اشعار روز و شب پنجم ماه محرم

عبدالله بن الحسن(ع)

شب تار جدایی هوای گریه دارم

به کجا امشب ای جان ز عشقت سر گذارم؟

از حرم تا دویدم به گریه سوی میدان

ذکر روی لبم شد امیری یا حسین جان

من یتیم مجتبایم عاشق دیرینه ی تو

میشود آخر عمو جان قتلگاهم سینه ی تو

تنم را من به خونم بشویم     که باشد این فقط آبرویم

عمو جان ای عموی غریبم

ای عمو جز شهادت من امیدی ندارم

از غم عمه زینب عمو جان بی قرارم

آمدم تا پر بگیرم تا شود این قلبم آرام

من دگر طاقت ندارم تا ببینم کوفه و شام

عمو جان طائر آسمانم     که باشد این فقط آبرویم

 عمو جان ای عموی غریبم

 عبدالله بن الحسن(ع)

تنهاس عمو تو مقتل، دست منو رها کن

میخوام برم به یاریش، عمه منو دعاکن

حتی یه لحظه نمی خوام، بی عمو زنده باشم

میخوام مثه قاسم منم، برا عمو فدا شم

تا جون دارم تو سینه، کنار تو می مونم

دفاع می کنم از تو، عمو تا پای جونم

غصه نخور عمو اگه شهید شده جوونت

می شه دو دستم سپر درد و بلای جونت

عبدالله بن الحسن(ع)

رها کنید زین خیام تا بروم

دو بال خویش گشوده سوی خدا بروم

‏عموی من که به چنگال خصم افتاده

‏دگر چه جای سؤال است من کجا بروم

ببین که سایه قاتل به صورتش افتاد

هجوم برده سرش را کند جدا بروم

‏مرا به راه عمو نذرکرده بابایم

‏برای اینکه کنم نذر او ادا بروم

میان هر رگ من خون دست عباس است

‏به عشق آنکه شوم مثل او فدا بروم

تمام ترس من از بعد عصر عاشوراست

‏که در میان اسیران زکربلا بروم

من و نگاه به روی کبود ناموسم؟

‏همان خوش است که بر روی نیزه ها بروم

هرگز نیاید آن که من از تو جدا شوم

باید فدایی ی تو به کربلا شوم

بودن به همره تو سراسر حیات من

جان می دهم اگر دمی از تو جدا شوم

دستم به دست حضرت زینب نهاده ای

رخصت بده مرا که به راهت فدا شوم

خواهم به سوی معرکه ی پر بلای تو

همچون برادرانم و غرق بلا شوم

پر می کشم به قتله گهت ساقیا مگر

ماند سرت به سلامت و من مبتلا شوم

جان می دهم به جای پدر در حریم تو

تا میهمان فاطمه خیرالنسا شوم

نیر تبریزی

عبدالله بن الحسن (ع)

