« یقین »
کبوترانت را پر داده ای
من از دیدن بال بال زدن آرزوهایم برمی‌گردم
نقاره هایت به اذان پهلو می زنند
نمازهای زیادی دو دل می مانند
تو را با قبله اشتباه بگیرند
یا نیت های شان را عوض کنند
آرزوهایم را باجه ی امانات تحویل گرفت
به هوای تو وارد صحن می شوم
یادم نبود
و کبوترها را پر داده ای
بال بال که می زنند
آرزوهایم را مجسم کنم
که دور می شوند
دستم از دنیا کوتاه می شود
از سفر
به زندگی که برگردم
تا مدت ها هوای دنیا
به سرم نمی زند
ترجیح می دهم
هرسال دور حرم تو بچرخم
تا دستم به دهانم برسد
رو به تو که باشم
پشتم به جهان است
واین نشانه ی خوبی است
نشانه ی خوبی هاست
مجتبی صفدری
