اشعار محرم (ورود کاروان به کوفه)

وقتی که از مقابل چشم ترم حسین

رفتی شده است مرگِ خود باورم حسین

با اینکه تازیانه پرم را شکسته است

اما هنوز دور و برت می پرم حسین

تو دائماً به فکر من و معجر منی

من هم به فکر غارت انگشترم حسین

قدّم اگر خمیده شده بی دلیل نیست

بر شانه بار داغ تو را میبرم حسین

با خطبه خوانی ام همه را سرخ می کنم

با سوز آتشین تب حنجرم حسین

   بـر پــای نـیــزه خـواهــرت گریــه کـنـــان است      

                                                          از ایــن سبــب مـاتــم بـه اهــل آسمــان است

     بـــاران خـــون مــی بــــارد از بـــالای نـــیـــــزه       

                                                          گـهگــاه رگ هــای بـریـــده خــون چکــان است

     آن نــیـــزه دار راس تـو مـی رقــصـــــد ای وای       

                                                          ماهـی زمـیــن افتـاد و زینـب نیـمـه جـان است

     در خـانــه ای مـهـمــان شـدی بــا مــادر خــود       

                                                          آن مـادری کـه همچـنـــان قــدش کـمـان است

     ابـن علی !! بـر گـو چـه شـد تـو پیــر گشتــی       

                                                          کـل محاصـن شـد سفیــد، یعنی چنان است؟!

     ای وای نـه، خـاکـسـتـــر اسـت بـر مـحـاصــن       

                                                          کنــج تــنـــوری بـــوده ای ؟ آری ، عیــان است

     تـا اینـکه زینـب خطـبــه ای در شـهـــر گـویـــد       

                                                          کـافـیـسـت قــرآن روی نــی ، وقـت اذان است

     ســردار دشــت لالـــه هــــا  ای غـیــــرت الله       

                                                          چـشــم حــرام و هــــرزه گــــرد بــانــوان است

     هرکس به هرراهی که شد زهر خودش ریخت      

                                                          انبـوه سنـگ و آتـش همـچــون سـایـبـان است

     آن عـده از زن هــا کــه چـیــزی هــم نـدارنــد        

                                                          شـــلاق آنـــان ای خـــدا نــیــــش زبـــان است

     آیــا عــروســی وارد ایــن شهــــر کــردنـــد ؟!      

                                                         کِـل می کشنـد این زخـم از سـوی زنــان است

     در انـتـظــار ســر نشســتــه  روی تخـــتــش        

                                                         مردی که مست ست و بدستش خیزران است

     اشک دو  چشـم صـاحب محسن تمـام است

                                                         خـون جـاری از هر دیـده ی صاحـب زمـان است

چند کودک

در ماتمی بی انتها با چند کودک...

تنها رها کردی مرا با چند کودک

یک خیمه ماند و یک بغل دلواپسی و

من ماندم و این ماجرا با چند کودک

هی چهره ات را در سرم تکرار کردم

هی گریه کردم بی صدا با چند کودک

وقتی صدای داد و بوی دود آمد

دیدی چه کرد آن شعله ها با چند کودک؟!

تا پرده ی خیمه به یکسو رفت دیدم

خورشید روی نیزه را با چند کودک

می خواستم پنهان کنم اما رقیه

زل زد به سرهای جدا با چند کودک

یکباره سمت خیمه هامان حمله کردند

من مانده بودم زیر پا با چند کودک

سیلی زدند و معجر از سرها کشیدند

با من قبول اما چرا با چند کودک...؟

***

وقتی سرت با من تنت از من جدا بود

راهی شدم از کربلا با چند کودک

ای کاش می دیدی که در کوفه چه کردند

مردم میان کوچه ها با چند کودک

***

در راه هم گویی هزاران حرف دارند

با صورت خونی بابا چند کودک

لب تشنه ی خواهر فقط لب تر کن امروز

باید بیایم تا کجا با چند کودک؟!...

