... سال ها پیش از زبان شیرین مرحوم دکتر رضازاده شفق شنیدم که می گفتند:
انتقاد ورزش ملی ایرانی هاست. هرکس صبح که از خواب برمی خیزد در یک صف طولانی از مردم قرار می گیرد و با بازکردن دستهای خود به دو طرف همه ی کسانی را که پیش روی هستند مورد انتقاد قرار می دهد.
غافل از اینکه عده زیادی پشت سر او ایستاده اند و با دست به او اشاره می کنند. اما متاسفانه باید بدانیم که این ورزش ملی جامعه را سالم تر نمی کند چون لبه تیز عیب جویی هرگز متوجه خود انتقاد کننده نمی شود و افزون بر این متاسفانه مردم انتقاد را جانشین اقدام به حساب می آورند.
جامعه شناسی خودمانی | حسن نراقی
