قرآن کریم در این باره می‌فرماید هنگامی که مردى(مؤمن آل فرعون) از دورترین نقطه شهر که مرکز استقرار فرعونیان بود، با شتاب به سوى موسی آمد و گفت اى موسى! سران قوم در مورد تو مشورت مىکنند تا تو را بکشند، پس فوراً از این‌جا خارج شو، موسى از شهر خارج شد در حالى‌که می‌گفت: «رَبِّ نَجِّنِی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ»؛[1] پروردگارا! مرا از این قوم ظالم و ستمگر نجات ده.
علاوه بر مورد فوق، دعاهایی برای حضرت موسی(ع) هنگام رویایی با فرعون نقل شده است:
1. «خدایا! اى تازه پدید آورنده آسمان‌ها و زمین‌ها، آن‌که موى پیش سرهاى بندگان به دست توست. پس به درستى که فرعون و همه اهل آسمان‌ها و اهل زمین و آنچه در میان این دو است، بندگان تو هستند و پیش سرهاى ایشان به دست توست و تو بر می‌گردانى دل‌ها را هر کجا که می‌خواهى. خدایا! به درستى که من پناه می‌برم به نیکویى تو از بدى فرعون و سؤال می‌کنم تو را به سبب نیکویى تو از نیکویى او (یعنى و سؤال می‌کنم از تو نیکویى او را) عزیز است که باشد در پناه تو و بزرگ است ستایش تو و نیست خدایى به غیر از تو. تو براى ما پناه دهنده باش از شرّ فرعون و سپاه او». پس بعد از آن‌که موسى(ع) این دعا را خواند و بر فرعون داخل شد، خداى تعالى به او پوشانید سپرى را که نگاهداشت او را از ضرر و قهر و شدّت خشم پادشاهى فرعون که به یاری خداوند به او نرسد.[2]
2. «نیست خدایى مگر خداى بردبار بخشنده [نیست خدایى مگر خداى بلند مرتبه بزرگ] منزّه است خدا، پروردگار آسمان‌ها و زمین‌هاى هفت طبقه و پروردگار عرش بزرگ و همه ستایش مخصوص خداست که پروردگار عالمیان است. بار خدایا من به وسیله تو گلوى او را بگیرم و از شرّ او به تو پناه برم. از تو برای دور کردن او یارى میطلبم پس مرا از شرّ او به آنچه خواهى نگاه‌دار».[3]
[1]. قصص، 21.
[2]. «و َمِنْ ذَلِکَ دُعَاءُ مُوسَى(ع) لَمَّا وَقَفَ عَلَى فِرْعَوْنَ « اللَّهُمَّ بَدِیعَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ الَّذِی نَوَاصِی الْعِبَادِ بِیَدِکَ فَإِنَّ فِرْعَوْنَ وَ جَمِیعَ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ أَهْلِ الْأَرْضِ وَ مَا بَیْنَهُمَا عَبِیدُکَ وَ نَوَاصِیهِمْ بِیَدِکَ وَ أَنْتَ تَصْرِفُ الْقُلُوبَ حَیْثُ شِئْتَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِخَیْرِکَ مِنْ شَرِّهِ وَ أَسْأَلُکَ بِخَیْرِکَ مِنْ خَیْرِهِ عَزَّ جَارُکَ وَ جَلَّ ثَنَاؤُکَ وَ لَا إِلَهَ غَیْرُکَ کُنْ لَنَا جَاراً مِنْ فِرْعَوْنَ وَ جُنُودِهِ ثُمَّ دَخَلَ عَلَیْهِ وَ قَدْ أَلْبَسَهُ اللَّهُ جُنَّةً مِنْ سُلْطَانِهِ لَنْ یَصِلَ إِلَیْهِ بِعَوْنِ اللَّهِ»؛ ابن طاووس، علی بن موسی، مهج الدعوات و منهج العبادات، محقق و مصحح: کرمانی، ابوطالب، محرر، محمد حسن، ص 309، دار الذخائر، قم، چاپ اول، 1411ق.
[3]. «لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْحَلِیمُ الْکَرِیمُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْأَرَضِینَ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَدْرَأُ بِکَ فِی نَحْرِهِ وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْ شَرِّهِ وَ أَسْتَعِینُکَ عَلَیْهِ فَاکْفِنِیهِ بِمَا شِئْتَ »؛ همان.
