«زبور»، کتاب مقدس حضرت داود نبی(ع) است. علامه طباطبایی در تفسیر آیه «وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصَّالِحُونَ»[1] گفته‌اند: ظاهراً منظور از «زبور» کتابی است که به حضرت داود داده شده است؛ زیرا در جای دیگر قرآن خداوند می‌فرماید: «وَ آتَیْنا داوُدَ زَبُوراً»؛[2] یعنی «و به داود، زبور دادیم». و برخی گفته‌اند مقصود از زبور مطلق کتاب‌هایی است که بر پیامبران نازل شده است و یا منظور کتاب‌های بعد از حضرت موسی(ع) است ولی دلیلی براین مدعا وجود ندارد.[3]
با توجه به آیات قرآن؛ به نظر می‌رسد حضرت داود نبی(ع) دین جدیدی را عرضه نکرده باشد. مانند آیات 247 تا 251 سوره بقره که به بخشی از اوائل زندگی ایشان می‌پردازد:
بعد از اتمام پیامبری حضرت موسی، عده‌ای از بزرگان بنی اسرائیل نزد پیامبرشان (در نام این پیامبر میان مفسران اختلاف است)[4] رفتند و از او درخواست نمودند که پادشاهی بر آنها بگمارد تا در راه خدا کارزار نمایند. خداوند به آنان گوشزد کرد که ممکن است فرمان او را نپذیرید و آنان قول فرمانبری دادند ولی جز اندکی به سخن خود پایبند نبوده و خداوند به (احوال) ستمکاران دانا است. خداوند طالوت را بر آنان فرمان‌روا ساخت و نشانه‌هایی در اثبات پادشاهی او از ناحیه پروردگار وجود داشت؛ مانند وسعت دانش و قدرت بدنی و همراه داشتن تابوت (عهد) که مایه آرامش برای آنان بود و (نیز) بازمانده‌اى از آنچه از خاندان موسى و هارون بر جاى نهاده‌اند و فرشتگان آن‌را حمل می‌کنند... و خداوند آنان را با چشمه‌ای آزمایش نمود و جز اندکی در این امتحان پیروز نشدند و سپاه طالوت با جالوت رویارو شد و جالوت توسط فرمانده لشکر طالوت که حضرت داود(ع) بود کشته شد.[5]
در آیات دیگر نیز اشاره نشده که ایشان دین جدیدی آورده باشند. اما به هر حال وظیفه پیروان تمام ادیان است که این کتاب الهی را مقدس بشمارند.
[1]. انبیاء، 105: «در زبور بعد از ذکر (تورات) نوشتیم: بندگان شایسته‌ام وارث (حکومت) زمین خواهند شد!».
[2]. اسراء، 55.
[3]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 14، ص 329، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق.
[4]. ر.ک: شبر سید عبد الله، تفسیر القرآن الکریم، ص 77، بیروت، دار البلاغة للطباعة و النشر، 1412ق.
[5]. بقره، 247 - 251.
