ترجمه اشعاری را که در پرسش مطرح کردید بدین شرح است.
1. چون امام صادق (ع) وفات یافت و به سوى قبرستان بقیع برده شد، ابو هریره عجلى این ابیات را سرود:
أَقُولُ وَ قَدْ رَاحُوا بِهِ یَحْمِلُونَهُ
عَلَى کَاهِلٍ مِنْ حَامِلِیهِ وَ عَاتِقٍ
مىگویم و حال آن که بر دوش هاى کسانى که او را گرفته بودند او را مىبردند.
أَ تَدْرُونَ مَا ذَا تَحْمِلُونَ إِلَى الثَّرَى
ثَبِیراً ثَوَى مِنْ رَأْسِ عَلْیَاءَ شَاهِقٍ
آیا مىدانید چه چیزى را به سوى خاک مىبرید ! کسی که جایگاهش بر بالای قله بسیار بلند است.
غَدَاةَ حَثَا الْحَاثُونَ فَوْقَ ضَرِیحِهِ
تُرَاباً وَ أَوْلَى کَانَ فَوْقَ الْمَفَارِقِ[1]
صبحگاهى خاک پاشندگان بر بالاى ضریحش خاک ریزند در حالى که بهتر آن است که خاک بر سر ریزند.
2. شوف العروس از دامغانى نقل می کند که عبد اللَّه بن مبارک به حضرت صادق (ع) رسیده این شعر را سرود:
أنت یا جعفر فوق
المدح و المدح عناء
تو ای جعفر برتر و بالاتر از مدح و ستایشی، بلکه مدح در مقابل تو چیز کوچکی است.
إنما الأشراف أرض
و لهم أنت سماء
بزرگان در مقابل تو به منزله زمین هستند و تو برای آنان آسمانی.
جاز حد المدح من
قد ولدته الأنبیاء
چگونه می شود کسی را مدح نمود که پیامبر زاده است.
الله أظهر دینه و أعزه بمحمد
و الله أکرم بالخلافة جعفر بن محمد[2]
خداوند دینش را آشکار نمود و آن را به وسیله محمد (ص)، عزیز نمود و خلافت را به وسیله جعفر بن محمد (ع) کرامت بخشید.
[1] مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج47، ص: 333، اسلامیه، تهران.
[2] مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج 47، ص 26، اسلامیه، تهران.
