دو نیم کره...
شب ها به صبح می رسند
پرنده های مهاجر به ییلاق هایشان
عاشق ها روزی دستی را می گیرند
ولی می شود دو نیم کره
جدا بیفتند
همه چیز را
در جاذبه ای نا خواسته نگه دارند
و جهان به برزخی عجیب گرفتار شود
می شود برادری عزم سفر کند
خواهری داشته باشد که عزم او می کند
هربار نفس کشیدنش را
دردناک است
همسفر باشند
یکی شان برگردد
هولناک تر
برادر برود
در راه بماند خواهر !
تل همیشه مکانی بلند نیست
شهری پرآوازه می تواند باشد
و گودال جگر گاه مردی
که انگورها ی دست به خنجر را
یکی یکی اذن دخول میدهد
وقتی که نیم کره اش
فرسنگ ها دور تر از خودش
به خواب می رود
حاجت سالهاست سردرگم است
وقتی عاشق فاطمه ایست
که اینبار پهلویش را
فراق لگدمال کرده
ومعشوق رضایی
که هرچقدر خودش را به خاک حجره می کشد
یادش نمی رود
خواهری را
که فقط چندقدم با برادرش فاصله داشت...
مجید موسوی
