همیشه لحظه ای فرا می رسد که آدمی از دیدنِ چشم اندازی سیر می شود. همچنان که مدت ها لازم است تا چشم اندازی را به اندازه ی کافی ببینیم.
کوه و آسمان و دریا همانند چهره هایی هستند که اگر آدمی به جای دیدنِ آن ها بدان نیک بنگرد، به خشکی و بی حاصلی و یا شکوهِ آن ها پی می برد؛ ولی هر چهره ای برای آنکه گویا باشد باید پیوسته در برابرِ تازگی قرار گیرد.
جهان، گاه به سببِ فراموشی ما، در چشمِ ما تازه می نماید. به جای ستایشِ این پدیده، مردم گله می کنند که خیلی زود از دنیا سیر و خسته می شوند.
عیش | آلبر کامو
