بنا بر صریح آیات قرآن؛ حضرت داود(ع) و فرزندشان حضرت سلیمان(ع) از جمله پیامبران بزرگ الهی بوده‌اند که کتاب مقدس داود نبی(ع) به نام «زبور» سه بار در قرآن تکرار شده است:
«ما به تو وحى کردیم، همان‌گونه که به نوح و پیامبران پس از او وحى کردیم؛ و به ابراهیم، اسماعیل، اسحاق، یعقوب، نوادگان [داراى مقام نبوتشان]، عیسى، ایوب، یونس، هارون و سلیمان نیز وحى نمودیم؛ و به داود، زبور دادیم».[1]
اما در عهد قدیم از داود و سلیمان بیشتر با عنوان پادشاه یاد شده است:
«آن‌گاه رهبران یهودا نزد داود آمده، او را در آنجا برای پادشاهی تدهین کردند[2] تا بر سرزمین یهودا حکمرانی کند».[3]
«وقتی داود درگذشت او را در شهر اورشلیم به خاک سپردند ... سپس سلیمان به جای پدر خود داود بر تخت نشست و پایه‌های سلطنت خود را استوار کرد».[4]
گرچه در برخی از فرازهای عهد قدیم نیز می‌توان برداشت کرد که آنان با خداوند ارتباط داشته و با او گفتگو می‌کردند.[5]
بر این اساس، شاید بتوان گفت که آنجا نیز پیامبری این پادشاهان به رسمیت شناخته شده بود.
[1]. نساء، 163.
[2]. روغن مالیدند، آماده کردند.
[3]. سموئیل اول، 2:4.
[4]. پادشاهان اول، 2: 10.
[5]. سموئیل اول، 2: 1 - 2.
