روزهای نبودنم
 

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم 

همان يک لحظه اول

که اول ظلم را مي ديدم 

جهان را با همه زيبايي و زشتي

بروي يکدگر ويرانه مي کردم 

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم 

که در همسايه صدها گرسنه چند بزمي گرم عيش و نوش مي ديدم

نخستين نعره مستانه را خاموش آندم 

بر لب پيمانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد 

اگر من جاي او بودم

که مي ديدم يکي عريان و لرزان ديگري پوشيده از صد جامه رنگين 

زمين و آسمان را

واژگون مستانه مي کردم 

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم 

نه طاعت مي پذيرفتم

نه گوش از بهر استغفار اين بيدادگرها تيز کرده 

پاره پاره در کف زاهد نمايان

سبحه صد دانه مي کردم 

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم 

براي خاطر تنها يکي مجنون صحراگرد بي سامان

هزاران ليلي نازآفرين را کو به کو 

آواره و ديوانه مي کردم

عجب صبري خدا دارد 

اگر من جاي او بودم

بگرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان 

سراپاي وجود بي وفا معشوق را

پروانه مي کردم 

عجب صبري خدا دارد

اگر من جاي او بودم 

بعرش کبريائي با همه صبر خدايي

تا که مي ديدم عزيز نابجائي ناز بر يک ناروا گرديده خواري مي فروشد 

گردش اين چرخ را

وارونه بي صبرانه مي کردم 

عجب صبري خدا دارد

خدایا 
درمانده ام
هیچ پناهی ندارم
تنها یاورم تویی
دیروز ترا خواندم و نشانه ای برایم فرستادی که به لطف تو امیدوار شدم
خدا 
می ترسم تنهایم مگذار
بازم کمک کن
ای تنها یاور واقعی من
کمکم کن 
کمکم کن 
 

وقتی قلب‌هایمان‌ كوچك‌تر از غصه‌هایمان‌ میشود
وقتی نمیتوانیم‌ اشك‌هایمان‌ را پشت‌ پلك‌هایمان‌ مخفی كنیم‌

و بغض‌هایمان‌ پشت‌ سر هم‌ میشكند
وقتی احساس‌ میكنیم

بدبختیها بیشتر از سهم‌مان‌ است‌
و رنج‌ها بیشتر از صبرمان؛

وقتی امیدها ته‌ میكشد
و انتظارها به‌ سر نمیرسد

وقتی طاقتمان‌ تمام‌ میشود
و تحملمان‌ هیچ …




خدایا، تو را می خوانیم 

ای خدا !
مگر نه توحید اولین و برترین نعمت و موهبت به خلایق است !؟
 مگر نه اینکه تو خود به رسم بنده نوازی ، خلایقت را در کوره های بلا می گدازی ، تا با الفبای توحید ، آشنایشان سازی ؟!
اگر ره آورد امواج بی امان بلا ، توحید توست ، هزار خیر مقدم به هرچه درد و داغ و بلاست.

بسم الله الرحمن الرحیم

تا بحال گل آفتابگردان را دیده اید؟
آفتابگردان عاشق آفتاب است.
هر صبح که آفتاب طلوع میکند ، سربلند میکند و عاشقانه رو به آفتاب می کند و با چشمانی بی قرار هر طرف که آفتاب گشت می گردد.
ظهر که می شود ، گل آفتابگردان صاف و مستقیم و با شکوه ایستاده است و در نهایت شور است که آفتاب دارد مستقیم بر سرش نورافشانی میکند.
اما همینکه غروب شد ، دیگر نه آفتاب را می بینی و نه روی ماه آفتابگردان را آفتابگردان از غم دوری و افول خورشید مرده است!
ما انسانها هم عاشق خداییم ، اما چقدر بوی خدا را می دهیم؟
هرکسی با شنیدن نام آفتابگردان یاد آفتاب می افتد ؛ آیا کسی با شنیدن نام انسان یاد خداوند می افتد؟

خداوندا مرا چون آفتابگردانی خداگردان کن ، تا هرکس نامم را می شنود یاد تو بیافتد.

الهی بی پناهان را پناهی
پناهم ده، بگردانم خدایی

الهی تو مریضان را شفایی
مریض معصیت گشتم، دوایی