بس كه خونبار است چشم خامه‏ام

بوى خون آید همى از نامه‏ام

ترسمش خون باز بندد راه را

سوى شه نابرده عبدالله را

آن نخستین سبط را دوم سلیل

آخرین قربانى پور خلیل

قامتش سروى ولى نو خاسته

تیشه كین شاخ او پیراسته

خاك بار اى دست بر سر خامه‏را

بوكه بندد ره به خون این نامه‏را

سر برد این قصه جانكاه را

تا رساند نزد مهر آن ماه را

دید چون گلدسته باغ حسن

شاه دین را غرق گرداب فتن

كوفیان گردش سپاه اندر سپاه

چون به دور قرص مه شام سیاه

تاخت سوى حربگه نالان وزار

همچو ذره سوى مهر تابدار

شه به میدان چشم خونین باز كرد

خواهر غمدیده را آواز كرد

كه مهل اى خواهر مه روى من

كاید این كودك زخیمه سوى من

ره به ساحل نیست زین دریاى خون

موج طوفان زا و كشتى سرنگون  

بر نگردد ترسم این صید حرم

زین دیار از تیر باران ستم

گرك خونخوار است وادى سر به سر

دیده راحیل در راه پسر

دامنش بگرفت زینب با نیاز

گفت جانا زین سفر بر گرد باز

از غمت اى گلبن نورس مرا

دل مكن خون داغ قاسم بس مرا

چاه در راه است و صحرا پر خطر

یوسف از این دشت كنعان كن حذر

از صدف بارید آن در یتیم

عقد مرواریدتر بر روى سیم

گفت عمه واهلم بهر خدا

من نخواهم شد زعم خود جدا

وقت گلچینى است در بستان عشق

در مبندم بر بهارستان عشق

بلبل از گل چون شكیبد در بهار

دست منع اى عمه از من باز دار

نیست شرط عاشقان خانه سوز

كشته شمع وزنده پروانه هنوز

عشق شمع از جذبه‏هاى دلكشم

او فكنده نعل دل در آتشم

دور دار اى عمه از من دامنت

آتشم ترسم بسوزد خرمنت

دور باش از آه آتش زاى من

كاتش سود است سر تا پاى من

بر مبند اى عمه بر من راه را

بو كه بینم بار دیگر شاه را

باز گیر از گردن شوقم طناب

پیل طبعم دیده هندوستان بخواب

عندلیبم سوى بستان مى‏رود

طوطیم زى شكر ستان مى‏رود

جذبه عشقش كشان سوى شهش

در كشش زینب به سوى خرگهش

عاقبت شد جذبه‏هاى عشق چیر

شد سوى برج شرف ماه منبر

دید شاه افتاده در دریاى خون

با تن تنها و خصم از حد فزون

گفت شاهانك بكف جان آمدم

بر بساط عشق مهمان آمدم

آمدم ایشان من این‏جا قنق

اى تو مهمان دار سكان افق

هین كنارم گیر و دستم نه بسر

اى به روز غم یتیمان را پدر

خواهران و دختران در خیمه گاه

دوخته چون اختران چشمت براه

كز سفركى باز گردد شاه‏ها

باز آید سوى گردون ماه ما

خیز سوى خیمه‏ها مى‏كن گذار

چشمها را وارهان از انتظار

گفت شاهش الله‏اى جان عزیز

تیغ مى‏بارد در این دشت ستیز

تو به خیمه باز گرد اى مهوشم

من بدین حالت كه خود دارم خوشم

گفت شاها این نه آئین وفاست

من ذبیح عشق و این كوه مناست

كبش املح كه فرستادش خدا

سوى ابراهیم از بهر فدا

تو خلیل و كبش املح نك منم

مرغزار عشق باشد مسكنم

نز گران جانى بتأخیر آمدم

كوكب صبحم اگر دیر آمدم

دید ناگه كافرى در دست تیغ

كه زند بر تارك شه بى دریغ

نامده آن تیغ كین شه را به سر

دست خود را كرد آن كودك سپر

تیغ بر بازوى عبدالله گذشت

وه چه گویم كه چه زان بر شه گذشت

دست افشان آن سلیل ارجمند

خودچو بسمل در كنار شه فكند

گفت دستم گیر اى سالاركون

اى به بیدستان بهردوكون عون

پایمردى كن كه كار از دست رفت

دستگیرم كاختیار از دست رفت

شه چوجان بگرفت اندر برتنش

دست خود را كرد طوق گردنش

ناگهان زد ظالمى از شست كین

تیر دلدوزش بحلق نازنین

گفت شه كى طایر طاوس پر

خوش بر افشان بال تا نزد پدر

یوسفا فارغ زرنج چاه باش

رو به مصر كامرانى شاه باش

مرغ روحش پر برفتن باز كرد

همچون باز از دست شه پرواز كرد

آتشكده، ص 42 - 39

از وقتی اما م حسن ع شهید شد از کودکی به عمو می گفت بابا  هر جا عمو می رفت او به

دنبا لش بود یازده سالشه شب عاشورا دید همه حرف زدن داداشش حرفی زد عمو  جواب داد رو منبر بود حضرت می رفت اشک عمو رو پاک می کرد همه حرفهای عمو عبا س و بقیه رو شنید

