اشعار محرم (ورود کاروان اسرا به شام)

خواهرتو درنبودت بسته بازنجیر شد

سنگ باران سرت آغاز باتکبیر شد

گریه از داغت زچشمان کبودم سوگرفت

 بسکه اشکم در فراق روی توتبخیرشد

بودن عباس دلگرمی اهل خیمه بود

پرچمش تابرزمین افتاددشمن شیرشد

کشتی درخون نشسته بعدطوفان بلا

باشکوه خطبه های زینبی تفسیرشد

تاکه گفتم "اُسکتو" عالم زحرکت ایستاد

باکلام آتشینم دشمنت تحقیرشد

بامددازمادرم کاری نمودم که یزید

آرزوی مرگ می کردو زجانش سیرشد

قتلگه،خورشیدبی سر،موج خون،باران سنگ

درنگاه زینبت زیباترین تصویرشد

توکه دیدی درمیان راه چندین مرتبه

ازسنان بی حیا وحرمله تقدیر شد

طاقت آوردم ولی،من هیچ ای سلطان عشق

درفراق توسه ساله دخترت هم پیرشد

خواستم کاری کنم مرحم نهم برزخم تو

تابه گودال آمدم امابرادر دیرشد

     امان از دل زينب(س)

چوبی به لبت، نشسته دیدم

دندان  تـو را، شکسته دیدم

چشمان تو را، پر آب دیدم

دور ِ سـر تـو، شـراب دیدم

چون مجلس کینه را بیاراست

خصم تو ز ما کنیز میخواست

خونین شدنِ سر تو دیدم

جـان کندنِ دختر تـو دیدم

عباس کجاست، تا بشیند؟

رخسـار  کبـودِ  مـن  ببیند

حضرت زینب(س)-اسارت در شام

تو که آرام بخش این قلوبی

خبر از حال من داری به خوبی

جواب اشک های زینب تو

شده در شام رقص و پایکوبی

***

شده زخم دل من سخت کاری

که از دستم نیامد هیچ کاری

به پیش چشم من در بارش سنگ

چه تکریمی شد از لب های قاری

***

چرا از ظلم بی اندازه ی شهر

نمی پاشد ز هم شیرازه ی شهر

دل هفت آسمان را غرق خون کرد

سر خورشید بر دروازه ی شهر

فقط در حال و هواي عاشورايي خوانده شود...

سري ز نيزه زمين خورد بس كه زخمي بود

سري كه وا شده از هم ز ضربه هاي عمود

سري ز نيزه زمين خورد، واي خواهر او

چگونه مي نگرد غلط خوردن سر او

سري ز نيزه زمين خورد و آسمان لرزيد

سري ز نيزه زمين خورد و حرمله خنديد

سري كه نيزه به آن از بغل فرو كردند...

سري كه هر چه بدي بود را به او كردند

سري كه بر سر نيزه فقط تكان مي خورد

به دست مردم بازار هِي نشان مي خورد

ولي هنوز اين سر، پناه زينب"س" بود

بروي نيزه هم حتي سپاه زينب"س" بود

هنوز سايه ي او بر سر يتيمان بود

هنوز بهر رقيه"س" همان عموجان بود

هنوز چشم اميد همه به سقا بود

هنوز اسم عموجان قرار دل ها بود

رقيه"س" صورت خود را به او نشان مي داد

كه سر دوباره ز نيزه به روي خاك افتاد...

سنگین دلان شام تو را سنگ می زنند

گاهی تورا وگاه مرا سنگ می زنند

آید صدای نالۀ زهرا به گوش من

ازروی بام تا که تورا سنگ می زنند

سنگم اگر زنند ندارن غمی ولی

براین سربریده چرا سنگ می زنند

گوئی به جاهلیت خود باز گشته اند

برعترت رسول خدا سنگ می زنند

تصویر خویش را همه انکار می کنند

کینه دلند وآینه را سنگ می زنند

چون قوم ابرهه به سوی کعبه آمدند

برقبله گاه اهل ولاسنگ می زنند

گاهی به اشک دیدۀ ما خنده می کنند

گاهی به جان خستۀ ماسنگ می زنند

حز جلوۀ خدا چه دراین چهره دیده اند

آخرچرا به وجه خداسنگ می زنند

خون گریه کن «وفائی» که این مردم حقیر

برکودکان دیده بلا سنگ می زنند

شاعر : سید هاشم وفایی

ماهی زمین افتاد

     بـر پــای نـیــزه خـواهــرت گریــه کـنـــان است      

                                                          از ایــن سبــب مـاتــم بـه اهــل آسمــان است

     بـــاران خـــون مــی بــــارد از بـــالای نـــیـــــزه       

                                                          گـهگــاه رگ هــای بـریـــده خــون چکــان است

     آن نــیـــزه دار راس تـو مـی رقــصـــــد ای وای       

                                                          ماهـی زمـیــن افتـاد و زینـب نیـمـه جـان است

     در خـانــه ای مـهـمــان شـدی بــا مــادر خــود       

                                                          آن مـادری کـه همچـنـــان قــدش کـمـان است

     ابـن علی !! بـر گـو چـه شـد تـو پیــر گشتــی       

                                                          کـل محاصـن شـد سفیــد، یعنی چنان است؟!

