نقش امام حسن عسکری(ع) در تفسیر قرآن

الف: پاسداری از قرآن
از زمان نزول قرآن همیشه شبهات و سؤالاتی پیرامون برخی آیات قرآنی یا کل قرآن مطرح بوده است، جدای از منشأ خیر اندیشانه یا مانع تراشانه این سؤالات و شبهات، باید گستردگی آن را مرتبط با رویکرد علمی، فلسفی، فقهی و... در هر عصر نسبت به قرآن دانست.

از این روی در عصر برخی امامان مثل امام عسکری(ع) وقبل از آن امام صادق(ع) و... شاهد شبهاتی گسترده که گاه پیامدهای اجتماعی و سیاسی مهمی هم داشت بوده ایم. امام عسکری(ع) خود را پاسدار قرآن می دانست و در مقابل این شبهات، به زدودن غبار از چهره قرآن و عیان کردن واقعیت آن می پرداخت.

1. نسبت بداء به خداوند
از جمله انحرافهایی که برخی با توجه بر آیات قرآن مانند آیات مربوط به تعویض قبله، مرتکب شده اند، مسئله نسبت دادن بداء(1) به خداوند است. امام عسکری (ع) با روش روایی و بیان شأن نزول، این شبهه را از بين مي برد و به مردم توضيح دادند كه چون رسول خدا (ص) رو به بيت المقدس نماز مي خواندند، گروهی از سرکشان یهود شروع کردند به گفتن اینکه: «به خدا قسم! محمد نمی داند چگونه نماز می خواند، او به قبله ما رو می کند و در نمازش شیوه و عبادت ما را پیش گرفته است.»

وقتی سخن آنها به گوش پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) رسید، بر او سخت آمد و به جبرئيل فرمود: «ای جبرییل دوست دارم خداوند مرا از بیت المقدس رو به کعبه برگرداند. آنچه از سوی یهودیان نسبت به قبله خود به گوشم می رسد، آزارم می دهد.» جبرئیل گفت: از خدا بخواه روبه کعبه ات بگرداند، او خواسته ات را رد نمی کند و تو را از درخواستت محروم نمی سازد. چون دعایش به پایان رسید، جبرئیل بالا رفت. پس از ساعتی برگشت و گفت: بخوان ای محمد: «قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاء فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضَاهَا فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ... »(2)؛ سپس گروهی از یهود نزد پیامبر آمدند و گفتند: ای محمد! این قبله بیت المقدس است که چهارده سال به سوی آن نماز خواندی، اکنون چرا رهایش کردی؟(3) آیا آنچه پیش تر می کردی حق بود که به باطل رو کردی؟ یا قبله نخستین باطل بود. پس در این مدت بر باطل بوده ای. پیامبر فرمود: آن حق بود، این هم حق است. خداوند می فرماید: «قل لله المشرق و المغرب یهدی من یشاء الی صراطٍ مستقیم»؛(4)«ای بندگان خدا! اگر خدا صلاح شما را در روی کردن به مشرق بداند، به آن فرمان می دهد و اگر در مغرب بداند، به آن فرمان می دهد و اگر در غیر این دو بداند به همان دستور می دهد. پس تدبیر الهی را درباره بندگانش و اراده او را در مصلحت خودتان انکار نکنید.»

سپس پیامبر(ص) به آنان فرمود: ای قوم یهود! از خدا به من خبر دهید آیا بیمار نمی کند، سپس سلامتی می دهد، تندرست نمی کند، سپس بیمار می کند، آیا نظرش برگشته؟ آیا زنده نمی کند و نمی میراند؟( آیا شب را پس از روز و روز را پس از شب نمی آورد؟) آیا در همه اینها نظرش برگشته است؟ گفتند: نه فرمود: همین گونه خداوند پیامبرش محمد (صلی الله علیه وآله) را فرمان داد به سوی کعبه بازگردد. پس از آنکه او را فرمان داده بود به سوی بیت المقدس نماز بخواند و در فرمان اول نظرش عوض نشد... خداوند در وقتی به خاطر مصلحتی که دارد به شما فرمان می دهد، در وقت دیگر به خاطر مصلحت دیگری دستور دیگری می دهد. اگر در هر حال خدا را اطاعت کنید، شایسته پاداش می شوید... .»(5)