گاهی ز روی نی سر تو می خورد زمین

گاهی سر برادر تو می خورد زمین

فریاد "یا حسین" دلم می رود به عرش

تا صورت مطهر تو می خورد زمین

خوشحال می شوند که از خستگی راه

در شهر شام خواهر تو می خورد زمین

محرم نمانده تا که بلندش کند ز خاک

وقتی ز ناقه دختر تو می خورد زمین

با دست خویش بر دهنش مشت می زند

پیش سه ساله تا سر تو می خورد زمین

با ناله ی رباب شود هر دلی کباب

هر بار راس اصغر تو می خورد زمین

اینجا دوباره دست علی بسته می شود

اینجا دوباره مادر تو می خورد زمین

هر تشنه به جای آب سیلی می خورد

با روی زخون خضاب سیلی می خورد

هر طفل یتیم کز بنی هاشم بود

از آل بنی شراب سیلی می خورد

از آن که به کودکی علی ع شیرش داد

ناموس ابوتراب سیلی می خورد

دلبند علی ع تا که زدرگاه خدا

شیخی ببرد ثواب سیلی می خورد

اسلام بنی امیه جاری شد و زن

با داشتن حجاب سیلی می خورد

قرآن به فراز نیزه قرآن می خواند

هر سوره ی آن کتاب سیلی می خورد

خاکی به سرم که اصغر ع از نی می دید

از قاتل او رباب سیلی می خورد

زیب آغوش نبی ! نوک سنان جای تو نیست

مطبخ و خاک سیه، منزل و مأوای تو نیست

بی حیا آن که نهادت به روی خاک تنور

عرش را مرتبه‏ی خاک کف پای تو نیست

دیشب ای دوست به مهمانی خولی رفتی

جان من! جای تو در خانه اعدای تو نیست

وآی تا من ز جراحات تو این خاک سیاه

شویم از اشک که این گونه مداوای تو نیست

سایه‏ ی خویش مگیر از سرم ای سرو بلند

که مرا هیچ به سر غیر تماشای تو نیست

در ره دوست گذشتی ز سر و مال و عیال

هیچ کس را به جهان همّت والای تو نیست

نه همین واله و شیدای تو شد خواهر تو

آن دلی کو که چو من واله و شیدای تو نیست

آب ميخواهد چه كار؟ آب آورش را پس دهيد

آي مردم ! زود عموي دخترش را پس دهيد

دست هايش را چرا در زير پا انداختيد؟

زودتر آن سايه بان خواهرش را پس دهيد

لشگر ِ بي آبرو ، اين آبرو ريزي بس است

مشك ، يعني آبروي مادرش را پس دهيد

گم شده اعضاي او از ضربه ي سختِ عمود

خاكهايِ علقمه چشم ترش را پس دهيد

دستمالي بود تا سر را به هم نزديك كرد

لااقل عمامه ي رويِ سرش را پس دهيد

آن شبي كه ميدود در بين صحرا دخترش

آبروداري كنيد و معجرش را پس دهيد

آه ميبيند نگاهِ مادري در خيمه ها...

