اشعار محرم (مخصوص کربلا)

مستِ مستم کن پیاپِی ،کربلا
از سبو و باده و مِی ،کربلا
ماهیانه گر که روزی میدهی
پس کَرَم کن روزیِّ دِی ، کربلا
تا که در را واکنی ، پشت درت
هِی بر این در میزنم ، هِی کربلا
آه...آهِ من چه آهنگین شده
مطرب دل میزند نِی ،کربلا
دور یا نزدیک ،کُلِّ عمر من
با تو و یاد تو شد طِی ،کربلا
دردِ هجر و اشک و حسرت ، تا کجا؟
انتظار و صبر تا کِی ،کربلا؟
.
لااَقل آبی بر این آتش بریز
در فراقت سوختم ، اِی کربلا...
.

ایمان دهقانیا

کربلای عمر هرکس بی گمان خواهد رسید

روز عاشورای ما هم یک زمان خواهد رسید

عاقبت باید حسینی رفت از دارِ جهان

ورنه در بستر بِسَر عمرِ گران خواهد رسید

دست و پنجه نرم کردن با شهادت ساده نیست

هرکسی کرب و بلایی شد ، به آن خواهد رسید

نوکرِ ارباب پیوسته دلش باشد جوان

پیر  هم  گردد به آقایش جوان خواهد رسید

غم مخور ، پای پیاده ،کربلا ، روزی نشد

عاقبت یک روز ، جا مانده ، دَوان خواهد رسید

دستِ بی مهری نباید داد با ارباب، چون

دستِ پر مِهرش به دست دوستان خواهد رسید

آزمایشهای تو در تو ، به دل صیقل دهد

وانگهی ، روزی ، جواب امتحان خواهد رسید

اشک عاشق ، تازه روز اربعین گل می کند

آشنا باشیم ،زنگ کاروان خواهد رسید

ناله زینب کند کاری که بر "هل من معین"

پاسخ لبیک از کلِّ جهان خواهد رسید

گر بماند نزد حق یک روز از عمر جهان

طالب خون خدا،صاحب زمان خواهد رسید

محمود ژولیده

ظاهرا هر کشوری را بهر کاری ساختند

کـار ما ایــــرانیان دفع بلا از کـــربلاست.

تصورش چقدر زیباست..

 

ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺣﻀـﺮﺕ ﺷـﺎﻩ ﻭ ﻃﺮﻓﯽ ﺣﻀـﺮﺕ ﻣـﺎﻩ

ﮔـﺮﺩﺵ ﺩﯾــﺪﻩ ﻭ ﺳــﺮ ﻫـﺮ ﺩﻭ ﻣﺠـﺪﺩ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ

ﮔـــﺮ ﻧـﺪﺍﻧــﯽ ﺑــﻪ ﮐـﺪﺍﻣـﯿــﻦ ﺣــﺮﻡ ﺍﻭﻝ ﺑـﺮﻭﯼ

ﮔـﺮ ﺑـﻤــﺎﻧــﯽ ﻭﺳـﻂ ﺍﯾــﻦ ﺩﻭ ﻣــﺮﺩد ﺯﯾﺒﺎﺳت

آه...

ﮔﺮ ﺳﺮ ﮐﻨﻢ، ﻣﺼﯿﺒﯿﺖ ﺍﺯ ﺷﺎﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﺗﺮﺳﻢ ﺷﺮﺭ ﺑﻪ ﻋﺮﺵ ﺯﻧﺪ، ﺁﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﻟﺮﺯﺩ ﺯﻣﯿﻦ ﺯ ﮐﺜﺮﺕ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ
ﺳﻮﺯﺩ ﻓﻠﮏ ﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﺟﺎﻥ ﮐﺎﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﺍﯼ ﺑﺲ ﺷﺒﺎﻥ ﺗﯿﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﻟﯿﺪ ﺑﺮ ﻓﻠﮏ
ﺧﺎﮎ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﻍ ﻣﺸﺘﺮﯼ ﻭ ﻣﺎﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﮔﺮ ﯾﻮﺳﻔﯽ ﻓﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ، ﺩﺭﻭﻥ ﭼﺎﻩ
ﺻﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﺍﺳﺖ، ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﺍﯼ ﺳﺎﺭﺑﺎﻥ! ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﯼ ﻣﻘﺼﻮﺩ، ﻣﺤﻤﻠﻢ
ﮔﺮ ﻣﯽ ﺑَﺮﯼ، ﺑﺮﺍﻥ ﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﻭﯼ ﺭﻫﻨﻤﺎﯼ ﻗﺎﻓﻠﻪ! ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺑﮑﺶ
ﺗﺎ ﭘﺎﯾﻪ ﯼ ﺳﺮﯾﺮ ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ، ﻣﺸﺎﻡ ﺟﺎﻥ
ﺗﺮ ﺳﺎﺯﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﯿﻢ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﺍﯼ ﮐﻌﺒﻪ ﯼ ﻣﻌﻈّﻤﻪ! ﻓﺮﻕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ
ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ، ﺯ ﺟﺎﻩ ﺗﻮ  ﺗﺎ ﺟﺎﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﺁﻩ ﺯ ﺩﻣﯽ! ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﯿﺪﺍﺩ ﺷﻌﻠﻪ ﺯﺩ
ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺯ ﺧﯿﻤﻪ ﻭ ﺧﺮﮔﺎﻩ ﮐﺮﺑﻼ‌
ﮔﻮﺵ ﮐﻠﯿﻢِ ﻃﻮﺭ ﻭﻻ‌ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖِ ﻋﺸﻖ
ﺑﺸﻨﯿﺪ ﺑﺎﻧﮓ «ﺍﻧّﯽ ﺍﻧَﺎ ﺍﻟﻠﻪِ» ﮐﺮﺑﻼ‌
 ﭘﺮﺗﻮ ﻓﮑﻨﺪ ﻣﻬﺮِ ﺗﺠﻠّﯽ ﺯ ﺷﺮﻕ ﻋﺸﻖ
ﻣﻮﺳﺎﯼ ﻋﻘﻞ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ، ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺑﺮﻕ ﻋﺸﻖ