2. تناقض آیات قرآن
شواهد فراوانی بر «تفسیر قرآن با قرآن» از زمان ائمه تا کنون در دست است. اما روایاتی هم هست که توهم مخالفت با روش قرآن به قرآن دارد، مانند حدیث امام صادق(ع) که «قال ابی ماضرَبَ رجل القرآن بعضه ببعض الّا کفَرَ»: پدرم فرمود هیچ کس بعضی از قرآن را به بعضی دیگر نزد مگر اینکه کافر شد.»(6)

محققان معتقدند شاید منظور از این ضرب القرآن، همان تناقض گیریهایی از قرآن است که در زمان امام علی(ع) و امام عسکری(ع) زندیق ها انجام می دادند، آنان مثل روش قرآن به قرآن، آیات را در مقابل هم قرار می دادند، اما به جای تلاش برای فهم ارتباط و مناسبت آیات، به القای تناقض در آنها دامن می زدند.(7)

حکایت اسحاق کندی نمونه روشنی از این گرایش است. ابن شهرآشوب از ابوالقاسم کوفی در کتاب تبدیل چنین نقل می کند: اسحاق کندی که در زمان خود فیلسوف عراق بود، مشغول تألیف کتابی درباره «تناقض های قرآن» شد.

وی خود را به آن مشغول و در خانه اش آغاز به تحقیق و تألیف کرد. روزی که یکی از شاگردانش خدمت امام عسکری(ع) رسید، حضرت پرسید: آیا میان شما مرد رشیدی نیست که استادتان کندی را از کاری که درباره قرآن به آن مشغول است، باز دارد؟ وی گفت: ما شاگردش هستیم. چگونه شایسته است که در این مورد یا موارد دیگر به او اعتراض کنیم؟ امام فرمود: اگر چیزی به تو بگویم، به او می رسانی؟ گفت: آری. فرمود: نزدش برو و با او هم صحبت شو و در کارها کمکش کن وقتی خوب رفیقش شدی: بگو: مسئله ای برایم پیش آمده است که می خواهم بپرسم. او از تو خواهد خواست که سؤالت را بپرسی. آن وقت بپرس: اگر صاحب این سخن (خدا) پیش تو بیاید، آیا ممکن است بگوید مقصودش از این گفته ها چیزی غیر از آن است که تو می پنداری؟ او خواهد گفت: آری، ممکن و رواست. چون خدا کسی است که اگر بشنود، می فهمد. وقتی این را پذیرفت، بگو: چه می دانی، شاید مقصودش غیر از آن باشد که تو فهمیده ای؛ آنگاه معنایی بر خلاف مقصودت خواهد شد.

آن شخص نزد کندی رفت و هرآنچه امام فرموده بود، اجرا کرد. تا اینکه سؤالش را مطرح کرد. وی گفت: تکرار کن. او تکرار کرد. اسحاق پیش خود اندیشید و متوجه شد که در لغت چنین احتمالی هست و در نظر هم شدنی است. گفت: تو را قسم می دهم بگو این نکته را از کجا می گویی؟ گفت: چیزی بر دلم گذشت، با تو در میان گذاشتم. اسحاق نپذیرفت و گفت، تو و کسی که هم اندازه تو باشد، به این نکته نمی رسد. بگو از کجا این را فهمیده ای؟ گفت: ابومحمد (امام عسکری(ع)) چنین فرمانم داد. گفت: اینک راست گفتی. این سخن جز از چنان خاندانی برنمی آید. سپس آتش خواست و هرچه را نوشته بود، سوزاند. (8)

