درجعبه ی آبرنگ باز بود. «لَكّه» با خوش حالی به بقیه گفت: «آهای .... بیایید زود از این جا برویم.» رنگ-ها با بی حالی چشم های شان را بازكردند.
به لکه نگاه كردند خمیازه ای كشیدند و دوباره خوابیدند. لكه فهمید كسی نمی خواهد همراه او بیاید. تنها از توی جعبه ی آبرنگ بیرون پرید.
«لكه» دختری رادید. رفت و روی پیراهن دختر نشست. دختر وقتی لكه رادید، ناراحت شد.
زود پیراهنش اش را شست و روی بند رخت پهن كرد. آفتاب تابید. «لَكّه» گرم اش شد. از روی پیراهن بلند شد و رفت.
«لَكّه» یك پنجره دید، پنجره ای با شیشه های رنگی. رفت و روی پنجره نشست.
پیرزن «لَكّه» را دید. همان طور که غر می زد، یك دستمال برداشت. دستمال را محكم به شیشه كشید.
«لَكّه» فهمید باید برود. پرید و رفت.
رفت و روی گل نشست. گل، اخم كرد. از اَبر خواست تا باران ببارد. باران بارید. «لكه» از روی گل پرید و رفت.
گوشه ای نشست. با خودش فكركرد: «جای او روی پیراهن، پنجره وگل نیست.»
«لَكّه» دوباره به جعبه ی آبرنگ برگشت.
نقاش، قلم مو را برداشت. «لَكّه» پرید روی نوك قلم مو. نقاش، قلم مو را روی بوم کشید. روی بوم
« لَكّه» دشتی زیبا شد.
«لَكّه» روی بوم، تا همیشه باقی موند.
نویسنده: زهرا عبدی
