آرامگاه اين امامزاده که شاهزاده عباس نيز ناميده می‌شد، عبارت است از يک فضای هشت گوش با يک گنبد پلکانی که معمول اين منطقه است. از پلکانی که در جبهه شرقی بنای آرامگاه قرار دارد و به سقف گنبدی منتهی می‌شود، برمی‌آيد که از فراز اين بنا علاوه بر گفتن اذان به جای برج ديده‌بانی هم استفاده می‌شد. رشم با موقعيت جغرافيايی خاص خود، ضمن اينکه تسلط کامل بر کوره‌راه کاروان‌رو و حاشيه شمالی کوير بزرگ نمک دارد، در دهانه معبر ميان کوه‌های انارو و دزينا، با روستاهای شمالی کوه‌های شمالی کوير بزرگ نمک هم در ارتباط است. گنبد امامزاده عباس (ع) هم به راه شرقی‌غربی حاشيه شمالی کوير تسلط دارد و هم بر دهانه معبر ياد شده است.
گفتنی است دامغان یکی از کهن‌ترین شهرهای ایران است و از قدیم تا حال دارای اهمیت خاصی است. نام این شهر از مغان گرفته شده و به «ده مغان» معروف بوده و گفته‌اند که مغان باعث آبادی آن شده‌اند. بعدها در اثر گذشت زمان حرف ه از میان رفته و الف جای آن قرار گرفته است. بنای شهر دامغان را به هوشنگ نبیره کیومرث که از پادشاهان پیشدادی بوده نسبت می‌دهند و روزگاری نیز پایتخت اشکانیان بوده و همینطور دامغان را جزو اقلیم چهارم می‌دانسته‌اند.
در اغلب کتب جغرافیا و تاریخ نام دامغان برده شده که تمامی نوشته‌های آن‌ها اشاره بر اهمیت و اعتبار شهر قدیمی دامغان دارد، چرا که دامغان در سر راه جاده ابریشم و مسیر گذر از غرب به شرق از گذشته‌های دور تا به امروز بوده و صحت و دلیل این ادعا این است، زمانی که یونانی‌ها به شهر تاریخی دامغان می‌رسند، آن را آباد می‌بینند و به خاطر بزرگی و وجود آذوقه و علوفه فراوان آن را «هکاتم پلیس» می‌نامند که هنوز هم به نام‌های هکاتم پلیس و صد دروازه معروف و مشهور است. دلیل دیگر این ادعا وجود کاروانسراها، قلعه‌ها و تپه‌های قدیمی و برج و بار و حصار عظیم داخل و خارج شهر دامغان است.