3. سؤال از فلسفه آیات
کلینی از اسحاق بن محمد نخعی نقل می کند که فهفلی از امام حسن عسکری(ع) پرسید چرا زن بینوای ضعیف یک سهم می گیرد، اما مرد دو سهم؟ (این اعتراض به حکمی است که نص قرآن است: «للذّکر مثلُ حَظّ الأنثیَین»(9) امام عسکری(ع) فرمود: «انّ المراة لیس علیها جهاد ولانفقة ولا علیها معقله انما ذلک علی الرجال»؛(10) زن نه وظیفه جهاد دارد، نه نفقه و نه دیه خطای خویشان بر عهده اوست. اینها بر عهده مردان است.

پیش خودم گفتم به من گفته شده بود که ابن ابی العوجا همین مسئله را از امام صادق(ع) پرسیده بود و حضرت همین جواب را داده بود. امام عسکری(ع) فرمود: آری این مسئله، مسئله ابن ابی العوجاء است. هرگاه سؤال یکی باشد، جواب ما نیز یکی است. برای آخرین ما همان جاری است که بر اولین ما. و اولین ما و آخرین ما در دانش برابر است و پیامبر خدا(صلی الله علیه وآله) و امیرمؤمنان(ع) فضیلت خاص خود را دارند. »(11)

همچنین درباره فلسفه روزه (که در قرآن آمده)، امام فرموده است: «تا ثروتمند، سختی و گرسنگی را بیابد و به فقیر عاطفه و مهرورزی کند.»
ب: مرزبانی از شریعت با بهره گیری از قرآن
بخشی از شخصیت قرآنی امام را باید در مقابله اش با مسائل و مشکلات اعتقادی و فکری از طریق قرآن شناخت. امام عسکری(ع) برای هر مسئله ای، پاسخی شایسته از قرآن ارائه می کند و به این وسیله جلوی بسیاری از
انحرافها را از لحاظ مبنایی سد می کند:
1. رد غلوّ نسبت به ائمه با توجه به آیه «بل عباد مُکرَمون لا یسبقونه بالقول...»

ادریس بن زیاد می گوید: درباره ائمه، بسیار افراط می کردم. روزی برای دیدار ابومحمد(ع) روانه سامرا شدم و خسته از راه سفر وارد شهر شدم. خود را به پلکان حمامی افکندم و خواب مرا در ربود. با ضربه عصای ابومحمد(ع) بیدار شدم. آن بزرگوار را شناختم و به پاخاستم و در حالی که سوار بود و غلامان پیرامونش را گرفته بودند، پشت پا و زانوی حضرت را بوسیدم. این نخستین برخورد من با حضرت بود. امام به من فرمود: ای ادریس «بل عباد مکرمون لایسبقونه بالقول و هم بامره یعملون»؛(12) «بلکه آنان (فرشتگان) بندگان مقرب خدایند و در گفتار بر او سبقت نمی گیرند و به فرمان او عمل می کنند. » عرض کردم: مولای من! همین مطلب مرا بسنده است و من تنها برای این که همین را از شما بپرسم، خدمتان آمده بودم.(13) امام (ع) با این پاسخ قرآنی وی را متوجه کرد که حتی فرشته ها نیز فرمان بر خدایند و از خود اختیاری ندارند. ائمه نیز بندگان خدایند و در گفتار و عمل تابع او. بنابراین نباید آنان را از شأن بندگی خارج کرد و با غلو و بزرگ نمایی شأن الهی به آنان داد.