در سرش طرح معما می کرد                   با دل عمه مدارا می کرد

فکر آن بود که می شد ای کا ش               رفع آزار ز آقا می کرد

به عمو یش که نظر می انداخت                   یاد تنها یی بابا می کرد

دم خیمه همه واقعه را                                داشت از دور تما شا می کرد

چشم در چشم عزیز زهرا                          زیر لب داشت خدا یا می کرد

نا گهان دید عمو تا افتاد                            هر کسی نیزه مهیا میکرد

نیزه ها بود که بالا می رفت                        سینه ای بود که جا وا می کرد

کا ش با نیزه زدن حل می شد                      نیزه را در بدنش تا می کرد

لب گودال هجوم خنجر                                داشت عضوی ز تنش وا می کرد

هر که نزدیکترش می آمد                             نیز ه ای در گلو یش جا می کرد

گفت ای کا ش نمی دیدم من                            زخمهایت همه سر وا می کرد

دست من بلا گردانت                                 ذبح گشتم  به روی دامانت

عمو رسیدم و دیدم؛ چقدربلوا بود

 سر تصاحبِ عمامه ی تو دعوا بود

 به سختی از وسط  نیزه ها گذر كردم

 هزار مرتبه شكر خدا كمی جا بود

 ثواب نَحر گلویت تعارفی شده بود

 سرِ زبان همه جمله ی - بفرما- بود 

 عمو چقدر لبِ خشكتان ترك دارد

 چه خوب می شد اگر مشك آب سقا بود

 زنی خمیده عمو رد شد از لبِ گودال

 نگاه كن؛ نكند مادر تو زهرا بود

 برای كشتن تان تیغ و نیزه كم آمد

 به دست لشگریان سنگ و چوب حتی بود

 تمام هوش و حواس سپاه كوفه و شام

 به فكر جایزه ی بردن سر ما بود

 بلند شو؛ كه همه سوی خیمه ها رفتند

 من آمدم سویِ گودال، عمه تنها بود

یادگاری از امام مجتبی                                          بود همراه عمو در کربلا

نام آن دردانه عبدالله بود                                        همچو جان از بهر ثارالله بود

کودک اما عاشقی جانانه بود                                  پیر صدها عارف فرزانه بود

چون که شه یاد برادر می نمود                               دیده بر آن ماه منظر می نمود

روز عاشورا که شه گشتی غریب                            از جوانان و عزیزان بی نصیب

بانگ هل من ناصرش آمد بگو ش                             شد ملائک از غم او در خروش

تا که عبدالله شنید این صدا                                    از عمویش ناله واغربتا

آمد از خیمه برون با صد شتاب                                تا کند یاری بر آن عالی جناب

شاه دین گفتا به زینب خواهرم                               سدّ ره شو تا نیاید در برم

آستین از دست زینب بر کشید                                تا کنار عم مظلومش رسید

دید قاتل برده بالاز تیغ کین                                     تا زند بر فرق آن سالار دین

دست خود را آن جوان ماه رو                                   چون سپر بنمود از بهر عمو

شد جدا دستش رسیدی تا به پوست                      داد هدیه دست خود در راه دوست

تیغ دشمن تا که دست او برید                                ناله و آه و فغان از دل کشید

