مراد از وجوب کاری بر خداوند آن نیست که بندگان بر او حاکمیّت دارند و برای او تعیین تکلیف می‌کنند؛ بلکه مراد این است که اوصاف کمالى خداوند- مانند حکمت و عدالت- موجد و موجب تحقق این کار از سوی خداوند است. این بدان سبب است که افعال خداوند، مظاهر صفات اویند؛ همان سان که صفات الهى، مظاهر ذات متعالى او هستند.[1]
[1]. ر. ک: پژوهشکده تحقیقات اسلامى، فرهنگ شیعه، ص 371، زمزم هدایت، قم، چاپ دوم، 1386ش.
