اشعار زیبای روز سوم ماه محرم

حضرت رقیه(س)-شهادت

درست مثل نفس های آخرت شده ام

به رسم زخم، پدر جان برابرت شده ام

زمین چقدر برای من و تو دلگیر است

به نیزه پر زده چشمم کبوترت شده ام

قرار بود که با هم به آسمان برویم

اگر چه بال نداری، خودم پرت شده ام

به نیزه رفته ای و سایۀ سرم شده ای

خرابه آمده ای سایۀ سرت شده ام

کبودی رخ من ارثی است بابا جان

عجیب نیست اگر مثل مادرت شده ام

کمر شکن شده داغ تو روی دوش زمین

شکسته قامت من، مثل خواهرت شده ام

ستاره های تنم را یکی یکی بشمار

به رسم زخم پدر جان برابرت شده ام

حضرت رقیه(س)-شهادت

در گریه غرق بود ولیكن صدا نداشت

شاید ز ترس دشمن و شاید كه نا نداشت

از میهمان نوازیِ سنگین كوفیان

بر پیكرش نشانه ی ضربت، كجا نداشت؟

با یاد خنده های پدر گریه می نمود

دیگر امید دیدن آن خنده را نداشت

سنش به قدر درك ستم هم نمی رسید

در روح كودكانۀ او كینه جا نداشت

مظلومه ای كه گردش این روزگار زشت

ظلمی نمانده بود كه بر وی روا نداشت

هم سنگ دردهای بدون كرانه اش

عشقش به ذات اقدس حق انتها نداشت

سخت است گر چه باورش اما حقیقت است

عشقی كه غیر ذات خدا خون بها نداشت

او عاشق پدر، پدرش عاشق خدا

هرگز سه ساله عاشقی این سان خدا نداشت

حضرت رقیه(س)-شهادت

زندگی بی تو در این قافله سخت است پدر

گذر عمر از این مرحله سخت است پدر

دخترت تشنۀ اشک است ولی باور کن

گریه کردن وسط هلهله سخت است پدر

روضۀ خار مغیلان و کف پای یتیم

با دل نازک این آبله سخت است پدر

کاش می شد کمی از نیزه بیایی بغلم

به خدا بوسه از این فاصله سخت است پدر

تا که چشمم به لبت خورد ترک خورد لبم

با لب پاره برایم گله سخت است پدر

عمه دیگر چه کند من که خودم می دانم

زندگی با من کم حوصله سخت است پدر

حضرت رقیه(س)-شهادت

قفس را بر کبوتر تنگ کردند

پذیرایی از او با سنگ کردند

به او گفتند زهرای سه ساله

سپس با فاطمه هم رنگ کردند

حضرت رقیه(س)-شهادت

شاید که خواب دیده ام، این سر خیالی است

اما نه، خواب هم که بود باز عالی است

مهمان من قدم به سر چشم ما گذار

هر چند دست سفرۀ این طفل خالی است

خون لاله های گیسویم از لطف سنگ هاست

فرش سپید تو پُر گل های قالی است

با من زبانِ سیلی شان حرف می زند

یعنی جواب هر چه بپرسم سؤالی است

تنها زدند و در دل خود هم نگفت کس

این کودک یتیم کدامین اهالی است

بابا سری شبیه عمو چند وقتی است

از روی نیزه خیره به من این حوالی است

عمه گرفته دست مرا راه می برد

بابا بگو به خاطر کم سن و سالی است

معجرم سوخت سرم سوخت پدر

همه ی بال و پرم سوخت پدر

آتش آمد به ملاقات سرم

از جفا پلک ترم سوخت پدر

نیزه ای بر کمرم رفت فرو

ز سرم تا کمرم سوخت پدر

آتشی از لب بام انداختند

و تمام بدنم سوخت پدر

نیزه ای بر جگرت رفت فرو

جگرت چون جگرم سوخت پدر

آنقدر اشک فشاندی کآخر

جگر کل حرم سوخت پدر

دختری بین شلوغی می گفت

موی های پدرم سوخت پدر

آتشی ظهر عطش آوردند

خیمه ها در نظرم سوخت پدر

سروده : جعفر ابوالفتحی

وبلاگ اشعار مذهبی

مصطفی متولی

ترکیب بند ولادت حضرت رقیه (س)

