بانک اشعار اربعین حسینی

لاله خونین بدنی یا حسین

لاله خونین بدنی یا حسین                                                تو نور چشمان منی یا حسین

آمده ام ای برادر از اسارت                                      تا که کنم قبر تو را زیارت

عشق منی ، روح منی یا حسین                                        تو نور چشمان منی یا حسین

            لالة خونین بدنی یاحسین – تو نور چشمان منی یا حسین

آمدم از شام بلا سوی تو                                       مرغ دلم مانده سر کوی تو

بگو تو با من سخنی یا حسین                                            تو نور چشمان منی یا حسین

            لالة خونین بدنی یاحسین – تو نور چشمان منی یا حسین

ببین که قامتم ز هجرت خمید                                             موی سیاهم ز غمت شد سپید

چرا تو صد پاره تنی یا حسین                                             تو نور چشمان منی یا حسین

            لالة خونین بدنی یاحسین – تو نور چشمان منی یا حسین

خیز وز جا کن نظری خواهرت                                   چگونه گویم ز غم دخترت

بگو تو با من سخنی یا حسین                                            تو نور چشمان منی یا حسین

یک کاروان دل آوردم

به کربلای تو یک کاروان دل آوردم                                         امانتی که تو دادی به منزل آوردم

هزار بار به دریای غم فرو رفتم                                             که چند دُر یتیمت به ساحل آوردم

به جرم آنکه سرت را فراز نی کردند                                      نجات داده و چون مرغ بِسمِل آوردم

                                    به جز رقیه که از پا فتاده پیش سرت

                                    تمام اهل حرم را به منزل آوردم

نمانده بهر زینب راه چاره

نمانده بهر زینب راه چاره                                               در این هفت آسمانش یک ستاره

نه چشمی مانده نه نور چشمی                                        نه گوشی مانده و نه گوشواره

الا ای همراهان آهسته نالید                                              که خوابیده در این جا شیر خواره

برای آن که راحت تر بخوابد                                                 ز شام آورده ام یک گاهواره

تو روح زینب و جان ربابی                                               لالائیت می کنم تا تو  بخوابی

بنازم آنکه دائم گفتگوی کربلا دارد                            دلی چون جابر اندر جستجوی کربلا دارد

بیاد کاروان اربعین با گریه می گوید                           به هر جا هست زینب رو بسوی کربلا دارد

بیاد آن لب تشنه هنوز این عاشق خسته                   به کف جامی لبالب از سبوی کربلا دارد

اگر دست قضا مانع شد از رفتن به پابوسش              همی بوسیم خاکی را که بوی کربلا دارد

اگر خاک رهش بنشست بر روی گنه کاری                 گرامی می شود چون آبروی کربلا دارد

بیاد آن قافلة دل شکسته ای که روز اربعین آمد کربلا ، شما دیدید اربعین شهدا ، با چه عظمتی ، پدر و مادر و خانواده شهدا را کنار مزار می برند مراقب شان بودند ، دلداری می داند  . اما دلها بسوزد برای این قافله ، تا چشم این زن و بچه به قبرها افتاد خودشان را از بالای شترها به زمین انداختند هر کسی قبری را بغل گرفت ، عمه سادات هم آمد کنار برادر ، یادش میاد خاطرات روز عاشورا ، یادش میاد آن روزی که وارد کربلا شد با چه عزت و احترامی علی اکبر ، قاسم ، عباس زینب را پیاده کردند ، حالا هر چه نگاه می کند نه قاسمی دارد  ، نه عباس ، نه علی اکبری دارد ، حسین جان من زینبم ، برادر یادتِ آن روزی که آمدم گودی قتلگاه ، خیره خیره ، به بدنت نگاه می کردم نمی شناختم از روی تعجب گفتم آیا تو حسین منی ؟ حسین جان امروز تو زینب را نمی شناسی ، برادر اگر این جا نا محرم نبود اثر تازیانه را روی بدنم نشانت می دادم . برادر همه عزیزانت را آوردم اما سراغ رقیه ات را از خواهر نگیر ، که در خرابه شام جان داد .