كم پريشانش كنيد و اصغرش را پس دهيد

از سر نیزه دعایی كن سوای این و‌ آن

چون امیدی نیست دیگر به دعای این و آن

جاده ای هستم كه پایانم تویی امّا بدان

مانده روی بغض هایم ردّ پای این و آن

تا علم افتاد بی مولا و بی صاحب شدم

می چكد خون دلم از طعنه های این و آن

صبر هم اندازه ای دارد برادر تا به كی

سر ببینم در میان دست های این و آن

نعل ها تقسیم می كردند با بی دقتی

پاره های جسم پاكت را برای این و آن

دخترت را سنگ ها از بس اذیت كرده اند

می پرد از خواب شب ها با صدای این و آن

"البلاء للولا" پس هر چه پیش آید خوش است

كربلا ماییم یعنی مبتلای این و آن

استخوان سوخته ها می دانند

آتش و قهر و غضب یعنی چه

جگر افروخته ها می دانند

عطش و خشكی لب یعنی چه

غیرت آموخته ها می دانند

در حرم ترك ادب یعنی چه

دل به ره دوخته ها می دانند

گم شدن در دل شب یعنی چه

تن تب دار علی می داند

آتش و داغی تب یعنی چه

وقت خلخال ربودن ز زنان

پایكوبی و طرب یعنی چه

گرد تن های به خون غلطیده

رقص و شادی عرب یعنی چه

پیش سرهای به نی بنشسته

تهمت و رنج و تعب یعنی چه

اهل بیت و اسرا می دانند

بعد از این نان و رطب یعنی چه

در منازل ز همه آل علی

پرسش جد و نسب یعنی چه

یك شب از قافله ی آل حسین

طفلكی مانده عقب یعنی چه

نزد حضار به رخصار یتیم

خنده و دست طلب یعنی چه

هشتاد و چار آئینه دنبال سرش بود

صحرا به صحرا دشت پامال سرش بود

از کودکی چون سایه هر جایی که می رفت

این سرنوشت سخت دنبال سرش بود

دائم نگاه خواهرش بر آسمان بود

از نیزه ها جویای احوال سرش بود

می رفت اخبار سرش بر نیزه ی باد

هر جا رسید از پیش جنجال سرش بود

بر پشت بام و کوچه ها پر بود نامرد

چون هم تماشا بود هم فال سرش بود

مردم که روی ماه تو بر هم نشان دهند

چون خیر مقدم است که بر میهمان دهند

زخمی بود که بر تن مجروح من رسد

با هر اشاره ای که سرت را نشان دهند

ای سر چنین که بر سر نی جلوه گر شدی

ترسم که کودکان تو از غصه جان دهند

ای میر کاروان خبری هم ز ما بگیر

بنگر چه رنج ها که بر این کاروان دهند

ما را برند بر سر بازار روزها

شب ها به کنج خلوت زندان مکان دهند

بیم گنه مدار مؤید که روز حشر

بر دوستان فاطمه خط امان دهند

اي آيه هاي فجرِ من از آسمان بگو

از زخمِ بي شماره ات اي بي نشان بگو

معراجِ ارجعي تو در خون چسان گذشت

در ازدحامِ آن همه تيغ و سنان بگو

من شرح مي دهم غمِ تاراجِ خيمه را

از خنجرِ شقاوت و اين ساربان بگو

سرداده اند قهقه وقتي كه خواندمت

از حنجرِ شكسته ات اين بار جان بگو

دارند مي برند در اين عصرِ بدرقه

پشتِ سرِ مسافرِ كوفه اذان بگو

اوّل زنِ اسيرِ بني هاشمي شدم

تا انتهاي رفتنِ در ريسمان بگو

عباسِ غيرتي من از نيزه پاسخي

بر طعنه هاي حرمله ي بد دهان بگو

قامت ببند و ماهِ شب تارِ من بمان

در كوچه هاي زجر هوادارِ من بمان

اشكِ فراق چشمِ ترم را گرفته است

خنجر كشيده غم جگرم را گرفته است

از تو بگو چگونه خداحافظي كنم؟

بُغضي گلويِ نوحه گرم را گرفته است

ترسم كه پاي دختر تو لِه شود در اين

زنجيرها كه پاي حرم را گرفته است

از خيمه هاي سوخته هر قدر مانده است

چادر كه رفته روي سرم را گرفته است

تا چشمِ پاسبانِ وِقارم ز حدقه ريخت

هر چشمِ هَرزه دور و برم را گرفته است

نيزه ز نبشِ قبرِ كسي حرف مي زند

ناله وجودِ شعله ورم را گرفته است

هفده سرِ به نيزه مرا اوج مي دهد

حالا كه كعبِ نيزه پَرم را گرفته است

اينان كه دورِ آينه ديوار مي كِشند

از تازيانه ها چقدر كار مي كِشند

هلالم ای مه تابان زینب

سرت آتش زده بر جان زینب

از آن ترسم که روی خاک افتی

بیا از نیزه بر دامان زینب

***

شکسته طاق ابروی هلالت

نمانده جای سالم در جمالت

ندارم معجری زخمت ببندم

بمیرم عاقبت از این خجالت

سري ز نيزه زمين خورد بس كه زخمي بود

سري كه وا شده از هم ز ضربه هاي عمود

سري ز نيزه زمين خورد، واي خواهر او

چگونه مي نگرد غلط خوردن سر او

سري ز نيزه زمين خورد و آسمان لرزيد

سري ز نيزه زمين خورد و حرمله خنديد

سري كه نيزه به آن از بغل فرو كردند...

سري كه هر چه بدي بود را به او كردند

سري كه بر سر نيزه فقط تكان مي خورد

به دست مردم بازار هِي نشان مي خورد

ولي هنوز اين سر، پناه زينب"س" بود

بروي نيزه هم حتي سپاه زينب"س" بود

هنوز سايه ي او بر سر يتيمان بود

هنوز بهر رقيه"س" همان عموجان بود

هنوز چشم اميد همه به سقا بود

هنوز اسم عموجان قرار دل ها بود

رقيه"س" صورت خود را به او نشان مي داد

كه سر دوباره ز نيزه به روي خاك افتاد...

خواهرتو درنبودت بسته بازنجیر شد

سنگ باران سرت آغاز باتکبیر شد

گریه از داغت زچشمان کبودم سوگرفت

 بسکه اشکم در فراق روی توتبخیرشد

بودن عباس دلگرمی اهل خیمه بود

پرچمش تابرزمین افتاددشمن شیرشد

کشتی درخون نشسته بعدطوفان بلا

باشکوه خطبه های زینبی تفسیرشد

تاکه گفتم "اُسکتو" عالم زحرکت ایستاد

باکلام آتشینم دشمنت تحقیرشد

بامددازمادرم کاری نمودم که یزید

آرزوی مرگ می کردو زجانش سیرشد

قتلگه،خورشیدبی سر،موج خون،باران سنگ

درنگاه زینبت زیباترین تصویرشد

توکه دیدی درمیان راه چندین مرتبه

ازسنان بی حیا وحرمله تقدیر شد

طاقت آوردم ولی،من هیچ ای سلطان عشق

درفراق توسه ساله دخترت هم پیرشد

خواستم کاری کنم مرحم نهم برزخم تو

تابه گودال آمدم امابرادر دیرشد