عصمت، حالتى است كه پيامبران را از هر گونه خطا و نسيان و اشتباه و گناهى باز مى دارد و وحى، پيام پروردگار است كه به شيوه هاى گوناگونى، به پيامبران مى رسد.
هدف از فرستادن وحى، هدايت بندگان خدا و افزودن بر علم و معرفت آنان است و عصمت، باعث مى شود كه پيامبران، هم وحى را به درستى دريافت كنند و هم آن را به بى كم و كاست به مردم برسانند.
پس عصمت نمى تواند جايگزين وحى باشد. پيامبران گرچه معصومند، ولى نمى توانند از سوى خود، براى مردم قانون گذارى كنند و بدون تكيه به وحى الهى، راهبر مردم قرار گيرد. به عبارت ديگر عصمت، جاى پيام هاى هدايت گر پروردگار (يعنى وحى) را نمى گيرد؛ بلكه باعث مى شود كه پيام هاى الهى، بى هيچ كاستى و نقصى به مردم برسد.[1]
[1]. ر.ك: الالهيات، آية الله جعفر سبحانى، ج 3، انتشارات اسلامى؛ تفسير نمونه، آية الله مكارم شيرازى و ديگران، ج 8، ص 328، دارالكتب الاسلامية.
منبع: t-pasokhgoo.ir