روضه اربعین

باز آمدم ای همسفر ، ای تشنه کامم                     من زینبم پیروز بر گشته ز شامم

با کودکان خسته ات باز آمدم من                             با یک دل پر غصه و راز آمدم من

خواهم عزای روز عاشورا بگیرم                                شاید خدا لطفی کند اینجا بمیرم

اینجا تنت را استخوان بشکسته دیدم              بر سینه ات شمر لعین بنشسته دیدم

دیدم نهاده خنجرش زیر گلویت                                آن لحظه دیدی من آمدم روبرویت

روز اربعین اهل بیت وارد کربلا شدند ، مثل برگ خزان زده ، از بالای شترها روی زمین افتادند ، یکی می گوید: حسینم ، یکی می گوید: برادرم ، یکی می گوید : پسرم ، عمه سادات زینب روضه می خواند گفت :

هُنا ذُ بِحَ الحسینَ بِسَیفِ شمرٍ                                                       هُنا قَد تَرَّبُوا مِنُُهُ الجَبینا

گفت : اینجا همان جائی است که شمر سر حسینم را جدا کرد ، اینجا همان جایی بود که پیشانی او را بر خاک زمین نهادند .

هُنا العَباسُ فی یومٍ عَبوسٍ                                                      حِیالَ الماءِ قَد اَمسی رَهِینا ً

(آمد کنار نهر علقمه ، زنها بیایید ، بنی اسد بیایید ، اینجا همان جایی است که روز عاشورا عباسم را جدا کردند )اینجا همان جایی است که روز عاشورا عباس را کنار فرات نگه داشته شد نگذاشتند به خیمه بیاید .

هُنا ذَبَحوا لرَّضِیعَ بِسَهمٍ حِقدِ                                                          فَما رَحِمُوا الصّغارَ المُرضَعِینا

همین جا بود با تیر کینه ، سر علی اصغر شیر خوار را بریدند ، حتی به کودکان شیر خوار رحم نکردند .

هُنا مَزَقوا الخِیامَ و حَرِّ قُوها                                                             و َ قُسِّمَ فَیثُنا فِی الخائِنِینا

همین جا بود که خیمه ها را آتش زدند ،اموال ما را به غارت بردند1

آمدم به کربلا یا حسین،

ز شــــام غم آمدم به کربلا یا حسین، به کربلا یا حسین

که سازمَت با خبر ز ماجرا یا حسین، زماجرا یا حسین

اَخــــــــــــــــــــــــــــی فدایِ تو و مزار خوش منظرت

اخــــــــــــــــــــــــــــــی فدای تو و غرق بخون پیکرت

رسد مــــــــــــــــــــــــــرا بر مشام، شمیم جان پرورت

دمیده جــــــان دگر، مرا بتن یا حسین، مرا بتن یا حسین

اخــــــــــــــــــــــــــــــی بگویم تو را، ز ماجرا سر بسر

اگــــــــــــــــــــــــــــــــر چه دانم تو را، بود ز حالم خبر

حکــــــــــــــــــــــــــــــــــایت بی حساب، شکایت بی ثمر

از این سفر با شدم، ز اشتیاق یا حسین، ز اشتیاق یا حسین

اخـــــــــــــــــــــــــــــــــی چو گشتی شهید ز ظلم قوم ظالم

شـــــــــــــــــــــــرار آتـــــــــــــــش زدند مخالفین در خیام

مخــــــــــــــــــــدّرات حَــــــــــــــــــرم، ز خوف آتش تمام

به سوی صحرا شدند، زخیمه ها یا حسین، زخیمه ها یا حسین

جـــــــــــــــــــــوانب شهـــــــــــر شـــــــــام تمام را دیده ام

بـــــــــــــــــــــه معبر و کــــــــــــــــوچه ها تمام گردیده ام

سرزنش و طعنـــــــــــــــــه هــــــــــــــــا ز خلق بشنیده ام

که تا به ویرانه شد، مقام مــــــــا یا حسین، مقام ما یا حسین

اهل و عیـــــــــــــــــال ز شـــــــــــــــــــــــام، به نینوا مدند

بــــــــــــــــــــــــه نینوایت چــــــــــــــــونی، بصد نوا آمدند

بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــه اشک و آه و نوا، به کربلا آمدند

به آل اطهار خود، نظر نما یا حسین، نظر نما یا حسین

[سراج]