شاه دین چون جان گرفتی در برش                          بوسه می زد بر جمال انورش

                                         جعفری را دیده باشد سوی او

                                         جان فدای آن رخ نیکوی او

                                                            ***                                                       مصطفی جعفری

عمه تو هم بیا و ببین ، افتاده عمو جون رو زمین

دیدی چه خاكی شده برسرم ، وقتشه كه به كمكش برم

عمه صدا می زنه سوی قتلگاه نرو تو رو خدا عبدالله

زیر بارش تیغ و نیزه ها حسین همش می گه نیا عبدالله

اما كنار بدن عمو خود باباش می گه بیا عبدالله

جامونده ای هستم از بنی هاشم

می خوام كه من هم برم پیش قاسم

خیلی خرابه حال من، عمه نیا به دنبال من

تو بده اجازه ی رفتن و، فاطمه صدا می زنه منو

ای خدا چرا بدون سوار مركب عموی من یازهرا

زنده بمونم  اگه بعد از این كه می ره آبروی من یازهرا

راه نفسم و گرفته درد بغض تو گلوی من یا زهرا

نفس نموده به سینه ی تنگم

مثل عمو من برا تو می جنگم

جامونده ای هستم از بنی هاشم

می خوام كه من هم برم پیش قاسم

مونده رو خاكا بدنی غریب

از همه جا می وزه بوی سیب

روی لب حسین زمزمه است

صحرا پر صدای فاطمه است

می سوزه سینه ی كبوتری كه هر پرش جدا شده واویلا

دست پسر یتیم حسن ز پیكرش جدا شده واویلا

مونده كنار تنی كه به دستشه سرش جدا شده واویلا

به قتلگه عمه را صدا می زد

به زیر شمشیر دست و پا می زد

جامونده ای هستم از بنی هاشم

می خوام كه من هم برم پیش قاسم

من که عبد اللهم         یار ثار اللهم        مست تو رهبرم     ای عمو جا ن

زاده مجتبا                سبط خیر النسا    جلوه حیدرم            ای عمو جان       

می دهم جان به راه ولایت              عالمی را نمایم هدایت

                              ای عمو ای عمو  ای حسین جان

بر تو هستم پسر       هر دو دستم سپر      هدیه تو سرم ای عمو جا ن

می کنم افتخار     این که با اقتدار    ما نع لشگرم       ای عمو جا ن

من فدای تو و زینبینم               می رسد تا حرم یا حسینم

                                  ای عمو ای عمو ای حسین جان

عبداللهم ، عبداللهم                                                         من عاشق ثاراللهم

سر تا بپا دردم عمو                                                           روبرو تو آوردم عمو

با این لب خشکیده ام                                                       دور تو می گردم عمو

                        عبداللهم ، عبداللهم - من عاشق ثاراللهم

هستم یتیم و بی پناه                                                       بر من عمو جان نگاه کن

از شوق جانبازی ببین                                                       من آمدم در قتلگاه

                        عبداللهم ، عبداللهم - من عاشق ثاراللهم

ای روی تو قرص قمر                                                          گر می روی من را ببر

جان علی ِ اصغرت                                                            باشد دلم تنگ پدر

