زيرا آن بزرگواران مجارى فيض پروردگار هستند و هر گونه امداد و رحمت و بركت و قدرتى كه از سوى خدا به بندگان و ديگر موجودات جهان مى رسد، از طريق اين بندگان خاص و ممتاز به آنان مى رسد؛ چنان كه در زيارت جامعه كبيره مى خوانيم: بِكُمْ فَتَحَ اللهُ وَ بِكُمْ يَخْتِمُ وَ بِكُمْ يُنَزِّلُ الْغَيْثُ وِ بِكُمْ يُمْسِكُ السَماءُ اَنْ تَقَعَ عَلَى الاَْرْضِ إلاّ بِاِذْنِهِ وَ بِكُمْ يُنَفِّسُ الهَمّ وَ يَكْشِفُ الضُّر؛ خدا با شما آغاز كرد و با شما پايان مى دهد و به وسيله شما باران را فرو مى فرستد و به وسيله شما آسمان را از فرو افتادن بر زمين جز به اذن او ، نگه مى دارد و به وسيله شما اندوه را مى برد و سختى را بر طرف مى سازد.»[1]
روشن است كه اين ويژگى ـ واسطه فيض خدا بودن ـ به خاطر ظرفيت وجودى چهارده معصوم(عليهم السلام) است كه مى توانند فيض پروردگار را دريافت كنند و آن را در اختيار ديگر آفريده ها قرار دهند و همين ويژگى، آفرينش قبلى آنان را ضرورى مى سازد.
[1]. مفاتيح الجنان، شيخ عباس قمى، زيارت جامعه كبيره.
منبع: t-pasokhgoo.ir