خواهرت از ره رسیده

خیز و از جا خواهرت از ره رسیده یا حسین                          آمده گوید برایت آنچه دیده یا حسین

بعد از آنکه رأس پاک تو شد از پیکر جدا                         یک جهان رنج وبلا برمن رسیده یا حسین

چونکه تیر ماتم آمد جمع ما پاشیده شد                من شکسته سر شدم تو بریده سر یا حسین

آمدم از دشت و صحرا، با اسارت

آمدم از دشت و صحرا، با اسارت    تا کنم گلهای پرپر را زیارت

ای حسین جان، ای حسین جان، ای حسین جان (2)

ای برادر جان من بر لب رسیده (2)     از فراقت قامتِ خواهر خمیده

ای حسین جان، ای حسین جان، ای حسین جان (2)

ماه من در خون همین جا دست و پا زد    گه مرا گه مادر خود را صدا زد

ای حسین جان، ای حسین جان، ای حسین جان (2)

شَستم اینجا جسم یارم اشک دیده      بوسه بگرفتم ز رگهای بریده

ای حسین جان، ای حسین جان، ای حسین جان (2)

باغبان دشت خون بی سر شد اینجا      یک گلستان ماه من پرر شد در اینجا

ای حسین جان، ای حسین جان، ای حسین جان (2)

از مـــــــزار حسین می رسد این پیام

از مـــــــزار حسین می رسد این پیام (2)

زینبــــــــــــــــــــم آمدی، و علیک السلام

خـــــــــــــــسته جانی چرا، خواهر با وفا

یــــا حسین، یا حسین، یا حسین، یا حسین

قــــــــــــامتِ زینبت، ای برادر خمید (2)

این چهل روز صبر، خون ز چشمم چکید

بـــــــی تو غم ها نشد، یک دم از من جدا

یـــــا حسین، یا حسین، یا حسین، یا حسین

بــــــــــــــــــــــا وفا زینبم، خواهرم آمدی

بهـــــــــــر دیـــــــــــدار من، کربلا آمدی

بـــــــــــــــــــــــــا برادر بگو، سخن آشنا

یـــــا حسین، یا حسین، یا حسین، یا حسین

بــــــــــی تو این اربعین، شد چهل سال غم

تــــــــــــــــــــــــو شهید جفا، من اسیر ستم

من کــــــــــــه پیمان خویش با تو کردم وفا

یـــــــا حسین، یا حسین، یا حسین، یا حسین

(آشفته)

گلهــایِ پرپرم کو؟

گلهــایِ پرپرم کو؟ (2)       حسین بــرادرم کو؟ (2)

شهیدِ بی سرم کو؟ (2)       حسین بــرادرم کو؟ (2)

ای خــاکِ گشته گلگون       سروِ صنو برم کو؟ (2)

مـــــن آمدم بگوئید (2)      آن یـــــــــاس پرپرم کو؟

مــــن زینب حزینم (2)      دل خستـــه و غمینم (2)

تنهــــــا چه سازم اینجا       یاران بـــــــــرادرم کو؟

ای وادی شـــفق گـــون      می پرسم از تــــو اکنون

شمشاد غــرق در خون      یعنی که اکبرم کــــــــو؟

مشک و عَـــــلَم فتاده      بـــــــر خاک و روبرویم
سقای تشنه کامــــــــان      نـــــــــــــخلِ تناورم کو؟