این کیست که بهشت شده رو نمای او

قصری هزار آینه شد سرسرای او

آمیخته به عصمت و توحید و معرفت

زرّینه خشت محکم اول بنای او

بانوی ماهتاب دمیده است تا فقط

هنگام خواب قصه بگوید برای او

سمت نگاه مشرقی اش صبح دائم است

خورشید سالهاست نشسته به پای او

عطر هزار باغچه گل در ترنّمش

شهر بهار ساکن سبز هوای او

آئینه تداعی لبخند فاطمه است

انگار روبرو شده با خنده های او

وقتیکه از سپر مدینه طلوع کرد

خورشید زندگانی خود را شروع کرد  

از شاخه طلایی طوبی که چیده شد

در ساق عرش عطر رهایی وزیده شد

در صُلب سیب مهر تبلور نمود و بعد

در پوشش طهارت محض آفریده شد

شیوا ترین سلام سپیده به آفتاب

در لحظه تلألوء سبزش شنیده شد

تلفیقی از هدایت و نور است این شهاب

خطی که روی صفحه ظلمت کشیده شد

قبل از شروع خلقت عالم کمال یافت

آنروز متصّف به صفات حمیده شد

اشراق مهر سجده به خاک زمین اوست

تکوین عشق ، معجزه کمترین اوست

صبح ولادتش همه جا عطر سیب داشت

گل بانویی که ایل و تباری نجیب داشت

نیلوفر عفاف به قنداقه اش دخیل

گلبوسه نسیم زعطرش نصیب داشت

می آمد از طراوت گلخانه خدا

بیخود نبود رایحه ای دلفریب داشت

شیرین زبان قافله نازدانه ها

تن پوشی از حریر پر عندلیب داشت

از وقت آفرینش نور مطهرش

با نام پاک فاطمه اُنسی عجیب داشت

تنها سه ماه آخر عمر سه ساله اش

اندازه سه قرن فراز و نشیب داشت

حضرت ‏رقیه(س)

نیلوفر تشنه چه لاغر می­نمایی

گهواره جنبان مثل مادر می نمایی

با تو سه ساله داغ جان فرسا چه کرده

سی ساله­ها را هم فراتر می نمایی

حضرت رقیه(س)

ای جانِ باب از چه نگیری ببر مرا

افکنده ای چو اشک  چرا از نظر مرا؟

ای مهربان پدر ز چه نامهربان شدی

مهر تو پیشتر بُد از این بیشتر مرا

رنجیده ای ز من که جوابم نمیدهی؟

دستی به رُخ بکش  غمی از دل ببر مرا

نی پرسشی نه مرحمتی نی نوازشی

طاقت نمانده جان پدر این قدر مرا

با همرهان طریق وفا را مده ز دست

هرجا که می روی ببر ای همسفر مرا

بُد سایه تو بر سر و این است حال من

زین پس که نیستی  تو چه آید به سر مرا

خورشید من تو بودی و ماهم تو، بی رخت

گو روز تیره شو شب از این تیره تر مرا

حضرت رقیه(س)

ای رفته بی خبر به سفر از سفر بیا

خواهی کسی خبر نشود بی خبر بیا

ای آفتاب سایه مگیر از سرم ببین

دامن پر از ستاره بود چون قمر بیا

چشمم چنان دو پنجرهٴانتظار شد

تا باز مانده پنجره هایم ز در بیا

از بس که سنگ روی تو بر سینه ام زدم

از سوزم آب شد دل سنگ ای پدر بیا

دانم که شه گذار به ویران نمی کند

امشب تو راه کج کن از این رهگذر بیا

بنمای روی و جان مرا رو نما بگیر

مپسند خون جان به لبی را هدر بیا

ایثار عمه بود اگر زنده مانده ام

او شد کمان ز بسکه مرا شد سپر بیا

شوق رخ تو پا نکشیده ز دل هنوز

از پا فتاده ام به سر من به سر بیا

                حضرت رقیه(س)