عبداللهم ، عبداللهم - من عاشق ثاراللهم

خیلی امام حسن علیه السلام مظلومه، خیلی آقا غریبه،مظلومانه زندگی كرد، اَشْهَدُ اَنََّكَ عِشْتُ مَظْلوما،خیلی ها مظلومانه به شهادت رسیدند،اما این آقا،نه توی خونه آرامش داشت و نه بیرون خونه، مرد بیرون خونه اذیتش كنند ،میگه میرم توی خونه شریك زندگیم یارمه،می رفت توی خونه اذیتش می كردند، می اُمد توی كوچه و بازار (سادات ببخشند یه جمله بگم زود رد شم)، می اُمد توی كوچه و بازار، می دید قاتلای مادرش زهرا دارن راه می رن،نمی تونست حرف بزنه،می رفت توی مسجد دو ركعت نماز بخونه،می دید بالای منبر دارن به باباش ناسزا می گن،چكار كنه،به كی دلش رو خوش كنه، به یار دلش رو خوش كنه،كدوم یار، یار نزدیكش سجاده از زیر پاش كشید،یار می خوای برو كربلا، پیرمرد جلوی امام ایستاد ، گفت: حسین،اگر هزار تیكه مون كنن ، هر تیكه مون می گه حسین،ببین زهیر چی گفته بُریر چی گفته، ببین سعید بن عبدالله چی گفته، دلش و به چی خوش كنه، یارش قاتلش شد،دل آدم می سوزه ، یكی میشه اُون زن نانجیب،یه زنم می شه رباب،می گن تا آخر عمرش تو آفتاب رفت،هیچ وقت ندیدن رباب تو سایه بره،گفتن داری از بین می ری،دیگه بسه بیا تو سایه،میگه خودم دیدم بدن حسین علیه السلام زیر آفتاب داغ كربلا،ناله بزن حسین....ببین به این میگن كریم، داریم روضه امام حسن علیه السلام می خونیم ،اما بی اختیار همه می گن حسین، قربون غربتت برم، خودتم می خوای همه بگن حسین،آی گرفتارا ، مریض دارا، اونایی كه گره كور تو كارشون افتاده، حسین چی كشید،اینقدر آقا عاطفیه،اینقدر مهربونه،هر موقع امام حسن علیه السلام رو می دید گریه می كرد،چقدر حسین دل نازكه،آدم دلش می خواد حسین هیچ وقت داغ نبینه،من نمی دونم كربلا  چطور جلو چشمش این همه داغ دید،می گفت : گریه نكن داداش همه برا تو گریه می كنن، اوج مظلومی امام حسن علیه السلام اینه،بابا ، پنج نفرند ،حدیث كساء رو بخون،اَنّی ما خَلَقتُ سَماءً مَبْنیّه و لا ارْضاً مَدْحیّه وَلا قَمَراً مُنیراً ،  ببین خدا همه زمان و زمین و بخاطر این پنچ تا خلق كرد،الا فی محبه هؤلاء الخمسه ، همتون حفظید،اون وقت من از شما سئوال می كنم،پیغمبر چه طوری دفن شد،یكی بلند شه بگه،نیمه شب تو خونه خودش،غریبانه، پیغمبر و چه طوری دفن كردند،اون همه مقام،مگه این پیغمبر چند تا فاطمه داشت،مگه این همه نگفت هركی فاطمه ی منو اذیت كنه، خدارو اذیت كرده، زهرا شو چه جوری دفن كردند،هفت نفر اُمدند،زیر جنازشو گرفتند،شبونه دفن شد،دامادش علی بن ابی طالب علیه السلام،چه جوری دفن شد،نیمه شب،باز لااقل مدینه هفت نفر بودند،كوفه این هفت نفرهم نبودند،دو سر جنازه رو....الله اكبر نمی خوام روضه رو باز كنم،حرف دارم،اما دل این اهلبیت علیهم السلام خوش بود، یه بدن و روز برمی دارند،خوشحال بودند،بدن امام حسن علیه السلام روز تشییع می شه،اما بمیرم،جلوی چشم داداشاش اینقدر این بدن و تیر زدند،امشب می خوای داد بزنی نمی دونم،برای چی،اما داری جوری گریه می كنی ،بوی عاشورا می یاد،یااباعبدالله،خودت یه طرف نشستی،عباس یه طرف نشست،دو تایی تیر از بدن برادر بیرون كشیدید،حسینه،تیر از بدن بیرون كشید،نمی دونم،كاش توی مدینه تموم می شد،یاصاحب الزمان ببخشد آقا،من حیا می كنم بعضی حرفها رو بزنم،به من اجازه بدید،راحت برا جوونها روضه بخونم،اینها می خوان تو روضه حسین جون بدن،اینها قرار گذاشتن عاشورا برات بمیرن،می خوام بگم حسین،مدینه تیر بییرون كشیدی،كاشكی تو مدینه تموم می شد،اما اُمدی كربلا،بازم تیر بیرون كشیدی،یه بار از گلوی علی اصغر تیر بیرون كشیدی،ساكت نباشی، مدیونی اگه داد نزنی،یه بار از چشم عباس تیر كشیدی،اما اینها یه طرف،من كار دارم،نمی دونم اون لحظه ای كه، پیراهن عربی تو بالازدی،سینت پیدا شد،حرمله باتیر سه شعبه، حسین....... آقاجانم،شنیدم،تیر حرمله مسموم بوده،روایت می گه جرت دمك المیزان، خون مثل ناودان جاری شد. حضرت دستانش را زیر خون می برد و سر و صورتش را با این خون خضاب می کرد،تیر مسمومه،اباعبدالله ضعف كرد،خودشو به زحمت نگه داشت،یه دفعه یه نامردی اُمد،این حسین به زور خودشو نگه داشته،سادات منو ببخشند،با نیزه به پهلوش زد،حسین از رو اسب اُفتاد.اُفتاد رو زمین یكی با نیزه می زنه،یكی با شمشیر می زنه،ذوالجناح برگشت،زن و بچه اُمدند دنبالش،عبدالله دستش تو دست عمه است،این بچه ده سالشه، دید همه دور عمو جمع شدند،حسین جلوی این همه لشكر رو زمینه،همه اُمدند هنر نمایی می كنند،نیزه دارا،شمشیردارا،تیراندازا، میگه یه دفعه،می خوام اسم نعسشو ببرم همین جا لعنتش كنیم،اون ابن كعب ملعون ،دیدند اُمد جلو،دیدند یه شمشیر به فرق حسین زد،خون فواره زد،عبدالله دیگه طاقت نداشت،دستشو از دست عمه جدا كرد،داد می زنه والله لااُفارق عمی،اُمد وسط میدان،ابی عبدالله اَفتاده،خون از سر داره میریزه،كتف چپ حضرت رو زدند،طرف چپ حضرت افتاد،گردن حضرت پیدا شد،نانجیب اُمد سرو جدا كنه،شمشیرو برد بالا،عبدالله دستشو آورد جلو،یهو دستش اُفتاد،اُفتاد تو بغل عمو،حسین.......فقط یه جمله،وقتی عبدالله تو بغل عمو افتاد نگاش به سینه سوراخ شده حسین اُفتاد،می گن یك كلمه گفت،تا نگاه كرد گفت:وا اُماه

