در قرآن کریم در ارتباط با حرمت نزدیکی با همسر در زمان قاعدگی(حیض) آمده است: «وَ یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْمَحیضِ قُلْ هُوَ أَذىً فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِی الْمَحیضِ وَ لا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّى یَطْهُرْنَ فَإِذا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَیْثُ أَمَرَکُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرین»؛[1] و از تو، در باره خون حیض سؤال مىکنند، بگو: «چیز زیانبار و آلودهاى است از این رو در حالت قاعدگى، از آنان کنارهگیرى کنید! و با آنها نزدیکى ننمایید، تا پاک شوند! و هنگامى که پاک شدند، از راهی که خدا به شما فرمان داده، با آنها آمیزش کنید! خداوند، توبهکنندگان را دوست دارد، و پاکان را (نیز) دوست دارد.
آنچه در قرآن کریم در این ارتباط آمده، بیانگر آن است که بانوان در این مدت به جهت تغییرات فیزیکی که در بدن آنها ایجاد می‌شود، دچار گرفتاری‌های ویژه‌ای هستند که یکی از دلایل حرمت آمیزش؛ همین جهت می‌باشد.
برای توضیح بیشتر توجه به نکاتی خالی از لطف نیست.
۱. کلمه «أذى» به معناى هر عارضهاى است براى چیزى که ملایم با طبع آن نباشد. این معنا به وجهى منطبق با معناى ضرر نیز هست.
این‌که قرآن، حیض را اذیت خوانده؛ بدان جهت است که خون حیض که به عادت زنان مربوط است، از عمل خاصى حاصل مىشود که طبع زن در مزاج خون طبیعى زن انجام مىدهد، و مقدارى از خون طبیعى او را فاسد، و از حال طبیعى خارج نموده، و به داخل رحم مىفرستد، تا بدین وسیله رحم را پاک کند، و یا اگر جنین در آن باشد، با آن خون جنین را تغذیه کند، و ...[2]
۲. آمیزش در حال حیض، علاوه بر این‌که تنفرآور است، زیان‌هاى بسیارى به بار مىآورد که طبّ امروز نیز آن‌را اثبات کرده است، از جمله احتمال عقیم شدن مرد و زن، و ایجاد یک محیط مساعد براى پرورش میکرب بیماری‌هاى آمیزشى؛ مانند سفلیس و سوزاک. همچنین التهاب اعضای تناسلى زن و وارد شدن خون آلوده به داخل عضو تناسلى مرد و غیر اینها که در کتاب‌های پزشکی آمده است؛ لذا پزشکان، آمیزش جنسى با چنین زنانى را ممنوع اعلام مىکنند.[3]
[1]. بقره، ۲۲۲.
[2]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 2، ص 207، قم، دفتر انتشارات اسلامى، ۱۴۱۷ق؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه، موسوى همدانى، سید محمد باقر، ج 2، ص 311، 312، قم، دفتر انتشارات اسلامى، 1374ش.
[3]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج2، ص 138، 139، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.