از پشت پــــــــردۀ غم      بانگ ربـــاب بر خواست

ای مَهد خـــالی از غم      ششمــــاهه اصغـــرم کو؟

ای شهید کربــــــلایم السلام

ای شهید کربــــــلایم السلام            خــــــــــــامس آل عبایم السلام

کربلا دانی بـــرادر مرده ام            کربلا دانی که سیلی خورده ام

کربلا دانی کــه زندانی شدم           کـــــربلا دیدی که مهمانی شدم

کربلا داغ بـــــــرادر بر دلم           ساربان آهــسته ران این محملم

کربلا دیدی حسینم کُشته شد           نوجوانانش بــه خون آغشته شد

کربلا ماه بنی هاشم چه شد؟           یادرگار مجتبـــی قاسم چه شد؟

خــــــــــــامس آل عبایم السلام      ای شهید کـــــــــربلایم السلام

آمـــــــدم بهرت عزا داری کنم      در جوارت گریه و زاری کنم

ای برادر کو سرت کو پیکرت      ای بـــــــرادر کو علی اکبرت

ای بــــــــرادر ای شهید کربلا      ای بخــــــوان آغشتۀ دشت بلا

ای شهید کــــــــربلایم  السلام       خـــــــــــامس آل عبایم السلام

چهل روز است که گلگون گشته صحرا         ز خـــــــــون پاک فرزندان زهرا

چهل روز است خــاموش است خاموش         چــــــــــــــــراغ کاروان آل طاها

چهل روز است گشتــــــــــه ورد زینب          حسینـــــــــــم وا حسینم وا حسینم

چهل روز است کـــــــــــز قتل حُسینش          پــــــریده رنگ از رخسار زهرا

چهل روز است مـــــــــی سوزد سکینه          دلــــش بشکسته است از داغ بابا

چهل روز است کز خــــــون نقش بسته          بـــه لوح عشق هفتاد و دو امضا

چهل روز است از هجـــــــران اکـــــبر         خـــــورد خون جگر، پیوسته لیلا

چهل روز است گلهـــــــــــــای رسالت          خـــــــــــــزان گشته از بیداد اعدا

چهل روز است بیـــــــــــاد اصغرم من           بــــــــــه یــاد روی ماه اکبرم من

چهل روز است قدم از غـــــــــم خمیده           بیـــاد قـــــــــــاسم در خون طپیده

چهل روز است دلم دریای خــون است           ز هجرانت غمم از حد فزون است

چهل روز است که چون نـــی در نوایم           بیــــــــــــاد لالـــــــه های کربلایم

چهل روز است که رفتم زیــــــن بیابان          بــــــــرون همراه این جمع پریشان

کنون ای خفته در خاک ای بـــــــــرادر          ز جـــــــا برخیز به استقبال خواهر

زینب آمد بر سر قبـــر حسین

آه از آن ساعت که با صد شور شین           زینب آمد بر سر قبـــر حسین

السلام ای کُــــــــشتۀ راه خــــــــدا             اسلام ای نور چــشم مصطفی

السلام ای شاه بــــــی غسل و کفن             السلام ای کُشتــۀ دور از وطن

بهــــر تـــــــــو امروز مهمان آمده             خواهرت از شــام ویران آمده

چون تو رفتی بی کس و یاور شدم             دستگیر فــــــــــرقه کافر شدن

آتش کیـــــن کـــــــوفیان افروختند             خیمۀ مـــــا را به آتش سوختند

الغــــــرض از کوفه تا شام خراب             گر چه مـادیدم ظلم بـی حساب

لـــــیک دارم شکوه ها از اهل شام            کز سر دیوار و از بـــالای بام

آه از آن ساعت که از روی غضب           زادۀ سُفیـــــان یـــــزید بی ادب

در حضور خــــــواهر گــــریان تو           چوب می زد بر لب و داندن تو

قاسم نعمتی

حضرت زینب(س)-اربعین

ره وا کنید قافله سالار می رسد

یک قافله اسیر عزادار می رسد

برخیز یا حسین سری دست و پا نما

دلبر برای دیدن دلدار می رسد

حالا که پیر عشق شدم ناز می کنی

باشد تو ناز کن که خریدار می رسد

سِرّ الحسین سینه سینای زینب است

آری حقیقت همه اسرار می رسد

بالا بلند بودم و حالا خمیده ام

پر غم ترین زمانه دیدار می رسد

عباس کو که صبر عقیله سر آمده

ناموس حق ز کوچه و بازار می رسد

بر روی قبر پیرهنت پهن می کنم

جانم به لب ز گریه بسیار می رسد

تکرار صحنه ها شده در پیش دیده ام

نیزه به دست لشگر اشرار می رسد

گویا هنوز می شنوم زیر دست و پا

فریاد العطش ز لب یار می رسد

آن بار گر نشد بدنت را بغل کنم

قبرت به روی سینه ام این بار می رسد

هر جا که شد غرور مرا دشمنت شکست

زینب غمین از آن همه آزار می رسد

آه رباب و قبر به هم خورده علی

لالایی اش از آن دل غم دار می رسد

غلامرضا سازگار

حضرت زینب (س)-اربعین

مظهر صبر خدای حیّ داور زینبم!