پدر من پسر فاطمه مهمان من است

عمه  مهمان نه که جان من و جانان من است

کنج ویرانهٴشام و سر خونین پدر

آسمان در عجب از این سر و سامان من است

از بهشت آمده آقای جوانان بهشت

یوسف فاطمه در کلبهٴاحزان من است

اوست موسای من و غمکده ام وادی طور

آتش نخلهٴطور از دل سوزان من است

یاد باد آنکه شب و روز مرا می بوسید

اینکه امشب سر او زینت دامان من است

گر لبش سوخته از         و سوز جگر

به خدا سوخته تر از لب او جان من است

می زنم بر لب او بوسه که الفت ز قدیم

بین این لعل لب و دیدهٴگریان من است

حضرت رقیه(س)

تا آخرین ستاره شب را شمرده است

‏اما سه شب گذشته و خوابش نبرده است

دست پدر نبود اگر بالشی نداشت

سر را به سنگ های خرابه سپرده است

حتی برای پلک زدن هم توان نداشت

اصلأ نداشت باور این که نمرده است

 جا باز کرده حلقه زنجیرهای سرخ

از بس که زخم های تنش را فشرده است

با یاد زجر نبض دلش تند می زند

یعنی تمامی بدنش زخم خورده است

با آستین پاره سرش را گرفت و گفت

عمه بگوکه رو سری ام راکه برده است؟

تا آخرین ستاره شب را شمرده باز

حالا سه شب گذشته و چیزی نخورده است

شهادت حضرت رقیه (س)

  كلیم بی كفن كربلای میقاتی

 خلیل بت شكن كعبه ی خراباتی

 چه فرق می كند آخر به نیزه یا گودال؟

 همیشه و همه جا تشنه ی مناجاتی

 نخوان كه نور كتاب خدا ندارد راه

 به قلب سنگی این مردم خرافاتی

 كنار نیزه ی تو گریه می كند یحیی

 شنیده معنی ذبح العظیم آیاتی

 نگاه لطف تو یك دیر را مسلمان كرد

 مسیح من چقدر صاحب كراماتی!

 توان ناقه نشینی به دست و پایم نیست

 خدابه خیر كند،وای عجب مكافاتی

 شنیده ام كه سفر رفته ای ولی بابا

 برای من نخری گوشواره سوغاتی

حضرت رقیه(س)

آن شب ز عمه طفل سراغ پدر گرفت

اختر ز ماهتاب خبر از قمر گرفت

هر روز نا امیدتر از روز پیش بود

هر شب بهانه بیشتر از پیشتر گرفت

چشمش ز خواب خالی و از اشک درد پر

وز آب دیده اش دل هستی شرر گرفت

هر گه که خواست آن سوی ویران رود ز ضعف

در بین راه کمک از یتیم دگر گرفت

سر را چو دید و با خبر از سرگذشت شد

ناچار دست کوچک خود را به سر گرفت

مصطفی متولی

حضرت رقیه(س)

تو روی نی و من از تو چه قدر فاصله دارم

و از خودم به خدا چون نمرده ام گله دارم

به جرم این که یتیمم مرا به بند کشیدند

و جان به لب شدم از بسکه زخم سلسله دارم

مخاطرات فراوان بین راه بماند

چه خاطرانت بدی از مسیر قافله دارم

برای سعی صفای سرت و مروه جانم

تو فکر می کنی آ یا توان هروله دارم

کجا روم به که گویم هوای روی تو کردم

دلم گرفته مگر من چه قدر حوصله دارم

به روی خار دویدن کجا و نیزه نشینی

مرا ببخش که گفتم به پایم آبله دارم