طبق برخی از روایات، بدن عنصری پیامبر اسلام (ص) و امامان معصوم (ع) در همان زمینی که دفن شده اند، قرار ندارد، بلکه بعد از مدتی، بدن پاک آنان در عرش الاهی، [1] نزد پروردگارشان هستند؛ اما آن زمین، به جهت جسم مطهّر پیامبر (ص) و امامان (ع) که در ابتدا آن جا بوده، شرافت پیدا می کند، و به واسطه نزول ملائکه و نظر کردن آنان به زائرین خود، آن مکان شریف و مبارک است؛ اگر چه جسدهای پاک آنان به عرش الاهی انتقال داده شد. [2]
همان طور که در روایات می خوانیم:
1. امام صادق (ع) می فرماید: «هیچ پیامبر و هیچ جانشین پیامبرى بیش از سه روز [3] روى زمین باقى نمى ماند. سپس روح، استخوان و گوشت او را به آسمان مىبرند، و زائران قبورشان مىآیند، و از دور به آنان سلام می دهند، و سلامشان را از نزدیک قبورشان به ایشان می شنوانند». [4]
2. وقتی عبدالله بن بکیر ارجانیّ از امام صادق (ع) می پرسد: اگر قبر حضرت امام حسین (ع) را نبش کنند در آن چیزى مى یابند؟ آن حضرت به او فرمود: اى پسر بکیر! سؤال بسیار بزرگى نمودى! ... اگر در همان ایام قبر را نبش مىکردند، آن حضرت را در آن مى یافتند، امّا امروز آن حضرت زنده بوده و نزد پروردگارش روزى مىخورد و به لشکرش و به عرش مى نگرد ... و مىگوید: پروردگارا! وعدهاى که به من دادهاى عملى کن؛ به زوّارش می نگرد. او به آنان و نام های پدرانشان و به درجات و مراتب آنها نزد خدا از شما نسبت به فرزندتان و آنچه در منزل دارید، آگاه تر است. آن حضرت مى بیند کسانى را که بر او گریه می کنند. پس، برایشان طلب آمرزش مىکند ... تمام فرشتگانى که در آسمان و حائر بوده و صداى گریه زائر را مى شنوند، برایش استغفار مى کنند، از آن جا خارج می شود، در حالى که هیچ گناهى بر او نمى باشد». [5]
[1] . ر.ک: نمایه های «عرش و کرسى»، سؤال 60 (سایت: 296) ؛ «مفهوم عرش و کرسی»، سؤال 254 (سایت: 2004) ؛ «خداوند و استقرار در عرش»، سؤال 4987 (سایت: 5441) .
[2] . ر.ک: اسفراینى، ملا اسماعیل، انوار العرفان، تحقیق: نظرى، سعید، ص 338 و 339، دفتر تبلیغات اسلامى، قم، چاپ اول، 1383ش؛ استر آبادى، محمد جعفر، البراهین القاطعة فی شرح تجرید العقائد الساطعة، ج 4، ص 240، مکتب الأعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، 1382ش؛ فیض کاشانى، الشافی فی العقائد و الاخلاق و الاحکام، ص 901 و 902، دار اللوح المحفوظ، چاپ اول، 1425ق.
[3] . در برخی از روایات چهار روز دارد؛ (شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج 6، ص 106، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1365 ش).
[4] . «مَا مِنْ نَبِیٍّ وَ لَا وَصِیٍّ حَتَّى یُرْفَعَ بِرُوحِهِ وَ عَظْمِهِ وَ لَحْمِهِ إِلَى السَّمَاءِ وَ إِنَّمَا یُؤْتَى مَوَاضِعُ آثَارِهِمْ وَ یُبَلِّغُونَهُمْ مِنْ بَعِیدٍ السَّلَامَ وَ یُسْمِعُونَهُمْ فِی مَوَاضِعِ آثَارِهِمْ مِنْ قَرِیب»؛ (ابن قولویه، کامل الزیارات، ص 329 و 330، نشر مرتضوی، نجف، چاپ اول، 1356ق؛ شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 577، نشر جامعه مدرّسین، قم، چاپ دوم، 1404ق).
[5] . مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 25، ص 376، نشر اسلامیة، تهران، سال چاپ: مختلف، چاپ مکرر؛ کامل الزیارات، ص 329.
منبع: http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa16419