     ای وای نـه، خـاکـسـتـــر اسـت بـر مـحـاصــن       

                                                          کنــج تــنـــوری بـــوده ای ؟ آری ، عیــان است

     تـا اینـکه زینـب خطـبــه ای در شـهـــر گـویـــد       

                                                          کـافـیـسـت قــرآن روی نــی ، وقـت اذان است

     ســردار دشــت لالـــه هــــا  ای غـیــــرت الله       

                                                          چـشــم حــرام و هــــرزه گــــرد بــانــوان است

     هرکس به هرراهی که شد زهر خودش ریخت      

                                                          انبـوه سنـگ و آتـش همـچــون سـایـبـان است

     آن عـده از زن هــا کــه چـیــزی هــم نـدارنــد        

                                                          شـــلاق آنـــان ای خـــدا نــیــــش زبـــان است

     آیــا عــروســی وارد ایــن شهــــر کــردنـــد ؟!      

                                                         کِـل می کشنـد این زخـم از سـوی زنــان است

     در انـتـظــار ســر نشســتــه  روی تخـــتــش        

                                                         مردی که مست ست و بدستش خیزران است

     اشک دو  چشـم صـاحب محسن تمـام است

                                                         خـون جـاری از هر دیـده ی صاحـب زمـان است

عالم همه جا در نظرم شام خراب است

جان و تنم از آتشِ دل در تب و تاب است

ای مـردم عالم همـه از شـام بپـرسید

قرآن محمّد ز چه در بزم شراب است؟

این چوب که در دست یزید است بگیرید

والله قسـم یاری مظلوم، ثـواب اسـت

این سر که شکستند از او گوهر دندان

این سر که روان از یم چشمش دُر ناب است

این سر، سر نورانی ریحـانۀ زهـراست

کز داغ لبـانش جگـر آب، کباب است

در حنجـرۀ سوختــه‌اش آیـۀ قــرآن

از دیده روان بر گل رخسار، گلاب است

در تشـت طـلا دور زنــد دیــده‌اش آری!

می‌گردد و خجلت زده از اشک رباب است

یک مـرد ندیـدم کـه در آن بـزم بپـرسد:

ناموس خدا از چه به بـازوش طناب است؟

رخسار مپوشان به کف دست، سکینه!

بر چهره همان رنگ کبودیت حجاب است

پـاسخ ندهـد سنـگ لـب بــام ز خجـلت

«میثم!» تو بگو خون خدا از چه خضاب است؟

تمـام کفـر به یکبـاره شادمـان گشتنـد      ز بعــد روز دهــم تـاجـرنــد نـه لشکــر

ز شــام آمـده هرکـس بـه کربـلا تا کـه      کند خـریـــد بــرای مغـازه اش معـجــر

به کربلا چه قدَر جنــس ها شـده ارزان      گرفته اند که در شهر خود گران بدهند

بــرای دخـتــرکــان گــوشــواره آوردنــد      و روسری ِ گـران را بـه آن زنــان بدهند

امـان امـان ز بـازار شـام و جـمعـیتـش      چقـدر مشتـری آمـد برای معجـرشــان

خدا کنـد نـرود بر فـروش معجــر چــون      کـه یادگــار بُــود چنـــد تا  ز مـادرشـان

