| خبرگزاری شبستان: انسان تا زمانی که محبت کامل و خالصی نسبت به امام خود نداشته باشد، نمىتواند واقعاً منتظر آمدن او و آماده یاری باشد. تا زمانی که عشق و محبت به امام زمان(عج) در وجود شخص شکل نگرفته باشد، او نمىتواند به وظایف منتظران واقعى عمل نماید. |
حجت الاسلام والمسلمین رحیم کارگر، کارشناس مباحث مهدوی و عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در کانال تلگرامی آینده نگاری ایران می نویسد:
سفر عرفانی چهل روزه برای پیوستن به صف یاری حجت الهی ، نیاز به انرژی و نیروی بسیار قوی و مضاعفی دارد و بدون این نیرو، انسان توان گذر از مراحل سخت و در عین حال شیرین عرفانی را ندارد و زمین گیر می شود. این نیرو چیزی نیست جز عشق : عشق به ذات احدیت و محبوب سرمدی؛ عشق به خوبی ها و امام خوبی ها؛ عشق به صلح و عدالت؛ عشق به خاص ترین موجود هستی؛ عشق به نجات بشریت از گرداب ظلمانیت ؛عشق به رهایی و کمال و خلاصه عشق به مهدی (عج) و قرار گرفتن در رکاب ایشان و خدمت گذاری آن حضرت. این عشق باید چهل روز کامل و بی شائبه باشد تا بتواند سنخیت با موعود را در وجود انسان نهادینه کند.
سيّد مهدي بحرالعلوم درباره چهل روز ریاضت مي‌فرمايد: «خود به عيان ديده‌ايم و به بيان دانسته‌ايم كه اين مرحله شريفه از مراحل عدد را خاصيّتي است خاصّ و تأثيري مخصوص، در ظهور استعدادات و تتميم ملكات، در طيّ منازل و قطع مراحل و منازل راه، اگرچه بسيار باشد لكن در هر منزلي مقصدي است؛ و مراحل اگر چه بيشمار باشد، چون به اين مرحله داخل شدي اتمام عالمي است ...» (رساله سير و سلوك منسوب به بحرالعلوم، ص 29)
بر این اساس یکی از گام های اساسی برای رسیدن به مقام نصرت و یاری ولیّ الهی، دوستى و محبت امام عصر(عج) و مداومت بر آن حداقل تا چهل روز است. تا زمانی که انسان، محبت کامل و خالصی نسبت به امام خود نداشته باشد، نمىتواند واقعاً منتظر آمدن او و آماده یاری او باشد. تا زمانی که عشق و محبت به امام زمان(عج) در وجود شخص شکل نگرفته و شعلهور نشده باشد، او نمىتواند به وظایف منتظران واقعى عمل نماید. اما عاشق واقعی امام زمان (عج) هم می تواند آماده یاری او باشد و لیاقت قرار گرفتن در صف یاران او را پیدا کند و هم شیفته و شیدای حضور او باشد.
پیامبر اکرم (ص) در یک روایت بسیار زیبا، سعادتمندان و رستگاران آینده را، عاشقان و یاد کنندگان مهدی موعود می داند: « طُوبی لِمَنْ لَقِیَهُ، طُوبی لِمَنْ اَحَبَّهُ وَ طُوبی لِمَنْ قالَ بِهِ » ؛ خوشا به حال کسی که او را دیدار کند! خوشا به حال کسی که او را دوست بدارد!خوشا به حال کسی که او را معتقد باشد. (مجلسی، بحارالانوار، ج21، ص115)
خود حضرت در توقیع مبارک به شیخ مفید(ره) می فرماید: « ... سعی کنید اعمال شما طوری باشد که شما را به ما نزدیک سازد و از گناهانی که موجب نارضایتی ما را فراهم نماید بترسید و دوری کنید. امر قیام ما با اجازه خداوند به طور ناگهانی انجام خواهد شد و دیگر در آن هنگام توبه فایده‌ای ندارد و سودی نبخشد.عدم التزام به دستورات ما، موجب می‌شود که بدون توبه از دنیا بروند و دیگر ندامت و پشیمانی نفعی نخواهد داشت.ای شیخ مفید! خداوند شما را با الهامات غیبی خود ارشاد و توفیقات خویش را در سایه رحمت بی‌پایانش نصیب ما فرماید»( احتجاج ج 2، ص 597، بحارالانوار، ج 3، ص 175).
محبت امام زمان (ع)، همان محبت خدا می باشد (من احبکم فقد احب الله که انسان را در طریق پاکی و تقوا و عرفان واقعی قرار می دهد و با تمام وجود در خدمت امام زمانش قرار می گیرد.و قتی فردی محب یک انسان کامل مانند حضرت ولی عصر (ع) می شود، طبیعی است که لازمه اش تبعیت «محب» از «محبوب» و نتیجتاً متصفّ گشتن «محب» به صفات «محبوب» است