یادگار حیدر و زهرای اطهر زینبم!

فتح کردی شام را سنگر به سنگر زینبم!

آمدی همچون علی از فتح خیبر زینبم!

گر چه آهی نیست از آه تو ظالم سوزتر

بازگشتی از همه سردارها پیروزتر

باغبان از بهر گل‌هایت گلاب آورده‌ام

بحر بحر از چشم گریان بر تو آب آورده‌ام

روی نیلی گیسوی از خون خضاب آورده‌ام

پرچم پیروزی از شـام خـراب آورده‌ام

آه دل را آتش فریـاد کـردم یـا حسین

شام ویران را حسین‌آباد کردم یا حسین

خواهرم در این سفر فریاد عاشورا شدی

یاس بـاغ وحی من نیلوفر صحرا شدی

با کبودی رخت مهرِ جهان‌آرا شدی

هر چه می‌بینم شبیهِ مادرم زهرا شدی

بارها جان دادی اما زنده‌تر گشتی بیا

دست بسته رفتی و پیروز برگشتی بیا

من خدا را آیت فتح و ظفر بودم حسین

با سرت تا شام ویران هم‌سفر بودم حسین

بر دل دشمن ز خنجر تیزتر بودم حسین

دختران بـی‌پناهت را سپـر بودم حسین

بس که آمد کعب نی از چار جانب بر تنم

گشت سر تا پا تنم نیلی‌تر از پیراهنم

زینبـم، پیـروز میـدان بـلا دیدم تو را

فـاتح روز نبـردِ ابتـلا دیـدم تـو را

لحظه لحظه قهرمان کربلا دیــدم تو را

خوانده‌ام قرآن و در طشت طلا دیدم تو را

تو نگه کردی و دشمن چوب می‌زد بر لبم

بـر نگاهِ درد خیزت گریـه کـردم زینبم

در کنار طشت چندین طایر افسرده بود

هم لب تو، هم دل مجروح من آزرده بود

کاش چوب آن ستمگر بر لب من خورده بود

کاش پای صوت قرآن تو زینب مرده بود

من كه صبرم با غمت برجان خریدم یا حسین

در کنـار طشت پیـراهن دریدم یا حسین

خواهرم آن شب که در ویرانه مهمانت شدم

بـا سـر ببْریـده‌ام شمـع شبستـانت شـدم

شستشو از گرد ره با اشک چشمانت شدم

چشم خود بستم، خجل از چشم گریانت شدم

دخترم پرپر زد و جان داد دیدم خواهرم

زد نفس تا از نفس افتاد دیدم خواهرم

یا اخا آن شب تو کردی با سر خود یاری‌ام

ورنه می‌شد سیل خون در دیده اشک جاری‌ام

مـاند چون بغض گلـو در سینه آه و زاری‌ام

کاش می‌مردم من آن شب زین امانت داری‌ام

دختر مظلومه‌ات با دست زینب دفن شد

حیف او هم مثل زهرا مادرت شب دفن شد

جان خواهر من سر نی سایه‌بانت می‌شدم

نیمـه‌های شب چـراغ کـاروانت می‌شدم

بـا اشـارت‌های چشمم، ساربانت می‌شدم

گه جلو، گه پشت سر، گه هم‌عنانت می‌شدم

یاد داری سنگ زد از بام، خصمم بر جبین؟

از فـراز نـی سـرم افتـاد بر روی زمین...

-«یا اخا» خون ریخت از فرق تو و چشم ترم

تا سرت افتاد از نی، سوخت جان و پیکرم

من زدم بر سینه، سیلی زد به صورت، مادرم

کاش پیش سنگ آن ظالم سپر می‌شد سرم

قصّۀ سنگ و جبین، بار دگر تکرار شد

راس تو افتاد از نی، چشم زینب تار شد

جان خواهر این مصائب در رضای دوست بود

گـر سـرم افتـاد از نـی، پیش پای دوست بود

بـر فـراز نـی مـرا حـال و هوای دوست بود

ایـن اسـارت، این شهادت، از برای دوست بود

تا در اطراف سر من طایر دل پر زند

شعلۀ فریاد تو از نظم «میثم» سر زند