زبـان مـن بشود لال و خـاک بر دهنــم      تمـام شعـر من از روسـری و معجر بود

قـدم زدم طرفی دیگـر از همـیـن بــازار      نگـاه کـردم و دیـدم که بحـث نوکـر بود

فروش معجر و چادر به جـای خـود امـا      کنیز بودن ناموس مصطفی ننـگ است

به روی پایه بگـویــد کنـیــز ارزان شــد     تمام شهر پر از این صدا و آهنـگ است

نگاهش را به چشمت دوخت زینب

ز چشمان تو صبر آموخت زینب

به لب های تو می زد چوب، بوسه

به پیش چشم تو می سوخت زینب

***

فدای ذکر یارب یارب تو

چه اشکی دارد امشب زینب تو

به لب آورده جان کاروان را

به هر چوبی که می زد بر لب تو

***

تمام روضه آن شب بر ملا بود

گمانم کربلا در کربلا بود

بمیرم بوسه های خیزرانی

فقط یک روضه ی طشت طلا بود

خون دل بنشسته بر آئینه ها

شد نمایان عقده ها در سینه ها

بر تسلای دل آل علی

شام شد آراسته با کینه ها

***

شامیان چون بد نهادی می کنند

از علی با طعنه یادی می کنند

تا بسوزانند قلب فاطمه

پیش زینب رقص شادی می کنند

***

سنگ بر قاریِ قرآن می زنند

گاه بر روی یتیمان می زنند

گرچه گل ها زخمی و پژمرده اند

باز هم لطمه به آنان می زنند

***

طعنه بر مظلوم بی یاور چرا

جنگ با مولای بی لشگر چرا

روی بام آتش چرا آورده اند

بر اسیر آتش زدن دیگر چرا

***  

قوم بی دین و یهود آماده اند

روی بام خانه ها اِستاده اند

بهر مهمانداری آل علی

سنگ بر اطفال خود هم داده اند

***

ظلم بر مهمان خسته بس کنید

چهره ها در خون نشسته بس کنید

سنگ کینه کار خود را کرده است

استخوان ها شد شکسته بس کنید

***

شام آری مبتلای زینب است

سینه چاک غصّه های زینب است

گرچه روزی مثل یک بتخانه بود

حالیا کرب و بلای زینب است

میرزا عبدالجواد جودی خراسانی

حضرت زینب(س)-مجلس یزید(لعنة الله علیه)



اندر سریر ناز، تو خوش آرمیده ای

شادی از آن که رأس حسین را بریده ای

مسرور و شاد و خّرم و خندان به روی تخت

بنشین کنون که خوب به مطلب رسیده ای

جا داده ای به پرده زنان خود، ای لعین!

خرّم دلی که پردۀ ایمان دریده ای

من ایستاده بر سر پا و کسی نگفت

بنشین که روی خار مغیلان دویده ای

گه بر فروش حکم کنی، گه به قتل ما

ظالم مگر تو آل علی را خریده ای

با عترت نبی ز چه بنموده ای ستم

با این که زو سفارش ما را شنیده ای

زینب کجا و تاب اسیری؟ نه این ستم

باشد روا به یک زن ماتم رسیده ای

شادی ز دیدن رخ اکبر، ولی خوشست

بینی دمی که سبزه ی از نو دمیده ای

«جودی» اگر که روزِ تو زین غم، نگشته شب

چون صبح سینه از چه به ناخن دریده ای؟

خطبه حضرت زینب(س) در شام



می گوید از شکستن سرو تناورش

این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

این زن درست مثل پدر حرف می زند

میراث مادر است دلِ داغ پرورش!

می گوید از سپید و سیاهی که دیده است

از قتل عام چلچله ها در برابرش!

می گوید از زمانه، زمین آه می کشد!

خورشید ابر تیره کشیده ست بر سرش!

از پاره پاره های جگر حرف می زند

از کاروان خسته ی بی یار و یاورش

این خطبه نیست! تیغه ی شمشیر این زن است

وقتی خرابه های دمشق است سنگرش

شمشیر از نیام دهان می کشد، ببین

این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش

 مصائب شهر شام

راه هست و تاول و دشنام ها

آمدم ای وادی بد نام ها

هر شبم از شام دیگر تارتر

دیده ام صد بدتر از این شام ها

آسمان رنگ غم و خاکستر است

چشم ها رنگ شراب و جام ها

بهر استقبال راه قافله

آمده سنگ از فراز بام ها

گوئیا ما را کنیزی می برند

چشم ها لب تشنه تر از کام ها

زیب آغوش نبی ! نوک سنان جای تو نیست

مطبخ و خاک سیه، منزل و مأوای تو نیست

بی حیا آن که نهادت به روی خاک تنور

عرش را مرتبه‏ی خاک کف پای تو نیست

دیشب ای دوست به مهمانی خولی رفتی

جان من! جای تو در خانه اعدای تو نیست

وآی تا من ز جراحات تو این خاک سیاه

شویم از اشک که این گونه مداوای تو نیست

سایه‏ ی خویش مگیر از سرم ای سرو بلند

که مرا هیچ به سر غیر تماشای تو نیست

در ره دوست گذشتی ز سر و مال و عیال

هیچ کس را به جهان همّت والای تو نیست

نه همین واله و شیدای تو شد خواهر تو

آن دلی کو که چو من واله و شیدای تو نیست

زمان به قدمت تکوینی ات صراحت داشت

زمین به یُمن وجود تو استراحت داشت

عمود خیمه ی هفت آسمان تویی امّا

که دیده بود عمودی که صد جراحت داشت

کدام آیه دهان تو را معطّر کرد؟

که خیزران ز لب خشک تو ملاحت داشت

قسم به آیه ی زخمیِ مانده بر لب تو

به شرح زخم تو زینب فقط فصاحت داشت

تمام جسم تو بود و هزار خنجر و تیغ

کدام دشت به اندازه ات مساحت داشت؟