2. رد مفوضه با آیه «ماتشاؤن الا ان یشاء الله»
مفوضه معتقدند خداوند حضرت محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) را آفرید و آفرینش دنیا را به وی سپرد و هرچه در دنیاست او آفریده است. همین طور گفته اند این کار به علی(ع) سپرده شده است.(14)
راوندی می گوید گروهی از مفوضه کامل بن ابراهیم مدنی را نزد ابومحمد(ع) فرستادند. وی می گوید: وارد شدم و کنار در که پرده ای داشت، نشستم. در همان حال بادی وزید و گوشه ای از پرده کنار رفت. کودکی را دیدم که چون پاره ماه می درخشید و حدود چهار سال داشت. به من فرمود: ای کامل بن ابراهیم! به خود لرزیدم و الهام شد که بگویم: بله مولای من! فرمود:... آمده ای درباره سخن مفوضه بپرسی؟ آنان دروغ می گویند. بلکه دلهای ما ظرفهای خواست الهی است. هرگاه او بخواهد ما هم می خواهیم؛ خدا می فرماید: «و ما تشاؤن الّا أن یشاء الله»(15)امام عسکری(ع) به من فرمود: چرا نشسته ای پاسخت را داد. برخیز. (16)
3. رد محدودیت در علم خدا با تفسیر آیه «یمحو الله ما یشاء»
شیخ طوسی از ابوهاشم جعفری نقل می کند که محمد بن صالح ارمنی از امام عسکری(ع) درباره آیه «یَمحو الله ما یشاء و یُثبت و عنده أمّ الکتاب؛(17) خدا آنچه را بخواهد محو می کند و ثابت می کند و اصل کتاب نزد اوست» پرسید. امام فرمود: جز آنچه را که بوده، محو می کند؟ و جز آنچه را نبوده ثابت می کند؟ پیش خودم گفتم این بر خلاف گفته هشام بن حکم است که خداوند چیزی را تا نشود نمی داند. امام به من نگریست و فرمود: خداوند عظیم الشأن که پیش از وجود اشیاء به آنها علم دارد، از این اوهام برتر است. اوست آفریدگار قبل از هر آفریده و پروردگار قبل از پرورش یافته و توانا و قادر قبل از وجود قدرت.(18)

پی نوشت:
1. بَداء، اصطلاحی کلامی در اعتقادات امامیه است که اگر برای خداوند به کار رود به این معنا است که خدا چیزی را آشکار کند یا پدید بیاورد که مردم تصور و انتظار غیر آن را داشته‌اند. اگر این اصطلاح برای انسانها به کار رود به معنای دگرگونی و تبدیل رأیی به رأیی دیگر است.
2. سوره بقره، آیه 144.
3. همان، آیه 142.
4. همان.
5.  احتجاج طبرسی، ج1، ص 81، ح 25.
6. کافی، ج 2، ص 632، بحارالانوار، ج 89، ص 39.
7. روایات مفصلی در بحارالانوار آمده است که شاید منظور از روایت ضرب القرآن جواب به این افراد باشد.
8. بحارالانوار، ج 90، ص 98 ـ 142.
9. المناقب، ابن شهرآشوب، ج 4، ص 424.
10. سوره نساء، آیه 11.
11. الکافی، فروع، ج 7، ص 85، کتاب المواریث، باب علة کیف صار للذکر سهمان و للانثی سهم، ح 2.
12. همان، ج 4، ص 181، ح 6.
13. سوره انبیاء، آیه 27-26.
14. با خورشید سامرا، ص 8 و 267 به نقل از: بحارالانوار، ج 50، ص 283.
15. با خورشید سامرا، ص 266 به نقل از شرح باب حادی عشر، ص 99، بحارالانوار، ج 25، ص 342.
16. سوره انسان، آیه 30.
17. با خورشید سامرا، ص 267، به نقل از الغیبة، ص 148.
18. سوره رعد، آیه 39.
19. اثبات الوصیة، ص 241، کشف الغمه، ج 3، ص 210.

منبع:مجله پاسدار اسلام ، اسفند 1384 و فروردین 1385، شماره 291 و 292؛ با تصرف و تلخيص.
نویسنده: حجة الاسلام محمد عابدی