ادیب الملک فراهانی

چه میشد عشق،ما را توشه باشد

نصیبم برگی از آن خوشه باشد

خداوند حرم های مبارک

چه میشد قلب من شش گوشه باشد

ایوب پرندآور

درجهان دیگر غریبی نیست بعد از کربلا

زندگی جز ناشکیبی نیست بعد از کربلا

زندگی تکرار دیروز است و امروزی که نیست

چون که در فردا نصیبی نیست بعد از کربلا

گر که معیار طبابت تربت کرب و بلاست

هرچه می گردم طبیبی نیست بعد از کربلا

دوستی ها دشمنی های به ظاهر دوستی ست

واقعا دیگر «حبیبی» نیست بعد از کربلا

بر مشامم می رسد...هرهفته درهیأت ولی

درحقیقت بوی سیبی نیست بعد از کربلا

از گلوی کوچک شش ماهه وقتی که گذشت

ظلم هم چیز عجیبی نیست بعد از کربلا

روضه ی گودال هم تنها همین یک جمله است

اسب حیوان نجیبی نیست بعد از کربلا

مهدی رحیمی

این گذرنامه ی من،مانده فقط یک امضا

طبق معمول شدم خیره به دستان رضا(ع)

کاش شیخ عباس جایی در مفاتيح الجنان
 

ذکر تسکین فراق کربلا را می‌نوشت

چه کربلا ست که آدم به هوش می آید
هنوز ناله زینب به گوش می آید

چه کربلاست کز آن بوی سیب می آید
صدای ناله ی مردی غریب می آید

چه کربلاست کز او بوی مشک می آید
هنوز ناله زلب های خشک می آید

چه کربلاست که بوی گلاب می آید
صدای گریه طفل رباب می آید

چه کربلاست که بوی عبیر می آید
صدای کودک نا خورده شیر می آید

چه کربلاست که بانگ صفیر می آید
هنوز ناله طفل صغیر می آید

چه کربلاست از آن ناله ی رباب آید
صدای ناله لالایی علی بخواب آید

جواب طفلک ششماه داده شد باتیر
عد و به تیر جفا داده بود اورا شیر

چرا نگفته کسی آب مهر مادر اوست
برای چیست که عطشان علی اصغر اوست

چه کربلاست که سقای آن شده بیدست
عدو زکینه سرش با عمود کین بشکست

چه کربلاست که آبش به قیمت جان است
به گوش جان همه جا ناله های طفلان است

مگر به کرببلا آب قیمت جان است
چرا نگفته کسی این حسین مهمان است

چرا به تشنه لبان هیچ کس جواب نداد
به کام تشنه شان یک دو جرعه آب نداد

چه کربلاست علی اکبر اربا اربا شد
شهید کینه به پیش دو چشم بابا شد

چه کربلاست که چون نام کربلا ببرند
فلک به ناله ملک در خروش می آید

شهر کربلا-مناجات

خون چرا از دوری خاکت نبارم؟ کربلا!

مانده‌ام من بی تو از دنیا چه دارم کربلا!

گفته‌اند از آسمان‌ها، من ولی از کودکی

در هوای بوی خاکت بی‌قرارم کربلا!

روزها را هی شمردم تا که شد وقت سفر

تا بیایم لحظه‌ها را می‌شمارم کربلا!

دست خالی آمدن سوی تو خوش اقبالی است

دارم آه و تشنگی در کوله بارم کربلا!

خاک ما گِل کرده‌اند از روز اول با فرات

زاده‌ی عشق توأند ایل و تبارم کربلا!

بی‌قرار از دیدن سقای تشنه پیش آب

اشک ریزان تا قیامت روزه دارم کربلا!

من کبوتر نیستم - حالا بماند چیستم -

هر چه هستم، بسته بر این در مهارم کربلا!

با ملائک‌ روضه می‌گیریم بگذارند اگر

ذره‌ای از تربتت را در مزارم کربلا!

«عاقبت خاک گِل کوزه گران» هم گر شوم

با نسیم آید به سوی تو غبارم کربلا!

آمدم، رفتم، چه می‌شد برنگردم یک سفر

مثل حُر روزی بگیری در کنارم کربلا!

اللهم الرزقنا كربلا

زود ما را به كربلا ببريد

خاك اينجا به ما نميسازد

(علي اكبر لطيفيان)

کربلا این سرزمین پر بلا

گشته مهمان خانه ی خونِ خدا

عشقبازی میکند با شور وشِین

عاشق است او...عاشقِ مولا حسین

روز و شب سرمست از عطر بهشت

عشق حق در جای جایش ...خشت خشت

در مسیرش عاشقان سَر داده اند

مال و فرزند و برادر داده اند

دیدنش شد آرزویم هر دمی

میبَرَد با عشق از دل هر غمی

دستِ من همچون علمدارِ حسین

مانده دور از چشمِ تب دارِ حسین

نکند از غل و زنجیر مرا سلب کنید

سر قلاده کشیدید ؛ مرا جلب کنید

خسته ام کاش نگاهی سوی این قلب کنید

پاسبانی حرم هدیه به این کلب  کنید

شاعر : مجتبی کرمی

با ذكر حسين آشنا مي گردد

يك واژه به نام  مبتلا مي گردد

خشكيده ي  ِ صحراي ِ دلم يكباره

تبديل به دشت ِ كربلا مي گردد

شاعر: جواد حاجی زاده