تاب تاب عباسی

 

 

  که آمد،   گفت: من و هل بده! حوصله ندارم.

 

 گفت: چرا؟ 

 گفت: آخه هیچ کس نمیاد با من بازی کنه.
  گفت: من که هستم. بیا فوتت کنم.

 ،  را فوت کرد.   بالا رفت تا رسید به نوک. 

نوک  ، بود.        گفت: منم بازی؟


   خندید.   نشست تو بغل . بعد   ،  را بالاتر برد.  رسید به  

  گفت: منم بازی؟
                                                                                                                                                                                                                                                            خندید.   نشست تو بغل   .    ،  را باز هم بالاتر برد. رسید به 

 

  گفت:   منم بازی؟

  خندید.   نشست تو بغل  .   باز هم بالاتر  رفت و رسید.

   هم پرید تو بغل  .   یک فوت گنده کرد.  ، را با دوستانش،   و  و  و   هل داد.

آن ها باهم گفتند:     عباسی. ما را یک هو نیندازی!

یک دفعه  سنگین شد. دستش درد گرفت. داد زد: آی دستم. آی دستم دار ه کنده می شه.
ترسید. فوری فوری فوتش را کم و کم تر کرد. آرام آرام آمد پایین.


 و  از  پریدند بیرون.   یک کم سبک شد. یک کم پایین تر که آمد، هم پایین آمد.  بعد هم  آمد پایین. 

که به زمین رسید، خوابش برد.   نازش کرد و آرام رفت.  هم تا صبح خواب می دید که با دوستانش  بازی می کند.

 

 نویسنده: طاهره خردور