جالب‌ترین چیزی که به دره رشم عظمت و شکوهی تاریخی می‌دهد، گورستان این دره است؛ گورستانی به پهنای تقریبی ۲۰۰ متر و به درازای یک کیلومتر در جانب شرقی بستر خشک دره رشم. گفته می‌شود قدمت بعضی ار این قبر ها به ۳۰۰۰ سال می‌رسد.
کهنسال‌ترین گورهای این گورستان در قسمت شمال قرار دارند و هر چه به سمت جنوب می‌رویم از عمر گورها کمتر می‌شود، تا سرانجام در جنوبی‌ترین حد گورستان به گورهای رشمی‌های معاصر برمی‌خوریم که در کنار آرامگاه امامزاده عباس قرار دارند. ظاهرا گورهای حد شمالی مربوط به اوایل صدر اسلام هستند و از آن مردمی که هنوز اسلام نیاورده‌اند. چون جهت آن‌ها شرقی‌غربی نیست.
در این گورستان عظیم که در طول زمان به کرات غارت شده و مورد دست‌برد حفارهای شبانه قرار گرفته است، سنگ‌های قبرها به صورت هندسی حجاری نشده است، بلکه نام صاحب گور را بر قلوه سنگی بزرگ نقش کرده‌اند.
در ميان گورهای بزرگ و کوچک، گوری وجود دارد که سه متر عرض و شش متر طول دارد و اطراف آن را با تخته سنگ‌های بزرگی جدول‌بندی شده است. اين گور بزرگ از طول به دو قسمت شده است و بر قلوه سنگ بزرگی که در وسط اين دو قسمت قرار دارد به خط زيبايی نوشته شده است: «عباسه».
تنها گوری که از بنای مختصری برخوردار بود، گوری بود با يک طاق، چهار پايه آجری که سقفش ريخته بود و در داخل طاق حفاری وسيعی صورت گرفته بود.
اهالی محل اين گورستان را «قبرستان ايراج» می‌خوانند و آن را از عهد شداد و متعلق به شهر «بی‌سرخس» می‌دانند.
همچنین آن را به «ایرجی‌ها» منسوب می‌کنند. ایرج یکی از سه پسر فریدون، پادشاه اساطیری ایران بود که بخش میانی دنیا که ایران هم جزو آن بود به او رسید.
