رسول اكرم‌درباره مسلماناني كه خواندن و عمل به قرآن را به دست فراموشي بسپارند، مي‌فرمايد: "وقال‌َ الرَّسول‌ُ يـَارَب‌ِّ اِن‌َّ قَومِي اتَّخَذوا هـَذا القُرءان‌َ مَهجورا; (فرقان،30) پيامبر عرضه داشت: پروردگارا! اين قوم من از قرآن دوري جستند." كساني كه قرآن را به فراموشي بسپارند ـ قرآني كه رمز حيات و وسيله نجات است، عامل پيروزي و حركت و ترقي است و همة برنامه‌هاي زندگي در آن وجود دارد ـ به يقين از اين همه مواهب، بي‌بهره خواهند بود و حتي براي قوانين مدني و جزايي، دست گدايي به سوي ديگران دراز خواهند نمود و با پذيرش سلطه فرهنگي شرق و غرب، به زندگي ننگين خود ادامه خواهند داد.
قرآن، نسخة شفا بخش همة دردها است: "ونُنَزِّل‌ُ مِن‌َ القُرءان‌ِ ما هُوَ شِفأٌ ورَحمَة‌ٌ لِلمُؤمِنين‌َ; (اسرأ،82) قرآن را نازل مي‌كنيم كه شفا و رحمت براي مؤمنان است." قرآن، نسخة حيات بخشي است براي آن‌ها كه مي‌خواهند با جهل و كبر و غرور و حسد و نفاق به مبارزه برخيزند; نسخة شفا بخشي است، براي برطرف كردن ضعف‌ها، زبوني‌ها، ترس‌ها، اختلاف‌ها و پراكندگي‌ها; درماني است، براي آن‌ها كه از بيماري عشق به دنيا، وابستگي به ماديات، تسليم بي‌قيد و شرط، در برابر شهوت‌ها رنج مي‌برند و براي دنيايي كه آتش جنگ‌ها در هر سوي آن افروخته شده است.
پيامبر اكرم، در اهميت عمل به قرآن مي‌فرمايد: "هرگاه امور، هم چون پاره‌هاي شب تار بر شما مشتبه و مبهم گشت، به قرآن روي آوريد كه آن شفيعي است كه شفاعتش پذيرفته است و شاكي و خصمي است كه شكايتش قبول مي‌شود، هر كه آن را فرا پيش خود قرارش دهد، او را به سوي بهشت كشاند و هر كه پشت سر خود قرار دهد، او را به دوزخ كشاند، قرآن راهنماي به سوي بهترين راه است، جدا كنندة ]ميان حق و باطل[ است و شوخي نيست، ظاهري دارد و باطني. ظاهرش، حكم و دستور است و باطنش، دانش ژرف. شگفتي‌هاي دريايش بي‌شمار است و دانايانش از آن سير نمي‌شوند. قرآن، ريسمان محكم خداست، قرآن راه راست است... در قرآن است، چراغ‌هاي هدايت و پرتوگاه‌هاي حكمت و قرآن راهنماي به حجت و برهان است."( ميزان الحكمة، محمد محمدي ري شهري، ترجمة حميدرضا شيخي، ج 10، ص 4803، دارالحديث. ) در برخي آيات و روايات، در نكوهش كساني كه كتاب آسماني را رها كرده‌اند، چنين آمده است: "واِذ اَخَذَ اللّه‌ُ ميثاَق‌َ الَّذين‌َ اُوتوا...; (آل عمران،187) و ]به خاطر آوريد[ هنگامي را كه خداوند از اهل كتاب، پيمان گرفت كه حتماً آن را براي مردم آشكار سازيد و كتمان نكنيد، اما آن‌ها آن را پشت سرافكندند و به بهاي كمي، مبادله كردند، چه بد متاعي خريدند." هم چنين، در آيه 101 سورة بقره، آن‌هارا مورد نكوهش قرار داده است.
امام جواد7 فرمود: "هر امتي، آن گاه كه كتاب آسماني خود را رها كرد و دور افكند، خداوند، علم آن را از آنان گرفت و آن گاه كه دشمنان خود را به دوستي و سرپرستي گرفتند، خداوند آن دشمنان را برايشان ولايت و حكومت داد... ."( ميزان الحكمة، محمد محمدي ري‌شهري، همان، ج 10، ص 4826 / تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 15، ص 76 و ج 12، ص 238 ـ 241، دارالكتب الاسلامية. )
