جهان که تحت سلطه نیروهای شیطانی است، جای درد و رنج فراوان است، تا این که خدا برخیزد و بر سلطنت شیطان غلبه کند. در این حالت بسیاری از اندیشه ها درباره مسیحا متوجه فتح و پیروزی نظامی بود. ممکن است که عیسی خردمند باشد اما بیشتر از هر چیز، باید پادشاهی جنگجو و مقتدر باشد که بتواند بر شیطان غلبه کند و عصری از برکت و سعادت را آغاز کند؛.
تا سال 46 میلادی و پیش ازآن که شورای اورشلیم آن حکم سرنوشت ساز مبنی بر عمومیت پیام انجیل را صادر کند، مسیحیان خود را فرقه ای یهودی می دانستند و مانند همه یهودیان در معابد حاضر می شدند و مناسک ویژه خود را انجام می دادند. در حقیقت تا آن زمان تنها چیزی که آنها را از سایر یهودیان جدا می کرد این بود که آنان عیسی را همان موعودی می دانستند که بنی اسراییل بر اساس وعده های پیامبران، قرن ها درانتظار اوست. به همین دلیل می توان گفت مسیحیت، دینی است که بر اساس یک باور کاملا موعودی شکل گرفته است.
یهودیان بر این باور تاریخی اند که خدا از میان همه ملت ها، بنی اسراییل را به عنوان قوم خاص خود برگزیده است. پیامبران این قوم بارها به این اعتقاد تاکید کرده بودند و آنان با دلخوشی به این برگزیدگی، هر سختی و دشواری را تحمل می کردند. اسارت در مصر و سرگردانی در بیابان، گوشه ای از گذشته تاریک این قوم بود که در روشنای قوم خاص خدا بودن، برای آنان هموار می شد.
اگر چه ممکن بود یهودیان خسته از دشواری های روزگار در اخبار انبیاء تردید کنند و از پرستش یهوه سرباز زنند، اما آنان همچنان در انتظار ماندند تا آینده درخشان خود را که بر اساس وعده های خدا به ابراهیم و موسی در پادشاهی مردی از نسل داوود محقق می شد، تماشا کنند.
این انتظارِ امیدبخش، از چنان قوتی برخوردار شد که موضوع مکاشفه ها و پیشگویی های پرشماری گردید. در دورانی که شکوه سلطنت داوود در سلطه رومیان بر بنی اسراییل از دست رفته بود و آنان بیتاب تر از همیشه در انتظار رهایی بخشی ِ موعود خود بودند، عیسی با وجود آنکه از خانواده ای فقیر و کاملا معمولی به پاخاست و فاقد شرط شهریاری برای مسیحا شدن بود، اما به دلیل برخورداری از کمالات نفسانی و تعالی روح و نیز جذبه های کلامی در باور اجتماعی یهودیان – که از سلطه رومیان به ستوه آمده بودند- به مثابه ماشیح (مسیحای) موعود شناخته شد و گروه زیادی از طبقه های پایین تر جامعه به ندای او لبیک گفتند.
دعوت او چنان در ذهن این جماعت ریشه دار شد که مریدان کمشمارش پس از تحمل سختی های فراوان در نهایت از پیکره اصلی یهودیت بریدند و به این ترتیب از دل دین تاریخی یهود، ایمانی جدید جوشید، یعنی آمدن شخصی از نسل داوود برای برقراری ملکوت خدا.
وقتی پیروان عیسی، موعود خود را بی آنکه وعده ای از وعده های اشعیا، دانیال و دیگر پیامبران بنی اسراییل را عملی کند بر صلیب دیدند، سر در گریبان فرو برده او را انکارکردند و در خانه های خود نهان شدند.
درست زمانی که نزدیکان عیسی سرگردان و حیران، آهنگ بازگشت داشتند زنانی که برای زیارت قبر عیسی رفته بودند قبر را خالی دیدند. آنان در بهت بودند که «فرشته ای آنان را متوجه شده و گفت: ترسان نباشید می دانم که عیسای مصلوب را می طلبید. در این جا نیست زیرا چنان که گفته بود برخاسته است.» ( کتاب متی 28: 6-5)
رستاخیز عیسی در روز سوم سبب شد این جماعت رساتر از پیش، عیسی و آموزه هایش را تبلیغ کنند. این تجربه دینی یا مشاهده روحانی برای شماری از حواریون نیز تکرار شد. در این هنگام یأس و ناامیدی کاملا از بین رفت و ایمان و امید جایگزین آن شد و از این تاریخ بود که آرمان مسیحا با تفسیری تازه در میان مسیحیت ادامه یافت.
بررسی ها نشان می دهد منجی گرایی در مسیحیت به سه گونه نمودار شده است: در یک پرده، همان اندیشه موعود یهودی است که در آن، عیسای ناصری نقش مسیح نجاتبخش را ایفا می کند که انتظار دیرپای یهود را به سر می آورد؛ در پرده دیگر با نوید رجعت عیسی در آخرالزمان به مثابه پسر انسان و داور جهان، نمایشگر سنخ دیگری از اندیشه موعود است و در پرده سوم، سخن از شخصی است که خود عیسی وعده آمدنش را می دهد که چونان تسلی دهنده و روح راستی می آید و عیسی را جلالت می بخشد و بر حقانیت او شهادت می دهد. بر این پایه مسیحیت دربردارنده سه گونه منجی باوری است.
عموم مسیحیان معتقدند روزی در آینده فرا خواهد رسید که حکومت اخلاقی خداوند بر سراسر زمین جاری شود.
برگرفته از منبع: «موعود در آیین اسلام و مسیحیت»، نوشته موسی جوانشیر، انتشارات بنیاد فرهنگی مهدی موعود(عج)