از صبح طلوع آفتاب، دستش تو دست عبدالله بود زینب، امام حسین فرمود: رهاش نکن: این امانت حسنه، آنقدر عاشق عموبود ،دید دشمن عمو را در بر  گرفت ، دید الان نمی رسد، پای برهنه دوید به سوی عمو ،عصر عاشوراست اصحاب همه رفتند، دادا شها،علی اکبر و علی اصغر به عموعباس هم نر سید،میگفت والله لا افارق عمی،  بالای تل زینبیه، دست در دست عمه داره،گریه می کنه، می خواد دستشو باز کنه، یک وقت دید عمو از زین به زمین افتاد، دست و رها کرد، از میان مر کبها خود شو، به عمو رسوند، دید قاتل خنجر کشیده می خواد سر عمو رو جدا کنه، فرمود: یا ابن خبیثین اتقتل عمی، دستش را جلو آورد، دست جدا شد صدا زد وا اُماه

گره از کار من با کینه وا کرد                  خدا داند که با این تن چه ها کرد

خدا لعنت کند آن دشمنی را                     مرا با نیزه از جسمت جدا کرد

من که هستم طفل معصوم حسن                          تنگ شد این خیمه ها از بهر او

کی هراسم باشد از تیر عدو                                   من ز نسل تیر و تابوبتم، عمو                    

گر نباشد حنجر من قابلت                                              ترسم آخر تیر غم بوسد دلت

باده عشقم بده ، هوشم بگیر                                             این دم آخر در آغوشم بگیر

من یتیمم به که بابایم شوی                                              باعث قدری تسلایم شوی

یکی از شهدای کربلا ، عبدالله بن حسن است ، وقتی پدر بزرگوارش امام حسن مجتبی شهید شد ، عبدالله تازه به دنیا آمده بود ابی عبدالله برای او هم عمو بود و هم به منزله پدر .

