درباره نزول و هبوط حضرت آدم و حوا(ع) و جدایی آن دو از هم، روایات مختلفی وجود دارد. دو حدیثی که بیان می‌شود به زمان این جدایی اشاره دارد.
۱. در روایت اول چنین آمده است: «إِنَّ اللَّهَ أَهْبَطَ آدَمَ بِالْهِنْدِ وَ أَهْبَطَ حَوَّاءَ بجُدَّة... فَمَکَثَ آدَمُ بِالْهِنْدِ مِائَةَ سَنَة...»؛[1] خدا آدم را در سرزمین هند و حوا را در منطقه جدّه[2] فرود آورد... آدم به مدت صد سال در هند به سر برد.
۲. روایت دیگر می‌گوید: «إن الله حین أهبط آدم إلى الأرض أمره أن یحرث بیده... فلبث یجأر و یبکی على الجنة مائتی سنة...»؛[3] وقتی خدا حضرت آدم را به زمین فرستاد، به او دستور داد که با دست خویش به کشت و کار بپردازد... او دویست سال به ناراحتی و گریه به خاطر دوری از بهشت سپری کرد.
[1]. ابن شعبه حرانی، حسن بن علی، تحف العقول عن آل الرسول (ص)، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 11، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ دوم، 1404ق.
[2]. در برخی از روایات آمده است؛ آدم بر کوه صفا و حوا بر کوه مروه فرود آمدند. ر.ک: عروسی حویزی، عبد علی بن جمعه، تفسیر نور الثقلین، تحقیق، رسولی محلاتی، سید هاشم، ج 1، ص 61، اسماعیلیان، قم، چاپ چهارم، 1415ق.
[3]. عیاشی، محمد بن مسعود، التفسیر، محقق، مصحح، رسولی محلاتی، هاشم، ج 1، ص 40، المطبعة العلمیة، تهران، چاپ اول، 1380ق.
