بدیهی است که اطاعت از امام(ع) یکی از عوامل رسیدن حضرت عباس(ع) به این جایگاه بوده است. امام سجاد(ع) در این ارتباط می‌فرماید: «قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ (ع) رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ یَعْنِی ابْنَ عَلِیٍّ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ یَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ بِهِمَا جَنَاحَیْنِ یَطِیرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِکَةِ فِی الْجَنَّة کَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لَمَنْزِلَةً یَغْبِطُهُ بِهَا جَمِیعُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ»؛[1] خدا عباس بن على را رحمت کند که برادرش را بر خود مقدم داشت. براى او جانفشانى کرد و خود را قربان او کرد تا دو دستش جدا شد و خدا به عوض آنها دو بال به او داد که با آنها همراه فرشتگان در بهشت پرواز می‌کند. چنانچه با جعفر بن ابی‌طالب هم چنین کرده بود. براى عباس نزد خدا مقامى است که تمام شهیدان در روز قیامت آرزوى آن‌را می‌کنند.
.[1] شیخ صدوق، خصال، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 68، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1362ش.