روز عاشورا ، ابی عبدالله ، عبدالله را به خواهر بزرگوارش زینب سپرد عبدالله مرتب تلاش می کرد که خودش را به وسط معرکه برساند ولی عمّه اش زینب مانع می شد .

اما یک مرتبه عبدالله خودش را از دست زینب رها کرد و گفت : به خدا قسم از عمویم جدا نمی شوم . آمد خودش را به دامن عموی بزرگوارش انداخت ، ابی عبدالله او را در آغوش گرفت . در همین لحظات بود یکی از دشمنان آمد ضربتی به امام حسین بزند تا شمشیرش بلند کرد عبدالله دست خودش را سپر قرار داد در نتیجه بعد از فرود آمدن شمشیر دستش به پوست آویخته شد در این مقطع فریاد زد : یا عماه ! عمو جان ! دیدی با من چه کردند 1  ابی عبدالله برادر زاده را در آغوش گرفت فرمود : عزیزم صبر کن به زودی به جد و پدر و عموهایت ملحق می شوی . هنوز دلجویی امام تمام نشده بود که حرمله  ملعون گلوی نازکش را هدف تیر خود قرار داد در آغوش عمو به شهادت رسید 2.            

1. شهید مطهری ، حماسه حسینی ، ج 1، ص 312 – 310 .

2. سوگنامه آل محمد ، محمد اشتهاردی ، ص 289 .

گرچه قدم کوچک است و بار ندارد
بیشتر از یازده بهار ندارد

عشق تو با سن و سال کار ندارد
سر کشی عشق من مهار ندارد

هرکه شد از عشق مست عبد حسین است
هرکسی عبدلله است عبد حسین است

من که پسر خوانده ی سرای عمویم
ماحصل زحمت دعای عمویم

دست چه باشد کنم فدای عمویم
دار و ندارم همه برای عموم

در سر ما فرق ، بین دست و جگر نیست
مرد خدا نیست آنکه مرد خطر نیست

حضرت عزوجل که ترس ندارد
کوه وقار از کوتل که ترس ندارد

طفل حسن از جدل که ترس ندارد
بچه ی شیر جمل که ترس ندارد

وای اگر نیزه ای به دست بگیرم
زیر و زبر میکنم به عشق امیرم

از سر شوق است اگر که بی کفنم من
مرد بی دفاع عمو حسین منم من

طفل حسن زاده نه خودم حسنم من
عمه مهیای جنگ تن به تنم من

یک تنه پس میزنم به لشکر کوفه
عمه سپاهت منم برابر کوفه

حال که در خیمه های او پسری نیست
از علی اکبرش دگر خبری نیست

ماندن من در حرم چنان هنری نیست
دست ضعیفم که هست اگر سپری نیست

دست من از جنس دست مادر آقاست
ارث قدیمی ما ز کوچه ی زهراست

جان که نباشد حرم چه فایده دارد
بعد عمو پیکرم چه فایده دارد

از همه کوچکترم چه فایده دارد
حبس شدن در حرم چه فایده دارد

عمه یسار و یمین چقدر شلوغ است
دور عمو را ببین چقدر شلوغ است

زانوی من خم شد آن سوار که افتاد
از روی مرکب بی اختیار که افتاد

با طرف راست یک کنار که افتاد
بر روی شمشیر و سنگ و خار که افتاد

عمه ببین نیزه را به مشت گرفتند
موی عموی مرا ز پشت گرفتند

عمه بس است این همه تپیده شدن ها
ضربه ی شمشیر ها شنیده شدن ها

زیر لگدهای چکمه دیده شدن ها
این طرف و آنطرف کشیده شدن ها

دیر شد عمه بیا و مرا رها کن
عمه برو در میان خیمه دعا کن

آمد و آن تیرهای جدا شده را دید
روی تنش زخمهای وا شده را دید

دور سرش چند مرد پاش ده را دید
در بدنش نیزه های تا شده را دید

یابن خبیثه چرا به سینه نشستی
روی حسینیه ی مدینه نشستی
***علی اکبر لطیفیان***