اشعار روز دوم ماه محرم

جهان را از چه رو ماتم گرفته

زمین و آسمان را غم گرفته

چنان ماتم به گیتی سایه افکند

که گوئی نیر اعظم گرفته

مگر ماله محرم شد پدیدار

که مه را هاله ماتم گرفته

حسین این علی فرزند زهرا

که نور چهره اش عالم گرفته

جبین قدسیان را از ملامت

خطوط بر هم و درهم گرفته

چه باک از زخم پیکان عاشقی را

که از معشوق خود مرهم گرفته

نع تنها دامن پاکان عصمت

که آتش دامن عالم گرفته

برون کن خاتم شادی از انگشت

کزین ماتم دل خاتم گرفته

به اشک دیده گلهای نبوت

غبار غم زروی هم گرفته

اینجا بهشت پربلای یار باشد

نخل بلا در این زمین پر بار باشد

اینجا شهادتگاه جان عاشقان است

قلب زمان از داغ ما غمدار باشد

هر بار گفتم زینبا از دل مکش آه

حقا که گفتی خواهرم  هر بار  باشد

گاهی سرم بر نی شود گاهی به نیزار

منزلگه رأسم تنور نار باشد

آنگه که روی سینه ام دیدی کسی را

شیون مکن ، او چون سگان هار باشد

**********************

اینجا ید عشق و وفا  بیکار گردید

کعب نی و سنگ و سنان پر کار گردید

اینجا به جوی عاشقی سیلی روان گشت

اینجا رقیه از جهان بیزار گردید

در قتلگه افتادم و لب تشنه گشتم

در ظهر عاشورا دو چشمم تار گردید

جسمم کمی بالاتر از گودال افتاد

با نعل تازه جسم من هموار گردید

در گودی عشق و بلا افتاد جسمم

رأسم در این وادی چنان پرگار گردید

شاعر: جعفر ابوالفتحی

كاروان غم بدشت نینوا چون در رسید

بانك تكبیر آمد و صبح بلد آن دم رسید

كربلا كرب و بلا دشت و بلا دشت بلا

خوان ذلت گسترد با حزن و حسرت املاء

جامها پر از  غم و پر محنت از قالوا بلی

شاه دین را وعده بود و برویش مهمان رسید

از درد شد كربلا از خجلت ین میهمان

زان بدی پر ناله و پر آه شد ین میزبان

شه پذیرائی چنین  دیدش بدادش جسم و جان

چرخ از ین خلعت بر آن حرمت بتن جامه درید

زد بكوی خیمه و برداشت از عشرت مهار

لشكر عم بهر زینب شد قطار  اندر قطار

كی برادر خرگه بابم علی را بد قرار

در فرازی از چه بر عكس پدر خیمه زدند

خواهرا كز جام غم روز ازل می خورده ام

عكس روی یار را اندر پیاله دیده ام

زان سبب خرگه به عكس باب خود بستوده ام

او بفیروز ی بدی باشم ببید من شهید

زینبا بهر حسین كرب و بلا سد مرغزار

وعد قوم و دود آه و اشك چشم زرین بهار

نوجوانان لاله خون دلها شود بس داغدار

از جفا باد خزان بید برین گلشن وزید

بوده ام مرغ قطا دشت بلا دارم قفس

جان دهم لب تشنه خرگاهم بسوزد از قفس

وین همه صیاد كفر آخر همی دارد هوس

دخترانم  چون غزال از خیمه گه بید رمید

كربلا گلزار غم سوته دلان بلبل زوی

تیرها خار ستم نو خط جوانان گل زوی

نغمه ها ز اهل حرم افراشته غلغل زوی

شاه تشنه دمبدم جام بلا بر سر كشید

موج زد نهر فرات و میراز او وحش و طیور

لب بخشكید از حسین سیراب شد قوم شرور

بد محرم شد محرم بر نوجوانان نی ضرور

آب و نان بر روزه دار الله اكبر چون شنید

خونی حق مغفرت را بی سزاوار است جون

توام در طریقت با جنود مشركان

شد دل " صهبائی " اندر انتظارت خون فكار

آرزوی وصل دارد با كمال امتنان

                                                                                      حاج ملا اقا جان زنجانی

هلال خون، مه خون، ماه اشک، ماه عزاست

عزای کیست؟ گمانم عزای خون خداست

خمیده قامت گردون، شکسته پشت فلک

روانه خون دل از چشم آدم و حوّاست

پریده رنگ ز رخسار احمد و حیدر

شراره ی دل زهرا، صدای وا ولداست

سرشک دیده ی زهرا، روان زقلب افق

قدخمیده ی زینب، هلال ماه عزاست

قسم به جان حسین ای هلال خون برگرَد

که در تو زخم علمدار کربلا پیداست

بگو فرات نجوشد که آب تشنه لبان

در این طلیعه ی خون اشک دیده ی سقاست

بگو به لاله نروید که چند روز دگر

ورق ورق به روی خاک، لاله ی لیلاست

بگو به مهر نتابد که راس پاک حسین

فراز نیزه چو خورشید روز عاشوراست

زگوش دخترکی خون روان بود گویا

که گوشواره ی او یادگاری زهراست

حسین بود خدایی، خدا حسینی بود

از آن زمان که جهان وجود را آراست

سرشک دیده ی میثم هماره جاری باد

که اشک دائم او وقف سیدالشهداست

                                         غلامرضا سازگار

اینجا بهشت سرخ بدن های بی سر است

اینجا نگارخانه ی گل های پرپر است

اینجا منا و مشعر و بیت الحرام ماست

اینجا حریم قرب شهیدان داور است

اینجاست قتلگاه شهیدان راه حق

اینجا مزار قاسم و عباس و اکبر است

اینجا به جای جامه ی احرام ما به تن

زخم هزار نیزه و شمشیر و خنجر است

اینجا دو طفل زینبم افتد به روی خاک

اینجا به روی سینه ی من قبر اصغر است

اینجا برای پیکر صد چاک عاشقان

گرد و غبار کرب و بلا مشک و عنبر است

اینجا چو آفتاب سرم بر فراز نی

بر کودکان در به درم سایه گستر است

اینجا تنم به زیر سم اسب، توتیا

اینجا سرم به دامن شمر ستمگر است

اینجا به جای جای گلوی بریده ام

گلبوسه های زینب و زهرای اطهر است

اینجا به یاد العطش کودکان من

هر صبح و شام دیده ی میثم، زخون تر است

                                            غلامرضاسازگار